De Stad Antwerpen heeft meer dan honderd buitenlandse journalisten uitgenodigd naar aanleiding van de opening van het MAS. Kosten noch moeite worden gespaard.  De stad is niet enkel van iedereen, iedereen moet ook onder de indruk zijn van de donkerrode mastodont, die sedert donderdag 12 mei officieel ingehuldigd is. En wij zullen het geweten hebben : de inheemse media zullen er niet over zwijgen. 

In de euforie die de politieke elite beleeft en ons per se wil opdringen, valt weinig te horen over het kostenplaatje. Wij kunnen ons alleen baseren op bedragen, zoals zij een aantal jaren geleden genoemd werden. Dat was toen 34 miljoen voor de stad en 21 miljoen voor de Vlaamse Gemeenschap. In totaal 55 miljoen. De opening was gepland tegen 2007, werd toen verschoven naar 2010 en vindt finaal in 2011 plaats : daar zitten meerkosten aan vast.  Benieuwd hoeveel de eindafrekening zal bedragen. Het zijn tenslotte de centen van ons allemaal, of ze nu van de stad of van de gemeenschap komen.  Ze maken de beide schuldputten alleen maar dieper.

Het gebouw is 61 meter hoog, gespreid over 9 verdiepingen plus het dak en het is opgetrokken in donkerrode steen, onderbroken met veel gegolfd glas, dat het water symboliseert. Hopelijk word je als toeschouwer niet zeeziek-bleek.  

Het massieve MAS blijft een onelegante klomp met circa 5000 m2 tentoonstellingsruimte. Want daar gaat het tenslotte om : de collecties van het Volkskundemuseum, het Scheepvaartmuseum van het Steen en het Muziekmuseum van het Vleeshuis zijn hier ondergebracht, samengepropt, tentoongesteld en vooral in voorraadruimtes opgeslagen. Omdat het Museum voor Schone Kunsten zeker tot 2017 zal gesloten worden, wordt een klein deel van de collectie (80 schilderijen) eveneens verhuisd naar het MAS. Stapel maar op. Al jaren weten de museamedewerkers dat het Museum aan de stroom te klein is voor de verzamelingen, maar niemand mag of durft dit luidop verkondigen. 

Koen Van den Broek - Madonna 2011 (Vijf eeuwen beeld in Antwerpen)

Er moet ook ruimte zijn voor eigen thema-exposities, zoals de première vanaf 17 mei voor "Vijf eeuwen beeld in Antwerpen" die tot eind december te bezoeken valt.

In The New York Times van 17 april is dit het vertaalde slot over Antwerpen: De tocht van stadsgids Ottomer en Gisela Williams wordt afgerond met een drankje in het pasgeopende café van het Museum aan De Stroom (MAS). In de schaduw van het museum komt de journaliste tot de vaststelling dat Antwerpen haar nog meer bevalt dan de Duitse stad Berlijn. Enkel bij de architectuur van het MAS zelf heeft ze haar bedenkingen: ‘Een stukje hedendaagse architectuur dat nog het meeste doet denken aan bakstenen Tetris-blokken die uit de hemel naar beneden zijn gedaald', zo besluit de Amerikaanse. Het stadsbestuur rilt van vervoering bij deze lof.

Een redactrice van de Salzburger Nachrichte zegt het volgende : Binnenin vind ik het museum niet echt uitzonderlijk. Dat wil niet zeggen dat ik het maar niets vind, maar het is niet echt buitengewoon. Het lijkt ook alsof men eerst het gebouw heeft gezet en dan pas is gaan nadenken over de invulling ervan. Dat wekt de indruk dat de buitenzijde belangrijker is dan de binnenkant. Ik denk niet dat dit een museum is van internationale top ( ...)  De live-beelden vanuit de haven vond ik dan weer minder geslaagd, omdat je een te comfortabel beeld krijgt. Het harde leven van een haven komt niet tot uiting.

Ze zullen het niet graag horen, de opgepoetste Weldoeners van het Schoon Verdiep, want in een speciale uitgave van het Mas-magazine wordt bescheiden de vergelijking gemaakt met het Guggenheim in New York en Bilbao, het Louvre te Parijs en het Museum voor hedendaagse kunst in Rio de Janeiro.  Gênant, die dikdoenerij. Voorlopig wordt over het MAS enkel geschreven en gesproken als over een uitkijktoren, over de inhoud valt weinig nieuws te rapen.

Terwijl deze stad (en dit land) kreunt onder de gevolgen van een massale invasie van onwetende tafelschuimers en gelukzoekers, houdt het protserige schepencollege zich al jaren onledig met te toeteren over deze peperdure Uitkijktoren. Wie over de samenlevingsproblemen en de golven van criminaliteit iets durft te zeggen, wordt minachtend opzij gezet als een verzuurde racist. De verkeersopstoppingen die het economische hart van Vlaanderen, de haven,  al tientallen jaren verlammen, worden doodgezwegen door een maffioos groepje politici die uitstel, twijfel en weglopen van de echte problemen,  verkopen als beleid.

Politiek is verworden tot een diarree van woorden en gemeenplaatsen uit reclamefolders. Wij worden bedonderd, beduveld en ondergedompeld in een wereld van schijn en bedrog.  De afbeelding hierboven is de realiteit. Het MAS is het dure Sprookje van de elite.

Ray

De Euro-ministers bevoegd voor migratie kwamen gisteren, 12 mei, samen in Brussel om de toekomst van de Schengenzone - de Europese ruimte zonder binnengrenzen - te bespreken. Frankrijk en Italië drongen aan op een herziening van de Schengenregels, omwille van de vele vluchtelingen uit Tunesië die via Italië naar de rest van Europa trekken.

Hoewel grenscontroles in de Schengenzone eigenlijk verboden zijn, besliste na Frankrijk ook Denemarken gisteren om de controles aan zijn grenzen met Duitsland en Zweden te verscherpen. Beide landen beroepen zich op het gevaar voor de openbare orde, een uitzonderingsclausule in het Verdrag. Volgens de Waal Wathelet kan men de migratiestromen uit Noord-Afrika niet stoppen met grenscontroles tussen Europese landen onderling. Er moet ook een geharmoniseerd Europees asielbeleid komen. En zolang dat er niet is, blijft alles maar best bij het oude : de invasie uit Afrika mag niet gestopt worden.

De Deen Søren Pind beroept zich op de noodzaak om de grensoverschrijdende misdaad te bestrijden. Hij benadrukte wel dat het niet de bedoeling is om iedereen te controleren maar om drugs en wapens – onder andere met scanners - op te sporen. De controles zijn ook in overeenstemming met het Schengenverdrag, aldus Pind. Het vrij verkeer van personen zou dan ook niet in het gedrang komen.

Duits Minister voor Binnenlandse Zaken Hans-Peter Friedrich is echter bezorgd dat individuele lidstaten grenscontroles herinvoeren om nationale politieke redenen. Zo staat het Deense minderheidskabinet van Rasmussen onder druk van de rechts-populistische DVP (Deense Volkspartij). En daar gaat het om : de invloed van populisten afremmen.

Met andere woorden, laat de Titanic verder zinken. De passagiers moeten het maar gezellig vinden.

Ik was vandaag op wandel in de stad van iedereen, gewapend met goed humeur en met de handen voor de ogen, omdat er veel door de vingers moet gezien worden. 

Om de grote toeloop van dit weekeinde naar het Museum aan de Stroom (het MAS) te vermijden, wil ik vandaag een blik werpen op de donkerrode klomp die ons plechtig aangekondigd wordt door de Weldoeners van het Schoon Verdiep als een "landmark".  Het moet zoveel mogelijk in het Engels tegenwoordig. Franskiljons hebben wij in het zand laten bijten, nu hoor je er pas bij, als je kan zeggen "Aai laaik joe". Onze eigen prachtige Nederlandse taal is enkel goed om te gebruiken op intieme momenten, liefst in haar verkavelingsversie :   "Nondedju, Sabine, d'er is geen zout oep de patatten". De conversatie daarentegen bij terrasjesweer op het Zuid with the friends klinkt nonchalant met een kauwende bek in juke-box Engels  : The new museum, de Maas, is a landmark laaik den Boerentoren, but massiever and loemper. O look; what did me say, the maas is maassive. Me am funny !"  Bob Cools was de enige bewoner ooit van het Schoon Verdiep die zich in correct King's English tot buitenlandse gasten kon wenden. Het was nagenoeg het enige waarin hij uitblonk, voor de rest overlaadde hij iedereen die in zijn omgeving kwam met de grofste schimpscheuten. "Amai, Simonne, gij hebt nogal een dik gat gekregen, zenne ..." De burgervaders en -moeders van Antwerpen hebben zelden de klasse geëvenaard van een Lode Craeybeckx en de beschaafde bescheidenheid van Mathilde Schroyens.

De sfeer in deze stad laat geen ruimte meer voor nostalgie sinds de Grote Invasie. Het Schipperskwartier, Sint Andries, de Seefhoek, Stuivenberg, deze wijken en menig andere  zijn gezwicht onder de jarenlange sirocco.  Zelfs de oude Antwerpse geesten zijn op de vlucht geslagen voor de wind en het zand uit de verre woestijnen.

Nauwelijks tweehonderd meter verwijderd van het MAS-van-de-Antwerpse-Gloriol strekt zich een van de meest naargeestige straten van deze buurt uit, het Klapdorp. Tot voor een aantal jaren een aangename winkelstraat die de grens vormde tussen het rode lichtjeskwartier en de deftige burgerwijken. Nu een verlaten spookstraat. De geniale bestuursploeg van 't stad heeft er een Woonkantoor gevestigd.  Als je er voorbijwandelt, barst je in tranen uit, zo zielig ziet het er uit.  Toen ik even haltte om een foto te maken, kwam een oudere mevrouw naar me toe : "Awel jongen, zedde van de gazet ?" Ik ben  blij dat ik voor een keer niet als eerste een gesprek moet aanknopen.  Mevrouw heet Francine (op zijn Antwerps uitgesproken : Frànsin) en ze "weurdt misselak van de centen die tegen dat mottig museum zijn gesmeten terwijl dat de gewoon mengse van de wijk aan hun lot weuren overgelaten. En die Janssens da's een remedie tegen de liefde. Ik hem in mijne joenge tijd genoeg vengten versleten ... "  Die laatste ontboezeming had ik helemaal niet uitgelokt, ze was niet terzake maar ze kwam recht uit het hart van deze ontgoochelde dame die ooit van een andere oude dag zal gedroomd hebben.

Kinderlawaai, ik hoor en zie kinderen in gele jasjes aankomen. Het trieste Klapdorp verandert in een joelend, kleurrijk speelplein. Ik sta tegen de huizen met mijn cameraatje, en ik wuif naar de kinderen : dat vinden ze leuk een man met een fototoestel, ze trekken gekke bekken en ze lachen zoals kinderen dat kunnen, blij en gelukkig met een niks. Een kinderuur duurt soms een ganse dag en het scala van vele gevoelens wordt er in ijltempo doorgejaagd, als een toegangsexamen voor Grotemensenland dat grijnzend wenkt. De ontluikende minnaresjes in sommige meisjes lonken hoopvol of pruilerig alsof de oude mijnheer met zijn prutscameraatje de deur op een toekomst à la Heidi Klum kan openen. Ik klik enkele malen alsof het echt is. De kinderen stralen.

Langs de Stadswaag wandel ik naar de tuin van de Academie voor  Schone Kunsten waar Vincent van Gogh het na drie maanden voor bekeken hield.  Enkele studenten zijn aan het zwoegen in het paviljoen om de verlichting hoger te hangen. Is er geen technische ploeg die dat kan doen ? Neen, want hier gaan zij een groot project bouwen en dan moeten zij alles zelf verstouwen en als het klaar is, zal ik zeer welkom zijn.  Het ontroert mij, het enthousiasme van deze jonge mannen en vrouwen. Zowat vijfenvijftig jaar geleden zat ik op de Stadswaag om de hoek van de Academie, in de Gard Sivik bij Herman Denkens of op de Zolder bij Marc de Schrijver te dromen en te zagen over de nieuwe poëzie en het experimenteel theater waarmede wij de wereld gingen veroveren en veranderen. Op de gevel van café Köln op de hoek van de Stadswaag en de Hoornstraat prijkt een gedicht van Gust Gils. Ik heb hem nog gekend, de experimentele poëet en ik voel me gelukkig dat hij op deze manier geëerd wordt. Een moeilijk leven, een getormenteerd man, een gevoelig cynicus.

Onderweg zie ik nog verschillende groepen schoolkinderen die op stap zijn. Even later merk ik dat ze allen verzamelen op de Grote Markt bij een podium met luide muziek. Alweer feest in de stad. Naast mij lopen enkel klassen en aan een onderwijzeres vraag ik wat er aan de hand is. "Ha, mijnheer, dit is voor een goed doel dat wij naar hier komen, om te zingen voor Venetië". Ze is ontzettend vriendelijk, deze mevrouw met de enorme verantwoordelijkheid om van kleine mensjes behoorlijke jong-volwassenen te maken. Op mijn vraag wat dit inhoudt, spreekt ze als een pamflet : "Aan de scholen werd gevraagd om aanwezig te zijn met zoveel mogelijk kinderen, die allen een klein bedrag betalen en dan zullen zij liedjes zingen, begeleid door een orkest en de opbrengst komt integraal ten goede aan een goed doel in Venetië." Nu, dank u wel, mevrouw, en ik bedenk stilletjes dat ik het wel zou zien zitten dat zij in mijn keuken lekker kookt en me dan vrolijk toeroept "Komen eten, het is spaghetti alla Veneziana".  Hoe we de avond verder doorbrengen in onze Venetiaanse gondel, daar heeft niemand zaken mee. Een "goed doel" in Venetië, vind ik nochtans vreemd. 

Een zestal agenten geven mij vriendelijk toelating om binnen het omheinde gedeelte van de Grote Markt enkele foto's te nemen.  Er staan honderden kinderen te joelen en te dansspringen. Een aantal onder hen zwaait met zelfgemaakte Viëtnamvlaggetjes. Vreemd.  Ik vraag aan enkele volwassenen wat er aan de hand is en zo sprokkel ik bij mekaar dat dit een initiatief is van de VZW "Children of the Street" die een grote zangstonde inrichten ten bate van een dovenschool in Viëtnam. Niet in Venetië, mevrouw de onderwijzeres was even in de war. Het is niet erg.  De enkele kindjes die ik nieuwsgierig vraag of zij weten wat of waar Viëtnam is, schudden heftig neen met het hoofdje, maar ik mag wel foto's nemen, mijnheer, is het voor de gazet ?

Met gemengde gevoelens ga ik naar huis.  Ik heb vandaag veel jeugdig enthousiasme ervaren en  ik heb genoten van blinkende kinderogen. Dit heeft me ontroerd en blij gemaakt.  Nog meer dan voorheen ben ik bezorgd voor de toekomst van deze jongeren. Mijn stad heeft al zovele generaties laten leven in de meest verwarrende, gelukkige en intrieste periodes.

Antwerpen, mijn lieve stad,  bekommer je met evenveel liefde over de kleintjes en de jeugd die morgen met jou zullen leven en hopelijk evenveel van je houden als wij, de scheidende generatie, dit doen. Want op de bestuurders die in je sierlijke stadhuis verblijven, moeten we niet rekenen.

Tekst en foto's : Ray

In 2004 had de Franse journalist Philippe Aziz een vraaggesprek met de toenmalige 25-jarige Mohammed Sabaoui, student sociologie aan de universiteit van Rijsel, Algerijn van afkomst, maar tot Fransman genaturaliseerd. In dit artikel de voornaamste passages uit dit gesprek. Erg verhelderend.

Vraag: Moet de opkomst van de Islam niet een zekere vrees wekken in Frankrijk en de wereld?

Antwoord van M. Sabaoui: Zeker. het Islamitische rijk was ooit groter dan Rome en deed zijn invloed gelden over een groot gedeelte van de wereld, zoals onze Profeet dat wenst;

Vraag: In Frankrijk is uw Godsdienst toch erkend en vertegenwoordigd? Er zijn meer dan 1.500 moskeeën.

Antwoord: Neen, want uw wetten stemmen niet overeen met die van de Koran. U legt ons uw wetten op, terwijl mohammedanen alleen door de Charia geregeerd kunnen worden. We gaan ons dus inspannen om de macht te grijpen. In Roubaix bv. waar er een islamitische meerderheid is van ong. 60 %. Bij de gemeenteverkiezingen zullen wij onze mensen mobiliseren en de volgende burgemeester zal mohammedaan zijn. Na onderhandelingen zullen wij Roubaix tot onafhankelijke mohammedaanse enclave verklaren en de charia opleggen aan alle inwoners.

Vraag: Zullen alle islamieten daarmee akkoord gaan, sommigen zijn toch vergaand geïntegreerd?

Antwoord: U onderschat de Islamitische solidariteit, men blijft Arabier, zelfs als men geboren is uit een huwelijk van een Arabier en een ongelovige. Uw vraag bewijst uw naïviteit.

Vraag: Om terug te komen op Roubaix, wat gaat u doen met niet-mohammedanen?

Antwoord: De christelijke minderheid zal de status krijgen van Dhimmis, d.w.z. zij zullen een aparte categorie vormen en hun vrijheid kunnen terugkopen door een speciale belasting. Bovendien zullen wij hen pogen te bekeren. Tienduizenden Fransen hebben dat over het hele land al gedaan, waarom zij niet? Op dit ogenblik worden er met dit doel aan de universiteit van Rijsel al geloofsgroepen opgericht, want God wil dat ! Zij die weigeren, zullen behandeld worden zoals het hoort. Als wij de sterksten zijn is het omdat God dat wil, wij hebben niet de dwang van de christeiijke verplichting tot bijstand en bescherming aan de weduwe, de wees, etc... Wij moeten hen integendeel verpletteren als zij door hun ongeloof een obstakel zijn.

Vraag: Wat u zegt is verbijsterend.

Antwoord: U vergeet uw kruistochten, uw kolonisaties, uw kersteningen. U vergeet bovendien de enorme vruchtbaarheid van onze vrouwen, ons aantal zal u overweldigen. Financiert en voedt hen die uw meesters zullen worden. De zes miljoen Arabieren ( of niet-Fransen geworden) in Frankrijk, vormen een leger van minstens 3 miljoen soldaten van God. Wij overdekken het grondgebied met een dicht netwerk, zelfs uw autoriteiten erkennen 1.400 buitenwettelijke gebieden.

Vraag: Maar waarom wacht u dan nog met handelen?

Antwoord: Onze "vreedzame" invasie op Europees niveau is nog niet ten einde. Wij willen in alle landen gelijktijdig handelen. Daar u voor ons een steeds grotere plaats inruimt, zou het dom zijn daarvan niet te profiteren. Wij zullen uw paard van Troje zijn. In naam van de Rechten van de Mens, waarin u verstrikt zit, hebt u slechts u zelf gegijzeld. Mocht u in Algerije of Saoudi-Arabië bv. tegen mij spreken zoals ik nu tegen u, dan zou u in het beste geval onmiddellijk gearresteerd worden. U weet bij onze jongeren geen respect af te dwingen, waarom zouden zij een Frankrijk respecteren dat voor hen capituleert ? Men respecteert siechts wat men vreest. Wanneer wij de macht hebben zult u geen Arabieren meer auto's in brand zien steken, winkeldiefstallen plegen, enz... Zij zullen weten dat de straf meedogenloos is: diefstal betekent amputatie. Wij zullen overwinnen.

Allah Akbar!

http://www.vlaamsbelangbrussel.be/4/115/

Goede morgen lieve vrienden,

Ik moet beginnen met een waarschuwing.  Het keuzenummer van vandaag zou bij de Stroppendragers een gezondheidsprobleem kunnen veroorzaken:  hartkloppingen, oorsuizingen, stekende hoofdpijn, duizeligheid…  Dus lieve mensen uit de Fiere Stede, klik vandaag – bij uitzondering – eens niet op het ingesloten lied. 

De zanger, Vico Torriani, werd geboren op 21 september 1920 in Genève en groeide op in St. Moritz; hij leerde voor kok en bakker en gaf kookboeken uit.  Tussendoor begon hij te zingen.  In 1945 won hij een talentenjacht en trok vervolgens door Europa.  In 1951 had hij zijn eerste grote schlager in Duitsland: “Addio, donna grazia”.  Vanaf toen ging het alleen hogerop: talrijke platen in verschillende talen, tv-shows in Zwitserland en Duitsland.  In de vijftiger jaren speelde hij mee in muzikale filmen en stond hij regelmatig op de theaterbühne.  Legendarisch waren zijn operetten- en musicalproducties.  

Hij trad op in vele landen, o.a. in Iran.  Vanaf 1964 scheen zijn platencarrière voorbij maar hij bleef prominent aanwezig als showmaster bij populaire tv-programma’s.  In de zeventiger jaren schakelde hij over op volksmuziek, waarmee hij weer succes had.  Zijn grootste hit was “La Pastorella” in 1976, dat door talrijke andere zangers met een eigen versie overgenomen werd.  

Van 1978 tot 1983 keerde Vico Torriani terug naar zijn eerste liefde: hij opende het restaurant Bonne Auberge in Basel. 

Vico kreeg in 1995 nog de Bambi voor zijn levenswerk, samen met Caterina Valente en Helmut Zacharias.  Hij leidde een onopvallend privéleven, samen met zijn vrouw Evelyne, dochter Nicole en zoon Reto en woonde tot zijn dood in 1998 in Agno, Zwitserland.  

Ik heb voor jullie uit de lange lijst mooie liedjes eentje gekozen dat in 1953 niet in verband gebracht werd met overlast, diefstallen, bedelaars, ongeletterde kinderen… Toen associeerde men een “zigeuner” eerder met de “Scardasfürstin” of vanaf 1959 met de wervelende rokken van de mooie dansgroepen bij het Volksdansfestival van Schoten.

Vico Torriani zingt voor jullie zijn “Du schwarzer Zigeuner”  (…ik vrees dat deze titel vandaag in de politiek-correcte muziekwereld even ontoelaatbaar zou zijn als menig liedje van de Strangers…)  Er werd trouwens ook een Nederlandse vertaling uitgebracht, gezongen door Willy Alberti en Johnny Jordaan.  

Kusjes van Lolita 

Juridisch is de vrijlating van Michelle Martin in ons land niet meer tegen te houden, maar Paul Marchal heeft de Fransen gesmeekt om de ex-vrouw van Dutroux niet te ontvangen. Daarvoor is hij langs verschillende Franse media getrokken. Paul Marchal, de vader van slachtoffer An Marchal, is absoluut tegen de vrijlating van Martin, de ex-vrouw van Marc Dutroux. Dat zei hij al in de Belgische media, maar die boodschap heeft hij nu ook verkondigd in Frankrijk.

Hij deed een emotionele oproep op de Franse tv en radio en smeekte de Fransen om Michelle Martin niet te ontvangen. "C'est un monstre", aldus Marchal.

"Waar Michelle Martin zich ook wil verstoppen, ik zal altijd lawaai komen maken. Vijftien jaar is veel te vroeg om al vrij te komen. Deze vrouw is in 1989 voor soortgelijke feiten veroordeeld en kreeg al een tweede kans in 1991. Nog geen vier jaar later werden opnieuw vier meisjes ontvoerd en vermoord. Een van hen was mijn dochter."

In ons land is er juridisch geen bezwaar meer tegen de vrijlating van Martin, maar een van de voorwaarden is wel dat ze in een klooster in Frankrijk opgevangen wordt. De Franse minister van Justitie liet woensdag al weten dat hij niet de intentie heeft om Martin toe te laten in Frankrijk. Of dat iets te maken heeft met de oproep van Marchal is onduidelijk.

Als de Franse minister zijn woord houdt, voldoet Martin niet aan de voorwaarden om vervroegd vrij te komen. Dan belandt het dossier opnieuw bij de strafuitvoeringsrechtbank.

@ Vandaag.be

Hierna de tekst van de persverklaring van Wouter Beke na bijna 2 1/2 maand palaveren. Hij beëindigt zijn mededeling met een uitspraak van de Chinese wijsgeer Confucius. De Wever flapt er Latijnse spreuken uit. Laat de volgende bricoleur het proberen in het Sanskriet. Zo lang er geen duidelijk Nederlands gesproken wordt dat elke burger begrijpt, zal het niet lukken. Toedeloe, Wouter !

  Een voorstel van decreet van Vlaams Belang om straten en pleinen niet meer te noemen naar nog levende leden van de monarchie weggestemd door CD&V, SP.A en N-VA. Vlaams volksvertegenwoordiger Wim Wienen: "Zitten er royalisten bij de N-VA ? Of is het slaafs volgen van de meerderheid belangrijker dan de Vlaams-nationalistische principes ?"

Een oud decreet van 1977 bepaalt dat pleinen en wegen door een gemeente enkel kunnen genoemd worden naar natuurlijke personen wanneer ze overleden zijn. Eén paragraaf verder maakt het decreet daar een uitzondering op. Leden van de Koninklijke familie kunnen ook bij leven een straat naar zich genoemd krijgen.

Volgens het Vlaams Belang is dat een discriminatie tussen de 'gewone' mensen en mensen die door het lot deel uitmaken van de familie Van Saksen-Coburg. Vlaams volksvertegenwoordiger Wim Wienen diende in het Vlaams Parlement een voorstel van decreet in dat deze discriminatie uit de wereld moest helpen.

Het voorstel van het Vlaams Belang werd na een kort debat echter weggestemd in de commissie Binnenlands Bestuur van deze week. Oppositiepartijen Open VLD en Groen! onthielden zich, maar meerderheidspartijen CD&V, SP.A en – opvallend – ook de beide aanwezige Vlaamse volksvertegenwoordigers van de N-VA (Willy Segers en Lieven Dehantschutter) stemden het voorstel koudweg weg.

Vlaams volksvertegenwoordiger Wim Wienen reageerde: "Zitten er dan monarchisten in de N-VA of is het slaafs volgen van de meerderheid belangrijker dan de Vlaams-nationalistische principes? Eigenlijk is het zeer bedenkelijk dat de N-VA dit voorstel wegstemt, als je weet dat zelfs Groen! en Open VLD niet tegen het voorstel hebben gestemd."

Filip Dewinter
Fractievoorzitter Vlaams Belang in het Vlaams Parlement

Zou Beke aan die van Laken gezegd hebben : "Sleutels afgeven" ?

Jean

Het MAS is van iedereen, net zoals de stad Antwerpen.  En wij betalen voor iedereen. Op de poef weliswaar.  Want de stadskas is  al zeer lang leeg. Dit monument van 61 meter hoog, symboliseert  de Gloriol die Antwerpen verdeelt in politiek-correcte fantasten en bezorgde Antwerpenaars die de lasten dragen van een ontwrichte maatschappij. Wie draagt de gevolgen van de invasie  ? De vrienden van de Zot van A of de Antwerpenaars die hun stad niet meer herkennen ?  In de komende dagen meer over de MASsimale sprookjeswereld, die politieke kabouters met onze centen ons willen opdringen.

Ray

Prinsenhofplein met standbeeld Keizer Karel

Op het Prinsenhofplein staat de maquette van het prinselijk hof. Hoewel er al torens en andere onderdelen zijn gestolen, zie je goed hoe imposant dat hof was. Je ziet dat het huis waarin eredeken Herman Vannieuwenhuyse woont, op de hoek van het Prinsenhof en de Mirabellostraat, de toegang tot dat hof was. Vandaar vertrok een brug naar de poort van het imposante kasteel.

Karel V met zijn minnares Johanna Van der Gheynst en hun dochtertje, de latere  Margaretha van Parma (1522 - 1586) Schilderij van Theodoor Canneel uit 1844

 'In 2000 hebben we in het boek over het prinselijk Hof ten Walle al aangegeven waar de toegangspoort ligt. Maar we hadden geen flauw idee van wat er nog zou van overschieten. Dit is fantastisch', zegt Stoops.

Op de plek waar Herman Vannieuwenhuyse tot voor kort zijn atelier had, wordt sinds enige dagen gegraven. 'Dat atelier dateerde van het begin van de twintigste eeuw. Er lag een betonnen vloer en daaronder troffen we een redelijk goed bewaard poortgebouw aan. De sporen gaan terug tot de veertiende eeuw. Je ziet de natuursteen waarmee de torens zijn gebouwd, maar ook de Doornikse blokken. Ervoor ligt de slotgracht waarover een brug lag, want het hele Prinsenhof was omringd door een wal met water. Later zijn er wel verbouwingen geweest.'

Door de sloop zie je ook de wand van een zestiende-eeuws pand, de vroegere kapel. Naast de goed bewaarde donkere poort zijn er in de hele buurt nog historische elementen die getuigen van die periode. 'Je verbeelding gaat wel even werken, de geschiedenis komt hier voorbij', zegt Gunter Stoops. 'Hier liepen de graven van Vlaanderen en later de Bourgondiërs rond, namen zoals Lodewijk van Male, Karel de Stoute, Filips de Goede en Margareta van York.'

Het Prinsenhof was van de dertiende tot de zeventiende eeuw een plaats van macht en luister. Keizer Karel bracht er zijn eerste kinderjaren door en kwam er in 1539-1540 terug om het weerspannige Gent een lesje te leren.  Karel werd geboren in 1500 uit de verbintenis van Filips de Schone met Johanna van Castilië, later de Waanzinnige genaamd.

Stoops weet niet hoe het verder moet met deze vondsten. 'Wij fotograferen en leggen alles vast. We hopen vanzelfsprekend dat dit op een of andere manier kan worden bewaard.'

Bron : Het Nieuwsblad

Over Karel V (1500 - 1558) doen veel plezierige anekdotes de ronde, maar de man was was in werkelijkheid een niet bijster vrolijke persoonlijkheid, een godsdienstfanaat en een rokkenjager. Een van zijn grote verdiensten was de strijd die hij gedurende zijn regeerperiode voerde tegen de Ottomanen. Een fragment, weggeplukt bij Wikipedia :

De Ottomaanse dreiging

Van oudsher was de strijd tegen de islam en de bevrijding van Jeruzalem één van de hoofdtaken van de Rooms-Duitse keizer, maar na de laatste Kruistocht in 1270 was geen keizer daar meer aan toe gekomen. Na de val van Constantinopel in 1453 rukte het Ottomaanse leger echter steeds verder richting West-Europa en ging een bedreiging voor de Habsburgse landen vormen.

Karel werd echter niet alleen vanuit het keizerschap tot de bestrijding van de Ottomanen geïnspireerd: als koning van Aragon voerde hij namelijk ook de titel koning van Jeruzalem en ook van de Bourgondische hertogen had hij een ridderlijk kruistochtideaal geërfd. Karel had dit tot uitdrukking gebracht in zijn embleem en motto. Tot een herovering van Jeruzalem zou het nooit komen, het tot staan brengen van de Ottomaanse expansie zou al meer dan genoeg inspanningen vergen.

Met de slag bij Mohács in 1526 veroverde sultan Süleyman I grote delen van het koninkrijk Hongarije (daarbij sneuvelde de zwager van Karel, Laos II, koning van Hongarije) en in 1529 rukte hij zelfs op tot voor de poorten van Wenen. Deze aanval kon door Karels broer Ferdinand vrijwel geheel zelfstandig worden afgeslagen. Karel streed op dat moment in Italië met zijn troepen tegen Frankrijk. In 1532 deed de sultan wederom een poging om Wenen te veroveren, maar dit keer bracht Karel een leger van 80.000 man op de been, waarop het Ottomaanse leger zich terugtrok.

De verovering van Tunis door keizer Karel V in 1535

De Ottomaanse sultan veroverde in 1529 Algiers en in 1534 Tunis en ging bovendien militaire steun geven aan de Barbarijse zeerovers, die nu vanaf de Noord-Afrikaanse kust de handel op de Middellandse zee bedreigden, Spaanse schepen overvielen en de kusten van Karels Spaanse en Italiaanse gebieden plunderden. Aan het hoofd van een legermacht van ca. 60.000 man kon Karel V in 1535 de vloot van de sultan vernietigen (en zo de befaamde Barbarossa op de vlucht doen slaan). Vervolgens wist hij na een korte belegering van de vesting La Goletta op 14 juli 1535 de stad Tunis weer op de Ottomanen te veroveren. Hiermee was de rust aan het zuidelijk front voorlopig hersteld.

In 1541 laaide de strijd in Hongarije weer op en in 1543 sloot sultan Süleyman I bovendien een informele coalitie met de Franse koning Frans I. Gezamenlijk voerden zij daarop een aanval uit op Nice, een strategische havenstad in handen van Karels bondgenoot, hertog Karel III van Savoye. Deze strijd op vele fronten noopte Karel om in 1547, samen met zijn broer Ferdinand als koning van Hongarije, en tegen een jaarlijkse tribuutbetaling van 50.000 dukaten, een wapenstilstand voor 5 jaar met de sultan te sluiten. In deze overeenkomst werd Karel niet als keizer, maar slechts als koning van Spanje aangeduid, aangezien de sultan zichzelf, hoewel hij geen christen was, toch als opvolger van de Byzantijnse keizers en daarmee als de enige ware caesar zag.

Mededeling

Wegens technische problemen verschijnt dit en volgende artikels

op een later moment vandaag.  Onze verontschuldigingen.

De syndicale afvaardiging is in gesprek met de directie.

De nodige palletten liggen al klaar om op te fikken.

Van 5 tot 2359 moskeeën in Frankrijk op 45 jaar tijd. Bekijk de belangrijkste  tempels over het ganse grondgebied. Waarom eens geen moskee-vakantie doorbrengen in la douce France ? In plaats van de kastelen van de Loire, nu "de tempels van de godsdienst van de vrede".

Vlaams ? Vergeet het.

Een opiniepeiling van Le Soir geeft de mening van de Brusselaars weer over de bestuurlijke toekomst van hun stad en het land.

Als het land B uit mekaar spat, zou slechts 3,5% van de Brusselaars aansluiting willen bij Vlaanderen. 4,8% wil samen met Wallonië bij Frankrijk aansluiten. 18% wenst een onafhankelijke stad-staat naar het model van Singapore. 28,8% wenst aansluiting bij Wallonië en 35,7% opteert voor een statuut als Europees district, vermoedelijk zoals Washington.

Er werd apart nagegaan hoe de Nederlandstalige Brusselaars reageren. Wij durven het nauwelijks hebben over Vlaamse Brusselaars. Hier gaan we van de kleinste groep naar de grootste : 11,3% wil aansluiten bij Wallonië.  13% gaat voor een onafhankelijke Brusselse stad-staat.  Slechts 14,3% ziet een aansluiting bij Vlaanderen zitten en meer dan 50% kiest voor de structuur van een Europees district.

Wij hebben deze cijfergegevens gevonden in 't Pallieterke, waarvoor onze dank.

Leerrijke peiling, die ons echter totaal niet verbaast. Het is misschien mogelijk omwille van tactische redenen Brussel niet los te laten, maar de realiteit is nu eenmaal wat zij is.  Wie kiest er verdorie voor een hoofdstad waarvan 95% van de inwoners niets te maken willen hebben met de republiek Vlaanderen ?  Waar opnieuw allerlei taalincidenten zullen ontstaan, waar burgerlijke ongehoorzaamheid schering en inslag zal zijn.  Een stad die weldra de grootste Arabische entiteit zal vormen in Europa ?

Wij maken er geen punt van, maar Brussel is voor ons vijandig gebied. En dat is niet sedert gisteren.

Ray

De afgelopen vier jaar werden door de koning 513 Franstalige verzoeken tot kwijtschelding van straf ingewilligd, tegenover 109 Nederlandstalige. Dit terwijl het aantal aanvragen (gemiddeld 1500) ongeveer gelijk is. Vorig jaar was de verhouding procentueel gezien 90-10 in het voordeel van de Walen. Dat blijkt uit cijfers die door CD&V-senator Dirk Claes werden opgevraagd.

Naar aanleiding van deze cijfers vraagt de CD&V'er dringend om een eenvormig nationaal beleid om de procedure tot gratieverlening in het hele land op een gelijke en objectieve manier te laten verlopen. Ook wil hij een grondige motivatieplicht.

Nu is het nog zo dat de bevoegdheid van de genadeverzoeken zich nu exclusief bij de koning bevindt. Hij hoeft zich voor zijn beslissing niet te verantwoorden, maar doet voor zijn beslissing meestal wel beroep op advies van lokale instanties. Gezien de cijfers lijkt er in Wallonië een grotere inschikkelijkheid te bestaan dan in Vlaanderen.

Opvallend is ook dat de koning steeds minder gratie verleent. Afgelopen jaar kregen 75 mensen genade, een kwart minder dan in 2009. Het aantal aanvragen voor gratie daalde het afgelopen jaar eveneens met een zesde.

Bron : GvA

Ziehier de verbijsterende tussenkomst van Cohn-Bendit, fractievoorzitter van de extreem-linkse groene fractie waarvan ook Bart Staes (Groen) en Frieda Brepoels (NVA) deel uitmaken, in het debat over de Franse grenscontroles tegen massa-immigratie via Lampedusa: de tienduizenden vreemdelingen zijn niet het probleem, maar wel 'onze onwil om solidair te zijn', en wie daarop kritiek heeft krijgt 'ta gueule' te horen - ' bek toe'. De linkse wereldvreemdheid en onverdraagzaamheid ten top, gesteund door Groen en N-VA.

+ TOEVOEGING FRIEDA BREPOELS 18.45 uur

Sommige lezers twijfelen er aan dat de NVA-verkozene, Frieda Brepoels behoort tot de fractie, geleid door Cohn Bendit.

Via dit bruggetje vindt u de namen + foto's van de 55-koppige fractie Groenen/Vrije Europese Alliantie.

http://translate.google.be/translate?hl=nl&langpair=en%7Cnl&u=http://www.greens-efa.eu/

In Knack pakt Bert de Graeve (ooit VRT) er mee uit, dat gezien de hinderlijke en bemoeizuchtige tussenkomsten van de overheid op alle mogelijke vlakken, Bekaert ooit wel eens Vlaanderen zal verlaten.

De Graeve haalt  met zijn uitspraken het flankerend economisch ondersteuningsbeleid van de Vlaamse Regering onderuit.  Het Vlaams Belang stelt vast dat De Graeve niet alleen beklemtoont dat industriële productie op grote schaal in Vlaanderen niet meer leefbaar is, maar dat hij ook de toekomst van de vestigingen in Aalter en Zwevegem (die nochtans toegevoegde waarde creëeren) én de verankering van de onderzoeks- en ontwikkelingsactiviteiten in Vlaanderen op de helling zet.

Nochtans kreeg Bekaert eind 2008 van de Vlaamse Regering nog voor 1 miljoen euro opleidingssteun toegekend en dat op een moment dat via een herstructurering de vestiging in Hemiksem werd gesloten. En in 2004 werd de strategische optie genomen om de onderzoeks- en ontwikkelingstak hier te verankeren, ook al via budgettaire steun in het kader van het toenmalige Vlaams Innovatiepact.  Daarnaast krijgt Bekaert ook vandaag overheidssteun van Vlaanderen via het Strategische Initiatief Materialen dat in 2009 opgezet werd conform het beleidskader voor steun aan grote kenniscentra ten behoeve van innovatie. Concreet krijgt Bekaert steun in het kader van het programma “Next generation nano-engineered Polymer-Steel/CNT Hybrids” (NanoForce): gericht op de ontwikkeling van lichtgewicht en multifunctionele polymeerstaal/CNT composieten.

Tot zover deze mededeling van Filip Dewinter. Vlaams volksvertegenwoordiger Sintobin zal in het Vlaams Parlement deze kwestie aankaarten.

Op de persoonlijke blog van Bruno Valkeniers lezen wij nog het volgende :

“Industriële productie op grote schaal is in België in elk geval niet meer leefbaar,” jammert De Graeve. “Niemand wil hier blijkbaar nog industrie, er is altijd iets mee mis. Maken we niet te veel lawaai, dan zorgen we wel voor te veel vrachtverkeer. Bovendien heerst hier een schaarste aan goede arbeidskrachten en kampen we met hoge energieprijzen.” In zijn analyse geef ik de Bekaert-topman voor een stuk gelijk: de omgevingsfactoren voor onze bedrijven zijn dikwijls verre van ideaal.

Met zijn conclusie – hij sluit niet uit dat Bekaert ooit helemaal naar het buitenland vertrekt – gaat Bert De Graeve echter een stap te ver. Als de industriële productie verhuist (enkele industriële vestigingen werden in het recente verleden al gesloten), dreigt onderzoek en ontwikkeling straks te volgen. De topman gaat hiermee mijns inziens al te gemakkelijk voorbij aan de eigen grote woorden over “corporate governance”, aan de belangen m.a.w. van alle stakeholders. Hij focust te uitsluitend op de belangen van de aandeelhouders als betrokken partij. Andere evenwaardig belangrijke stakeholders zijn de medewerkers en de klanten, maar ook de Vlaamse samenleving. Bovendien kreeg Bekaert in 2008 opleidingssteun van de Vlaamse overheid en geniet het bedrijf ook nu nog van overheidssubsidies. Daar mag dus wel iets tegenover staan.

Frankrijk zegt "NON" tegen een mogelijke komst van M. Martin.  

De Franse minister van justitie heeft laten weten dat Frankrijk geen "schuilplaats" zal bieden aan dit monster. Zijn belgische collega, Stef de Wollige, zegt "verrast"te zijn door de snelle beslissing van Frankrijk in deze. Stef ondervindt nu aan den lijve dat er landen zijn met ministers die van wanten weten en alert zijn.

Niet elke natie,  zoals dit onland, is gediend met andermans vuiligheid. Stef zal nog eens contact opnemen met zijn Franse collega, om te vragen of het menens is.

Zodus blijft M.Martin in de petoet, waar zij thuishoort. Als deze monsterachtige vrouw, die een van de ijselijkste misdaden tegen de mensheid begaan heeft, het laten creperen van jonge kinderen die door het beest die haar man was, opgesloten zaten voor zijn pleziertjes,  plots het licht uit de hemel gezien heeft, kan zij net zo goed in de nor haar bekering vieren en boete doen.

Naar verluidt is Europa wel bezig met een richtlijn die de aangesloten landen zal "verplichten" criminelen van het Martin kaliber op te nemen als ze in eigen land niet meer mogen verblijven!! Goed bezig, de clubleden van President Dweil.

Senior en Ray (in een duo-baan) 

Michel Mercier, de huidige Franse minister van justitie