Willy Claes (links) en Wilfried Martens (rechts), een heel late theaterroeping of het drama van de nimmer eindigende ijdelheid ?

Voor de derde Clauskamp van seizoen 2010-11 nodigen NTGent en Wunderbaum een aantal voorname gezichten uit de geschiedenis van de Belgische nationale politiek uit op zijn scène. Ondersteund door NTGent-acteurs en Wunderbaum declameren ze Thyestes (1966), een van de meest verontrustende en onthutsende teksten van Hugo Claus. Acteurs kruipen vaak en graag in de huid van koningen, prinsen en politieke leiders. Op 11 juni – een jaar na de verkiezingen – willen we voor één keer het omgekeerde doen en politici de woorden van de acteurs in de mond leggen. Met: Wilfried Martens, Willy Claes, Wivina Demeester, Miet Smet, Frank Beke...
 
Thyestes vertelt een van de meest duistere episodes uit het koningsgeslacht van de Tantaliden. De Tantaliden werden vervloekt door de goden, omdat stamvader Tantalus de alwetendheid van de goden wilde testen. Die vloek drijft een wig tussen Tantalus’ kleinzonen Thyestes en Atreus. Beiden lonken ze naar de troon van Mycene. Niet in staat om tot een vergelijk te komen drijven de broers niet alleen elkaar, maar ook elkaars kinderen het onheil in. ‘Omstrengeld, als twee minnaars, blijven zij onbeweeglijk,’ zo beschrijft Claus de door strijd uitgeputte broers aan het slot van het stuk.

Het verhaal van de vloek der Tantaliden laat zich lezen als een universele allegorie. Een verhaal over de manier waarop het verleden verder leeft in de toekomst, waarop de keuzes van voorouders worden gedragen door het nageslacht. Een overlevering die zich laat voelen in het leven van alledag, maar die zich veel explicieter openbaart in het verloop van de geschiedenis, en in de politiek. In die zin lezen we Thyestes ook als een allegorisch verhaal over beleidsmakers. Brussel is Mycene niet en België is niet vervloekt. Toch lijkt ons land een last te dragen waar elke nieuwe generatie politici mee te maken krijgt. En dezer maanden meer dan ooit.

Hoe duister ook, Thyestes is een stuk over daadkracht. In koning Atreus brandt een vuur. Een nooit geziene drang om voorgoed een einde te maken aan een loodzware erfenis die van generatie op generatie werd doorgegeven en die zijn nageslacht dreigt te besmetten. Atreus bezint zich over de ultieme daad…

Hugo Claus baseerde Thyestes op het gelijknamige stuk van Seneca. Claus formuleerde zijn fascinatie voor de Romeinse literatuur met een begrip van Simon Vestdijk, dat van de 'kantelende cultuur'. Vanuit het besef dat een cultuur op een dood spoor dreigt te lopen, wijst het begrip op de noodzaak tot verandering, beweging, creativiteit. Claus: ‘De Romeinse decadentie bijvoorbeeld heeft prachtige dichters voortgebracht. Zij schreven van uit een diepe weerzin tegen de maatschappij waarin ze leefden, weerzin die soms haast razernij werd.’

Deze lezing van Thystes vormt de sloteditie van de NTGent-Clauskampen. In dit programmaformat buigen NTGent-acteurs zich, samen met gastregisseurs, -acteurs en andere artiesten, een week lang over het werk van een van onze grootste auteurs. Eerdere edities stonden onder leiding van huisregisseur Julie Van den Berghe en Ceremonia. Deze sloteditie wordt geleid door theatercollectief Wunderbaum.

Met Wilfried Martens, Willy Claes, Wivina De Meester, Miet Smet, Frank Beke, Els Dottermans, Servé Hermans, Walter Bart, Wine Dierickx, Matijs Jansen, Maartje Remmers, Marleen Scholten, e.a.
Scenografie Maarten van Otterdijk
Dramaturgie Koen Haagdorens 

Bron : http://www.wunderbaum.nl/Clauskamp.html

30 aktievoerders van het Taal Aktie Komitee (TAK) vierden maandag één jaar Belgische bestuurloosheid met taart. Aan het traliewerk voor het Koninklijk Paleis te Brussel werden twee (houten) taarten bevestigd. Op de taart het obligate kaarsje. Naast de taart een spandoek met daarop de tekst “Blaas de Belgische kaars uit”.

Binnen de 5 minuten waren de ordediensten massaal ter plaatse met ettelijke overvalwagens. Er werd brutaal en hardhandig opgetreden zoals de Brusselse politie dat altijd doet tegen Vlaamse betogers.  Het sadisme en fanatisme kan je zo aflezen van de Franstalige agenten die speciaal voor dergelijek Vlaamse actie suitgekozen zijn. Twee cameraploegen dienden zich te legitimeren. Uiteindelijk konden een tiental aktievoerders toch nog omkomen.

Gezien de uitdagingen die voor ons liggen, kan deze toestand niet langer meer blijven duren. Wij vragen echter niet om snel-snel een nieuwe regering van besluiteloosheid op de been te brengen, daar hebben we er de voorbije jaren al genoeg van gehad. Wij vragen wel om eindelijk de gepaste conclusie te verbinden aan de algehele blokkering die vorige week nogmaals pijnlijk blootgelegd werd door de totaal tegengestelde reacties op de Europese aanbevelingen en die bezegeld werd door twee onafhankelijke peilingen die de hoofdrolspelers langs beide kanten van de taalgrens op winst zetten.

Aan de overkant van de taalgrens is men inmiddels al lang begonnen met de voorbereidingen voor het post-België tijdperk, kijk naar het Wallo-Bru verhaal. Bart De Wever stelt ter zake in De Standaard van 11/6 terecht dat de Vlaamse publieke opinie zich van die Franstalige strategie onvoldoende bewust is. Hij vergeet echter dat diegenen die de Vlaamse publieke opinie daar zouden kunnen op wijzen al te vaak de andere kant op kijken en zedig zwijgen ... in de hoop op wat? De beloofde kosteloze splitsing van BHV? Een copernicaanse omwenteling? Transparante en verklaarbare transfers?

Wij vragen onze Vlaamse politici daarom om de Franstaligen die al volop met de voorbereidingen van het post-België tijdperk begonnen zijn van antwoord te dienen, de onderhandelingen over de boedelscheiding op te starten en de Belgische kaars uit te blazen.

(Persmededeling TAK)

Met ons Promo-team begaven wij ons op de baan tijdens het voorbije week-end om de Vlaamse bevolking warm te maken mede met ons een nieuwe regering te eisen.  Moe maar tevreden keerden wij niet naar huis, maar we bleven nog lang napraten met onze Promo-dames. Alweer een succesvolle démarche om het vaderland te redden.

De voormalige Britse premier Tony Blair zegt dat hij elke dag in de Koran leest.  Blair hield zich tijdens zijn premierschap afzijdig van godsdienst. Tien maanden na zijn vertrek uit Downing Street bekeerde hij zich tot het katholicisme. Tegenwoordig leest hij elke dag een paar bladzijden uit de Koran, het heilige boek van de moslims.

In een interview in Observer Magazine zegt Blair: "Ik lees elke dag in de Koran. Deels om sommige zaken die in de wereld gebeuren te begrijpen, maar vooral omdat het enorm leerzaam is."

Blair gelooft dat kennis over het geloof hem helpt bij zijn huidige rol als Midden-Oosten-gezant.

Het staat eenieder van ons vrij om ons te verdiepen in allerlei zaken, ook het lezen van de koran kan nuttig zijn.Dat een man als Blair te koop loopt met de leerzame aspecten van de koran, heeft o.i. weinig te maken met de uitdieping van de eigen religieuze opvattingen, wel met het halen een wit voetje bij de aanhangers van de godsdienst van de vrede. Tony Blair en zijn vrouw Cherry hebben tot hiertoe nooit iets gedaan in hun openbare leven, dan het eigen profijt najagen.  De bekering tot het katholicisme, na een anglicaanse passage, was een stap in de richting van Europa om daar beter aanvaard te worden als mogelijk president, de job die Van Rompuy te beurt is gevallen. Nu Blair rondhangt in het Midden-Oosten komt het hem goed uit de halve moslim uit te hangen.Meer moeten we daar niet achter zoeken.

Die man heeft een groot stuk van zijn geloofwaardigheid verloren, in niet geringe mate dankzij de graaizucht van zijn vrouw, en nu dit weer ... Socialisten of ex-socialisten, beginselvastheid is geen karaktereigenschap van dat soort mensen.

Ray

Waarde redactie

In de media konden we de blijde mare lezen dat het land B de laatste 10 jaar een slordige 500.000 nieuwe Belgen* mocht verwelkomen.

Ik ben eventjes aan het cijferen gegaan en ben tot volgende slotsom gekomen : 500.000 "nieuwe" landgenoten op 10 jaar tijd = 50.000 "nieuwe" landgenoten per jaar = 4.166 "nieuwe" landgenoten per maand = 139 "nieuwe" landgenoten per dag = ongeveer 6 "nieuwe" landgenoot per uur.  Welk land(je) doet beter ?

mvg - senior

* Het gaat hier hoofdzakelijk om gergulariseerd ballast

  Afrika’s afval, het zijn niet onze woorden maar die van de Congolese vertegenwoordiger bij de VN. De man heeft het over de vluchtelingen, die door de Italiaanse regering visa voor heel Europa verleend krijgen.  De beschrijving van de horden, die de meest zuidelijke Europese eilanden teisteren, omvatten de woorden “afval”, “ratten” en “vuilnis”.  Niemand kan Serge Boret Bokwango, lid van de Congolese permanente vertegenwoordiging bij de VN in Genève, van racisme beschuldigen.

De AKP-partij van eerste minister Recep Tayyip Erdogan heeft zondag de overwinning in de wacht gesleept bij de parlementsverkiezingen in Turkije. Bijna alle stembiljetten waren omstreeks 20 uur onze tijd geteld. Erdogan verzekert zich van een derde legislatuur op rij.

De AKP-partij sleept 50,4 procent van de stemmen in de wacht. De partij heeft daarmee 326 van de 550 zetels in het parlement en kan daarmee comfortabel alleen een regering vormen.

Op de tweede plaats komt de Republikeinse partij CHP, met 25,8 procent van de stemmen. De nationalistische MHP volgt met 13,2 procent.

Grondwet

AKP is er dus niet in geslaagd om een tweederdemeerderheid te vormen, hoewel daarop werd gehoopt. Die meerderheid was nodig om de grondwet, die werd ingevoerd na de staatsgreep in 1980, aan te passen.

Erdogan wil naar eigen zeggen de grondwet veranderen om hem democratischer en pluralistischer te maken, maar zijn tegenstanders verwijten hem dat hij de positie van president machtiger wil maken, omdat hij die zou ambiëren.

De onafhankelijke kandidaten die opkomen voor de belangrijkste Koerdische partij deden zondag een goede zaak en haalden 30 van de 550 zetels, 10 meer dan bij de vorige verkiezingen. De drempel van 10 procent om een formatie te kunnen vormen halen ze evenwel niet.

Arrestaties

Bij incidenten naar aanleiding van de verkiezingen zijn zondag verschillende gewonden, onder wie twee agenten, gevallen. Een vijftigtal personen werd opgepakt.

In hoofdstad Ankara werd een groep aanhangers van de AKP-partij van premier Erdogan geviseerd. De politie moest in de lucht vuren om de vechtende menigte uit elkaar te krijgen. Veertien personen werden gearresteerd.

In de zuidoostelijke provincie Batman werden 34 personen opgepakt die druk uitoefenden op de kiezers om op pro-Koerdische partijen te stemmen. In Viransehir, eveneens in het zuidoosten, heeft een onafhankelijke kandidaat twee agenten aangevallen

Bron : Vandaag.be

Toen wij in scharnierjaren 1950/1960 nachtelijke politiepatrouilles trotseerden om gele stripbanden met de simpele boodschap "Federalisme" of "Werk in eigen streek" te plakken op palen en gevels, voelden wij ons kleine Vlaamse helden.

Het vloekwoord federalisme

Federalisme was een taboe, een vloekwoord dat de traditionele partijen deed huiveren.  Zij hebben het echter geaccepteerd onder druk van betogende en kwade Vlamingen, die hun stem gaven aan een rebelse partij. Na eindeloze debatten in het parlement hebben ook de Waalse bazen van het land B het begrip federalisme  aangenomen. Wij, de gewone Vlamingen, dachten dat we de buit hadden binnengehaald, want onze leiders van toen, kregen ministerposten in een regering : wetenschappelijk onderzoek en buitenlandse handel bleken plots de belangrijkste doelstellingen te vertegenwoordigen van de politieke Vlaamse Beweging. Het federalisme werd door velen van ons ontvangen als een finaliteit die zou leiden tot zelfstandigheid. Het is niet plezierig maar wel eerlijk zijn eigen vergissingente durven toegeven. De federale structuren waren totaal uitgehold en de nieuwe staat werd geketend door bijzondere meerderheden, grendels en alarmprocedures die de Franstalige minderheid tot vandaag toelaat de Vlaamse meerderheid te domineren, zoals het steeds geweest is van in 1830

Een "alsof-parlement"

Het Vlaamse streven van de Volksunie naar federalisme is in de uitvoering een doodgeboren kind gebleken. Over financiële transfers van Vlaanderen naar Wallonië was toen nog niets geweten.  de Vlamingen waren dolblij met een eigen Executieve die later de naam kreeg van een heus regering, die geld kreeg van de belgische federale staat om uit te delen : een subsidieregering en een "alsof"-parlement.

Confederalisme en Solidariteit

Vandaag probeert de NVA een nieuw begrip te lanceren : het confederalisme. Een bestuursvorm waarbij aparte entiteiten zich verenigen in een overkoepelend beleidsorgaan en beslissen wat de confederatie gemeenschappelijk zal uitvoeren.  Die entiteiten zouden de Gewesten kunnen zijn in het land B, wat een probleem vormt voor de Duitstaligen want die zitten in het Waalse Gewest en Bruxelles, mon dieu, wat is dat voor iets, een hoofdstedelijk gewest bol van de gloriol, 19 koninkrijkjes, veel chi-chi en bla-bla en zo blut als een clochard,  om toch met één Parijzer begrip te kunnen uitpakken.  

De Walen sturen stiekem aan op een belgisch status quo, dat zij desnoods wel confederalisme willen noemen, maar dat aan  de structurele en financiële realiteit  nauwelijks iets verandert.  Financieel blijven de transfers bestaan, want men moet solidair zijn in het leven.  De slappe Vlamingen hebben nu reeds toegegeven : "Bien sûr, mesdames et messieurs, zolang wij maar de transparantie van onze milde schenking van 10 of 12 miljard euri per jaar gegarandeerd krijgen". Slap en dom, onderdanig en slaafs. De transparantie, laat me niet lachen : wij worden al 180 jaar genaaid in dit land, wat zouden de Walen nu plots "transparant" tonen wat zij met ons geld uitrichten ?  Want door in hun boeken te laten kijken, stellen zij zich bloot aan de onvermijdelijke kritieken die daar uit voortvloeien. Je moet echt simpel zijn om te geloven in de woorden transparantie en solidariteit zoals deze verkracht worden door politici van de belgische stempel.

De rol van Bart in "Le mariage de Mademoiselle Beulemans"

De grote Vlaams-nationalist Bart de Wever voert de onderhandelingen met de overkant in de taal van de heersers. Hebt u zijn Frans al gehoord ?  Zoals de Vlaamse meid in het Brussels toneelstuk "Le mariage de Mademoiselle Beulemans".  Als het karakter van de Wever even stoer was als zijn radde tong, dan zou hij consequent zijn eigen taal spreken, die ook die van de meerderheid in het land B is. Als een symbool, tegenover zijn Vlaamse achterban, maar vooral om enige indruk op zijn Franstalige tegenstanders te maken.  De knecht verhaspelt niet langer de taal van de meester. Ja, dat is een symbool en soms is dat belangrijk in een onderhandelingsfase.

Een jaar verder, een jaar hocus-pocussen

Het is vandaag 13 juni één jaar geleden dat wij gingen kiezen met het gekende gevolg. In de opiniepeilingen groeit de aanhang van de NVA.  De Wever ziet dat als een belangrijk signaal voor formateur Di Rupo.  Waarom ziet hij het niet als een belangrijk mandaat van de Vlamingen ?  Is De Wever slechts een verzamelaar van stemmen en sympathisanten ? Is het aantal NVA-Vlamingen een legitimatie voor de aanstaande toegevingen ?

Na een jaar hocus-pocussen en pogingen van de NVA om de belgische constructie overeind te houden, weten we enkel dat er grote toegevingen zijn gebeurd om het Brusselse waterhoofd nog méér geld toe te stoppen zonder enige tegenprestatie. De konkrijken blijven, de tweederangsstatus van de Vlaamse Brusselaars wordt niet gewijzigd, integendeel, de numerieke aanwezigheid wordt gebruikt om de quantité negligeable houding te verstrakken.  Dat de federale regering paritair is samengesteld (evenveel VL als F) wordt vergeten. In de lopende zaken regering Leterme zijn er trouwens meer F dan VL, om dit gekende feit nog even te onderstrepen.

Walen en Brusselaars hebben  de handen in mekaar geslagen om een Fédération Wallonie-Bruxelles op te richten, zonder rekening te houden met de mening van de Vlamingen. En wat doen wij ?  Een beetje verveeld lachen en verongelijkt reageren :  "Dat mag niet, hoor, dat is tegen de grondwet en als ze ons uitnodigen voor een feest, dan komen wij niet."

De NVA en de VU

Wij hebben de teloorgang van de VU meegemaakt en we zien nu een herhaling van dat scenario.  De voornaamste parlementaire werking die uitgaat van de NVA is een herneming of uitdieping van Vlaams Belanginitiatieven.  Waar nu wel aandacht aan geschonken wordt door de media. 

Wij bevinden ons nu in de fase dat er analyses uitlekken, dat lang niet alle NVA-kiezers deze partij ondersteunen omwille van "de Vlaamse zaak". Zo wordt het genoemd, de Vlaamse zaak. Wat willen die mensen dan wel ?  Een dagelijkse televisieshow bij de 0000 zoals destijds op de radio Het schurend scharniertje van Jos Geysen of de moppen van Nonkel Miele ? Zijn deze plots toegetreden NVA-adepten zonder veel Vlaamse reflex, de aanleggers van een ontsnappingsroute om het zoveelste Vlaamse compromis voor te bereiden ? "Mijn kiezers zijn niet zo voor de Vlaamse zaak".

Zonder er in te geloven, zouden wij graag zien dat De Wever, gesterkt door de nieuwste opiniepeiling, eindelijk eens wat presteert voor Vlaanderen en zijn kiezers. En dat hij zijn afdelingen vraagt, in plaats van VB-mandatarisen weg te kapen met mooie beloftes, zijn cordon tegen die partij opzegt en streeft naar samenwerking.

Ray

Uit het tv-programma 'Poëzie in 625 lijnen' omstreeks 1969/1970. Het gedicht wordt gelezen door Gerard Vermeersch waarna Lode Craeybeckx en Marnix Gijsen het programma afsluiten met hun commentaar. Een uniek document. Kan u zich voorstellen dat de wandelende reclamefolder, Janssens zich een gedicht van Albrecht Rodenbach laat voorlezen (wie ?) en over zijn Vlaamsgezindheid praat ? Dat is het verschil tussen een échte burgemeester, hij weze socialist, en waar de Sinjoren nu mee opgescheept zitten.

Savat

Donderdag 9 juni vond de eerste officiële ontmoeting plaats tussen Geert Wilders en de Zwitserse Vaudois, Oscar Freysinger die wij in Vlaanderen al langer kennen door zijn contacten met Filip Dewinter. Wilders zou op uitnodiging van de SVP/UDC naar Lausanne gaan, maar dit werd verhinderd door de slinkse maneuvres van de elite-democraten uit Zwitserland. Daarom kwam Freysinger afgezakt naar Den Haag.  Een verheugend feit is het alleszins dat in gans Europa de nieuwe identitaire en anti-islampartijen mekaar vinden.   De rood-groene brulkikkers mogen zich zorgen beginnen maken : hun dictatuur is aan zijn laatste adem bezig.

De 42-jarige Braziliaanse Elaine Davidson, 's werelds meest gepiercete vrouw, met 6.925 piercings en ringen trouwde  in Edinburgh met de gepensioneerde ambtenaar Douglas Watson.

U roept het maar

De grootste misdaad van de media tegen de democratie en de vrije meningsuiting gedurende de laatste veertig jaar is – traag maar zeker – dat het de politieke verhoudingenschaal heeft doen opschuiven.  Wat links was is nu centrum, wat centrum was werd rechts, en wat vroeger rechts was, wordt nu extreemrechts genoemd.  Wat vroeger bij het communisme aanleunde, of zelfs het pure communisme was, is vandaag links.

Sommigen verklaren dit doordat er Arabische olie geïnvesteerd werd in onze media, dat de verdediging van Westerse waarden en eigen cultuur een hindernis is voor de immigratie en islamisering van onze landen.  Anderen menen dat de verklaring ligt in het feit dat de meeste journalisten linkse sympathieën hebben (bv. In Denemarken stemmen 9 van de 10 studenten Journalistiek op een linkse partij).  Een derde uitleg is dat een zekere wereldvisie onze universiteiten veroverd heeft, nl. dat een overgroot aantal individuele beslissingen veroorzaakt werd door andere factoren, dat een individueel slechts een ondeelbaar deeltje uitmaakt van het geheel.  De rechtsdenkenden, die menen dat elk individu persoonlijk verantwoordelijk is voor het eigen succes, geluk en daden, worden bijgevolg in het verdomhoekje verdrongen.

Wat er ook van zij, door de wijziging van de politieke verhoudingen werd het gemakkelijker kiezers te overtuigen dat hogere belastingen, een ingrijpende staatsstructuur, multicultuur en buitengewoon machtige en rijke niet-democratische organisaties zoals de EU en de VN goed voor ons zijn.

Intussen blijft het slechts aan  “extreemrechts” of “radicaal-rechts” – of zelfs aan “racisten” of “nazi's” – overgelaten, te benadrukken dat onze westerse cultuur, onze waarden en normen superieur zijn aan de multi- of islamitische cultuur.  Hetzelfde brandmerk wordt verleend aan burgers en partijen die zich verzetten tegen de dominantie van politieke organisaties, bóven onze parlementen, met aan het hoofd “leiders” en advocaten, die onze eigen democratische wetten overstijgen.

Cui bono?  Ten voordele van wie? 

Met meer middelen en een grotere statenstructuur worden deze organisaties steeds machtiger.  Hoe minder nationale identiteit, hoe minder grenzen, hoe gemakkelijker om hun eigen “godsdienst”, hun eigen maatschappijvisie,  te verspreiden.  Dit is zo fout.  Als we niet inzien dat we onze eigen cultuur moeten verdedigen, als we niet genoeg van onze eigen cultuur houden, ons niet met genoeg wilskracht ervoor willen inzetten, dat zal dit het verval van het Westen betekenen.

Het verschuiven van de politieke verhoudingenschaal is de grootste misdaad begaan door de media.

Floriaan Terbeke

Bron: EuropeNews, “Among Criminal Muslims: A Psychologist’s experiences with the Copenhagen Municipality”, door Nicolai Sennels

Zarah Leander, de Zweedse contra-alt van het lichte lied, startte  haar beroepsleven als secretaresse maar dra stapte ze over naar een artistieke carrière. Ze was een uitzonderlijk mooie vrouw, bezat een grote persoonlijkheid en veel zin voor humor. Zoals vele artiesten stopte zij niet met haar carrière tijdens de tweede wereldoorlog, wat haar door een aantal fanatici kwalijk werd genomen, maar men kon haar niets ten laste leggen. Al de mensen die meewerkten in theater, opera of film waren in de eerste plaats bekommerd om hun carrière en hun broodwinning. Zij bezorgden de burgers in de bange oorlogsjaren enige ontspanning en die was meer dan welkom. Toen Goebbels Zarah Leander tijdens een receptie vroeg of zij er zich van bewust was, dat haar voornaam Zarah, Joods was, antwoordde ze de nazi "Ja, en van Joodse zaken bent u goed op de hoogte, niet ?"

Hierboven de Duitse versie van Send in the Clowns, uit de Amerikaanse musical "A little night music" van Steven Sondheim en hieronder "Sag mir nicht Adieu" opgenomen in het fantastische jaar 1938.

Geachte Redactie,

In 1985-86 bij Saudi-Arabian Airlines hadden we soms ook gasten aan boord die terug naar hun land moesten : visa datum verlopen, crimininele activiteiten ( zoals overspel, diefstal, ...). Die waren altijd heel kalm met hun plastieken armboeien om. Ze werden door 1 religious police officer, gewapend met een zweep en een vuurwapen, naar het vliegtuig gebracht. En ze liepen altijd mooi in de lijn want de zweep knalde nu en dan eens... geen enkele die eraan dacht om iets te ondernemen of zelfs zijn mond te roeren ! Ik geloof zelfs dat ze content waren om naar "huis" terug te keren want in de Arabische gevangenissen gaat het er anders aan toe dan bij ons; to say the least, hi...

Eén of max twee van die guards was genoeg gedurende de vlucht. Ze zaten steeds achteraan en vastgebonden aan hun stoel. Hun familie thuis werd verplicht schadevergoeding te betalen aan de S. Arabische autoriteiten. Geen geld = geen eten in jail en nog erger...

Groeten, Ronald

Angeltjes,

Dat N-VA duidelijk blijft pieken, wil vooral zeggen dat de kiezer het communautaire hoog in het vaandel blijft voeren. Een absolute meerderheid komt er waarschijnlijk nooit van, eerder een plafond van rond de 35%. Het VB aan de andere kant vecht zich duidelijk een weg terug. Van 9,6% in September naar 10,4% 3 maanden geleden en nu 11,5%!

Andere vaststelling is dat, ook al verdwijnt LDD langzaam maar zeker van de politieke kaart, netto verliezen de V-partijen daardoor niets. Het is maar een peiling maar de Vlaamse zaak blijft flirten met de absolute meerderheid in Vlaanderen. Doodjammer dus dat De Wevers haat voor het VB groter is dan zijn liefde voor Vlaanderen en wij daardoor blijven sukkelen in de Belgische modderpoel.

Mvg,
 
Erik Jagers