Op 10 juni 2011 diende het Vlaams Belang klacht in bij André Denys, gouverneur van Oost-Vlaanderen, in verband met een overtreding op de taalwetgeving.

Het gemeentebestuur van Denderleeuw stuurde aan alle allochtone gezinnen een uitnodiging in drie talen, nl. het Nederlands, het Frans en het Engels, voor het multiculturele feest 'Denderleeuw Kleurt'.
Burgemeester Jo Fonck (sp.a) en Schepen van Integratie Marleen Van Der Hoeven (CD&V) verklaarden op de gemeenteraad en in de pers dat er geen vuiltje aan de lucht was en dat ze zich vooraf bij het Steunpunt Taalwetwijzer goed geïnformeerd hadden over wat kan en mag. Naar eigen zeggen hadden ze niks verkeerds gedaan met het versturen van een dergelijke uitnodiging voor een multicultureel feest.

Het Vlaams Belang ging hiermee niet akkoord en diende een klacht in. De gouverneur onderzocht de zaak en geeft het Vlaams Belang gelijk. Hij acht de beslissing van het Schepencollege in strijd met de taalwetgeving en roept de gemeente op om in de toekomst de taalwetgeving in bestuurszaken correct toe te passen. Bij herhaling zal hij niet nalaten om sanctionerend op te treden.

Het Vlaams Belang is tevreden met de uitspraak van de gouverneur en zal erop toezien dat het gemeentebestuur van Denderleeuw de taalwetgeving in de toekomst respecteert.

Goed werk van de VB fractie in Denderleeuw.

Dit is géén nieuwsoortig illegalentehuis waar drugdealers zonder papieren tijdelijk ondergebracht worden in afwachting van hun "Terug naar het Prachtland"-vervoer. Neen, dit is de fameuze Cruiseterminal nabij het Steen in Antwerpen. Gebouwd een vijftientiental jaar geleden op aandringen van wijlen schepen Hugo Schiltz om de cruiseschepen die de stad van allah aandoen, een behoolijke ontvangst te geven. 

Van 1996 tot vandaag heeft Antwerpen 201 cruiseschepen binnengehaald, een schamel resultaat van gemiddeld 12 schepen per jaar. De meeste rederijen geven de voorkeur aan Zeebrugge en dat is de logica zelf. Het afvaren van de 120 kilometer lange Schelde tot voor de rede van Antwerpen, begeleid door een loods, is een dure zaak.  Op de Antwerpse kades staan dan tientallen autobussen die de passagiers vervoeren naar ... Brugge, de toeristenstad bij uitstek voor Amerikanen.

Alle poginkjes van het schamele schependuo Heylen-Van Campenhout tijdens hun menigvuldige tochten naar Miami, New York of Los Angeles om de rederijen te bewegen een ommetje te maken langs Antwerpen, hebben geen enkele impact.  Wij profileren ons dan maar als hoofdstad van de Holebi's en als Eerst Europese cocaïne stad. Multicultureel ook : van Afghanistan tot Zimbabwe.

Dat wij een zelfbenoemde gehaaide reclamejongen in het stadhuis hebben zitten, heeft geen enkele invloed op de toeristische promotie van de stad. Nul. Zot van A is niet meer dan een lokaal overroepen stuntje van een ongeschikt persoon die de burgemeesterszetel geroofd heeft van een voorgangster die er ook niets van bakte.  Het is allemaal niet plezant om te schrijven, ik kan het u verzekeren. De tijd van "Plezante mannen in een plezante stad" ligt al lang achter ons. 

Op het uitspelen van Antwerpen als diamantstad van de wereld wordt niet gereageerd : Amsterdam heeft al jaren deze propagandaslag gewonnen. Afgevaardigden van Nederlandse diamantbedrijven komen dagen voor een cruiseschip aanlegt bij de moderne cruiseterminal in Amsterdam aan boord om de passagiers voor te lichten over de juwelen met diamanten die te koop zijn. De diamantindustrie van Amsterdam organiseert gratis rondleidingen en bezoeken om e toeristen te verleiden. Met succes,  om u een idee te geven : in Amsterdam leggen aan de cruisterminal in deze maand augustus 2011,  25 grote cruiseschepen aan. Alstublief.

Omdat de dure cruiseterminal in de stad van allah er toch maar staat te staan, hebben een aantal daklozen zich gevestigd onder de verhoogde terminal waar lege ruimte is, die dient voor het geval van overstromingen. En wat doet de stad ?  De weinige spullen die deze sukkelaars bezitten en die ze daar laten liggen, zijn opgeruimd en afgevoerd naar de stortplaats.  "Het is een vergissing" wordt nu gezegd.

Weet u wat een vergissing is ?  De manier waarop deze stad naar de haaien gaat door een socialistische meerderheid die al lang een minderheid is en die enkel bezig is met zich aan de macht vast te klampen. De datum van afrekening nadert : nog een jaartje op de tanden bijten. Hopelijk kan er dan terug wat gelachen worden.

Savat

Bron : Gazet van Janssens

Laten we de grendels doen springen

Als de onderhandelingsnota van Di Rupo één zaak aantoont, dan is het wel dat praten met de Franstalige partijen van WalloBrux geen zin meer heeft.

Oorspronkelijk tegenstanders van een grondwetsherziening en “demandeurs de rien” hebben de Franstalige partijen gaandeweg een dik dossier opgesteld waarin ze plots allerlei Vlaamse toegevingen vragen in ruil voor ... niets.

Van alles wat Di Rupo voorstelt komt niets tegemoet aan onze, nochtans zeer gematigde, verzuchtingen. En bij nader toezien blijkt dan ook nog dat alle toegevingen die zij vragen in de grondwet moeten ingeschreven worden zodat ze nadien nog enkel kunnen gewijzigd worden met speciale meerderheden.

M.a.w. bij al de bestaande grendels komen er nog maar eens grendels en andere grendels bij. Hun strategie is begrijpelijk want tot op heden heeft dat systeem van grendels, alarmbellen, dubbele meerderheden zeer efficiënt gewerkt. Naar buiten toe doen de franco-belgen zich voor als een machteloze minderheid die om bescherming smeekt. Dat is dikke hypocrisie. De Franstaligen worden nergens bedreigd, niet in Brussel, niet in de Brusselse rand en zeker niet in Wallonië. Overigens, de naam “grendel (fr. verrou)”, waarover de Franstaligen de mond vol van hebben, geeft heel goed weer waarover het gaat. Een grendel is een dispositief dat men aanbrengt op een deur om iemand of iets buiten of op te sluiten, in tegenstelling tot een slot dat men van beide zijden kan openen of sluiten.

De Franstaligen willen de Vlaamse gemeenschap buitensluiten, opsluiten, want in hun ogen is het bestaan allaen al van de Vlaamse barbaren een bedreiging. De Franstaligen hebben deze grendels – te danken aan o.a. vader Eyskens - in het verleden zo efficiënt kunnen gebruiken omdat de Vlamingen er gemakzuchtig aan toegegeven hebben.

Daarom verwachten wij geen enkel gunstig resultaat van deze onderhandelingen waaraan de vier Vlaamse collaborerende partijen hun medewerking willen verlenen. Zolang de Franstaligen over een gans arsenaal grendels beschikken en de Vlamingen in die valse logica trappen, is praten met de Franstaligen, en daarbij hopen dat zij zich redelijk zullen gedragen, zinloos.

Blijkbaar is een meer radicale aanpak noodzakelijk. Sommige Vlamingen aarzelen niet het eenzijdig uitroepen van de Vlaamse onafhankelijkheid te eisen, andere willen niet zo ver gaan en stellen maatregelen voor, al of niet strikt rechtsgeldig, die de facto een confederaal systeem tot stand brengen. Deze strategieën zijn niet eenvoudig toe te passen en zijn zeker niet zonder risico’s. Het meest intelligente voorstel komt o.i. van Jean-Pierre Rondas in zijn elfjuli toespraak: laat ons de grendels doen springen. Het Vlaams parlement, i.p.v. zich onledig te houden met het opstellen van een Vlaamse grondwet, waaraan voorlopig geen behoefte is, zou een BELGISCHE grondwet kunnen opstellen, waarin alle grendels, speciale meerderheden en alarmbellen geschrapt worden en deze grondwet in een referendum aan de Vlaamse kiezer kunnen voorleggen. Ongrondwettelijk? Eenzijdig? Niet bindend? Ongetwijfeld, maar wel een heel sterk “signaal”. Ten eerste, aan de Franstaligen: dat we hun chantage beu zijn. Ten tweede, aan het buitenland. Op die manier kan iedereen zien dat België geen democratie meer is, dat de Vlamingen die, in naam van de redelijkheid, helaas tot hun eigen scha en schande, al lang genoeg de voorrechten van de Franstaligen hebben geduld, maar dat ze daar nu een eind willen aan stellen, m.a.w. terugkeren tot de democratie. Wij zijn er van overtuigd dat een dergelijke actie veel gemakkelijker in het buitenland zal begrepen worden dan om het even welke andere semi-revolutionaire actie.

En het resultaat zal hetzelfde zijn, want WalloBrux wenst niet te leven in een Belgische DEMOCRATIE. Het VVO hoopt met dit standpunt de discussie binnen de Vlaamse Beweging over de te volgen strategie aan te wakkeren. Alleen, is het VVO te klein en daarom doen we een oproep tot grote overkoepelende organisaties als VVB en OVV om dringend na te denken over “efficiënt weerwerk bieden” aan het Franstalig offensief.

De opname van dit stuk impliceert niet dat de redactie van Angeltjes het integraal eens is met de voorgestelde standpunten.

Voor enkele dagen ontstond er luide paniek : de moslim raad (met de afgrijselijke naam, of is het de toepasselijk naam, executieve) krijgt geen subsidies meer. Belga stuurde dit alarmerend bericht, dat door alle ernstige media werd overgenomen, de wereld in, kom niet de wereld, het land B.

De Executieve van de Moslims van België (EMB) kan haar opdrachten niet meer op normale wijze vervullen want ze krijgt  sinds maanden geen subsidies meer. De jongste storting van de federale overheid dateert van januari. En wij direct : "Wat ? Dit kan toch niet, dit is een schande, verwittig Jozef de Witte van het Spionnencentrum, dit is een zwaar geval van discriminatie en racisme."

De islam is een van de zes cultussen die officieel erkend zijn in het gulle land B. De federale staat moet de subsidies dus bij wet verlenen. Vorig jaar ging het om 450.000 euro.

"De minister verbindt er zich toe het probleem zo snel mogelijk te regelen", zo werd op het kabinet van minister van Justitie Stefaan De Clerck zenuwachtig en zwetend beloofd.

De moslim executieve is verbaasd over de achterstand. "Tussen 2005 en 2008 was het beheer van de instelling rampzalig, met twijfelachtige mensen en cliëntelisme. De nieuwe ploeg heeft orde op zaken gesteld en voert een transparant beleid. Toch heeft men de subsidies verlaagd. En nu zijn de toelagen helemaal stilgevallen."

Vandaag vernemen we, nauwelijks vier dagen na het alarm, dat Minister fondsen vrijmaakt om de verkozen raad van de moslims  in lopende zaken te laten werken. De interne problemen hadden te maken met noodzakelijke hervormingen en controles, want in het verleden werd er royaal uit de kas geschept.

Hieronder nemen wij een bericht over van de webstek van de 0000 die de mosterd haalde bij de statische dienst van de EU. Dat is een departement dat zich bezig houden statieken.

Buitenlanders die in ons land wonen komen in twee op de drie gevallen uit een lidstaat van de Europese Unie. Dat zegt Eurostat, de statische dienst van de EU. In België wonen ruim 1 miljoen buitenlanders, bijna een tiende van de totale bevolking dus.

Wij hechten al lang geen geloof meer aan de weersvoorspellingen door de groene oude jongen, Frank Deboosere. Hij is zoals de omroep waar hij voor werkt : een vierdubbele nul. Maar wel heel vriendelijk. En zijn geloofwaardigheid bevindt zich eveneens op een niveau onder nul. Voor het overige willen wij geen kwaad woord horen over Frank.

Wij geven echter de voorkeur aan onze eigen weerdame, Stacy. Als haar weersvoorspelling niet klopt, wordt het haar sneller vergeven. Hoe dat komt, begrijpen we niet, maar het is een feit.

We stuurden haar weer eens op pad en zij kwam naar de redactie gesneld met een stralende glimlach (ook als het ouwe wijven regent, straalt onze Stacy, het is gewoon een zonnig kind). Zeg het eens, charmant stukje, komen er polaire winden opzetten of blijft het zomeren ?

Dag aangename lezers van Angeltjes, ik heb mij vandaag fris uitgedost om u goede moed te geven.

Morgen dinsdag zal het vrij koel worden met afwisselend bewolkte perioden en momenten met zon.  Maar warm zal het niet zijn. Lokaal kan er een bui vallen : "lokaal" dat wil zeggen, waar u woont , ergens in Vlaanderen. De maxima klimmen tot 19° maar dat is enkel in streken waar u niet bent : daar zal u tevreden mogen zijn met 16 tot 17 geweldige celsius temperaturen en een matige westen- tot noordwestenwind.

's Avonds wordt het droog en worden de opklaringen breder. 's Nachts worden de opklaringen breed en blijft het droog, maar dara merkt u niets van, want u bent in bed, waar het lekker warm is. Er ontstaat lokaal nevel of wat mist. Het koelt flink af met minima van 4 tot 8° bezuiden Samber en Maas en in de Kempen, en 9 tot 11° elders. De wind wordt zwak veranderlijk.

En nu aangename lezers van Angeltjes, de vooruitzichten voor woensdag tot zaterdag.

Woensdag bevinden we ons nog onder invloed van een hogedrukgebied. Behalve voor de alcoholici, die zijn onder normale invloed.  Het is vrij zonnig met achter de wolken. De temperaturen schommelen weer : tussen 17 en 21 °, met meer kans naar 17 dan naar 21, maar een mens moet optimistisch blijven. Donderdag kunnen we invloed ondervinden van een storing over Frankrijk en kan er lokaal wat lichte regen vallen en een lokaal onweer is geenszins uitgesloten. Donderdag duurt echter niet lang en we spreken er niet meer over.

Vrijdag zal het droog zijn met meer opklaringen opnieuw.

Zaterdag wordt een aangename dag al nadert in de loop van de middag een regenzone.  Gedurende de laatste drie dagen klimt het kwik richting 21 à 23 graden, maar het kan ook 17° blijven.

En graag besluit ik, lieve Angeltjeslezers met een wijze weerspreuk : Krabt de kat zich achter de oren, 't zal gaan regenen als nooit tevoren.

Uw weervrouw Stacy

Ik verdien een medaille. Zondagavond heb ik van kwart over acht tot iets voor elven het meestal boeiende VPRO-programma Zomergasten gevolgd met in de hoofdrol Guy Verhofstadt. Voor het einde heb ik afgehaakt : een medaille, akkoord, daar moet je wat voor presteren, maar voor mij was het genoeg.

Het begin zat al fout. Uit de schitterende Bertolucci film, Novecento, werd het fragment getoond waarbij de fascistische hoofdrol een jong katje met een kopstoot uit mekaar laat spatten. Verhofstadt wilde van bij de aanvang zijn afkeer voor fascisme, racisme, nationalisme en populisme duidelijk maken.  Het gevolg was dat een flink aantal kijkers direct zijn weggezapt, want waar de laatste Zomergasten-uitzending traditioneel een topper is, werden ditmaal slechts 550.000 kijkers genoteerd, wat naar Nederlandse normen minnetjes en matig is voor een gewaardeerd zondagavondprogramma op Nederland 2.

Ik kijk met een flink vooroordeel naar Verhofstadt, omdat wij in Vlaanderen die de politiek van nabij volgen, weten welk vlees we in de kuip hebben met deze mannelijke Tettertrien.  Voortdurend zat ik mij af te vragen, hoe reageer je als Nederlander die traditioneel niet vertrouwd is met de belgische politiek op zo'n man die ononderbroken in de weer is met zijn eigen verhaal, die niet kan zwijgen en nauwelijks een onderbreking duldt, waar trouwens zelden op ingegaan wordt. Razen en doorrazen, niet gehinderd door bovendien enige vorm van bescheidenheid en vooral niet geneigd om zelfs maar een poging aan te wenden een andere opvatting dan de eigen gedachten in overweging te nemen.

Noem dit bevlogen zijn, ik neig meer naar bezeten zijn.  Wij kennen Verhofstadt, wij weten dat er een enorm verschil is tussen zijn geraaskal over mens en maatschappij en zijn daden als premier die zich laat inpakken door zijn coalitiepartners omdat hij hen nodig heeft om zijn eigen positie te handhaven.  Van de vele dromen die Verhofstadt ons voorstelde bij het begin van zijn regering, de honderdduizenden jobs die hij beloofde, de verwezenlijking van een modelstaat, is niets in huis gekomen.  Niet voor niets was Guy na korte veranderd in Guynokkio.  Of werd door anderen de vergelijking gemaakt met Baron von Münchausen. 

En maar raaskallen. Zeker als de nieuwe dadda van Europa ter sprake kwam en die was permanent onderwerp van gesprek.  De Vlaamse kijker had direct een déjà-vu : net zoals het land B destijds een proeftuin was voor de modelstaat die Verhofstadt er wou vestigen, is Europa thans het experiment van de liberale Dwaas die weliswaar beweert dat hij de maatschappij met kleine beleidsstapjes wil wijzigen, maar die in de praktijk zowel de democratie van tafel veegt als de identiteit van de Europeanen verloochent en slechts één grote multiculturele brij wil vervaardigen waar hij vanzelfsprekend het grote woord zal voor voeren.

Tientallen keren heb ik mij geërgerd aan de kille, onvriendelijke en doordrammende politicus die een vurige haat koestert tegen al wat zweemt naar nationalisme en dat ongemotiveerd gelijkschakelt met racisme, nazisme, ongelijkheid en populisme. Verhofstadt was gisteren zelf het duidelijke type-voorbeeld van een schaamteloze populist. Natuurlijk moest hij er Mitterand bijsleuren die in het Europees Parlement zijn quote lanceerde "Le nationalisme, c'est la guerre".  Sprak de Franse chauvinist die er zich "pendant la guerre" niet voor schroomde de kant van het Vichyregime te kiezen en die zoals vele Franse politici steeds een nationalistische politiek heeft gevoerd, ook al was hij socialist.

Verhofstadt is het prototype van een anti-democraat die zichzelf een missie toedicht, die niet luistert naar wat de mensen willen, maar die zijn eigen waanbeelden opdringt aan de domme massa : dat is volgens hem politiek.  Zoals ook zijn uiteenzetting over schilderkunst, mij een rilling over de rug bezorgde : hier ging hij totaal uit de bocht, onze gewezen premier door ongewild een ridicule imitatie van zijn stadsgenoot Jan Hoet te brengen. "De innerlijke mens" meende hij te ontwaren in een abstract doek met enkele kleurvakken. Jammer voor die talrijke goede en wijze Gentenaars die ik ken, dat twee dergelijke raaskallers de reputatie van hun stad besmeuren.

Dat ik van heel wat politici niet moet hebben, zegt misschien veel over mijn grote verwachtingspatroon maar ik kan nog steeds onderscheid maken tussen de politieker en de mens. In het geval Verhofstadt heb ik die kans niet eens gekregen : er was nauwelijks een mens te ontwaren. Mocht ik hem ooit ergens tegen het lijf lopen, deze Guy Verhofstadt, ik liep een straatje om.

Ray

In de Volkskrant verscheen een recensie over Geert van Istendaels "Het belgisch labyrinth". De moeite om kennis te nemen van de visie van een Nederlandse journalist op de toestanden in het land B zoals de oud BRT-N journalist, belgicist en cultuurpessimist Van Istendael deze beschrijft.

'Voor een Vlaming gold, geldt en zal gelden: eigen kot eerst.' Aldus Geert van Istendael in Het Belgisch labyrint, dat na voor het eerst in 1989 te zijn verschenen dit jaar een zeventiende en geheel herziene druk beleeft. Dat lijkt misschien wat veel, maar onze zuiderburen hebben ook negen kabinetten-Martens gehad, dus de schrijver beweegt zich binnen een Belgische traditie. En hoewel het land al meer dan een jaar zonder regering zit, een absoluut record, staat het Belgische huis nog overeind. Een Belg heeft een baksteen in de maag, luidt een oud gezegde, en die verknochtheid aan eigen huis en haard zorgt ervoor dat de permanent in ombouw zijnde Belgische staatsconstructies voor zijn bewoners nog iets vertrouwds houden.

Van Istendael heeft zijn boek opgedragen aan Elio di Rupo en Bart De Wever, respectievelijk de leider van de Franstalige socialisten, sinds jaar en dag de grootste partij in Wallonië, en de leider van de N-VA (Nieuw Vlaamse Alliantie), bij de laatste verkiezingen in juni 2010 de grootste partij in Vlaanderen. Dat 'Nieuw' wijst erop dat de Vlamingen het oude België beu zijn. Voor menig Vlaming is 'België' een uitgewoonde formule waaruit hij zich wil bevrijden, al blijft onduidelijk tot hoever de ontvlechting moet gaan. Misschien verklaart dat waarom alle Vlaamse partijen van naam zijn veranderd, waarbij de socialisten zich tegenwoordig SP.A (Socialistische Partij Anders) noemen, de katholieken CD & V (Christen-Democratisch en Vlaams) en de liberalen Open VLD (Open Vlaamse Liberalen en Democraten). Zelfs het Vlaams Blok van Filip Dewinter is niet meer. Dat heet nu Vlaams Belang, nadat het als extreem-rechts te boek staande Blok in 2004 door het gerechtshof in Gent tot hoge geldboetes veroordeeld werd. Door die naamsverandering kon de partij zijn overheidssubsidies behouden.

Hilarisch? Misschien wel in Nederlandse ogen, waar 'Belgische toestanden' al snel een glimlach opwekken en nooit helemaal serieus worden genomen. Dat er ook nog Franstaligen zijn, wordt al helemaal niet waargenomen, wat overigens wederzijds is. De Walen zien Nederland niet staan en zijn totaal op Frankrijk georiënteerd. Van Istendael vertelt mooi over de ijzeren taalgrens die ergens onder Leuven en Brussel dwars door de Lage Landen loopt en die al sinds de Guldensporenslag (bij Kortrijk) in 1302 vast op z'n plaats ligt. Dat wil zeggen: voor zover de verfransing hem niet stiekem verlegd heeft, want in Frans Vlaanderen is het Nederlands bijna uitgeroeid en in Brussel, ooit een Nederlandstalige stad, blijven de Franstaligen dominant, mede dankzij de internationale instellingen die de hoofdstad van Europa, België én Vlaanderen rijk is. Verder kent België ook nog Duitstaligen, in Eupen-Malmédy, een aanhangsel sinds de Eerste Wereldoorlog, die verschrikkelijke slachtpartij waardoor onze zuiderburen getekend zijn en die Nederland bespaard is gebleven.

Van Istendael is op z'n best wanneer hij dat oude België beschrijft, dat zich in 1830 losmaakte uit een Verenigd Koninkrijk der Nederlanden, een bedenksel van de Europese grote mogendheden die op het Congres van Wenen een sterke buffer wilden tegen Frankrijk. Lang hield die creatie geen stand, en onder leiding van een Franstalige bovenlaag ontstond in de Zuidelijke Nederlanden een jacobijnse eenheidsstaat die in de negentiende eeuw de modernste was in heel Europa. Het kan geen kwaad dat arrogante Hollanders, die België vaak voor achterlijk houden, nog eens beseffen dat de Industriële Revolutie op het Europese continent begonnen is rond Luik en Charleroi, en dat die nieuwe staat ook progressief en liberaal was. Maar op een zeer bevoogdende manier. Het Frans van de deftige burgerij zette de toon, ook in steden als Antwerpen en Gent.

Het naar Frans model opgezette La Belgique kende een antiklerikale traditie, met een scheiding van kerk en staat, waardoor liberalen en socialisten lange tijd tegen vrouwenkiesrecht waren - omdat de katholieken daarvan zouden profiteren. Pas in 1948 gingen de socialisten overstag, omdat ze niet wilden achterblijven bij Frankrijk, dat in 1944 de vrouwen het kiesrecht gunde. Opportunisme is de Belgen dus niet vreemd, en dat moet ook wel, met zoveel minderheden en provinciale streken waar het gelijk van de stamkroeg telt. België kent nog steeds stemplicht, waar Van Istendael - op goede gronden - voorstander van is. Het dwingt de 'politikers' om rekening te houden met de gewone man en tegenover rechten staan ook plichten.

De keerzijde is een hardnekkig cliëntelisme, waarover Van Istendael opvallend mild is, zeker ten aanzien van de op dit punt beruchte Waalse socialisten. Dat cliëntelisme, in Nederlandse ogen snel corruptie, verklaart waarom het populisme in de Belgische politiek zit ingebakken en waarom je zonder juiste partijkaart aan geen overheidsbaantje komt. Dat maakt het instellen van een cordon sanitaire (hygiëne op z'n Frans) tegen politieke inbrekers weer gemakkelijker, maar daarover straks.

Van Istendael schrijft warm over de Vlaamse Beweging, die weliswaar Germaanse smetten kent, maar geworteld is in een conservatief pacifisme van de kleine man die zijn superieuren niet vertrouwt. Dat gaat terug naar de loopgraven van de Eerste Wereldoorlog, waarbij het verhaal wil dat er vooral doden vielen onder de Vlaamse boertjes, omdat zij de orders van hun Franstalige officieren niet verstonden. Volgens de historica Sophie de Schaepdrijver is dit een mythe van het Vlaamse nationalisme, maar Van Istendael verzet zich daar tegen en wijst terecht op het belang van taalgevoeligheden bij het onderscheid tussen rangen en standen. Niet dat Van Istendael blind is voor de vreemde klanten die bij de jaarlijkse IJzerbedevaart in Diksmuide voorbijtrekken, maar hij doet niet mee aan de verkettering van de Vlaamse Beweging die onder progressieve intellectuelen bon ton is. Dat maakt zijn boek voor Nederlanders die België zo'n grappig land vinden tot een rijke gids. Want België is meer dan het gemoedelijke Vlaanderen alleen en taalstrijd is cultuurstrijd die nooit helemaal voorbij is. Kijk naar Nederland zelf, waar immigranten ineens onze taal (die wijzelf steeds slordiger spreken) moeten leren. En over integratie gesproken: in België klagen Vlaamse moslims over discriminatie door Franstalige moslims!

Van Istendael is het tegendeel van de eenkennige Vlaming en kent ook Nederland goed (als kind woonde hij in Utrecht). Dat stelt hem in staat zijn lezers van het nut van België te overtuigen, waarbij hij de diversiteit van het tweetalige Brussel (een echte kosmopolitische stad) bezingt en oog heeft voor de schoonheid van de Belgische wanstaltigheid, met zijn anarchisme en afkeer van overheidsplanning. De keerzijde, de lelijkheid van de lintbebouwing, ziet hij ook. Maar met zijn zin voor absurdisme en vermogen om alles van twee kanten te bezien, kreeg ik ook het gevoel dat Van Istendael de Belgische toestanden romantiseert en niet altijd klare wijn schenkt. Enerzijds is er de jaloezie die je als Nederlander kunt voelen. Hadden wij maar een hoofdstad als Brussel, halfzusje van Parijs, dan stonden wij ook in contact met de Franse cultuur. Prachtig voor intellectuelen, je wereld wordt er groter door. Maar zelfs vrijdenker Van Istendael (auteur van Bekentenissen van een reactionair) ontsnapt niet helemaal aan de politieke correctheid die als een wollen deken over de Vlaamse intelligentsia ligt.

België loopt voor op Nederland wat het populisme betreft. In de herziene uitgave van 2011 hadden we graag willen weten waarom de LPF bij ons wel kon regeren, en Geert Wilders tot officiële gedoogpartner van een rechtse minderheidsregering kon uitgroeien, en het Vlaams Belang in België nog steeds in de ban wordt gedaan. Dat zette lange tijd een miljoen Vlaamse kiezers buitenspel, waar de dorpskroeg in de Belgische politiek van oudsher veel belangrijker is dan bij ons en 'de hoge heren' steevast worden gewantrouwd. En dan toch die buitensluiting van Vlamingen die voor nijver en geëmancipeerd doorgaan en geacht worden braaf aan het cliëntelisme van de Waalse socialisten mee te betalen. Is Filip Dewinter echt zo'n vreemdelingenhater of is er meer in het spel? Mijn eigen theorie is dat Dewinter als Vlaams nationalist én separatist voor België een staatsvijand is, zeker voor het Franstalige deel, en een direct gevaar voor het koningshuis en de bestuurselite. Vandaar het cordon sanitaire, waarbij Dewinter als rechts-extremist buiten de orde wordt geplaatst, een toestand die ook de machtspositie van de socialisten in Wallonië én Vlaanderen bestendigt.

Als je dit aan weldenkende Vlamingen voorlegt, krijg je geen antwoord, hoogstens omfloerste taal. Van Istendael houdt vast aan dit Belgische mysterie. Ook hij suggereert dat het cordon goed heeft gewerkt, omdat Dewinter bij de laatste verkiezingen terrein moest prijsgeven. Dat gaat er bij mij als botte Hollander niet in. De Wever is nu de nieuwe bewaker van het Vlaamse kot, waardoor het land al meer dan een jaar zonder federale regering zit. In België kan dat. Voor Europa, zelf op weg om tegen alle afspraken in een financiële transferunie te worden, zou ik het niet durven aanbevelen.

http://www.volkskrant.nl/wca_item/boeken_detail/453/52685/Het-Belgisch-labyrint.html

(Recensie door Dirk-Jan van Baar, gepubliceerd op 29-08-2011)

Er is een kink in de kabel van het mooie Woestijnvisverhaal gekomen. De auditeur van de Raad van Mededinging heeft bezwaren tegen de overname van VT4 en VIJFtv door Woestijnvis. Normaal werd verwacht dat dit maar een formaliteit zou zijn, maar volgens De Tijd zou de auditeur van de Raad van Mededinging eisen dat alle banden met de VRT doorgeknipt worden. Nogal vaak volgt de raad het advies van de auditeur.

De auditeur vreest dat VT4 en VIJFtv inzage zullen kunnen krijgen in de programmatie van VRT, als ze nog langer blijven samenwerken met de openbare omroep. Zo zou SBS een concurrentievoordeel hebben ten opzichte van de VMMa (vtm, 2BE), want SBS zou er zijn programmatie kunnen op afstellen. VT4 zou bijvoorbeeld zwak kunnen programmeren als er Woestijnvisprogramma's worden uitgezonden op de VRT en sterk programmeren als ze op voorhand weten dat VRT maar zwakke programma's gepland heeft.

Daarom eist de auditeur dus dat de banden tussen VRT en Woestijnvis na midden 2012 volledig worden doorgeknipt. Indien de raad het advies van de auditeur volgt, dan volgt een diepgaander onderzoek, waardoor de goedkeuring wordt uitgesteld. In het beste geval volgt er al begin september een uitspraak.

Bron: De Tijd

Woestijnvis zal hier wel een gehaaide mouw aan breien : de oprichting van een nieuwe entiteit die zich legaal autonoom opstelt om de sukkels van de VRT aan programma's te helpen. En daarmede zijn de bezwaren van de Raad van Mededinging omzeild.

Niemand heeft echter de euvele moed er op te wijzen dat de VRT met zijn 3000 medewerkers en zijn 300 miljoen staatssubsidies geen enkele reden heeft om televisie-programma's te bestellen bij productiehuizen. Deze instelling beschikt over àlle middelen en mensen om productie in eigen huis te houden.  Na verloop van tijd legt echter de openbare opinie zich alijd neer bij schandelijke toestanden in de overtuiging dat het niet anders kan. Als een openbare omroep niet bij machte is zelfstandig zijn opdrachten te vervullen voor de gemeenschap, dan moeten er wijzigingen doorgevoerd worden.  Hetzij aan de betoelaging, aan de opdracht zelf, aan de wildgroei van het personeelsbestand of aan het bestaan van de instelling op zich.

Ook al blijven wij roependen in de woestijn, de huidige VRT is een Onvlaamse Overbodige Openbare Omroep, geleid door een stelletje linxe syndicalisten en agitatoren die leven op de kap van de gemeenschap om het regime te ondersteunen. Véél personeel, veel intriges, veel onkunde, veel partijpolitiek maar weinig eigen productie. Wie vindt dit normaal ?

Savat

http://www.geschiedenis24.nl/speler.program.10571531.html

1 september 1969 :  Revolutie in Libië  Documentaire van Roelof Kiers over de recente revolutie in Libië, onder leiding van kolonel Gaddafi (Khadaffi).

Op 1 september 1969 greep het leger onder leiding van kolonel Khadaffi de macht in Libië. Khadaffi vestigde een nationalistische dictatuur met een islamitische inslag. De oliewinning werd genationaliseerd en de Engelse en Amerikaanse ingenieurs moesten het land verlaten. De VPRO was één van de eerste landen die het “nieuwe” Libië kwam filmen. Kijk en oordeel : 42 jaar terug in de tijd.

(met dank aan Pol, voor de tip)

Racisme is in Vlaanderen een vals probleem ! Vlaams Belang wil van geen Vlaams Centrum voor Racismbestrijding weten ! Filip Dewinter : “ Vlaanderen heeft geen nood aan een Vlaams Centrum voor Racismebestrijding maar aan een inburgeringsbeleid dat de vreemdelingen responsabiliseert en de Vlamingen niet culpabiliseert !”

De Vlaams Belang-fractie in het Vlaams Parlement stelt vast dat de Vlaamse Regering tegen juni volgend jaar een eigen Vlaams Centrum voor Racismebestrijding wil oprichten.

De Vlaamse Regering verwijt het huidige federale Centrum voor Gelijke Kansen een gebrek aan structureel overleg met het Vlaamse niveau, ideologisch gekleurd te zijn en een werking die getuigt van verregaande “wereldvreemdheid”.

Het Vlaams Belang merkt op dat wanneer de Vlaamse partijen – met de NVA op kop - menen dat het CGKR voortdurend voorstellen doet die in Vlaanderen niet op een meerderheid kunnen rekenen de enige juiste conclusie de afschaffing is van deze geldverslindende en gepolitiseerde instelling die bovendien tot doelstelling heeft één bepaalde politieke strekking in Vlaanderen zoveel mogelijk monddood te maken, nl. het Vlaams Belang.

De Vlaamse Regering en Minister Bourgeois voor Inburgeringsbeleid in het bijzonder moeten integendeel garant staan voor een inburgeringsbeleid dat prioritair de vreemdelingen responsabiliseert en niet de Vlamingen culpabiliseert via een zoveelste Vlaamse overheidsinstelling die op zoek gaat naar problemen die zich in het huidige Vlaanderen amper voordoen. Het Vlaams Belang vraagt zich af welke de kostprijs van deze nieuwe Vlaamse instelling zal zijn. Op een moment dat de Vlaamse Regering onderstreept dat ze reeds twee jaar heeft bespaard om een begroting in evenwicht te bereiken kan en mag het niet de bedoeling zijn dat de middelen voor nieuwe beleid onder meer naar een dergelijke instelling zouden gaan.

Filip Dewinter vindt het hallucinant dat uitgerekend de N-VA met Minister Bourgeois op kop een Vlaams Centrum voor Racismebestrijding wil oprichten terwijl ze federaal de werking van het GGKR voortdurend bekrisiteert. N-VA wil dus eens te meer de handlanger zijn van links dat met een dergelijk centrum de racisme-mythe in Vlaanderen in stand wil houden.

Vlaams Volksvertegenwoordiger Filip Dewinter zal Vlaams Minister van Inburgering Geert Bourgeois zo snel mogelijk interpelleren over de initiatieven van de Vlaamse Regering ter zake.

Kurt Ravyts - Fractiesecretaris

Een week na de succesvolle IJzerwake met meer dan 5000 bedevaarders vond vandaag de IJzerbedevaart plaats. In mineur op alle vlakken : een handvol aanwezigen, weinig animo en toespraken zoals op een theekransje van ongetrouwde juffrouwen.

Als redenaar van dienst fungeerde Jan Peumans, de overbetaalde voorzitter van het Vlaams Parlement die volgens de RTBF een discrete en voorzichtige toespraak hield. Men had uitgekeken naar een flamboyante Peumans, zeker nu zijn partij niet langer geremd is door de collegiale zwijgplicht van de onderhandelaars maar de parlementsvoorzitter beperkte zich tot de verantwoordelijkheid die Vlaanderen draagt om naar de vier windrichtingen een boodschap van vrede te brengen.

Voorzitter Paul de Belder waagde zich wel aan enkele politieke vaststellingen, zoals het falen van de verwachte Copernicaanse Omwenteling zonder de NVA bij de onderhandelingen. Hij waarschuwde tevens om niet aan de grenzen van Vlaams-Brabant te raken en weigerde een federale kieskring te aanvaarden.

Als men de sfeer van deze parochie-bijeenkomst vergelijkt met de zinderende IJzerwake vorige week en de spreekbeurt van Johan Sanctorum met deze van Jan Peumans, dan is het duidelijk waar het echte hart van Vlaanderen klopt. 15 jaar na de scheiding van de radicale vleugel van de Vlaamse Beweging is het tijd dat de flauwe neo-belgicisten van de IJzerbedevaart er een punt achterzetten en ophouden zichzelf belachelijk te maken. Vlaanderen eist zijn IJzermonument terug.

Ray

In afwachting

Ongebruikelijk zicht op 5th Avenue

Vanavond om 20.15 uur kan u (niet, moet u) kijken op Nederland 2 (VPRO) naar het meestal boeiende en gekende programma Zomergasten.  Gedurende meer dan drie uur mag een bekend iemand zijn eigen televisie-voorkeurprogramma's voorstellen en commentaren leveren, begeleid door een interviewer. In zover het allemaal niet ingestudeerd en gespeeld is, leert men vaak de gast iets beter kennen : drie uur aan een stuk veinzen, als men geen acteur of politicus is, is bijna uitgesloten.

Vanavond heeft de VPRO Guy Verhofstadt uitgenodigd, een man die wij helaas maar al te goed kennen.  Benieuwd hoe hij zich zal laten gaan voor het Nederlandse publiek.  Het gaat niet enkel over politiek, ook de persoonlijke voorkeuren van de gast komen aan bod.  Verhofstadts vrouw is een zangeres in barokensembles en hijzelf is een vriend van de Nobelprijswinnaar  2010 Letterkunde, de Peruaan Mario Vargas Llosa.  Benieuwd of hij ook zal uitpakken met  zijn vermeende vriendschap met Hugo Claus. Dat doet het altijd in de progressieve kringen van de Amsterdame grachtengordel.

Verhofstadt gedraagt zich vaak als een welbespraakte mythomaan en hoe ouder hij wordt, hoe meer hij zich vastklampt aan de machten die de wereld beheersen.  Hoe lang zal hij in Europa nog zijn fantasieën kwijt kunnen zonder door de mand te vallen ? Verhofstadt heeft belgië definitief onbestuurbaar gemaakt door zijn eenzijdige toegevingen aan de franco-belgen en tegelijk de financiële reserves uitgeput.  Bij gans dat beleid van verspillingen en onleefbare compromissen zette hij telkens een grote smoel op, precies zoals hij dat nu weer in Europa doet. Een man die niet vatbaar is voor andere meningen of inzichten, een gevaarlijke fantast, zo kennen wij deze Zomergast, hoe zal Nederland reageren ?

In de video hieronder horen we Guynokkio in het Europarlement een aanval inzetten op Groot-Brittannië dat niet akkoord gaat met het gevoerde begrotingsbeleid in de EU.  Als typische derderangs Vlaming spreekt Verhofstadt Engels met een zwaar Gents accent.

Straks kan u dit spektakel een ganse avond meemaken : molenwiekende wijsneuzenpraat en verhalen om Janneke Maan jaloers te maken. Na de uitzending volgt een film die de gast mocht uitkiezen. Guynokkio koos voor het epische drama van Bertolucci, Novecento.