Waarde redactie,

De N.M.B.S. (Nationale Maatschappij der Belgische Stakers) gaat geschiedenis schrijven. Niet dat de 10.000ste staking zal plaatsvinden, maar wel dat tegen het einde van dit jaar de kaap van 1 MILJARD euri schuld zal gehaald worden.

De pakbonden die dit mede hebben mogelijk gemaakt zijn in hun nopjes en overwegen een (door de belastingbetaler) reuze barbecue. te organiseren in elk groot station van dit onland,  ter ere van de steeds opnieuw geklote treingebruiker. Jani Haak en ex-baas Etienne Schouppe zullen persoonlijk snoep en bloemen uitdelen.

Elke dag moet de NMBS ongeveer 1 miljoen euri vinden om te kunnen rijden,  indien er geen staking gepland is.De tsjoeke-tsjoeke treincompagnie  en de pakbonden mogen fier zijn op hun wanbeleid. Maar ach, dat gegeven mag voor de grote heren aan hun reet roesten, de rekening wordt toch betaald. Hoe klonk het geluid destijds weer van een stoomlocomotief als hij vertrok, poef-poef-poef. Dat was de voorbode!

mvg - senior

Dag Ray,

Ik dacht dat het verdwijnen van de reactiemodule in zijn eerdere vorm een tijdelijke toestand is. Van reacties mooi opgesteld, worden de zinnen nu aan elkaar geplakt, wat leesbaarheid niet echt bevorderd.

Je zal wel je reden hebben. Het zal wel weer zo een geval zijn waar de goeden het moeten bekopen door de schuld van de minder goeden, oei apartheid hihi

Stradi

Reactie v/d Redactie : Het wijzigen van de reactiemodule heeft inderdaad te maken met het verkeerde gebruik van de geavanceerde module. Er worden te brede links of te grote afbeeldingen geplaatst die het formaat van de blog vervormen. Of zoals de laatste twee keren : de interne structuur (die de lezers niet zien) wordt weggeduwd, zodat bijvoorbeeld het moduleren van reacties uitgeschakeld wordt. Het herstellen vergt heel wat tijd en inspanning. Er zijn geen goeden die het moeten bekopen door de schuld van minder goeden, het verkeerd gebruiken van de reactiemodule kan iedereen overkomen maar vooral zij die links en afbeeldingen willen plaatsen.  En dan loopt het soms verkeerd.

Een Zwitsers vliegtuig dat op zonne-energie vliegt, de Solar Impulse, heeft vrijdag zijn eerste internationale vlucht gemaakt. Het toestel steeg 's ochtends op in de Zwitserse plaats Payerne en landde dertien uur later op de luchthaven van Bruxelles.

De Solar Impulse combineert de spanwijdte van een commercieel verkeersvliegtuig met het gewicht van een personenauto. De vleugels zijn volgebouwd met zonnecellen die het toestel van energie voorzien.

"Het doel is om te laten zien wat we kunnen doen met bestaande technologie op het gebied van energiebesparing" aldus mede-initiatiefnemer en piloot Andre Borschberg. Hij is ervan overtuigd dat zijn techniek ook kan worden gebruikt om auto's en huizen van stroom te voorzien. "De symboliek om van de ene naar de andere plaats te gaan met alleen gebruik van zonne-energie spreekt mensen aan".

Het Solar Impulse project begon in 2003 met een budget van 90 miljoen euro voor tien jaar waarbij onder andere de Zwitsere liftenmaker Schindler betrokken was. Begin april 2010 maakte het toestel zijn eerste vlucht en drie maanden later kon het vliegtuig het record voor langste vlucht op zonne-energie op zijn naam schrijven. De bedenkers cirkelden er ruim een etmaal lang non-stop mee boven Zwitserland. Binnen twee jaar willen zij met de Solar Impulse rond de wereld vliegen.

Het vliegtuig dat 12 duizend zonnecellen heeft, haalt een gemiddelde snelheid van 70 kilometer per uur en kan daardoor nog niet echt concurreren met commerciele vliegtuigen die gemakkelijk tien keer zo snel gaan.

Bron : Trouw

Franstalig België is ouderwets socialistisch, gelooft in een erg sturende overheid in nagenoeg alle segmenten van de economie en kijkt a priori erg kritisch naar alles wat met vrijemarkteconomie te maken heeft. Voor de begroting vertaalt die houding zich in een afwijzing van structurele ingrepen in de uitgavenmechanismen van de sociale zekerheid en in een verlangen naar hogere belastingen. Voor de arbeidsmarkt bestaat er grote afkeer tegen mechanismen die de aansporing om aan het werk te gaan verscherpen en blijft men zweren bij vervroegde uittreding uit de arbeidsmarkt. Last but not least is er aan Waalse kant geen enkele intentie om het overheidsapparaat af te slanken. Maatregelen ter verbetering van de efficiëntie van dat overheidsapparaat kunnen nog wel ter discussie komen, maar mogen hoe dan ook niet te veel commotie veroorzaken. In hun retoriek zullen Franstalige politici soms wel wat afwijken die grote lijnen, maar als het er echt op aan komt, zijn dat hun standpunten.

Vlaanderen kijkt zeker niet eendrachtig tegen al deze thema's aan, maar een significante meerderheid in dit landsgedeelte toont toch veel meer bereidheid om de zaken ten gronde en met zin voor vernieuwing aan te pakken. 

Wat we zelf doen, doen we zeker niet altijd beter, daar kunnen we als Vlamingen ook moeilijk naast kijken. Feit is echter is dat er aan Franstalige kant bijna onoverwinbaar veel weerstand is tegen verandering en aanpassing aan de gewijzigde omstandigheden. En die omstandigheden wijzigen inderdaad snel en drastisch. De globalisering van de economische processen gaat onverminderd voort. Dichter bij huis neemt de crisis in de eurozone steeds dreigender vormen aan. We kunnen de dans van onze omgeving niet blijven ontspringen.

Trends : Die andere blokkering

Reportage van CNN.  In dat land zijn duizenden Westerse militairen in de weer om een stukje beschaving te brengen.  Hopeloze opdracht.

Met 30 stemmen tegen 26 nam de Senaat op 12 mei een wetsvoorstel van het Vlaams Belang over amnestie in overweging. De inoverwegingneming van een voorstel betekent enkel dat men over het voorstel zal debatteren, wat in een normale democratie vanzelfsprekend zou moeten zijn. Samen met de Franstalige partijen stemde Groen! tegen de inoverwegingneming van het voorstel.

Namens het Vlaams Belang zette senator Bart Laeremans gisteren inhoudelijk de puntjes op de ‘i’: “Dit houdt geen verheerlijking in van een misdadige, mensonterende ideologie, noch van de collaboratie, laat staan van daden van verklikking of van misdaden van gemeen recht. Daar gaat het niet om. Wel wordt het tijd dat erkend wordt dat na de Tweede Wereldoorlog niet op een normale wijze recht werd gesproken en dat als gevolg daarvan vele duizenden mensen en hun familie, al te zwaar werden getroffen. Die onrechtvaardigheid blijft tot op de dag van vandaag voortduren.” 

Niettegenstaande deze nuancering verkeren de Franstalige politici in staat van complete emotionele ontreddering. Wij citeren uit La libre Belgique :

"Dit is de eerste keer dat zoiets gebeurt sedert de Tweede Wereldoorlog, reageert een verslagen Francis Delperée (CdH). Dit is een messteek in de geschiedenis en de herinnering van alle Belgen.  De voorgestelde tekst is bovendien een verkrachting van het vertrouwen dat geschonken wordt aan rechterlijke beslissingen. Het is een ontkenning van de Rechtsstaat. Het is verbijsterend. Dit zal niet zonder gevolgen blijven en het zal zeker de regeringsonderhandelingen niet vooruit helpen".

Knack meldt,  dat een kameraad die over enkele dagen zijn doctoraatsscriptie zal voorstellen "enkele manifeste feitelijke fouten" gevonden heeft in de tekst van senator Bart Laeremans. Het is duidelijk dat de betrokkene de kans grijpt om zelf even in de aandacht te komen.  Dat Knack zich leent om de eerste de beste nitwit aan het woord te laten over deze delicate materie zal weinigen verwonderen. Het gaat enkel maar om het in overweging nemen van een voorstel, dat wellicht nooit zal besproken worden en toch is dit voldoende om redeloze haat op te wekken. Mensen met een goede inborst en humane instelling vind je zelden ter linkerzijde.

Ray 

"Daar's 'n land en 'n volk in een taal gedoop
Met gebede en buskruit en bloed gekoop
Wat weer en weer van sy knie af moet streef
Ons sal dit oorleef...

Uit die kake van oormag deur die vuur op ons werf
Staan die engele by ons vroue en die kinders wat sterf
Elke grafsteen een standbeeld vir die wat bly leef
Ons sal dit oorleef...

My hart klop toktokkie waar hy breek vir my volk
Voor die kakie kanon of die k****r se dolk
Dit maak nie meer saak nie waar ons ons begeef
Ons sal dit oorleef...

Ek lig my oë tot die berge op
Waar sal my hulp tog vandaan kan kom
Ag my God jou woorde lê deur my geweef
Ons sal dit oorleef...

Ek staan vandag op jou plaas ou vriend
Daar hang stof oor die stilte sovêr ek kan sien
Maar die geeste van gister sal more herleef
Ons sal dit oorleef

Dankie o God vir die vermoë, dankie o Here wat U my geleer het, en wat U vir my so gratis geskenk het, vandag gee ek alles terug, tot eer en verheerliking van U naam en die uitbouing van U koninkryk"

Waarde redactie,

In afwachting van de komst van Arnold Schwarzenegger, die zijn reputatie als "terminator" moet waarmaken in de uitzichtloze onderhandelingen, was er vandaag weer een uitschieter te lezen die de moeite waard was.

In Kortrijk worden de ziekenhuizen de laatste tijd overspoeld met franstalige patiënten uit het naburige Moeskroen (Moucrons) en Doornik (Tournai) waar men blijkbaar geen blijf weet met het overaanbod aan zieken. Op zichzelf is dat niet erg  zolang het maar een tijdelijk fenomeen geldt.  Het probleem is echter dat vele van die Waalse patiënten oftewel geenn of praktisch bijna geen, Nederlands verstaan.

Bon ! Zoals het een goede en zorgzame Vlaming betaamt, heeft de direktie van de ziekenhuizen dan maar besloten om het personeel een spoedcursus Frans te geven, nadat er enkele incidentjes geweest waren wegens de gebrekkige communicatie. Zo bleek dat wanneer een patiënt 's morgens om "le pistolet" vroeg, de brave verple(e)ger(ster) niet met een broodje moest komen aandraven, maar dat "le pistolet" het franse woord is voor.de bedpan.

Om dergelijke misverstanden te vermijden werd deze cursus Frans opgestart. Eens te meer blijkt uit dit voorval, dat de franco's op hun wenken bediend worden. Het is de Vlaming die zich in eigen stad en land moet aanpassen aan de verzuchtingen van de franstalige "bedpanners".

mvg - senior

Zoals te verwachten was, heeft ook de CD&V-voorzitter niet voor een ommekeer kunnen zorgen. Vlamingen en Franstaligen blijven bijna een jaar na de federale verkiezingen fundamenteel van mening verschillen. Zelfs over de te volgen werkmethode is men het gloeiend oneens. “De tegenstelling in de geesten is onwrikbaar,” concludeert De Standaard. Zonder daar verder op in te gaan trouwens.

Officieel wordt het ontslag van Beke in Laken nog altijd “in beraad” gehouden. Het Paleis kan stilaan geen kant meer op. Maar tegelijk lijkt het erop dat alle partijen gewoon voortdoen, de meesten tegen beter weten in. Het is al tot in den treure herhaald: de Vlaamse partijen moeten eindelijk inzien dat de Belgische constructie niet toelaat om structurele hervormingen door te voeren. Om een eigen beleid uit te stippelen, moet Vlaanderen weg uit het huidige keurslijf.

Maar hoe kan dit met een NVA-fractieleider in de Kamer die zijn handen in de lucht steekt en uitroept "dat het nu weer aan de keuning is".  Republikeinen, die zich verschuilen achter de monarchie. We kijken van niets meer op.

De meest voor de handliggende en logische oplossing is de boeken sluiten en op een vredevolle en duidelijke manier aan de franstaligen vertellen, dat de belgische staat in vereffening gaat. De huidige toestand is niet enkel belachelijk maar op termijn onhoudbaar.

Ray

Bron : VB

Duitsland moet als grootste Euroland het meeste bijdragen aan de steun aan de Grieken en het land zal niet bij worden als ze zien waar de steuneuro’s heen gaan. Dankzij de vele idiote premies, zoals een premie voor werken bij temperaturen onder de acht graden, kan een maandsalaris van een ambtenaar flink oplopen. Een inkomen van 3908 euro kan worden verhoogd naar 8675 euro dankzij alle premies.

Naast de premies zijn er ook nog de extraatjes die het werken voor de Griekse overheid fijn maken. Medewerkers van de Griekse premier ontvangen zestien maandsalarissen per jaar. Een nachtwaker bij een staatsbedrijf kan jaarlijks 72.000 euro verdienen en werknemers bij datzelfde bedrijf mogen vijf dagen per jaar gratis op vakantie in een hotel naar keuze.

Het mag dan ook geen verrassing zijn dat alle staatsbedrijven verlies lijden.

@ Geen Stijl

Osama bin Laden had in zijn huis in Abbottabad geen internetverbinding, maar hij verstuurde de afgelopen jaren toch veel e-mails. De doodgeschoten leider van al-Qaida had een apart systeem bedacht. Het systeem was gebouwd op discipline en vertrouwen, maar zorgt er nu wel voor dat de Verenigde Staten een uitgebreid archief van Bin Ladens e-mails heeft.

Bin Laden schreef honderden e-mails op zijn computer, en zette die vervolgens op een geheugenstick. Een koerier bracht de geheugensticks naar een internetcafé, waar de e-mails werden verstuurd en nieuwe berichten op de stick werden gekopieerd. Zodra de omstandigheden goed waren, werd de stick weer naar Bin Laden gebracht. Thuis kon hij de e-mails dan offline lezen.

Het systeem lijkt slim, maar Bin Laden maakte een fout door al zijn e-mailverkeer bij te houden. Al zijn berichten zijn nu in handen van de Amerikanen die de geheugensticks in zijn woning in Pakistan vonden. Volgens persbureau Asociated Press gaat het om duizenden berichten en honderden e-mailadressen. Amerikaanse veiligheidsdeskundigen zeggen dat het systeem hem jarenlang in staat stelde in verbinding te blijven met de rest van de wereld zonder digitale vingerafdrukken achter te laten.
Om alle bestanden en berichten door te spitten, schakelt de Amerikaanse overheid alle beschikbare Arabisch sprekende veiligheidsfunctionarissen in. Volgens de VS komen uit de e-mails vooralsnog geen nieuw plannen voor een aanslag naar voren. De berichten zouden wel duidelijk maken dat Bin Laden nog steeds betrokken was bij de operaties van al-Qaida, terwijl de VS dachten dat hij zijn leiderschap al jaren geleden had doorgegeven aan zijn plaatsvervanger, Ayman al-Zawahari.

@ nos

PST : Verder kunnen wij mededelen dat de echtgenotes van de brave familievader gevangen genomen zijn door de wraakzuchtige Amerikanen en dat de dames zich erg vijandig opstellen tegen de moordenaars van hun man en vader van vele kinderen. Hoe zou u zelf zijn ?

In de Kamercommissie Binnenlandse Zaken vroeg het Vlaams Belang gisteren, in het kader van de regeling der werkzaamheden van de commissie, de dringende behandeling van de splitsingsvoorstellen Brussel-Halle-Vilvoorde.

De behandeling van de splitsingsvoorstellen werd echter weggestemd. Opmerkelijk was dat de N-VA hierbij het voortouw nam. Siegfried Bracke zorgde er met een eigen voorstel voor dat de tientallen andere voorstellen voorrang kregen en de BHV-voorstellen helemaal onderaan de stapel belandden. De hoop op een bespreking ervan kan de eerste jaren nu wel opgeborgen worden.

“Het is duidelijk dat de N-VA nog steeds in onderhandelingsmodus zit, ook over een voor Vlaams-Brabant en de toekomst van Vlaanderen zo belangrijk dossier als BHV”, stelde Kamerfractieleider Gerolf Annemans, die herhaalde dat voor het Vlaams Belang enkel een splitsing zonder prijs aanvaardbaar is en er over dit dossier geen onderhandelingen gevoerd mogen worden en zeker geen toegevingen mogen worden gedaan.

De Stad Antwerpen heeft meer dan honderd buitenlandse journalisten uitgenodigd naar aanleiding van de opening van het MAS. Kosten noch moeite worden gespaard.  De stad is niet enkel van iedereen, iedereen moet ook onder de indruk zijn van de donkerrode mastodont, die sedert donderdag 12 mei officieel ingehuldigd is. En wij zullen het geweten hebben : de inheemse media zullen er niet over zwijgen. 

In de euforie die de politieke elite beleeft en ons per se wil opdringen, valt weinig te horen over het kostenplaatje. Wij kunnen ons alleen baseren op bedragen, zoals zij een aantal jaren geleden genoemd werden. Dat was toen 34 miljoen voor de stad en 21 miljoen voor de Vlaamse Gemeenschap. In totaal 55 miljoen. De opening was gepland tegen 2007, werd toen verschoven naar 2010 en vindt finaal in 2011 plaats : daar zitten meerkosten aan vast.  Benieuwd hoeveel de eindafrekening zal bedragen. Het zijn tenslotte de centen van ons allemaal, of ze nu van de stad of van de gemeenschap komen.  Ze maken de beide schuldputten alleen maar dieper.

Het gebouw is 61 meter hoog, gespreid over 9 verdiepingen plus het dak en het is opgetrokken in donkerrode steen, onderbroken met veel gegolfd glas, dat het water symboliseert. Hopelijk word je als toeschouwer niet zeeziek-bleek.  

Het massieve MAS blijft een onelegante klomp met circa 5000 m2 tentoonstellingsruimte. Want daar gaat het tenslotte om : de collecties van het Volkskundemuseum, het Scheepvaartmuseum van het Steen en het Muziekmuseum van het Vleeshuis zijn hier ondergebracht, samengepropt, tentoongesteld en vooral in voorraadruimtes opgeslagen. Omdat het Museum voor Schone Kunsten zeker tot 2017 zal gesloten worden, wordt een klein deel van de collectie (80 schilderijen) eveneens verhuisd naar het MAS. Stapel maar op. Al jaren weten de museamedewerkers dat het Museum aan de stroom te klein is voor de verzamelingen, maar niemand mag of durft dit luidop verkondigen. 

Koen Van den Broek - Madonna 2011 (Vijf eeuwen beeld in Antwerpen)

Er moet ook ruimte zijn voor eigen thema-exposities, zoals de première vanaf 17 mei voor "Vijf eeuwen beeld in Antwerpen" die tot eind december te bezoeken valt.

In The New York Times van 17 april is dit het vertaalde slot over Antwerpen: De tocht van stadsgids Ottomer en Gisela Williams wordt afgerond met een drankje in het pasgeopende café van het Museum aan De Stroom (MAS). In de schaduw van het museum komt de journaliste tot de vaststelling dat Antwerpen haar nog meer bevalt dan de Duitse stad Berlijn. Enkel bij de architectuur van het MAS zelf heeft ze haar bedenkingen: ‘Een stukje hedendaagse architectuur dat nog het meeste doet denken aan bakstenen Tetris-blokken die uit de hemel naar beneden zijn gedaald', zo besluit de Amerikaanse. Het stadsbestuur rilt van vervoering bij deze lof.

Een redactrice van de Salzburger Nachrichte zegt het volgende : Binnenin vind ik het museum niet echt uitzonderlijk. Dat wil niet zeggen dat ik het maar niets vind, maar het is niet echt buitengewoon. Het lijkt ook alsof men eerst het gebouw heeft gezet en dan pas is gaan nadenken over de invulling ervan. Dat wekt de indruk dat de buitenzijde belangrijker is dan de binnenkant. Ik denk niet dat dit een museum is van internationale top ( ...)  De live-beelden vanuit de haven vond ik dan weer minder geslaagd, omdat je een te comfortabel beeld krijgt. Het harde leven van een haven komt niet tot uiting.

Ze zullen het niet graag horen, de opgepoetste Weldoeners van het Schoon Verdiep, want in een speciale uitgave van het Mas-magazine wordt bescheiden de vergelijking gemaakt met het Guggenheim in New York en Bilbao, het Louvre te Parijs en het Museum voor hedendaagse kunst in Rio de Janeiro.  Gênant, die dikdoenerij. Voorlopig wordt over het MAS enkel geschreven en gesproken als over een uitkijktoren, over de inhoud valt weinig nieuws te rapen.

Terwijl deze stad (en dit land) kreunt onder de gevolgen van een massale invasie van onwetende tafelschuimers en gelukzoekers, houdt het protserige schepencollege zich al jaren onledig met te toeteren over deze peperdure Uitkijktoren. Wie over de samenlevingsproblemen en de golven van criminaliteit iets durft te zeggen, wordt minachtend opzij gezet als een verzuurde racist. De verkeersopstoppingen die het economische hart van Vlaanderen, de haven,  al tientallen jaren verlammen, worden doodgezwegen door een maffioos groepje politici die uitstel, twijfel en weglopen van de echte problemen,  verkopen als beleid.

Politiek is verworden tot een diarree van woorden en gemeenplaatsen uit reclamefolders. Wij worden bedonderd, beduveld en ondergedompeld in een wereld van schijn en bedrog.  De afbeelding hierboven is de realiteit. Het MAS is het dure Sprookje van de elite.

Ray

De Euro-ministers bevoegd voor migratie kwamen gisteren, 12 mei, samen in Brussel om de toekomst van de Schengenzone - de Europese ruimte zonder binnengrenzen - te bespreken. Frankrijk en Italië drongen aan op een herziening van de Schengenregels, omwille van de vele vluchtelingen uit Tunesië die via Italië naar de rest van Europa trekken.

Hoewel grenscontroles in de Schengenzone eigenlijk verboden zijn, besliste na Frankrijk ook Denemarken gisteren om de controles aan zijn grenzen met Duitsland en Zweden te verscherpen. Beide landen beroepen zich op het gevaar voor de openbare orde, een uitzonderingsclausule in het Verdrag. Volgens de Waal Wathelet kan men de migratiestromen uit Noord-Afrika niet stoppen met grenscontroles tussen Europese landen onderling. Er moet ook een geharmoniseerd Europees asielbeleid komen. En zolang dat er niet is, blijft alles maar best bij het oude : de invasie uit Afrika mag niet gestopt worden.

De Deen Søren Pind beroept zich op de noodzaak om de grensoverschrijdende misdaad te bestrijden. Hij benadrukte wel dat het niet de bedoeling is om iedereen te controleren maar om drugs en wapens – onder andere met scanners - op te sporen. De controles zijn ook in overeenstemming met het Schengenverdrag, aldus Pind. Het vrij verkeer van personen zou dan ook niet in het gedrang komen.

Duits Minister voor Binnenlandse Zaken Hans-Peter Friedrich is echter bezorgd dat individuele lidstaten grenscontroles herinvoeren om nationale politieke redenen. Zo staat het Deense minderheidskabinet van Rasmussen onder druk van de rechts-populistische DVP (Deense Volkspartij). En daar gaat het om : de invloed van populisten afremmen.

Met andere woorden, laat de Titanic verder zinken. De passagiers moeten het maar gezellig vinden.

Ik was vandaag op wandel in de stad van iedereen, gewapend met goed humeur en met de handen voor de ogen, omdat er veel door de vingers moet gezien worden. 

Om de grote toeloop van dit weekeinde naar het Museum aan de Stroom (het MAS) te vermijden, wil ik vandaag een blik werpen op de donkerrode klomp die ons plechtig aangekondigd wordt door de Weldoeners van het Schoon Verdiep als een "landmark".  Het moet zoveel mogelijk in het Engels tegenwoordig. Franskiljons hebben wij in het zand laten bijten, nu hoor je er pas bij, als je kan zeggen "Aai laaik joe". Onze eigen prachtige Nederlandse taal is enkel goed om te gebruiken op intieme momenten, liefst in haar verkavelingsversie :   "Nondedju, Sabine, d'er is geen zout oep de patatten". De conversatie daarentegen bij terrasjesweer op het Zuid with the friends klinkt nonchalant met een kauwende bek in juke-box Engels  : The new museum, de Maas, is a landmark laaik den Boerentoren, but massiever and loemper. O look; what did me say, the maas is maassive. Me am funny !"  Bob Cools was de enige bewoner ooit van het Schoon Verdiep die zich in correct King's English tot buitenlandse gasten kon wenden. Het was nagenoeg het enige waarin hij uitblonk, voor de rest overlaadde hij iedereen die in zijn omgeving kwam met de grofste schimpscheuten. "Amai, Simonne, gij hebt nogal een dik gat gekregen, zenne ..." De burgervaders en -moeders van Antwerpen hebben zelden de klasse geëvenaard van een Lode Craeybeckx en de beschaafde bescheidenheid van Mathilde Schroyens.

De sfeer in deze stad laat geen ruimte meer voor nostalgie sinds de Grote Invasie. Het Schipperskwartier, Sint Andries, de Seefhoek, Stuivenberg, deze wijken en menig andere  zijn gezwicht onder de jarenlange sirocco.  Zelfs de oude Antwerpse geesten zijn op de vlucht geslagen voor de wind en het zand uit de verre woestijnen.

Nauwelijks tweehonderd meter verwijderd van het MAS-van-de-Antwerpse-Gloriol strekt zich een van de meest naargeestige straten van deze buurt uit, het Klapdorp. Tot voor een aantal jaren een aangename winkelstraat die de grens vormde tussen het rode lichtjeskwartier en de deftige burgerwijken. Nu een verlaten spookstraat. De geniale bestuursploeg van 't stad heeft er een Woonkantoor gevestigd.  Als je er voorbijwandelt, barst je in tranen uit, zo zielig ziet het er uit.  Toen ik even haltte om een foto te maken, kwam een oudere mevrouw naar me toe : "Awel jongen, zedde van de gazet ?" Ik ben  blij dat ik voor een keer niet als eerste een gesprek moet aanknopen.  Mevrouw heet Francine (op zijn Antwerps uitgesproken : Frànsin) en ze "weurdt misselak van de centen die tegen dat mottig museum zijn gesmeten terwijl dat de gewoon mengse van de wijk aan hun lot weuren overgelaten. En die Janssens da's een remedie tegen de liefde. Ik hem in mijne joenge tijd genoeg vengten versleten ... "  Die laatste ontboezeming had ik helemaal niet uitgelokt, ze was niet terzake maar ze kwam recht uit het hart van deze ontgoochelde dame die ooit van een andere oude dag zal gedroomd hebben.

Kinderlawaai, ik hoor en zie kinderen in gele jasjes aankomen. Het trieste Klapdorp verandert in een joelend, kleurrijk speelplein. Ik sta tegen de huizen met mijn cameraatje, en ik wuif naar de kinderen : dat vinden ze leuk een man met een fototoestel, ze trekken gekke bekken en ze lachen zoals kinderen dat kunnen, blij en gelukkig met een niks. Een kinderuur duurt soms een ganse dag en het scala van vele gevoelens wordt er in ijltempo doorgejaagd, als een toegangsexamen voor Grotemensenland dat grijnzend wenkt. De ontluikende minnaresjes in sommige meisjes lonken hoopvol of pruilerig alsof de oude mijnheer met zijn prutscameraatje de deur op een toekomst à la Heidi Klum kan openen. Ik klik enkele malen alsof het echt is. De kinderen stralen.

Langs de Stadswaag wandel ik naar de tuin van de Academie voor  Schone Kunsten waar Vincent van Gogh het na drie maanden voor bekeken hield.  Enkele studenten zijn aan het zwoegen in het paviljoen om de verlichting hoger te hangen. Is er geen technische ploeg die dat kan doen ? Neen, want hier gaan zij een groot project bouwen en dan moeten zij alles zelf verstouwen en als het klaar is, zal ik zeer welkom zijn.  Het ontroert mij, het enthousiasme van deze jonge mannen en vrouwen. Zowat vijfenvijftig jaar geleden zat ik op de Stadswaag om de hoek van de Academie, in de Gard Sivik bij Herman Denkens of op de Zolder bij Marc de Schrijver te dromen en te zagen over de nieuwe poëzie en het experimenteel theater waarmede wij de wereld gingen veroveren en veranderen. Op de gevel van café Köln op de hoek van de Stadswaag en de Hoornstraat prijkt een gedicht van Gust Gils. Ik heb hem nog gekend, de experimentele poëet en ik voel me gelukkig dat hij op deze manier geëerd wordt. Een moeilijk leven, een getormenteerd man, een gevoelig cynicus.

Onderweg zie ik nog verschillende groepen schoolkinderen die op stap zijn. Even later merk ik dat ze allen verzamelen op de Grote Markt bij een podium met luide muziek. Alweer feest in de stad. Naast mij lopen enkel klassen en aan een onderwijzeres vraag ik wat er aan de hand is. "Ha, mijnheer, dit is voor een goed doel dat wij naar hier komen, om te zingen voor Venetië". Ze is ontzettend vriendelijk, deze mevrouw met de enorme verantwoordelijkheid om van kleine mensjes behoorlijke jong-volwassenen te maken. Op mijn vraag wat dit inhoudt, spreekt ze als een pamflet : "Aan de scholen werd gevraagd om aanwezig te zijn met zoveel mogelijk kinderen, die allen een klein bedrag betalen en dan zullen zij liedjes zingen, begeleid door een orkest en de opbrengst komt integraal ten goede aan een goed doel in Venetië." Nu, dank u wel, mevrouw, en ik bedenk stilletjes dat ik het wel zou zien zitten dat zij in mijn keuken lekker kookt en me dan vrolijk toeroept "Komen eten, het is spaghetti alla Veneziana".  Hoe we de avond verder doorbrengen in onze Venetiaanse gondel, daar heeft niemand zaken mee. Een "goed doel" in Venetië, vind ik nochtans vreemd. 

Een zestal agenten geven mij vriendelijk toelating om binnen het omheinde gedeelte van de Grote Markt enkele foto's te nemen.  Er staan honderden kinderen te joelen en te dansspringen. Een aantal onder hen zwaait met zelfgemaakte Viëtnamvlaggetjes. Vreemd.  Ik vraag aan enkele volwassenen wat er aan de hand is en zo sprokkel ik bij mekaar dat dit een initiatief is van de VZW "Children of the Street" die een grote zangstonde inrichten ten bate van een dovenschool in Viëtnam. Niet in Venetië, mevrouw de onderwijzeres was even in de war. Het is niet erg.  De enkele kindjes die ik nieuwsgierig vraag of zij weten wat of waar Viëtnam is, schudden heftig neen met het hoofdje, maar ik mag wel foto's nemen, mijnheer, is het voor de gazet ?

Met gemengde gevoelens ga ik naar huis.  Ik heb vandaag veel jeugdig enthousiasme ervaren en  ik heb genoten van blinkende kinderogen. Dit heeft me ontroerd en blij gemaakt.  Nog meer dan voorheen ben ik bezorgd voor de toekomst van deze jongeren. Mijn stad heeft al zovele generaties laten leven in de meest verwarrende, gelukkige en intrieste periodes.

Antwerpen, mijn lieve stad,  bekommer je met evenveel liefde over de kleintjes en de jeugd die morgen met jou zullen leven en hopelijk evenveel van je houden als wij, de scheidende generatie, dit doen. Want op de bestuurders die in je sierlijke stadhuis verblijven, moeten we niet rekenen.

Tekst en foto's : Ray

In 2004 had de Franse journalist Philippe Aziz een vraaggesprek met de toenmalige 25-jarige Mohammed Sabaoui, student sociologie aan de universiteit van Rijsel, Algerijn van afkomst, maar tot Fransman genaturaliseerd. In dit artikel de voornaamste passages uit dit gesprek. Erg verhelderend.

Vraag: Moet de opkomst van de Islam niet een zekere vrees wekken in Frankrijk en de wereld?

Antwoord van M. Sabaoui: Zeker. het Islamitische rijk was ooit groter dan Rome en deed zijn invloed gelden over een groot gedeelte van de wereld, zoals onze Profeet dat wenst;

Vraag: In Frankrijk is uw Godsdienst toch erkend en vertegenwoordigd? Er zijn meer dan 1.500 moskeeën.

Antwoord: Neen, want uw wetten stemmen niet overeen met die van de Koran. U legt ons uw wetten op, terwijl mohammedanen alleen door de Charia geregeerd kunnen worden. We gaan ons dus inspannen om de macht te grijpen. In Roubaix bv. waar er een islamitische meerderheid is van ong. 60 %. Bij de gemeenteverkiezingen zullen wij onze mensen mobiliseren en de volgende burgemeester zal mohammedaan zijn. Na onderhandelingen zullen wij Roubaix tot onafhankelijke mohammedaanse enclave verklaren en de charia opleggen aan alle inwoners.

Vraag: Zullen alle islamieten daarmee akkoord gaan, sommigen zijn toch vergaand geïntegreerd?

Antwoord: U onderschat de Islamitische solidariteit, men blijft Arabier, zelfs als men geboren is uit een huwelijk van een Arabier en een ongelovige. Uw vraag bewijst uw naïviteit.

Vraag: Om terug te komen op Roubaix, wat gaat u doen met niet-mohammedanen?

Antwoord: De christelijke minderheid zal de status krijgen van Dhimmis, d.w.z. zij zullen een aparte categorie vormen en hun vrijheid kunnen terugkopen door een speciale belasting. Bovendien zullen wij hen pogen te bekeren. Tienduizenden Fransen hebben dat over het hele land al gedaan, waarom zij niet? Op dit ogenblik worden er met dit doel aan de universiteit van Rijsel al geloofsgroepen opgericht, want God wil dat ! Zij die weigeren, zullen behandeld worden zoals het hoort. Als wij de sterksten zijn is het omdat God dat wil, wij hebben niet de dwang van de christeiijke verplichting tot bijstand en bescherming aan de weduwe, de wees, etc... Wij moeten hen integendeel verpletteren als zij door hun ongeloof een obstakel zijn.

Vraag: Wat u zegt is verbijsterend.

Antwoord: U vergeet uw kruistochten, uw kolonisaties, uw kersteningen. U vergeet bovendien de enorme vruchtbaarheid van onze vrouwen, ons aantal zal u overweldigen. Financiert en voedt hen die uw meesters zullen worden. De zes miljoen Arabieren ( of niet-Fransen geworden) in Frankrijk, vormen een leger van minstens 3 miljoen soldaten van God. Wij overdekken het grondgebied met een dicht netwerk, zelfs uw autoriteiten erkennen 1.400 buitenwettelijke gebieden.

Vraag: Maar waarom wacht u dan nog met handelen?

Antwoord: Onze "vreedzame" invasie op Europees niveau is nog niet ten einde. Wij willen in alle landen gelijktijdig handelen. Daar u voor ons een steeds grotere plaats inruimt, zou het dom zijn daarvan niet te profiteren. Wij zullen uw paard van Troje zijn. In naam van de Rechten van de Mens, waarin u verstrikt zit, hebt u slechts u zelf gegijzeld. Mocht u in Algerije of Saoudi-Arabië bv. tegen mij spreken zoals ik nu tegen u, dan zou u in het beste geval onmiddellijk gearresteerd worden. U weet bij onze jongeren geen respect af te dwingen, waarom zouden zij een Frankrijk respecteren dat voor hen capituleert ? Men respecteert siechts wat men vreest. Wanneer wij de macht hebben zult u geen Arabieren meer auto's in brand zien steken, winkeldiefstallen plegen, enz... Zij zullen weten dat de straf meedogenloos is: diefstal betekent amputatie. Wij zullen overwinnen.

Allah Akbar!

http://www.vlaamsbelangbrussel.be/4/115/

Goede morgen lieve vrienden,

Ik moet beginnen met een waarschuwing.  Het keuzenummer van vandaag zou bij de Stroppendragers een gezondheidsprobleem kunnen veroorzaken:  hartkloppingen, oorsuizingen, stekende hoofdpijn, duizeligheid…  Dus lieve mensen uit de Fiere Stede, klik vandaag – bij uitzondering – eens niet op het ingesloten lied. 

De zanger, Vico Torriani, werd geboren op 21 september 1920 in Genève en groeide op in St. Moritz; hij leerde voor kok en bakker en gaf kookboeken uit.  Tussendoor begon hij te zingen.  In 1945 won hij een talentenjacht en trok vervolgens door Europa.  In 1951 had hij zijn eerste grote schlager in Duitsland: “Addio, donna grazia”.  Vanaf toen ging het alleen hogerop: talrijke platen in verschillende talen, tv-shows in Zwitserland en Duitsland.  In de vijftiger jaren speelde hij mee in muzikale filmen en stond hij regelmatig op de theaterbühne.  Legendarisch waren zijn operetten- en musicalproducties.  

Hij trad op in vele landen, o.a. in Iran.  Vanaf 1964 scheen zijn platencarrière voorbij maar hij bleef prominent aanwezig als showmaster bij populaire tv-programma’s.  In de zeventiger jaren schakelde hij over op volksmuziek, waarmee hij weer succes had.  Zijn grootste hit was “La Pastorella” in 1976, dat door talrijke andere zangers met een eigen versie overgenomen werd.  

Van 1978 tot 1983 keerde Vico Torriani terug naar zijn eerste liefde: hij opende het restaurant Bonne Auberge in Basel. 

Vico kreeg in 1995 nog de Bambi voor zijn levenswerk, samen met Caterina Valente en Helmut Zacharias.  Hij leidde een onopvallend privéleven, samen met zijn vrouw Evelyne, dochter Nicole en zoon Reto en woonde tot zijn dood in 1998 in Agno, Zwitserland.  

Ik heb voor jullie uit de lange lijst mooie liedjes eentje gekozen dat in 1953 niet in verband gebracht werd met overlast, diefstallen, bedelaars, ongeletterde kinderen… Toen associeerde men een “zigeuner” eerder met de “Scardasfürstin” of vanaf 1959 met de wervelende rokken van de mooie dansgroepen bij het Volksdansfestival van Schoten.

Vico Torriani zingt voor jullie zijn “Du schwarzer Zigeuner”  (…ik vrees dat deze titel vandaag in de politiek-correcte muziekwereld even ontoelaatbaar zou zijn als menig liedje van de Strangers…)  Er werd trouwens ook een Nederlandse vertaling uitgebracht, gezongen door Willy Alberti en Johnny Jordaan.  

Kusjes van Lolita 

Juridisch is de vrijlating van Michelle Martin in ons land niet meer tegen te houden, maar Paul Marchal heeft de Fransen gesmeekt om de ex-vrouw van Dutroux niet te ontvangen. Daarvoor is hij langs verschillende Franse media getrokken. Paul Marchal, de vader van slachtoffer An Marchal, is absoluut tegen de vrijlating van Martin, de ex-vrouw van Marc Dutroux. Dat zei hij al in de Belgische media, maar die boodschap heeft hij nu ook verkondigd in Frankrijk.

Hij deed een emotionele oproep op de Franse tv en radio en smeekte de Fransen om Michelle Martin niet te ontvangen. "C'est un monstre", aldus Marchal.

"Waar Michelle Martin zich ook wil verstoppen, ik zal altijd lawaai komen maken. Vijftien jaar is veel te vroeg om al vrij te komen. Deze vrouw is in 1989 voor soortgelijke feiten veroordeeld en kreeg al een tweede kans in 1991. Nog geen vier jaar later werden opnieuw vier meisjes ontvoerd en vermoord. Een van hen was mijn dochter."

In ons land is er juridisch geen bezwaar meer tegen de vrijlating van Martin, maar een van de voorwaarden is wel dat ze in een klooster in Frankrijk opgevangen wordt. De Franse minister van Justitie liet woensdag al weten dat hij niet de intentie heeft om Martin toe te laten in Frankrijk. Of dat iets te maken heeft met de oproep van Marchal is onduidelijk.

Als de Franse minister zijn woord houdt, voldoet Martin niet aan de voorwaarden om vervroegd vrij te komen. Dan belandt het dossier opnieuw bij de strafuitvoeringsrechtbank.

@ Vandaag.be