Geschiedenis van Antwerpen :

Het ontstaan van Antwerpen dateert uit een ver verleden. Een 15de eeuwse sage vertelt dat in het land van de Schelde omstreeks het begin van onze tijdrekening een reus, Druoon Antigoon, heerste, die van elke schipper een zware tol eiste. Wanneer deze weigerde te betalen, werd hem de hand afgehakt. Een Romeinse krijger, Silvius Brabo, bevocht, overwon en doodde de reus, hakte zijn hand af en wierp hem in de Schelde. Het bevrijde volk noemde de stad Antwerpen (van handwerpen). Het toponiem van Antwerpen is etymologisch en archeologisch te verklaren uit de naam die gegeven werd aan de plaats van de eerste nederzetting bij de ‘aenwerpen’, wat eigenlijk wil zeggen ‘tegenover de aangeworpen gronden in een bocht van de rivier’. Wanneer Antwerpen ontstaan is, is niet precies bekend. Vermoedelijk was dit in de tweede of derde eeuw; dankzij recente opgravingen weet men dat er toen ter hoogte van het Steen een Galloromeinse nederzetting stond. Maar zo’n 500 meter meer naar het noorden op de “aanwerp”, een aanslibbing die een heel eind in de Schelde uitsprong, moet er toen ook al een nederzetting geweest zijn. In 836 kwamen de Noormannen de streek plunderen en verwoesten, maar op de “aanwerp” aan het Steen groeide langzaam weer een woonkern. Aan het einde van de tiende eeuw lieten de Duitse keizers op de plaats van het huidige Steen een houten burcht optrekken. Antwerpen lag toen op de grens van het Duitse keizerrijk met het Franse koninkrijk. In de twaalfde eeuw richtte de heilige Norbertus in het zuiden de Sint-Michielsabdij op. Daarna kwamen de geestelijken van deze abdij naar de noordelijke kern en stichtten er een nieuwe parochie met Onze-Lieve-Vrouwkerk, de voorloper van de huidige kathedraal. Aan het einde van de twaalfde eeuw kreeg de noordelijke kern wallen en poorten. Rond 1200 werd de houten burcht vervangen door het stenen Steen. Antwerpen werd een grensgraafschap waarbij de grens gevormd werd door de Schelde. Aan de overkant van de rivier lag het graafschap Vlaanderen. In de eerste helft van de veertiende eeuw kende Antwerpen een eerste bloeiperiode dankzij de stapelrechten voor o.a. vis, zout, aluin en Engelse wol. Rond 1500 kwamen honderden Portugese handelaars in de stad hun heil zoeken. Door de Portugese specerijenhandel, het ingevoerde laken en wol uit Engeland en het Duitse koper en zilver groeide Antwerpen uit tot een wereldhaven en het belangrijkste financiële centrum van West-Europa. De zestiende eeuw werd de “Gouden Eeuw” voor de stad. Op cultureel vlak droegen de schilders Matsijs en Breughel, drukker Plantin, de wetenschappers en humanisten Mercator, Dodoens, Lipsius en Ortelius hun steentje bij. Maar in de tweede helft van deze eeuw woedde de politiek-godsdienstige strijd tussen het protestantse noorden en het katholieke Spanje. De Beeldenstorm in 1566 hield de stad in een greep van geweld en vernieling. De Spaanse furie in 1576 deed er nog een schepje bovenop; de sluiting van de Schelde in 1585 was de genadeslag. Meer dan de helft van de bevolking vluchtte de stad uit. Onder het Oostenrijks Bewind (1715-1792) trachtte Jozef II de Schelde tevergeefs opnieuw vrij te maken; Napoleon lukte hier wel in in 1795. Daar Frankrijk en Engeland geen beste maatjes waren werd de handel bijna onmogelijk gemaakt door een blokkade vanwege de Engelse schepen. Nochtans werd in die periode de aanzet gegeven tot uitbreiding en modernisering; het cultureel patrimonium viel wel ten prooi aan een onstuitbare kunstroof en vernieling. Onder de Noordelijke Nederlanden kon de haven even op volle toeren draaien, tot 1830 want de Schelde werd afgesloten door de Belgische Revolutie. Spoorlijnen werden aangelegd naar Brussel en Keulen maar het duurde tot 1863 voordat er weer doorvaart op de Schelde mogelijk was.Van toen af ging het Antwerpen voor de wind.