De Gucht over Dexia: "Vergoeding terugstorten is voor populisten"

Karel De Gucht is goede maatjes met de media. Dat blijkt onder andere uit de verzwegen berichtgeving over de Dexiavergoeding van het liberale kopstuk. Collegaliberaal Sven Gatz werd recent nog door de pers zwaar op de korrel genomen toen hij in het parlement een dikke afscheidsbonus opstreek, maar De Gucht komt er goedkoop vanaf. Zelfs oud-premier Jean-Luc Dehaene verklaarde in de media zijn Dexiavergoeding te zullen terugstorten. Een zeer nobel gebaar van de voormalige eerste minister. Karel De Gucht heeft nu verklaard niet mee te doen aan dit "populisme". Hij heeft zijn geld van Dexia ontvangen en denkt er gewoon niet aan om het terug te storten. Normaal gezien zou dergelijke arrogantie gemakkelijk de nieuwsstudio van Terzake bereiken, maar nu horen we onze reporters niet. Bizar...Iemand als een Karel De Gucht heeft doorheen zijn carrière een netwerk van vertrouwelingen opgebouwd die hem nu blijkbaar moeten ontzien. En natuurlijke zal zijn loge-invloed ook wel een rol spelen.

Het levensverhaal van Karel De Gucht lijkt wel het scenario van de amerikaanse politieke Thriller. Geboren uit een bescheiden Denderbels gezin, klom De Gucht dankzij vele manipulaties en intriges op in de nationale politiek. Zijn eerste zitje had hij te danken aan zijn schoonvader die zijn plaats aan zijn schoonzoon afstond. Maar ook een aantal lokale politici kwamen eraan te pas om alles "fair" te verdelen tussen de rivalen senator Frans Verberckmoes, volksvertegenwoordiger Marc Verwilghen en Karel De Gucht. Tussen Verwilghen en De Gucht boterde het nooit. En ook te Dendermonde kreeg Verwilghen de wind van voor. De familie Verberckmoes kon het niet verkroppen dat Verwilghen veel meer talent bezat dan de matig begaafde erfgenaam van de clan. Op een bepaald ogenblik beslisten de Dendermondse liberalen om harakiri te plegen enkel en alleen om Verwilghen uit te schakelen. Ze werden hierbij geholpen door meester-strateeg Karel De Gucht. Het draaide uit op een grandioze politieke nederlaag voor de Dendermondse liberalen. Op enkele jaren verloren zij hun minister, hun volksvertegenwoordiger, hun senator en zelfs hun twee schepenen. Dat allemaal had De Gucht en Verberckmoes over om Marc Verwilghen te elimineren. Uiteindelijk pestten ze hun rivaal weg naar de Belgische kust. Marc Verwilghen is momenteel een politiek verbitterd man. De Gucht daarentegen heeft in de regio momenteel politiek vrij spel. Hij beslist wie waar terecht komt. Het gaat zelf zodanig ver dat hij zijn ongeschikte zoon gedropt heeft als kandidaat-burgemeester voor Aalst. Het is een zuivere vorm van politiek machtsmisbruik. Ook financieel wou Karel De Gucht steeds hogerop in het leven. Op een slinkse manier slaagde hij erin vele lucratieve postjes bijeen te rijven. Nu van hem verwachten dat hij een deel zou terugstorten, is wel heel naïef. Hij noemt de terugstorters "populisten", maar wellicht vindt hij ze vooral losers of zwakkelingen. Veel ethiek moet je van hem niet verwachten.






Artikel uit FET 2003:

"Bel20-bestuurder ontvangt meer dan 170.000 euro per jaar

Niet-uitvoerend mandaat levert gemiddeld 69.278 euro op

De raad van bestuur bepaalt de langetermijnstrategie van een onderneming en oefent het toezicht uit op de werking van het bedrijf. Het dagelijkse management laat het bestuur over aan de directie. In bijna alle gevallen vaardigt de raad een of meerdere leden af als gedelegeerd bestuurder in de directie. De tijden waar de raad van bestuur enkel bestond uit familieleden en vrienden van de hoofdaandeelhouder zijn gelukkig voorbij. In het kader van meer deugdelijk bestuur, moet minstens één onafhankelijk bestuurder worden aangesteld. De meeste ondernemingen gaan nog een stap verder, en richten comités op die advies verstrekken over de audit, de benoeming, en de vergoedingen voor de bedrijfstop.

Toch blijft het een voorrecht van de algemene vergadering van aandeelhouders om de bestuurders te benoemen. Maar omdat bij heel wat Belgische ondernemingen de hoofdaandeelhouder meer dan 50 procent van het kapitaal controleert, is de inspraak van de gewone beleggers beperkt. Zo zijn er bij de warenhuisketen Colruyt 10 bestuurszitjes, maar 6 ervan worden ingepalmd door leden van de familie Colruyt.

De bezoldiging van bestuurders was jarenlang in geheimzinnigheid gehuld, maar steeds meer ondernemingen geven nu inzage in de verdiensten van de bedrijfstop. Toch blijven de cijfers in de bijgevoegde tabel louter indicatief. Slechts 11 bedrijven uit de Bel20 vermelden expliciet de vergoeding van de bestuurders zonder een directiemandaat. Andere ondernemingen geven alleen de door de wet voorgeschreven totale uitkering aan het bestuur. In het jaarverslag van Mobistar vinden we zelfs die informatie niet terug. En bij sommige vennootschappen zit de extra bezoldiging voor de gedelegeerd bestuurders niet in het totaalpakket. Bij Dexia vinden we bijvoorbeeld een gedetailleerde uitsplitsing van de vergoeding per bestuurder, maar over de som die voorzitter François Narmon opstrijkt blijven we in het ongewisse.

Variabele vergoeding

Drie op de vier van de onderzochte bedrijven kennen een variabel loon toe aan hun raadsleden. Bij de nonferrogroep Umicore bestaat het jaarlijkse honorarium uit een vaste vergoeding van 22.300 euro, een zitpenning van 2.480 euro per vergadering, en de terugbetaling van gemaakte onkosten. Indien een Umicore-bestuurder alle zes de vergaderingen in 2002 bijwoonde, kreeg hij minstens 37.180 euro op zijn rekening. Het variabele loon fluctueert het meest bij de beeldvormingsgroep Agfa-Gevaert. Voor elke 5 cent dividend per aandeel dat de 15 cent overschrijdt, krijgt elke bestuurder een premie van 2.000 euro.

De best betaalde bestuurders vinden we in de financiële sector. Fortis keerde vorig jaar 4,4 miljoen euro uit aan zijn 15 leden tellende raad van bestuur. Daarvan streek gedelegeerd bestuurder Anton van Rossum 2,1 miljoen euro op. KBC betaalde 6,55 miljoen euro voor zijn raad van bestuur, maar die som moest over 21 leden worden verdeeld. De bestuurders zonder mandaat kregen elk 122.531 euro, iets minder dan de 164.285 euro van hun collega's bij Fortis. Almanij, de moederholding van KBC, verdeelde 2,33 miljoen euro onder zijn 21 niet-uitvoerende bestuurders en 3,27 miljoen euro aan zijn 7 bestuurders met een directiemandaat. Dexia is het karigst voor de bestuursleden zonder uitvoerende functie. Zij vingen 'slechts' 30.944 euro. Bij Dexia ligt de maximumvergoeding per bestuurder statutair vast op 700.000 euro. Gedelegeerd bestuurder Pierre Richard verdiende in 2002 weliswaar 1,125 miljoen euro, maar Dexia omzeilt het statuut door te stellen dat de gedelegeerd bestuurder niets extra krijgt voor zijn functie als bestuurder, maar wel betaald wordt als directievoorzitter van de groep.

Heel wat bestuurders verdienden in 2002 minder dan het jaar voordien. Fortis schroefde de gemiddelde bestuursverloning met 21.430 euro per persoon terug. Bij de warenhuisketen Delhaize leverden de raadsleden 40 procent in.

Almanij heeft met zijn 28 bestuurders niet alleen het record van de grootste raad van bestuur, maar springt ook het gulst om met leningen en voorschotten aan zijn raadsmannen. Almanij gaf in 2002 voor 4,49 miljoen euro kredieten aan zijn bestuurders. De directieleden kregen 0,94 miljoen euro kredieten. De meeste andere bedrijven verbieden het toekennen van persoonlijke leningen aan de bedrijfstop.

Met het uitdelen van optiepakketten aan bestuurders zonder een uitvoerend mandaat zijn de Belgische bedrijven karig. Alleen Barco en Interbrew maken er melding van. Ook bij Fortis en Umicore beschikken nog enkele raadsleden zonder een mandaat over aandelenopties, maar die zijn afkomstig van hun uitgeoefende directiefuncties uit het verleden. De gedelegeerd bestuurders beschikken meestal wel over een optieverloning door hun functie als directielid. De situatie in België is alvast beter dan in Nederland. Bij 42 procent van de bedrijven uit de AEX-index beschikken de commissarissen over opties. Dat kan tot belangenvermenging leiden, want de bestuurders moeten met hun beleid het belang van alle aandeelhouders dienen.

Politici

De bestuurszitjes worden niet alleen uitgedeeld aan ervaren toplui uit het bedrijfsleven. Ook de politici zijn goed in de raden van bestuur vertegenwoordigd. Bij Dexia beslist VLD-voorzitter Karel de Gucht mee. Zijn bestuursfunctie leverde hem vorig jaar 38.000 euro op, bestaande uit een vaste vergoeding van 20.000 euro, een variabel deel van 10.000 euro voor het bijwonen van 5 vergaderingen, en twee keer 4.000 euro als lid van het strategisch comité en het comité der benoemingen. De Gentse burgemeester Frank Beke is waarnemend bestuurder bij Dexia en verdiende 30.000 euro extra. Ex-Europees commissielid Karel van Miert kreeg bij Agfa-Gevaert 46.214 euro en Marc Eyskens verdiende als voorzitter van UCB 62.000 euro."