Omwille van onderstaand soort teksten over sport, vinden wij Jean-Marie Dedecker een patente kerel. Als hij begint te zwammen over politiek, wordt hij terug Jan-Maria Den Dubbeldekker.
SPORTIEF PAMPERMODEL
Ik kwijn weg van plaatsvervangende schaamte
Het is nog niet gedaan in Peking . Ik hoop vurig op eerreddende medailles, want ik kwijn weg van plaatsvervangende schaamte. De oorzaken van onze comateuze sportieve toestand zijn divers. Het adagio dat onze westerse jeugd het niet meer kan opbrengen is een te zwakke uitvlucht. Sophocles zei 2.700 jaar geleden al dat de jeugd niet deugde. De jongeren van Frankrijk, Groot-Britannië en Duitsland zitten ook gemiddeld 30 uur per week voor een computer of tv-scherm en de obesitasgraad bij de Nederlandse jeugd is hoger dan bij de Belgische. Dan praten we nog niet over het Amerikaanse hamburgervolkje. Toch halen zij een karrenvracht medailles. Een gemiddeld Vlaams gezin spendeert, volgens professor Stefaan Késenne, jaarlijks gemiddeld 1.735 euro aan sport, dat maakt een totaal van 4,24 miljard euro. Funsporten kunnen ons nog bekoren maar zweetsporten zijn minder en minder aan de zapgeneratie besteed.
De klaagzang dat er te weinig geld is voor onze topsport is olympisch bedrog. Het BOIC is eerder een spaarbank dan een sportinstituut, met zijn 17 miljoen euro kasbons, en verdoken miljoenen reserves in een apart vzw'tje. De financiële inbreng van het BOIC voor de atleten beperkt zich tot het geld dat ze van de Lotto krijgt. De Vlaamse belastingbetaler heeft 55.120.000 euro subsidies opgehoest voor de topsport tussen 2004 en 2008. Daarnaast staan er nog 107 atleten op de loonlijst van de Vlaamse Gemeenschap die betaald worden om alleen maar te sporten. De helft daarvan zijn wielrenners. Er is zelfs een elfkoppig damesteam bij, ze rijden meer platte tubes dan prijzen. Bezigheidstherapie uit discriminatieangst. Stuk voor stuk hebben ze een hogere wedde dan de Nederlandse succesvolle olympische goudzoekers. Ze worden betaald volgens hun diploma, niet volgens hun prestaties. De Hollanders moeten het stellen met een leefloon van 900 euro per maand.
Op finales van wereldkampioenschappen heeft Nederland nochtans gemiddeld 28,8 finalisten per miljoen inwoners, Vlaanderen 2,8! Dat is tien keer meer.
Dat de kans groter is op een supertalent in landen die meer inwoners tellen, is evident. Toch scoren bijvoorbeeld de Joegoslavische deelrepublieken beter dan het voormalige geheel, dat toch groter was; om nog maar van Tsjechië en Slowakije te zwijgen. En hebt u al de medailles geteld van kleine landen als Denemarken, Oostenrijk, Zweden?
Het ligt ook niet aan onze infrastructuur. Het ligt aan onze Bourgondische mentaliteit. Vlaanderen heeft meer sportinfrastructuur per aantal inwoners dan onze buurlanden, Nederland incluis. Nederland organiseert zijn nationaal indoor atletiekkampioenschap zelfs in Gent, omdat het zelf niet over een overdekte atletiekpiste beschikt. Elk stadje heeft hier zijn badje en zijn judomatje. Zelfs wielerbanen rezen als paddestoelen uit de grond. In Oostende bijvoorbeeld zitten er meer konijnen en kabouters op de piste dan wielrenners. De atletiekpiste ligt er meestal even verlaten bij als het strand in de winter.
Het is inderdaad zo dat men in ons onderwijssysteem nog altijd denkt dat de hersenen smelten als men de spieren traint, maar wie dat werkelijk wil, kan al tien jaar naar een topsportschool. De dotatie aan de topsportscholen gedurende de laatste Olympiade bedroeg 6,897 miljoen euro, zonder de kosten voor onderwijs, alleen voor de sport. Er gaan op een aantal van 619 nog geen vijf leerlingen naar de Spelen. Zo worden die scholen gedegradeerd tot bezigheidstherapie voor sportleraars. Het gaat dus niet om de hoeveelheid centen, maar om de aanwending ervan. Zo werd er onlangs 500.000 euro cadeau gedaan aan de VUB om een studie uit te voeren over de 'na-carrière' van topsporters. Dit bedrag is hoger dan alle bedragen samen die ooit uitgekeerd werden aan afscheidnemende sporters. Ze kregen een oorkonde en drie kussen van de minister. Bevriende professoren moeten blijkbaar meer bediend worden voor bewezen diensten dan atleten. Ik moet atletiekgoeroe Roger Moens bijtreden als hij zegt dat er in geen enkel land zoveel gedaan wordt voor zoveel atleten, van wie velen met zo weinig talent. Het is hard, maar geld over de balk gooien is geen olympische discipline. Het gaat dus niet over geld, maar over beleid en mentaliteit.
Middelmaat is tot norm verheven. Atleten worden geknuffeld in hun sociaal statuut. Door gebrek aan een adequate omkadering en het ontbreken van een resultaatsverbintenis vervallen ze in de lethargie van een vaste job en breken ze niet door tot de absolute top. Het sportief pampermodel. Volgens ex-Blosobaas Paul De Knop trainen ze gemiddeld 18,4 uur per week. Dat is het niveau van een wielertoerist en een badmeester, niet van een topper. Onze sport is veradministreerd. Daar zitten al 25 jaar lang dezelfde mensen die de dienst uitmaken zonder enige resultaatsverbintenis op topsportniveau. Het BOIC is een veredeld reisbureau. Ze produceren meer studies en diagnoses dan medailles, en wachten in overlegplatformen, ontwikkelings- en stuurgroepen op hun pensioen. Door hen zit de topsport in de palliatieve zorgen en ze zouden beter de eer aan zichzelf houden en sportieve euthanasie plegen.
De functie van topsportmanager is een alibi voor de onkunde van onze minister van sport. Een sinterklaas zonder visie die een zak vol belastinggeld als snoepgoed uitdeelt tot meerdere eer en glorie van zichzelf. Als we alle overheidsmiddelen zouden verzamelen en spenderen aan een gestructureerd beleid en niet aan een persoonlijke propagandamachine, kunnen we weer meedingen voor een plaatsje op de Olympus. Politici lopen in Peking rond als randplebs. Ze schurken zich aan tegen de vedetten en zwelgen in zelfgenoegzaamheid. Ze feliciteren elkaar voor een dode mus. Niemand verdronken en geen man overboord.
We hebben een zee van mogelijkheden maar zijn verzand tot een poel van stilstand. Het zit in onze Vlaamse genen. Wielrenner Wim Van Sevenant werd deze week in Ichtegem door zijn burgemeester gehuldigd omdat hij voor de derde opeenvolgend keer LAATSTE werd in de Ronde van Frankrijk. Onze volksaard is één groot compromis. Wedden dat onze hockeyspelers, de biljarters van de grasmat, plechtig zullen ontvangen worden bij de Saksen-Coburgs in Laken? Ze zijn gesponsord door Baron d'Ieteren en kunnen in beide landstalen de Brabançonne zingen. Het absolute orgasme voor de olympische bobo's.
Jean Marie Dedecker is voormalig judocoach en voorzitter van LDD
Als het er op aankomt, om iemand de clown te zien uithangen, zitten wij in Antwerpen op de eerste rij. De burger-dictator verwart beleid maken met elk weekeinde de historische kernstad om te bouwen tot een braadpensenkermis en diverse podia neer te poten waar oorverdovend lawaai van opstijgt. Wat hebben wij misdaan om deze pedante cultuurbarbaar aan het hoofd van onze stad te hebben ?
Onlangs verscheen in Het Nieuwsblad een vraaggesprek met de moeder van de CD&V-cultuurschepen Heylen. Als een fiere mama praatte zij honderduit over haar slimme kind, eerst advocaat, vervolgens lijstaanvoerder van de katholieke partij en nu eerste Kamerheer op het Schoon Verdiep samen met de liberale Eposchepen Van Campenhout : de twee opperlakeiën die zich het vuur uit de sloffen rennen voor hun en helaas ook onze cultuurbarbaar. De mama zegde dat het haar raakte als ze soms las of hoorde dat zonemans bespot wordt als "Het sprekend Kostuum". Dat begrijpen we, want we hebben ook kinderen. Maar wij beoordelen politici en géén kindjes. Trouwens, "het sprekend kostuum" klinkt stijlvoller dan "Nose and Noise".
Sommige cultuurinitiatieven, zoals vele onderdelen van de Zomer van Antwerpen, zijn best geslaagd. In het harde leven van Grootmensenland, worden politici niet zozeer afgerekend op de behoorlijke en normale dingen maar wel op de miskleunen en geldverspillingen. Heylen heeft de Zomer van Antwerpen geërfd van zijn voorganger, net zoals vele andere zaken die in de lijn der continuïteit zitten. Hij verknalt het echter niet en dat is ook een verdienste, want overal steekt Janssens zijn grote neus in. Behalve als het fout loopt, dan loopt hij op zijn tenen langs een achterdeurtje weg : moed is een eigenschap die niet voorkomt in de verbeeldingswereld van Janssens.
En nu de miskleun : eens te meer een abominabele aankoop door het Openluchtmuseum Middelheim.
Drie reuzenworsten door de Duitse "kunstenares" die in Antwerpen haar opleiding kreeg en hier helaas is blijven wonen, Kati Heck. Het is een project uit 2006 met de aanlokkelijke titel "Dabei sein ist Alles". De conservator van het Middelheim, Menno Meewis, verklaart enthousiast : "Ik aasde er al langer op, want binnenkort is het niet meer betaalbaar". De worsten zijn van polyester. Zou het kunnen dat Janssens er toch voor iets tussenzit ? Zijn papa was slager.
De opstelling in Middelhem is anders, maar dat zal ons worst wezen.
Savat
Economische migratie is niet tegen te houden
Altijd maar jammeren
"De economische migratie is niet tegen te houden" beweert Jozef de Witte van het Centrum voor Gelijke Kansen en Racisme, ook het Spionnencentrum genoemd bij slechtmenenden zoals wij. En hij voegt er fijntjes aan toe, om een eventuele twijfelaar over de brug te halen "De vergrijzing kan je ook niet stoppen". Over een ridicuul sofisme gesproken, dàt is er een !
Solidariteit binnen de eigen gemeenschap is evident
Men wil in de toekomst vooral op zoek naar geschoolde mensen die op de arbeidsmarkt kunnen ingezet worden, want u kent het verhaal, de productieven verhogen de nutteloze massa der vergrijsden.. en er is te weinig "eigen volk" om onze economie draaiende te houden. De sociale kassen raken echter uitgeput, ondermeer omdat er nooit reserves zijn aangelegd geweest. Iedereen die niet werkt of geen sociale rechten bezit, vangt via een of ander net toch vergoedingen. In een normale maatschappij kan een dergelijk systeem van solidariteit met de minsten (om welke reden dan ook) beperkt functioneren. Solidariteit binnen de gemeenschap is de evidentie zelf. West-Europa staat echter bloot aan ongecontroleerde migratie, die de vorm van een invasie aanneemt. En om zeer duidelijk te zijn : er zijn legale migranten die met een arbeidsvergunning op zak binnenkomen, zich aanpassen, de taal leren en zich een nieuw leven opbouwen. Maar er is evenzeer een instroom van gelukzoekers, ongemotiveerde arrivisten en helaas vaak criminelen, mensen die compleet geen idee hebben waar ze terechtgekomen zijn, die het niet bepeinzen zich aan te passen, maar die vooral eisen om onderhouden te worden, dat stelt onze solidariteit zwaar op de proef. Zeker als de eigen financiële mogelijkheden verdampen. Voeg daarbij de arrogantie van vooral moslims die zich hier vestigen om de boel zo vlug mogelijk over te nemen, dan stelt zich de ethische vraag : riskeren wij de overgave van onze beschaving om onze economie aan de gang te houden ? Een vraag die in het fel gepolariseerde debat nauwelijks te horen valt. Voor zover je het gehakketak en geschreeuw een debat kan noemen.
Op stap in Antwerpen bij valavond
De Inquisitie gaat na of Rome fouten begaat
Weest u niet verontwaardigd op diegenen die dit neerschrijft, wèl op diegenen die deze mistoestanden veroorzaken : de opeenvolgende zwakke regeringen, die ook nu weer de gemakkelijkste weg volgen. Een studie laten opmaken door de Inquisitie, om na te gaan of Rome fouten begaat.
Wij vragen ons af hoe het wettelijk mogelijk is, dat de regering opdrachten verleent aan een instituut dat ontsnapt aan de democratische controle van het parlement ? Het centrum is geen staatsdienst, het is een persoonlijke dierentuin van de eerste minister, het wordt gefinancierd door gokgelden van de Nationale Loterij en de voorzitter van de Raad van Bestuur is de eentalige liberale Waal Hervé Hasquin. Het CGKR denkt er tussenuit te komen met de jaarlijkse publicatie van een Jaarverslag. En dan ? Wat is het officiële statuut van deze dierentuin ?
Begin augustus werden de resultaten bekend van een "onderzoek" dat het centrum verricht heeft in opdracht van ministerin Arena over de 70.000 illegalen die in 2000 werden gelegaliseerd. Dankzij de gegevens van Jonn de Wit bij Gazet van Antwerpen, bleek heel dit onderzoek een farce. Een onwetenschappelijk gebeuren dat duur en pretentieus gepresenteerd werd. Wij hebben er over gerapporteerd.
Turtelbaum vaart in een dikke mist zonder kompas
Het is zoals Johan Sanctorum het ooit verwoordde : Het CGKR bezit een trieste Jezuiëtenmentaliteit en is er tot hiertoe niet in geslaagd zich bij de bevolking te laten aanvaarden als een behoorlijke en ernstige gesprekspartner binnen het maatschappelijk verkeer. De bindingen die er zouden bestaan bij een aantal vooraanstaanden binnen het CGKR en de moslimgemeenschap in dit land, verklaren een deel van de vooringenomenheid. Maar vooral de eenzijdige visie van het politiek-correcte denken, het cultureel marxisme, ligt vele burgers zwaar op de maag.
Het mangelt De Witte niet aan pretentie en eigendunk. Hij beschouwt zichzelf en zijn groep maandelijkse Lotto-winnaars als de persoonlijke adviseur van ministerin Turtelbaum. Zonder hèm is zij compleet verloren.Dit zegt de slimme directeur van het CGKR : "De minister heeft geen flauw benul van de effecten die er zijn ingevolge deze of gene beslissing : zij vaart in een dikke mist zonder kompas."
Turtelbaum een beetje kennende als een egotripper met veel lawaai, zal zij dit zeker graag lezen. Zoals ook Filip de Man zich in de handjes mag wrijven met de uitlatingen over de noodzaak van een economische migratie dankzij supertalent Jozef de Witte.
De Engelse journalist Daniel Hannan in The Telegraph
Raad eens welke Europees land het beste presteert tijdens de economische neergang die we meemaken. Dat is Zwitserland, met een groei van 3.1% per jaar.
Waarom ? Volgens de voorzitter van de Zwitserse Nationale Bank, omdat het land een veel opener economie kent dan deze in de Europese Unie. Zwitserland handelt zowel met Europa maar onderhoudt tevens intense handelsbetrekkingen met het relatief economisch gezonde Azië.
Omdat Zwitserland optreedt buiten de door de EU opgelegde externe tarieven, kan het makkelijk vrije overeenkomsten en akkoorden afsluiten met Singapore, Taiwan maar ook Canada en met clausules die veel verder reiken dan wat Brussel ooit kan of wil toelaten. Daarom voert Zwitserland niet minder handel met de EU-landen, integendeel. De Zwitsers leveren dubbel zo veel per inwoner aan de EU dan Groot-Brittannië.
En wat is nu de reden die wij in Groot-Brittannië altijd opgeven, om de EU niet in de steek te laten ? O ja, wij zouden ons "isoleren" ...
De Coburgse rovers staan er met hun schamele (en natuurlijk gelogen) 12.5 miljoen euri niet bij. Als u de lijst bekijkt, valt nog meer op hoe de keuning in deze zaak de boel belazert. Zowel de boel als de Boël.
De bedragen zijn opgegeven in Britse ponden (1 £ = € 1.25).
De rijkste bobber is Boemibol van Thailand met zo maar eventjes een privé kapitaal van 18.8 miljard £. Dat is 24 miljard euri of 24.000 miljoen euri. Komaan 96 miljard frank ... De man is 80 en heeft zuinig geleefd.
Terwijl Michel Van den Bossche van Gaia zich bekommert over de plastieken krokodillen in een Waalse dierentuin die, och arme, geen afdak hebben om zich te te verschuilen bij stortbuien, doet men in het beschaafde Bangladesh tenminste zijn best om het krokodillen naar de zin te maken.
De 25-jarige Rubel Sheikh en zijn moeder waren vijftig kilometer van huis om de islamitische Khan Jahan Ali tombe te bezoeken. Dagelijks bezoeken honderden mensen de tombe en offeren zij de krokodillen in de vijver van de heilige plaats kippen en geiten. Baden in het water is onderdeel van het ritueel. Helaas waren de krokkers vermoedelijk dat gekakel van de kippen en het gemekker van geiten beu en wilden zij wel eens wat anders. Wie niet ? De jonge Rubel Sheikh leek ze wel wat en hij werd, willens nillens, opgepeuzeld door de heilige krokodillen. Benieuwd wat de keraan hier over vertelt. Vermoedelijk niets, want het ritueel lijkt een kruising tussen islam en hindoïsme.
Een inspecteur van de politie noemde het ongeluk bizar. "Normaal zijn de krokodillen juist erg vriendelijk". Als in Bangladesh een afdeling bestaat van Gaia, zal men alleszins niet protesteren dat er te weinig aandacht is voor de dieren.
Bron : Spitsnieuws.nl
Ray
Solzjenitsyn - Een video en een tekst van Francis Van den Eynde
Ik heb je niet gekend, vermetele oude vriend, maar dat jij het vaandel van de vrijheid manmoedig hebt gediend, dat weet ik niettemin, zoals ‘t eenieder weet, die in deze wereld zijn brood in schaamte eet.
Ik kon er niet aan weerstaan dit stuk te laten beginnen met een parafrase op het beroemde – en dus dissidente - kettersgedicht dat Willem Elsschot schreef ter ere van de geëxecuteerde Vlaams-nationalist August Borms. Ketter en dissident, twee titels die perfect bij Solzjenitsyn passen.Voor hem waren ze waarschijnlijk eretitels.Hij had er alleszins veel voor over. Tien jaar opsluiting in een streng Sovjetwerkkamp, allerlei andere pesterijen van het regime (zelfs zijn nationaliteit werd hem ontnomen) en tenslotte ballingschap.Dit belette hem echter niet boeken te schrijven waarin hij het aandurfde te vertellen wat er werkelijk gebeurde in die Sovjetunie, die door zoveel linkse intellectuelen uit het westen als een paradijs werd beschouwd.
Een dag in het leven van Ivan Desinovich, Het Kankerpaviljoen en In de eerste cirkel zijn stuk voor stuk harde aanklachten tegen het totalitair systeem dat toen over Rusland heerste.Het eerste van deze boeken kon hij nog in eigen land uitgeven.De twee volgende moest hij in het buitenland laten drukken.Dit belette niet dat ze ook in de Sovjetunie werden gelezen, maar dan via het Samizdat-circuit, dat getypte exemplaren van verboden werken ondergronds verspreidde via lezers die zelf in gevaar kwamen als ze ermee betrapt werden.
In 1970 won Solzjenitsyn de Nobelprijs voor Literatuur.Hij durfde hem niet gaan afhalen omdat hij er praktisch zeker van was dat hij dan zijn land niet meer zou binnen mogen.Toen in 1973 De Goelagarchipel verscheen, zijn opus magnus, waarin hij al de informatie over de Sovjet-concentratiekampen die hij door de jaren heen had kunnen verzamelen, bekend maakte, was het hek helemaal van de dam.De KGB (De geheime dienst van de Sovjets) zette alles op het spel om dit werk te kunnen vinden en in beslag te nemen, maar het raakte toch in het buitenland.
Uiteindelijk werd hij, zoals reeds gezegd, van zijn nationaliteit beroofd en uitgewezen.
Solzjenitsyn verhuisde naar het westen, maar veroorzaakte ook daar de nodige heibel.Hij ergerde zich met luide stem aan de decadente liberale en materialistische maatschappij waarin wij leven en kon zijn kritiek soms zeer scherp uiten.Ik herinner mij zijn uitspraak “Het verschil tussen oost en west? In het oosten mag je niets zeggen.In het westen mag je alles zeggen, maar het dient tot niets.”
Bovendien kon weldenkend links niet goed over de baan met Solzjenitsyn.In tegenstelling met wat zij steeds willen doen geloven, was hij immers van mening dat het stalinisme niet zomaar een “accident de parcours” was in de geschiedenis van het marxisme.In De Goelagarchipel toonde hij duidelijk aan dat de Sovjet-concentratiekampen al in functie waren vanaf de machtsovername door Lenin, en Stalin dus enkel maar consequent de lijn van zijn voorganger had doorgetrokken.Zoiets hoorden ze niet graag ter linkerzijde.Solzjenitsyn ondermijnde immers heel hun marxistische levensfilosofie en dat deed pijn.
Ook nu nog bij zijn overlijden hebben “ze” hem proberen onschadelijk te maken.Zo wordt in de meeste krantenartikels beweerd dat De Goelagarchipel een kritiek is van het stalinisme, terwijl wie het werk gelezen heeft best weet dat vanaf de eerste hoofdstukken ook Lenin serieus onder vuur wordt genomen. Het is ook opmerkelijk dat de artikels die beschouwingen brengen over deze grote Rus – zeker in de zgn. kwaliteitskranten – pas op de laatste bladzijden verschenen.Maandagavond werd in het radionieuws van 18u zijn dood pas bekend gemaakt nadat gewag gemaakt was van een verkeersongeval in West-Vlaanderen en van een brand in Chatelet bij Charleroi.Vergelijk dit eens met de heisa die de media gemaakt hebben n.a.v. het overlijden van Hugo Claus, een man wiens moed er zich toe beperkte het katholieke Vlaanderen af en toe eens als pispaal te gebruiken.Solzjenitsyn stoort dus nog altijd.Ik denk dat hij er trots zou op geweest zijn.
Deze man, die meer dan tien jaar in een werkkamp gezeten heeft,en vveel meer dan dat, heeft tenminste aan zijn leven een heroïsche dimensie kunnen geven waarvan onze Vlaamse chi-chi-intellectuelen, die met tuitlipjes zijn naam uitspreken, zelfs niet kunnen dromen.
Vaart wel, rebel !
Francis Van den Eynde
Federaa volksvertegenwoordiger
Pino Uit Peking met een boeiende ontmoeting en plakken om te pakken
Beste Vlaamse vrienden en sportliefhebbers,
Gisteren wat vroeger uitgetikt omdat ik een belangrijke en aangename afspraak had, met een bijbehorend etentje. Het etentje was bij deze afspraak functioneel wat niet altijd van etentjes kan gezegd worden. Maar laat ons beginnen bij het begin.
Ik had er stiekem op gehoopt hem te ontmoeten, hem eens te kunnen spreken, maar dat hij een ganse avond voor mij zou uittrekken was buiten mijn verwachting. Ik had hem al zien lopen in het mediadorp, had hem al zien zitten tijdens het eten, bijna verborgen achter zijn Vogelnestjessoep, Bami, Nasi, en kroepoek. Zou ik hem wel aanspreken, mijn grote voorbeeld en idool ? Het klinkt nog al bombastisch, want zoals dat gaat met vele bekende mensen, je bent er voor of tegen. De man is geboren in Arnhem op 11 januari 1947. En sport is maar half zo leuk zonder hem, hij is dol op, uiteraard sport, muziek, en lekker eten. Voor de NOS presenteerde hij ook de afgelopen tour nog “ De Avondetappe” ,niemand minder dan Mart Smeets. Wat een leuke avond moest worden werd vooral een boeiende avond met een veelzijdig man.
Hoe hij vertelde over de Vlaamse klassiekers, volgens mij kent hij iedere meter van elk Vlaams parcours. Zijn liefde voor Vlaanderen en zijn Vlaamse bewoners. Achter een goed glas wijn hebben wij nog doorgepraat, te lang, want het was weer al bijna tijd om aan de slag te gaan. Hartelijk hebben we afscheid genomen. Bedankt, Mart. Wat mij vooral is bijgebleven, is dat Michelleke Wuyts maar een klein broekventje is naast Mart Smeets, Mister Michel kan nog veel leren van deze Vlaamslievende Nederlander.
Voor de O.S. in Athene van 2004 bezocht de Olympische vlam alle steden die ooit de spelen hadden georganiseerd. Daar was in 1920 Antwerpen bij. De toorts met de vlam kwam dus ook door Antwerpen. In ons archief hebben we daar nog een foto van gevonden, genomen te hoogte van het (oude) Astridplein. De sportieve knappe dame op de foto is niemand minder dan de echtgenote van onze hoofdredacteur. Gerda De Ryck. Dit stukje Olympische geschiedenis willen we de Angeltjes lezers niet onthouden. (Beste redactie : hierbij mijn onkostennota)
Dan nu nog wat over plakken, uitslagen, en gestresseerde atletes.
In de debuterende sporttak "10 km. zwemmen in open water" behaalde de Nederlander Van der Weyden de 5de gouden plak voor zijn land (en zichzelf natuurlijk ook)
Tia Hellebaut gaat naar de finale van het hoogspringen zaterdag. Tia vraagt aan de pers om een beetje begrip omdat zij onder enorme druk staat, en haar daarom zoveel mogelijk met rust te laten. Omdat zij waarschijnlijk onze laatste hoop op één van de laatste plakken is, hebben wij ook niet aangedrongen om een exclusief interview voor Angeltjes te kunnen brengen. Maar al bij al, wat kunnen ons belgische plakken schelen. ? Onze sympathie gaat uit naar de sport – man – vrouw. Niet naar het land b. dat ze vertegenwoordigen.
In het waterpolo voor vrouwen werden vandaag de plakken verdeeld. Het brons was voor Australië, dat won van Hongarije na 2 verlengingen. De gelijke stand was 9 – 9, na de verlenging 3 – 2. In een zeer spannende finale won Nederland het goud ( 6de plak ), en het zilver was voor Amerik. Gedurende de eerste 4 minuten scoorden de Nederlanders 2 maal en liepenze uit tot een voorsprong van 4 – 0, pas op het einde van het 2de deel kwam Amerika op gelijke stand 5 – 5. de Nederlanders wisten de wedstrijd in hun voordeel te beslechten met 9 – 8.
In het hockey voor heren moest Nederland de duimen leggen tegen Duitsland. De wedstrijd werd beslist door het nemen van strafballen. De Nederlanders maken nog kans op brons.
Walsh en May pakten het goud in de beach volley voor vrouwen, China moest vrede nemen met zilver.
Voor Jos Lansink heeft het er lang goed uitgezien, maar nu is het over en out.
Morgen zijn we er weer met meer.
PUP (Pino Uit Peking)
Het land b. Nederland China
Goud 0 6 46
Zilver 0 5 15
Brons 0 4 22
Totaal 0 15 83
21-08-2008
Eigen hangjongeren eerst in Houthalen
HOUTHALEN-HELCHTEREN - Burgemeester Alain Yzermans (SP.A) van Houthalen-Helchteren heeft een samenscholingsverbod afgekondigd voor de wijk Houthalen-Oost. Daar werd de voorbije nacht vermoedelijk brand gesticht in de lokalen van het paradekorps DEMO. Het samenscholingverbod gaat vrijdag officieel in en loopt tot eind augustus.
Het samenscholingsverbod is enkel 's avonds van kracht en wordt ingevoerd omdat er de laatste weken heel wat overlast was, veroorzaakt door rondhangende jongeren in de wijk. Zo waren er verschillende meldingen van jongeren die 's nachts op pad gaan in de wijk.
Omdat er sterke vermoedens van brandstichting zijn, werd ook het parket van Hasselt ingelicht van de brand in het oefenlokaal.
Het betrof een uitslaande brand die het lokaal volledig in de as legde en daarnaast zware brandschade toebracht aan de kantine. De brandweer van Genk kon wel verhinderen dat een nabijgelegen school mee in de vlammen opging.
@ de Standaard
Een gans blad uit Wikipedia over Politieke Correctheid
Politieke correctheid
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Politieke correctheid is een aanduiding voor een vorm van genormeerdtaalgebruik of ook een aanduiding voor een vorm van genormeerd handelen in het algemeen. Het gaat om handelingen die passen in het politieke streven om minderheidsgroepen te doen emanciperen. In de late jaren negentig kreeg dit hedendaagse begrip een negatieve bijklank bij de massa die zich achtergesteld voelde ten opzichte van minderheidsgroeperingen, c.q. allochtone bevolkingsgroepen. In die zin kan politieke correctheid daarom ook als uiting van cultuurrelativisme en multiculturalisme worden gezien.
Politiek correct taalgebruik is een in de jaren 1970 populair geworden taalgebruik waarbij voor woorden die sporen van discriminatie en ongelijkheid in zich zouden (kunnen) dragen, passender alternatieven werden bedacht. Politiek correcte termen zijn hierdoor veelal eufemismen. Tegenstanders associëren dit taalgebruik, waar dit tot het uiterste wordt doorgevoerd, met het door George Orwell in zijn boek 1984 bedachte nieuwspraak. Bovendien worden 'politiek correcte' termen steeds opnieuw als niet-politiek correcte termen gedefinieerd, en als discriminerend ervaren.
Voorbeelden van typisch politiek correcte eufemismen zijn:
migrant, allochtoon, nieuwe Nederlander, medelander (voor: buitenlander of immigrant)
zwarte (voor: neger. In de VS: Afro-American)
medewerker (voor: personeelslid)
menskracht (voor: mankracht)
verstandelijk gehandicapt (voor: debiel)
mens met andere mogelijkheden (voor mongool, of (ook politiek correcter) mensen met het Down-syndroom)
mens met een beperking (voor: invalide)
delinquent (voor: misdadiger)
crimineel milieu (voor: onderwereld)
jeannette, pot (voor : homoseksueel)
Een typisch voorbeeld waarin politiek correct taalgebruik verweten wordt "nieuwsprakerig" te zijn, is de term "politiek correct" zelf: het zichzelf voorzien van het predicaat "correct", impliceert immers dat andersdenkenden automatisch "incorrect" zouden zijn.
Politieke correctheid is grotendeels geïnspireerd op het gedachtegoed van de marxistische, neo-marxistische of cultureel marxistische denktank, de Frankfurter Schule of [Frankfurt School], die voor ogen had om het marxistisch ideaal niet, zoals in de Sovjet-Unie, door revolutie te realiseren, maar door het promoten van een neo-marxistische cultuur. De grondslagen voor deze stroming werden vlak na de Eerste Wereldoorlog reeds gelegd.
Politieke correctheid wordt daarom ook wel 'cultureel marxisme' genoemd, een aanduiding die vooral onder tegenstanders populair is vanwege de vermeende negatieve bijklank van marxisme en de waarschuwende invloed die uitgaat van deze, volgens tegenstanders beter de kern van het gedachtegoed beschrijvende, aanduiding.
In ruimere zin wordt met politieke correctheid ook wel verwezen naar het linkse, op repressieve tolerantie gebaseerde gedachtegoed dat vanaf de jaren zeventig van de vorige eeuw de Nederlandse politiek heeft gedomineerd. De term wordt dan vooral badinerend gebruikt voor diegenen die dit gedachtegoed op een dogmatische manier aanhangen, zonder oog te hebben voor de keerzijden. Ook klinkt in het gebruik van de term vaak het verwijt van onoprechtheid door: iemand die een politiek correct standpunt inneemt zou dit vooral doen om bij een invloedrijke politieke kliek in het gevlei te komen, of om voor een nobel mens te worden aangezien.
Critici van politieke correctheid wijzen op het gevaar dat bepaalde onderwerpen moeilijk bespreekbaar, of zelfs taboe worden wanneer politiek correcte standpunten de norm zijn. Vaak schieten, volgens deze critici, de voorstanders van politieke correctheid te ver door en worden problemen die bijvoorbeeld ontstaan omdat mensen en culturen wel degelijk verschillend zijn, of omdat vrouwen ook niet altijd het beste voor hebben, veronachtzaamd, en onder het tapijt geschoven.
Sinds het succes van de politicus Pim Fortuyn is kritiek op sommige soorten politieke correctheid in Nederland niet langer taboe, met name in discussies rondom de integratie van bepaalde groepen allochtonen, het verband tussen islam en moslimextremisme, veelplegers in de misdaad - ook wel 'draaideurcriminelen' genoemd - en misbruik van sociale voorzieningen.
Vaak wordt politiek links door vertegenwoordigers van rechts beschuldigd van politiek correct denken. Met deze kritiek op de politieke correctheid is ook aan de orde de vraag of links altijd progressief en rechts altijd conservatief is. Er is wellicht sprake van een ingewikkelder en multidimensionaal politiek spectrum.
In Vlaanderen bestaat een sterke maatschappelijke onderstroom die zich tegen het 'politiek correcte denken' richt, als discours van het Belgisch establishment. Filosofen zoals Johan Sanctorum bestuderen deze beweging en nemen er ook stelling in: het is een belangrijke culturele breuklijn in België, waar links zich traditioneel sterker met het establishment en het politiek-correcte discours identificeert dan rechts.
Inmiddels is kritiek op politiek correctionisme in Nederland volgens sommigen zelfs zo populair, dat zij het zo ongenuanceerd mogelijk bekritiseren van bijvoorbeeld minderheidsgroeperingen, als nieuwe politieke correctheid beschouwen. Volgens critici van deze veronderstelde nieuwe politieke correctheid, zou zo opnieuw het gevaar ontstaan van dogmatiek, waardoor nuances moeilijk bespreekbaar, of zelfs taboe worden. Volgens hen leidt "politieke incorrectheid om de politieke incorrectheid" tot generalisatie, discriminatie en schijnoplossingen.
Politiek correct denken is met name ook aan de orde in de verhoudingen tussen de seksen. In de laatste decennia zijn vele woorden voorzien van een vrouwelijke pendant (vrouwkracht, werkneemster) of zijn geslachtsneutraal gemaakt (menskracht). Volgens critici van het politiek correcte denken zijn slachtofferwoorden dikwijls vrouwelijk gebleven terwijl daders mannelijk worden benoemd. Soms verwordt ook juist de inhoud van een, op zich geslachtsneutraal woord, tot een geslachtsspecifieke inhoud. Huiselijk geweld heeft in het dagelijks taalgebruik bijna per definitie betrekking op een mannelijke dader en een vrouwelijkslachtoffer. Meer dan taal alleen
Tegenwoordig kan de term politiek correct ook slaan op handelingen, gebeurtenissen of producten. Zo bestaat het begrip politiek correcte kunst, hebben Britten volgens persberichten meer politiek correcte seks en nemen Nederlandse politici politiek correcte standpunten in.
***
Met dank aan Regus Patoff die onze aandacht vestigde op deze uitgebreide toelichting.
Bij de afdeling Taalgebruik heeft Angeltjes zich veroorloofd een nuttige eigen bewerking toe te voegen.
Deze morgen was er een nieuwsitem op de BBC .... (Regus Patoff) + Aanpassing 16.00 uur
... waarin verteld werd dat de Amerikaanse regering een programma voor familiehereniging van Somalische vluchtelingen met onmiddellijke ingang heeft stopgezet.
Reden ? DNA-tests hadden uitgewezen dat er in 80% van de gevallen geen familiebanden waren tussen de zogenaamde familieleden die "herenigd" wensten te worden.
En wie durft te beweren dat het met de zogenaamde familiale herenigingen bij asielzoekers in België anders zou zijn ? Er was een tijdje geleden reeds iets over opgedoken in de belgische pers, maar de professionele goeddoeners ware er als de kippen bij om luidop te kakelen dat "familie" niet beperkt mag blijven tot bloedbanden...
Nota: U moet niet gaan zoeken op de BBC webstekken naar dit verhaal. Ik heb er een uur aan gespendeerd en niets gevonden. Past waarschijnlijk niet in de hersenspoelingscampagne die 24 uur op 24 op ons losgelaten wordt, en de journalist die het uitgebracht heeft draagt nu waarschijnlijk koffie rond in de gangen van de Britse poco-burcht.
Regus Patoff
+ AANPASSING 16.00 UUR
Ik ben echt benieuwd of de Vlaamse Belgische Radio & TV of de Vlaamse Belgische Televisiemaatschappij hierover gaan berichten. Het bericht is nu ook te lezen bij BBC.
Betaalde PUB !
Vlaamse vrienden,
Nog enkele dagen en voor de zevende keer op rij vindt in Steenstrate bij Ieper de zevende IJzerwake plaats, nabij het monument voor de Gebroeders Van Raemdonck.
De zevende IJzerwake, onder het motto: Nu, durven met Vlaanderen!, staat volledig in het teken van de communautaire kwesties die de politiek nu reeds meer dan een jaar verlammen. Onze voorzitter Johan Vanslambrouck zal niet nalaten de Vlaamse eisen te onderstrepen, en de ontmanteling van de Belgische structuren voorop te stellen.
Met stevige bind- en themateksten, verankerd in de actualiteit, samenzang, VNJ-muziekkapel, koren en harmonie, zal iedere Vlaming zich thuis voelen op onze wake in de Westhoek.
Talrijke vrijwilligers, jong en oud(er) verenigd rond het fronterstestament, zijn al dagen in de weer om u zo goed mogelijk te ontvangen. Maar onze weide blijft een weide, ver afgelegen van de autoweg, onderhevig aan de weersomstandigheden die we zoals steeds moeten afwachten! Laat het u echter niet tegenhouden om erbij te zijn! Na de wake wachten uw vrienden en oude bekenden bij pot en pint op het IJzertreffen, om bij muziek en zang nog even te verpozen.
Laten wij zondag vanuit Steenstrate samen opnieuw een boodschap sturen naar Albert II en de knoeiers van de Wetstraat. Daarvoor rekenen wij op ieder van u. Tot in Steenstrate, 24 augustus, 11 uur.
Johan Vanslambrouck, namens de talrijke medewerkers van vzw IJzerwake
Terwijl onze plaatselijke correspondent Pino uit Peking zich elke dag scheel staart op de fantastische prestaties tijdens de Olympische Spelen, door hem steevast betiteld als "plakken pakken", houden wij ons discreet bezig met de echte kanshebbers : de Nederlandse Vlaming, Jos Lansink op het sierlijkste en mooiste paard dat we ooit aan de slag zagen, Cumano.
Om onze correspondent te behagen hieronder enkele foto's van atletes aan wie de wereld , volgens hem, zéér veel aandacht moet schenken. Enkele disciplines zijn gloednieuw
Alexandra Orlando (Canada) Vlagvouwen
Maria Sharapova (Rusland) Armbandheffen
Amanda Beard (USA) Zwemmen in een kommetje water
Alona Bondarenko (Roemenië) - Stijlvol liggen
Olieprijs daalt
Crude Oil
$116.31
▲0.75
0.65%
5:38 AM EDT - 2008.08.21
Ook gemerkt aan de benzine- & dieselpomp , verbruikertje ?
Maansverduistering
Wie staat er voor de lens ?
Hugo Concentratiecamps lult er zich weer in.
Hét prototype van de verzuurde poco-mens in de Lage Landen is Hugo Camps. Uit elke plooi van het omhulsel rond de azijnbrouwerij Camps ontsnappen dampen verzamelde haat, chagrijn en intolerantie. Voor het overige zou Michel Van den Bossche van Gaia een goed rapport schrijven over het merkwaardige soort dat zich verschuilt onder de merkwaardige naam Concentratiecamps, Hugo. Misschien wat meer aandacht voor de hygiëne, de voeding en lichaamsverzorging ?
In zijn hoe langer hoe meer routineus geschreven afbraakstukjes in de Morgen schimpt Camps vandaag over het veiligheidsbeleid in Oostende en het college wordt enkele malen toegesnauwd dat het wat minder op recepties moet rondhangen. Bemerken wij daar enige afgunst ?
"Er moet niet gewacht worden op de analyse door Brice de Ruyver" over de criminaliteit in de koningin der badsteden, fulmineert Camps. "Reeds in 2006 ramde een groep Tsjetsjenen dagelijks dancings en cafés in Oostende. In Antwerpen struikel je ook over Oost-Europeanen, vooral 's nachts. Het Vlaams Belang hoor je daar nooit over : broeders van het blanke ras, nietwaar ? Wie in Brasschaat zou dan geen Poolse werkster hebben".
En zo loopt de woordenkramer langzaam leeg met steeds dezelfde zeurderige vaststellingen omtrent thema's die gegeseld worden maar waarvoor nooit de evidente oplossing overwogen wordt : de grenzen dicht ! Er leven in dit land wellicht 100.000 illegalen, als het er niet meer zijn, naturalisaties gebeuren aan de lopende band, verblijfs- en arbeidsvergunningen worden uitgereikt als reclameblaadjes, herenigingen van gezinnen grijpen plaats met een heilig respect voor onleesbare documenten, oncontroleerbare kinderaantallen, familieleden die wildvreemden voor mekaar zijn, en verklaringen op erewoord door mensen die bij het woord "eer" direct hun mes tevoorschijn toveren. Mensenhandel, criminele import, ellende van allerlei soort, profitariaat en tussendoor een enkeling die aan de voorwaarden beantwoordt voor het echte asiel.
Mijnheer Camps kent alleen het afgezaagde beeld van de Poolse poetsvrouw, uiteraard in Brasschaat, het Mekka waar Camps in het Peerdsbos mag rondwandelen tot aan de grens van de gemeente en dan onverbiddellijk : zurück naar zijn ellendige hut.
Door lucht te geven aan zijn emotionele verontwaardiging over de mistoestanden in Oostende beschrijft hij en passant wel het failliet van de belgische immigratiepolitiek : de gesel van onze samenleving. Hij is nog vergeten te vragen aan die andere Oostendse blaaskaak, Jan-Maria Dedecker, hoeveel van de 5.000 door hem goedgekeurde geregulariseerden er verblijven in het Palermo a/d Noordzee ?
Ray
Brussel van de (monopoly) kaart geveegd . Mon dieu ...
BRUSSEL - Op de nieuwste versie van het bordspel Monopoly, de Wereldeditie, is het vakje 'Brussel' niet meer terug te vinden. De indeling van het spelbord is het resultaat van een onlinestemming waarbij surfers van over de hele wereld 22 steden konden kiezen uit een shortlist van 70 genomineerden. Dat deelt Hasbro, de uitgever van Monopoly, woensdag mee.
Bij de Belgische versie van de Monopoly Wereldeditie, die vanaf woensdag 27 augustus in de winkel ligt, zal wel een 'Brussel'-sticker worden geleverd, zodat de spelers het spelbord naar eigen inzicht kunnen aanpassen.
Begin 2008 konden internetsurfers zes weken lang stemmen voor de steden die ze op het nieuwe spelbord wilden. Ruim 5,6 miljoen stemmen werden uitgebracht op zeventig voorgeselecteerde steden. Het resultaat van de stemming bepaalde de geografische verdeling van twintig vakjes over het spelbord. Voor de laatste twee vakjes werd een speciale raadpleging georganiseerd, waarbij het Taiwanese Taipei en het Poolse Gdynia als winnaars uit de bus kwamen.
Dankzij een grootscheepse mediacampagne, die bovendien sterk door lokale politici werd ondersteund, aldus Hasbro, prijkt het Canadese Montréal op het duurste vakje van Monopoly, naast de Letse hoofdstad Riga. *
In de Monopoly Wereldeditie zitten ook enkele nieuwigheden. Er wordt met nieuwe pionnen, huizen en hotels uitgepakt, in de Kans- en Algemeen Fonds-kaarten zitten internationale scenario's verwerkt, de bankbiljetten worden vervangen door elektronische betaalkaarten en de transacties kunnen in de tijd worden beperkt om het tempo in het spel te houden.
Monopoly Wereldeditie wordt verdeeld in meer dan vijftig landen en is beschikbaar in 37 verschillende talen. Op de dag van de lancering wordt om 15 uur gepoogd een nieuw wereldrecord te vestigen door zoveel mogelijk fans te verzamelen die op hetzelfde moment Monopoly spelen.
(BELGA)
* NvdR : Wat heeft Riga, dat Brussel niet bezit ?
De VRT ? Alweer een bewijs van fijne beschaving.
Voor een nieuwe reeks jeugdprogramma's hebben de getalenteerden van de 0000 een mascotte ontworpen die overal rondgezeuld wordt op jeugdfestivals en op drukke ontmoetingsplaatsen alom in het land. De mascotte is een PP, een paarse penis en we brengen u in visueel contact met het delicate artistieke ontwerp :
De afgebeelde jonge dames zijn allochtonen. Geen moslima's. Zou de VRT deze groep discrimineren ?
Wij zijn geen oude PP's (Provinciale Puriteinen) en wij verstoppen ons niet voor de realiteiten van het leven. Er zijn echter bepaalde grenzen die je beter niet sloopt. Het niveau van talent en beschaving bij de 0000 ontmaskert zichzelf weer eens met deze campagne. "Het zijn de kinderen zelf die dit gekozen hebben" pruttelt een of ander gesyndikeerd onbenul. "De penis is meer een aanspreekpunt op festivals" maar er is meer : "De openbare omroep wil vooral opnieuw de jeugd bereiken. Onderzoek leert dat jongeren tussen veertien en achttien jaar hun weg niet meer vinden naar de VRT."
En wat kan men beter doen om de weg te wijzen naar de lullen van de 4 nullen dan een een grote PP te tonen ? "Een aanspreekpunt ..."
