Heeft Karel De Gucht volgens U in het verleden reeds "gesjoemeld"?
Beoordeel dit blog
APENLAND
Waar Koning Filip I regeert En het ABVV en de PS de bevolking terroriseert
02-11-2011
Karel De Gucht gaat Dexiavergoeding niet terugbetalen
De Gucht over Dexia: "Vergoeding terugstorten is voor populisten"
Karel De Gucht is goede maatjes met de media. Dat blijkt onder andere uit de verzwegen berichtgeving over de Dexiavergoeding van het liberale kopstuk. Collegaliberaal Sven Gatz werd recent nog door de pers zwaar op de korrel genomen toen hij in het parlement een dikke afscheidsbonus opstreek, maar De Gucht komt er goedkoop vanaf. Zelfs oud-premier Jean-Luc Dehaene verklaarde in de media zijn Dexiavergoeding te zullen terugstorten. Een zeer nobel gebaar van de voormalige eerste minister. Karel De Gucht heeft nu verklaard niet mee te doen aan dit "populisme". Hij heeft zijn geld van Dexia ontvangen en denkt er gewoon niet aan om het terug te storten. Normaal gezien zou dergelijke arrogantie gemakkelijk de nieuwsstudio van Terzake bereiken, maar nu horen we onze reporters niet. Bizar...Iemand als een Karel De Gucht heeft doorheen zijn carrière een netwerk van vertrouwelingen opgebouwd die hem nu blijkbaar moeten ontzien. En natuurlijke zal zijn loge-invloed ook wel een rol spelen.
Het levensverhaal van Karel De Gucht lijkt wel het scenario van de amerikaanse politieke Thriller. Geboren uit een bescheiden Denderbels gezin, klom De Gucht dankzij vele manipulaties en intriges op in de nationale politiek. Zijn eerste zitje had hij te danken aan zijn schoonvader die zijn plaats aan zijn schoonzoon afstond. Maar ook een aantal lokale politici kwamen eraan te pas om alles "fair" te verdelen tussen de rivalen senator Frans Verberckmoes, volksvertegenwoordiger Marc Verwilghen en Karel De Gucht. Tussen Verwilghen en De Gucht boterde het nooit. En ook te Dendermonde kreeg Verwilghen de wind van voor. De familie Verberckmoes kon het niet verkroppen dat Verwilghen veel meer talent bezat dan de matig begaafde erfgenaam van de clan. Op een bepaald ogenblik beslisten de Dendermondse liberalen om harakiri te plegen enkel en alleen om Verwilghen uit te schakelen. Ze werden hierbij geholpen door meester-strateeg Karel De Gucht. Het draaide uit op een grandioze politieke nederlaag voor de Dendermondse liberalen. Op enkele jaren verloren zij hun minister, hun volksvertegenwoordiger, hun senator en zelfs hun twee schepenen. Dat allemaal had De Gucht en Verberckmoes over om Marc Verwilghen te elimineren. Uiteindelijk pestten ze hun rivaal weg naar de Belgische kust. Marc Verwilghen is momenteel een politiek verbitterd man. De Gucht daarentegen heeft in de regio momenteel politiek vrij spel. Hij beslist wie waar terecht komt. Het gaat zelf zodanig ver dat hij zijn ongeschikte zoon gedropt heeft als kandidaat-burgemeester voor Aalst. Het is een zuivere vorm van politiek machtsmisbruik. Ook financieel wou Karel De Gucht steeds hogerop in het leven. Op een slinkse manier slaagde hij erin vele lucratieve postjes bijeen te rijven. Nu van hem verwachten dat hij een deel zou terugstorten, is wel heel naïef. Hij noemt de terugstorters "populisten", maar wellicht vindt hij ze vooral losers of zwakkelingen. Veel ethiek moet je van hem niet verwachten.
Artikel uit FET 2003:
"Bel20-bestuurder ontvangt meer dan 170.000 euro per jaar
Niet-uitvoerend mandaat levert gemiddeld 69.278 euro op
Een bestuurder bij een bedrijf uit de Bel20-index strijkt per jaar gemiddeld meer dan 170.000 euro op. In dat gemiddelde zitten ook de vergoedingen voor de bestuursleden die een directiefunctie uitoefenen. Een niet-uitvoerend bestuursmandaat is bij de 11 bedrijven die daarover informatie geven, goed voor gemiddeld 69.278 euro. Sommige ondernemingen voegen daar nog opties of persoonlijke leningen aan toe.
De raad van bestuur bepaalt de langetermijnstrategie van een onderneming en oefent het toezicht uit op de werking van het bedrijf. Het dagelijkse management laat het bestuur over aan de directie. In bijna alle gevallen vaardigt de raad een of meerdere leden af als gedelegeerd bestuurder in de directie. De tijden waar de raad van bestuur enkel bestond uit familieleden en vrienden van de hoofdaandeelhouder zijn gelukkig voorbij. In het kader van meer deugdelijk bestuur, moet minstens één onafhankelijk bestuurder worden aangesteld. De meeste ondernemingen gaan nog een stap verder, en richten comités op die advies verstrekken over de audit, de benoeming, en de vergoedingen voor de bedrijfstop.
Toch blijft het een voorrecht van de algemene vergadering van aandeelhouders om de bestuurders te benoemen. Maar omdat bij heel wat Belgische ondernemingen de hoofdaandeelhouder meer dan 50 procent van het kapitaal controleert, is de inspraak van de gewone beleggers beperkt. Zo zijn er bij de warenhuisketen Colruyt 10 bestuurszitjes, maar 6 ervan worden ingepalmd door leden van de familie Colruyt.
De bezoldiging van bestuurders was jarenlang in geheimzinnigheid gehuld, maar steeds meer ondernemingen geven nu inzage in de verdiensten van de bedrijfstop. Toch blijven de cijfers in de bijgevoegde tabel louter indicatief. Slechts 11 bedrijven uit de Bel20 vermelden expliciet de vergoeding van de bestuurders zonder een directiemandaat. Andere ondernemingen geven alleen de door de wet voorgeschreven totale uitkering aan het bestuur. In het jaarverslag van Mobistar vinden we zelfs die informatie niet terug. En bij sommige vennootschappen zit de extra bezoldiging voor de gedelegeerd bestuurders niet in het totaalpakket. Bij Dexia vinden we bijvoorbeeld een gedetailleerde uitsplitsing van de vergoeding per bestuurder, maar over de som die voorzitter François Narmon opstrijkt blijven we in het ongewisse.
Variabele vergoeding
Drie op de vier van de onderzochte bedrijven kennen een variabel loon toe aan hun raadsleden. Bij de nonferrogroep Umicore bestaat het jaarlijkse honorarium uit een vaste vergoeding van 22.300 euro, een zitpenning van 2.480 euro per vergadering, en de terugbetaling van gemaakte onkosten. Indien een Umicore-bestuurder alle zes de vergaderingen in 2002 bijwoonde, kreeg hij minstens 37.180 euro op zijn rekening. Het variabele loon fluctueert het meest bij de beeldvormingsgroep Agfa-Gevaert. Voor elke 5 cent dividend per aandeel dat de 15 cent overschrijdt, krijgt elke bestuurder een premie van 2.000 euro.
De best betaalde bestuurders vinden we in de financiële sector. Fortis keerde vorig jaar 4,4 miljoen euro uit aan zijn 15 leden tellende raad van bestuur. Daarvan streek gedelegeerd bestuurder Anton van Rossum 2,1 miljoen euro op. KBC betaalde 6,55 miljoen euro voor zijn raad van bestuur, maar die som moest over 21 leden worden verdeeld. De bestuurders zonder mandaat kregen elk 122.531 euro, iets minder dan de 164.285 euro van hun collega's bij Fortis. Almanij, de moederholding van KBC, verdeelde 2,33 miljoen euro onder zijn 21 niet-uitvoerende bestuurders en 3,27 miljoen euro aan zijn 7 bestuurders met een directiemandaat. Dexia is het karigst voor de bestuursleden zonder uitvoerende functie. Zij vingen 'slechts' 30.944 euro. Bij Dexia ligt de maximumvergoeding per bestuurder statutair vast op 700.000 euro. Gedelegeerd bestuurder Pierre Richard verdiende in 2002 weliswaar 1,125 miljoen euro, maar Dexia omzeilt het statuut door te stellen dat de gedelegeerd bestuurder niets extra krijgt voor zijn functie als bestuurder, maar wel betaald wordt als directievoorzitter van de groep.
Heel wat bestuurders verdienden in 2002 minder dan het jaar voordien. Fortis schroefde de gemiddelde bestuursverloning met 21.430 euro per persoon terug. Bij de warenhuisketen Delhaize leverden de raadsleden 40 procent in.
Almanij heeft met zijn 28 bestuurders niet alleen het record van de grootste raad van bestuur, maar springt ook het gulst om met leningen en voorschotten aan zijn raadsmannen. Almanij gaf in 2002 voor 4,49 miljoen euro kredieten aan zijn bestuurders. De directieleden kregen 0,94 miljoen euro kredieten. De meeste andere bedrijven verbieden het toekennen van persoonlijke leningen aan de bedrijfstop.
Met het uitdelen van optiepakketten aan bestuurders zonder een uitvoerend mandaat zijn de Belgische bedrijven karig. Alleen Barco en Interbrew maken er melding van. Ook bij Fortis en Umicore beschikken nog enkele raadsleden zonder een mandaat over aandelenopties, maar die zijn afkomstig van hun uitgeoefende directiefuncties uit het verleden. De gedelegeerd bestuurders beschikken meestal wel over een optieverloning door hun functie als directielid. De situatie in België is alvast beter dan in Nederland. Bij 42 procent van de bedrijven uit de AEX-index beschikken de commissarissen over opties. Dat kan tot belangenvermenging leiden, want de bestuurders moeten met hun beleid het belang van alle aandeelhouders dienen.
Politici
De bestuurszitjes worden niet alleen uitgedeeld aan ervaren toplui uit het bedrijfsleven. Ook de politici zijn goed in de raden van bestuur vertegenwoordigd. Bij Dexia beslist VLD-voorzitter Karel de Gucht mee. Zijn bestuursfunctie leverde hem vorig jaar 38.000 euro op, bestaande uit een vaste vergoeding van 20.000 euro, een variabel deel van 10.000 euro voor het bijwonen van 5 vergaderingen, en twee keer 4.000 euro als lid van het strategisch comité en het comité der benoemingen. De Gentse burgemeester Frank Beke is waarnemend bestuurder bij Dexia en verdiende 30.000 euro extra. Ex-Europees commissielid Karel van Miert kreeg bij Agfa-Gevaert 46.214 euro en Marc Eyskens verdiende als voorzitter van UCB 62.000 euro."
Deze week werd de 7 miljardste mens op deze planeet geboren. Dat is enorm. Toen ik kind was waren er amper 3 miljard inwoners op de aarde. Tijdens mijn leven verdubbelde het aantal mensen op de aarde. Bij mijn ouders verdrievoudigde het aantal tijdens hun leven. Iedereen begrijpt dat we dit tempo niet lang meer kunnen volhouden. Moraalfilosoof Etienne Vermeersch pleit ervoor om zeker in derdewereldlanden vrouwen tegen betaling te laten steriliseren. Hij heeft gelijk. De laatste jaren heeft de "linkse" professor emeritus nog wel andere gedurfde uitspraken gedaan. Zo is ook tegenstander van extreem religieuze kledij van onder andere moslims. Ook hier vindt hij in mij een medestander. Ik heb respect voor de religie van elkeen, maar het is onze maatschappij dat de waarden oplegt en niet de nieuwkomers. Zij dienen zich aan ons systeem aan te passen. Tot op zekere hoogte kunnen zij hun eigen cultuur bewaren voor zover die niet in tegenstrijd is met onze democratische en christelijke waarden.
Vandaag herdachten we de Heiligen en overledenen. Als gevolg van de overbevolking voeren de gemeenten een steeds onmenselijker beleid ten opzichte van onze overledenen. In sommige gemeenten worden doden na 20 jaar in een massagraf gedumpt! Het verwondert mij dat er bij de bevolking weinig commotie over ontstaat. Ik vind niet dat een menselijk wezen als een hond in een massagraf mag worden gegooid. Het doet mij denken aan extremistische regimes onder Stalin of Hitler. Het valt mij op dat de Katholieke kerk zich weinig in dit debat moeit. Voor een Christin is een overleden persoon weinig belangrijk. Het is stof dat terug tot de aarde keert. Enkel Heiligen krijgen een speciale verering binnen de Katholieke kerk. Maar de rest mag net zo goed in een massagraf worden gegooid. Voor Christenen is enkel de ziel belangrijk en die verlaat het lichaam bij de dood. Waarom mogen wij onze doden niet in onze tuin begraven. Ik begrijp wel dat dit in een stadscentrum niet mogelijk is, maar mensen die in een plattelandsgemeente wonen, zouden toch hun familieleden op hun erf mogen begraven. Veel is momenteel mogelijk, waarom dan geen graf op een landgoed?
Een Amerikaanse heeft haar vriend neergestoken na een spelletje Monopoly. Ze verdacht hem ervan vals gespeeld te hebben en takelde hem zwaar toe. De toestand van het slachtoffer is ernstig maar stabiel.
Volgens de politie van Santa Fe stuurde Laura Chavez (60) haar kleinzoon naar bed. Daarna pakte de Amerikaanse een fles en sloeg die kapot op het hoofd van haar vriend. Ze ging daarop naar de keuken en om een mes. Chavez koelde haar woede op de weerloze man.
Volgens de politie was het geen fraai zicht. Het slachtoffer lag in een plas bloed en Chavez staarde voor zich uit aan de voordeur. Ze zat volledig onder de bloedspatten. Toen de agenten haar vroegen of het bloedspatten waren van haar vriend antwoorrde ze bevestigend. Het slachtoffer werd in allerijl naar het ziekenhuis gebracht.
Chavez is een harde tante. Ze werd in 2009 al veroordeeld voor drugsbezit, geweldpleging met een dodelijk wapen en het gebruik van geweld tegen een agent in dienst.
Een kennis van mij heeft een bedrijf in Buggenhout. Sinds enige tijd ontvangt hij nu en dan telefoons van zogezegde Hong-kongse investeringsbedrijven die hem maar liefst 70% rendement beloven!!! De oplichters spraken vloeiend Engels en het leek wel een callcenter van waaruit ze belden. Een enkele keer noteerde hij een telefoonnummer. En toen hij deze rare nummer googlede kwam hij NIET in Hong Kong uit, maar wel ergens in de buurt van Pakistan. Dat bevestigde zijn vermoeden dat het oplichters waren. Mijn kennis is wel een grapjas. De laatste keer dat ze belden speelde hij op de achtergrond dierengeluiden (apen, olifands e.d) af, alsof hij zich in een Zoo bevond. Nadien zijn de telefoongesprekken stilgevallen.
De wereld loopt vol met oplichters en mensen met slechte bedoelingen. Zelfs onze politieke klasse rooft zich rijk op onze kosten. Hoe kan men in zo'n wereld zo naïef zijn om te geloven in beleggingen die 70% rendement opleveren? Als er morgen iemand aan Uw deur staat die U 100.000 euro vraagt om mee te beleggen, jaag je hem wellicht dadelijk weg. Maar als één of andere aziatische belt dan stort je wel geld. Waar zitten sommige mensen met hun gedachten. Hetzelfde geldt met die dwaze mails dat je de lotto hebt gewonnen. Ik heb de voorbije jaren al minstens 10 keer de lotto gewonnen via mail. En dan vragen ze naar Uw bankrekening en Uw handtekening. AUB zeg hoe dom kun je zijn. En blijkt inderdaad dat er toch domme mensen rondlopen die dat allemaal geloven...
Aziatische bende licht Belgische bedrijfsleiders voor 3 miljoen op
Het gerecht van Dendermonde voert een onderzoek naar een Aziatische bende die Belgische bedrijfsleiders al voor 1 à 3 miljoen euro heeft opgelicht. Dat schrijft De Tijd.
De Aziatische bende gaat zeer professioneel te werk en kan Belgische ondernemers ervan overtuigen honderdduizenden euro's bij hen te beleggen. De bedrijfsleiders krijgen van de oplichters vervolgens toegang tot een eigen beleggingsportefeuille die er zeer professioneel uitziet.
Het geïnvesteerde geld lijkt op het eerste gezicht ook aanzienlijke winsten op te leveren, maar aan het einde van de rit is het kapitaal verdwenen. Een van de gedupeerde bedrijfsleiders is op die manier meer dan 300.000 euro kwijtgeraakt.
Zorgvuldig uitgekozen De eerste oplichting dateert van oktober 2009. Sindsdien blijven de criminelen toeslaan onder verschillende namen. Zo is vorige maand nog een nieuw geval ontdekt. Intussen zijn al een vijftiental Belgische bedrijfsleiders in de val gelopen. Die zijn zorgvuldig uitgekozen door de oplichters, die het louter op vermogende ondernemers hebben gemunt.
Onderzoek van de federale gerechtelijke politie van Dendermonde en de Federal Computer Crime Unit in Brussel heeft al uitgewezen dat de oplichters zeker tien verschillende bankrekeningen hebben gebruikt om de fondsen uit België te ontvangen. Die staan op naam van Hongkongse Limited-bedrijven.
Het heengaan van iemand is steeds een droevige zaak. Zeker voor de directe omgeving is het een verlies. Elke overledene is immers een vader of een grootvader van een familie. Op persoonlijk vlak wens ik de familie van Willy De Clercq veel sterkte.
Op politiek vlak echter was Willy De Clercq absoluut geen heilige. Hij wordt omschreven als de politieke vader van Guy Verhofstadt, maar is dat werkelijk iets om over fier te zijn? Ik herinner mij Willy De Clercq als de man die met een ongeziene vurigheid "DE SNEL BELGWET" verdedigde. Een tiental jaar geleden raasde hij minutenlang op het VLD-congres om anti-liberale standpunten in te nemen. Willy De Clercq is de man die deze Wet door onze strot heeft geduwd om zijn politieke erfgenaam Guy Verhofstadt aan zijn premierschap te helpen. Wogen de kosten écht op ten opzichte van de baten? Was het een goede zaak om onze grenzen wagewijd open te stellen enkel en alleen om de carrière van één man? NEEN, is natuurlijk het antwoord. Willy De Clercq heeft zijn blazoen hopeloos verbrand op het einde van zijn politieke carrière.
Ook de gespeelde emoties op de begrafenis van wijlen Ward Beysen vond ik niet echt overtuigend. "Goede Vriend Ward waarom hebt gij ons verlaten?" Ward Beysen was door de VLD afgestoten alsof hij bezeten was met de pest. Hij was doodgekoeieneerd door duistere figuren als Karel De Gucht. Er waren zelfs mensen die suggereerden dat Ward Beysen werd vermoord door zijn eigen VLD. Ik geloof dat niet, maar het emotioneel gedoe op zijn begrafenis was er toch ook serieus over. Ofwel zijt ge een vriend ofwel zijt ge het niet. En door te sterven ineens "een vriend" worden is vals. Maar Willy De Clercq was een goed politiek toneelspeler. En dat de camera's draaiden was daar natuurlijk niet vreemd aan. (De weduwe van Ward ontbijt nog elke ochtend met Ward's foto rechtover haar.)
Willy De Clercq wordt door veel waarnemers aanzien als een politicus van de oude stempel. Dikwijls wordt hij in één adem genoemd met Paul Vanden Boeynants. De sympathieke Brusselse politicus over wie veel duistere verhalen de ronde doen, zoals verhalen over decadente Champagnefeestjes... En nog een heleboel andere zaken die ik spijtig genoeg niet kan openbaar maken.
Moest een mens eens weten wat er allemaal achter de politieke schermen gebeurt, er ging geen kat meer stemmen. Dus nu Willy De Clercq de politieke hemel inschrijven lijkt mij toch wat teveel van het goede. Inderdaad, misschien dat met Guy Verhofstadt de "politieke" appel niet ver van de boom is gevallen.
Het gewezen liberale boegbeeld en voormalig minister Willy De Clercq is overleden. Hij was 84. Met Willy De Clercq verdwijnt één van de meest markante politici die de liberalen de voorbije halve eeuw hebben gekend.
De Clercq was onder meer staatssecretaris voor begroting in 1960-1961, vice-premier en minister van begroting in 1966-1968, vice-premier en minister van financiën in 1973-1974, minister van financiën in 1974-1977 en vice-premier in 1980.
De Clercq werd eveneens tot Minister van Staat benoemd in 1985. Tussen 1989 en januari 2007 zetelde hij in het Europees Parlement.
De Clercq wordt de politieke vader van Guy Verhofstadt genoemd. Zijn kleinzoon Mathias is schepen in Gent en federaal kamerlid.
Willy De Clercq was al geruime tijd ziek en verbleef in een verzorgingstehuis.
Met Willy De Clercq verdwijnt één van de meest markante politici die de liberalen de voorbije halve eeuw hebben gekend. Zijn charisma, retorisch talent, sociale gevoeligheid en zijn neus voor de media leverden een grote bijdrage aan de toenemende electorale aantrekkingskracht van de partij.
Hij draaide decennialang mee aan de top van de nationale en Europese politiek, maar de eerste naoorlogse liberale premier zou hij uiteindelijk niet worden. Die eer was weggelegd voor zijn politieke zoon Guy Verhofstadt.
Willy De Clercq werd op 8 juli 1927 in Gent geboren als zoon van een kleine industrieel en een huisvrouw. Na zijn klassieke humaniora promoveerde hij in 1950 met grote onderscheiding tot doctor in de rechten aan de Gentse Rijksuniversiteit. Het jaar daarop werd hij licentiaat notariaat.
Na een passage aan de Amerikaanse Syracuse University startte hij in 1951 een advocatenpraktijk. Een jaar later trok hij echter opnieuw naar de Verenigde Staten, ditmaal voor een stage op het secretariaat-generaal van de Verenigde Naties in New York.
Een carrière als advocaat of diplomaat lag in het verschiet, maar de politieke roeping bleek te sterk. Als voorzitter van het Liberaal Vlaams Studentenverbond had De Clercq in 1950 reeds naam gemaakt met een opgemerkt betoog tegen de terugkeer van koning Leopold III en in 1952 zou hij voor het eerst verkozen worden als Gents gemeenteraadslid.
Met 11 tot 12 procent van de stemmen was de toen nog unitaire liberale partij geen electorale hoogvlieger in de jaren 50 en De Clercq maakte snel opgang. Zo schopte hij het in 1957 tot adjunct-secretaris-generaal van de partij. Vier jaar later werd hij nationaal ondervoorzitter. In 1958 was De Clercq ook in de Kamer beland, waar hij zich ontpopte tot specialist in financiële en budgettaire zaken.
Dankzij een naamswijziging en een interne hervormingsoperatie schoten de liberalen (PVV/PLP) bij de verkiezingen van 1965 plots boven de grens van 20 procent. Een jaar later nam Paul Vanden Boeynants de liberalen aan boord van de regering en De Clercq kreeg het vicepremierschap en de portefeuille van Begroting toebedeeld.
In 1968 viel de regering over de vernederlandsing van de Leuvense katholieke universiteit. Ondanks zijn uitstekende persoonlijke score kon De Clercq niet verhinderen dat de partij wat terrein verloor. Het versterkte de communautaire spanningen bij de liberalen en leidde uiteindelijk in 1971 tot de oprichting van de autonome PVV. De Clercq werd voorzitter.
Na een oppositiekuur belandden de liberalen in 1973 opnieuw in de regering, de tripartiete van Edmond Leburton. Naast het vicepremierschap behartigde De Clercq de portefeuille van Financiën, een functie die hem steeds meer in het vaarwater van de Europese en internationale politiek bracht.
Toen de PVV in 1977 een verkiezingsnederlaag moest slikken, kwam De Clercq opnieuw aan het roer van de partij. De Europese politiek bleef echter aan hem trekken. Hij werd in 1979 verkozen bij de eerste rechtstreekse verkiezingen van het Europees Parlement en datzelfde jaar ging hij ook de federatie van de Europese liberalen leiden.
Intussen was hij erin geslaagd zijn politieke erfgenaam Guy Verhofstadt te lanceren als de nieuwe grote man binnen de liberale partij. Eind 1981 gaf De Clercq al zijn Europese en partijfuncties op om in de regering-Martens opnieuw vice-premier en minister van Financiën en Buitenlandse Handel te worden. Verhofstadt kreeg zijn kans als de nieuwe partijvoorzitter.
Het waren economisch en politiek woelige jaren. Zo was De Clercq als minister van Financiën nauw betrokken bij de devaluatie van de Belgische frank in 1982. Aan het einde van 1984 trok hij de deur van de nationale politiek definitief achter zich dicht om lid te worden van de Europese Commissie van Jacques Delors. Vier jaar beheerde hij er de belangrijke portefeuille Buitenlandse Betrekkingen en Handel.
Na zijn passage aan het Berlaymontgebouw ging De Clercq in 1989 opnieuw zetelen in het Europees Parlement. De Gentenaar zou uiteindelijk tot 2004 in het Europese halfrond blijven.
Zijn politieke epiloog, en laatste proeve van zijn retorische kracht, reserveerde hij evenwel voor de nationale politiek. Tegen de achtergrond van een intern conflict over het migrantenstemrecht hield hij in 2004 op een Vld-congres een vlammend betoog voor het voortbestaan van de regering-Verhofstadt.
De Clercq mag gerust beschouwd worden als één van de grondleggers van de hedendaagse (Open) Vld. De man met de vlinderdas en vurig supporter van La Gantoise was zich zeer bewust van het belang van imago en media-impact en pakte vaak uit met moderne en opvallende verkiezingscampagnes. Zijn sociale en progressieve kijk op het liberalisme droegen bij tot de evolutie van de liberale partij tot een toegankelijke volkspartij die niet alleen de hogere klassen kon charmeren.
Na zijn politieke carrière ging de gezondheidssituatie van De Clercq steeds meer achteruit. Sinds 2007, na een val van de trap, verblijft hij in een verzorgingstehuis. Een jaar eerder zette zijn kleinzoon Matthias onder de hoede van Verhofstadt zijn eerste stappen in de politiek. Hij werd verkozen tot Gents schepen en schopte het als 26-jarige tot federaal volksvertegenwoordiger.
Het stond deze week in de roddelboekskes: De Kock en Slaets zijn opnieuw uit elkaar. Het lijkt wel een dwaze aflevering van "The Bold and The Beautiful". Een echte jojo-relatie: dan aan, dan weer af...Natuurlijk dat ze deze zomer nog samen in roddelbladjes stonden te pronken als ideaal gezin. (Wellicht was hun reis betaald door het bladje).
Toen ik vandaag Veronique De Kock in google intypte, moest ik gans haar naam typen om artikels over haar te krijgen. Zo weinig interessant vinden de Vlamingen haar nog. Dat is dan weer wat anders dan de Aalsterse burgemeester Ilse Uyttersprot. Als je slechts twee letters :"Il" intypt in google, krijg je al haar volledige naam. Ik denk dat Veronique De Kock vooral zichzelf interessant vindt. Objectief gezien is ze niet lelijk. Al vond ik haar -toen ik haar eens persoonlijk ontmoette- bijna een kindfiguurtje met mini-afmetingen in de breedte. Bijna een wespentaille. Bovendien heeft dat mens zo'n dédain dat je haar terstond zou laten vallen. De mannen die toch achter haar aanlopen, zien haar eerder als een troffee. Als haar schoonheid zal verdwenen zijn -binnen een tiental jaar- zal ze hopelijk kunnen terugvallen tot een hobby ofzo. Anders vrees ik voor een zoveelste vergane schoonheid die in eenzaamheid wegkwijnt.
Heeft Véronique De Kock al een nieuw lief?
Véronique De Kock leeft pas drie maanden gescheiden van haar man Frank Slaets, maar het 34-jarige VT4-gezicht zou al een nieuwe liefde gevonden hebben. Weekblad Dag Allemaal zag De Kock de afgelopen tijd op meerdere romantische diners met de zakenman Fabien Gribaudo.
Het nieuws over de breuk tussen Véronique De Kock en Frank Slaets (46) raakte pas afgelopen week bekend, maar de twee zouden al drie maanden gescheiden leven. In die drie maanden werd De Kock dus samen gezien met de Franstalige zakenman Fabien Gribaudo, een gescheiden vader van twee en tevens de hoofdsponsor van de Miss België-verkiezing. 'Ik ben heel gelukkig', zegt De Kock in Het Laatste Nieuws. 'Preciezer. Ik ben al drie maanden heel gelukkig.'
De Huizenjacht-presentatrice ontkende de relatie niet, maar wilde er ook niet veel over kwijt. 'Ik ken Fabien al acht jaar. Als je vrijgezel bent, is het toch normaal dat je met andere mensen omgaat. We kunnen het zeer goed vinden samen, maar meer zeg ik er niet over. We zullen wel zien, ik sluit niets uit.'
Je zou het natuurlijk ook gewoon kunnen vragen, maar voor wie niet durft is er een andere manier om te weten te komen of een vrouw veel kinderen wil of net niet: Kijk gewoon naar haar gezicht. Een vrouwelijk gezicht met 'zachte' trekken, kleine neusjes, grote ogen en volle lippen, betekent dat ze minstens vier kinderen wil.
De verklaring is volgens de onderzoekers van St Andrews University te zoeken bij het vrouwelijke geslachtshormoon oestrogeen. In een eerste testje werden de studentes geïnterviewd over hun kinderwens en werd het gehalte oestrogeen in het bloed gemeten.
Sterke relatie met oestrogenen Hoe meer oestrogeen, hoe vrouwelijker, hoe sterker het moederinstinct en dus hoe meer kinderen ze wilden. "We waren erg verrast dat de link tussen oestrogeen en gewenst kindertal zo sterk was", legt Miriam Law Smith uit na het onderzoek bij 25 universiteitsstudentes.
Gezicht vs kinderwens De gezichten van de studentes werden ook gefotografeerd en gelinkt aan hun kinderwens. Van de gezichten van de studentes met de sterkste kinderwens werd een tekening gemaakt die hun opvallendste kenmerken benadrukte. Voor de studentes met een beperkte kinderwens werd hetzelfde gedaan.
Dat toonde heel duidelijk aan dat de studentes met de sterkste kinderwens er veel vrouwelijker uitzagen dan de studentes met een beperkte kinderwens.
4,3 kinderen alstublieft De vrouwelijkste studentes wilden gemiddeld 4,3 kinderen, of drie keer zoveel als de vrouwen met de laagste kinderaantal.
Niet de enige factor Toch zegt een gezicht niet alles: hoewel het een goede voorspeller is van het aantal kinderen, telt het ook maar voor 20 procent. Met andere woorden: hoeveel kinderen een vrouw wil en zal hebben, wordt niet enkel bepaald door haar gezicht maar ook door opvoeding, sociale status en financiële toestand.
"Mijn prostituee veranderde tijdens de daad in een ezel"
"De prostituee die ik voor een nacht heb meegenomen veranderde tijdens de daad in een ezel." Dat verklaarde een 28-jarige Zimbabwaan voor de rechtbank om zijn bestialiteiten goed te praten.
Sunday Moyo werd zondag opgepakt in Zvishavane, 300 kilometer ten zuiden van de hoofdstad Harare. Hij legde uit dat hij een prostituee in een bar ontmoet had en haar 25 dollar (ongeveer 18 euro) betaald had voor een nachtje vertier. Toen de agenten hem vertelden dat ze hem in volle actie met een ezel betrapten, zou hij heel verbaasd zijn geweest.
"Ik geloof dat ik ook een ezel ben. Ik weet niet wat er gebeurde toen ik de bar verliet, maar ik ben heel erg verliefd op de ezel", verklaarde hij volgens regeringsblad 'The Herald'. De man werd beschuldigd van zoöfilie. Volgens de krant eiste de rechtbank ook een psychiatrisch onderzoek.
Een Amerikaans echtpaar dat één van zijn kinderen Adolf Hitler had genoemd, is uit de ouderlijke macht ontzet. De kleine Adolf (6) en zijn zussen JoyceLynn Aryan Nation ('Arische Natie') en Honszlynn Hinler Jeannie zijn bij een pleeggezin ondergebracht. Dat meldt Foxnews.
Vorig jaar werden de kinderen door een rechter al eens geplaatst, omdat ze zouden zijn misbruikt en verwaarloosd. In een nieuwe uitspraak vorige week werden die beschuldigingen weerlegd, aldus vader Heath Campbell. "De rechter vertelde ons dat er geen bewijs is van misbruik, maar dat hij de kinderen bij ons weghaalt omwille van hun namen."
Heath Campbell en zijn vrouw Deborah kampeerden vorige week met enkele medestanders voor de deur van de kinderbescherming in Flemington (New Jersey) om er te protesteren. Ze willen hun kinderen terug nu er bewezen is dat er geen sprake is van misbruik of verwaarlozing en vinden het onterecht dat ze uit de ouderlijke macht zijn ontzet. In december buigt een rechter zich over hun verzoek.
Campbell en zijn vrouw kwamen drie jaar geleden al eens in het nieuws door een tv-interview. Dat kwam er nadat een plaatselijke supermarkt weigerde een taart te maken voor de jarige Adolf en de autoreiten inlichtte. In het interview gaven ze toe dat de naamkeuze voor hun kinderen was ingegeven door haatgevoelens. "Maar we hebben geen kwade bedoelingen. Dit is Amerika, een vrij land", klonk het toen. "We hebben het recht onze kinderen om het even welke naam te geven."
BEWIJS ACHTERUITGANG HOGER ONDERWIJS: Bert Anciaux gaat doctoreren
Nu nog een doctoraat voor mijn hond...
Senator Bert Anciaux (sp.a) neemt een carrièrewending. Hij gaat doctoreren aan de Vrije Universiteit Brussel (VUB) met een onderzoek over "plaatselijke zelforganisaties op basis van etnisch culturele diversiteit". Dat staat te lezen in De Morgen.
"Ik ben als politicus al erg lang bezig rond diversiteit, rond interculturaliteit", legt Anciaux uit. "Zelforganisaties, die van onderuit groeien, vanuit een bevolkingsgroep zelf, spelen een belangrijke politieke en maatschappelijke rol. Zowel voor hun leden als voor de hele plaatselijke gemeenschap. Het gaat over emancipatie, over empowerment. Rond die zelforganisaties is nog maar bitter weinig onderzoek gedaan."
Meest actieve parlementslid Anciaux benadrukt dat hij niet van plan is om partijgenoot Frank Vandenbroucke achterna te gaan, en zijn politieke carrière te ruilen voor een academische loopbaan. "Ik ga het onderzoek combineren met mijn politieke bezigheden. Ik blijf proberen om het meest actieve parlementslid te zijn dat er ooit is geweest. Er is misschien niet heel veel aandacht voor, in de Senaat val je heel moeilijk op, maar ik denk niet dat er veel parlementsleden zijn die al ooit zoveel vragen hebben gesteld, zoveel zijn tussengekomen als ik. Maar ik heb nog energie over die ik ergens kwijt moet. Vandaar het doctoreren."
Anciaux hoopt zijn doctoraat in het voorjaar van 2014 te kunnen verdedigen. "Een strakke timing, maar ik doe mijn best."
Hoe evalueren enkele spraakmakende Bekende Vlamingen hun eigen imago? Journalist Tim F. Van der Mensbrugghe interviewt in zijn pas verschenen boek 'Imago' 13 BV's. Hoe ziet Jean-Marie Dedecker zijn imago?
Een held was hij. Bij de verkiezingen van 2007 bleek hij zowaar een van de winnaars. Toen bekend raakte dat zijn piepjonge partij LDD toen nog Lijst Dedecker, thans Libertair, Direct, Democratisch zomaar eventjes vijf Kamerzetels veroverd had, hesen zijn enthousiaste aanhangers hem op hun schouders.
Ondertussen is het enthousiasme weg. In 2010 werd Jean-Marie Dedecker (59) als enige LDDer verkozen in het federaal parlement. De militanten dragen hem niet meer op handen. Dat zou hij ook niet aankunnen: wanneer ik Dedecker ontmoet in het restaurant van het parlement trekt hij pijnlijke grimassen.Drie weken geleden geopereerd aan mijn rug, zucht hij als hij zich moeizaam neerzet. Ze hebben enkele wervels vastgezet. s Nachts moet ik soms vijf keer opstaan om een eindje te gaan wandelen.
Beruchte Vlaming
Ik leg hem uit dat ik bekende Vlamingen interview over hun imago. Ik ben geen bekende Vlaming, ik ben een beruchte Vlaming, reageert hij meteen. Wat denkt hij zelf dat zijn imago is? Doorzetter. Bruut. Grote mond. Geeft nooit op. Iemand die met alle middelen zijn doel tracht te bereiken. Mensen zien mij ook als motivator, somt Dedecker op. Mijn imago stamt uit de judotijd. Door de judo ben ik berucht geworden. Automatisch sleep je dan het imago mee van een vechter. Op alle vlakken. Op en naast de tatami.
Van underdog naar winnaar en terug
Het imago van Dedecker is in de loop van zijn carrière een paar keer veranderd: van underdog naar winnaar en terug naar af. Is de persoon Jean-Marie Dedecker zelf ook veranderd in die tijd? Ik ben ontgoocheld geweest in mensen. Niet in de sport, wel in de politiek. In de politiek regeert de leugen en iedereen aanvaardt dat. Ik ben meermaals verraden. Bart De Wever (N-VA) is populair geworden door mij te verraden niemand kende hem voordien. Hij heeft daar nog altijd spijt van, dat weet ik zeker.
...
Stil en bedaard
Onder vier ogen praat Dedecker stil en bedaard soms hoor je nauwelijks wat hij zegt. Een schril contrast met de agressieve brulboei waar hij voor doorgaat. Ik praat heel stil, erkent hij gemoedelijk. Als ik roep, is dat op mensen die ik heel graag zie. Ik kan natuurlijk wel wat show verkopen, maar als ik echt kwaad ben, veins ik geen verontwaardiging.
Schrikken mensen als ze die stille Jean-Marie voor het eerst ontmoeten? Altijd. Je hebt een imago volgens de wereld waarin je leeft. Als je je in de politiek kwetsbaar toont, word je opgevreten. Zodra je begint te bloeden, vallen de haaien je aan. Dus moet je een sterk imago hebben. Maar achter de schermen kun je een zachte kant tonen. Dat je die privé houdt, is een deel van je zelfverdediging dat gaat over een heel klein kringetje, familie en enkele vrienden, erkent Dedecker.
In de sport was dat ook zo. Net voor olympische kampioenen de mat opgingen, zeiden ze: Jean-Marie, ik heb zin om weg te kruipen in een holletje. Maar zodra ze op de tatami stonden, maakte de faalangst plaats voor adrenaline. Dan moet je the eyes of the tiger tonen, anders word je geen kampioen. Dus moet hij zich wel profileren als luide, boze man? Ik bén een luide, boze man. Ik kan niet tegen onrecht en machtsmisbruik. Maar dat is de politiek: gelegaliseerd machtsmisbruik. De journalistiek werkt daaraan mee.
Lees het hele interview met Jean-Marie Dedecker en 12 andere BV's in het boek Imago. Het boek verscheen bij uitgeverij Luster.
De Cubaanse leider Fidel Castro noemt de dood van de voormalige Libische leider Mouammar al-Kadhafi een regelrechte moord. Bovendien verwerpt Castro de 'genocidaire' actie van de NAVO, die hij het meest perfide repressieve instrument uit de geschiedenis noemt.
"Kolonel Kadhafi raakte zwaargewond door een luchtaanval van de NAVO, die met de modernste middelen zijn voertuig hebben onderschept en geneutraliseerd. Hij werd levend gevangen genomen en vermoord door de mannen die deze organisatie bewapend heeft", schrijft Castro in één van zijn zogenaamde 'reflecties van kameraad Castro', die hij regelmatig publiceert in de officiële Cubaanse pers. "Zijn lijk is als een oorlogstrofee tentoongesteld, wat indruist tegen de meest elementaire principes van de Islam en andere religies in de wereld", vervolgt de 85-jarige leider van de revolutie, die de macht in 2006 aan zijn broer Raul overdroeg wegens gezondheidsproblemen.
Oliebelangen In zijn artikel, getiteld 'De genocidaire rol van de NAVO', schrijft Castro dat de alliantie het meest perfide repressieve instrument uit de geschiedenis van de mensheid is geworden. Fidel Castro had al sinds februari in zijn reflecties voorspeld dat de NAVO in Libië zou tussenkomen om de oliebelangen veilig te stellen.
Gisterenmiddag zijn we met enkele collega's van het ministerie gaan eten te Dendermonde. Art kwizien wordt in Mijn Restaurant omschreven als een beter restaurant onder de nieuwkomers.
We kwamen stipt om 12u aan. Maar liefst 4 obers kwamen ons tegemoet, terwijl we bijna over een bak met ingevroren vis vielen. Vriendelijk werd ons een tafel aangewezen. En ook direct ontvingen we een magere menukaart. De ober vertelde ons direct dat 1/3 van de gerechten niet meer verkrijgbaar waren, omdat men bezig was met een nieuwe menukaart. Gedurende 10 minuten werden we aan ons lot overgelaten zonder dat er iemand aan ons kwam vragen wat we wilden drinken. En dan plots verschenen kort na elkaar twee obers die elk op hun beurt kwamen vragen wat we wilden drinken. Ondertussen kregen we domme lijsten om in te vullen voor de producers van Mijn Restaurant. Daarin stond onder andere dat ze al het beeldmateriaal internationaal mogen gebruiken en verkopen. Ze zien het daar ook blijkbaar groot.
We speelden op safe en bestelden rundscarpaccio, gevolgd door de gekende steak tartare. We kregen een extra hapje waarvan de ober niet wist wat we eigenlijk voorgeschoteld kregen. Zonde, want het was eigenlijk wel lekker. Ook de rundscarpaccio was op zich zeer goed. Toen we vroegen naar een beetje Balsamico liep de ober weg, begon wat te lachen en te drinken met zijn collega's. Na 5 minuten ging ik het hem opnieuw vragen aan de toog. Dit maal vertrok hij naar de keuken en kwam terug met een soort azijn dat van verre trok op Balsamico maar het niet was. Uitbaatster Sofie verscheen op het toneel, maar deed niet veel meer dan kromme handjes schudden en wat gaan zeveren bij klanten. En natuurlijk dat ze gekleed was als iemand die van een defilee komt. Van mensen die te Dendermonde wonen hoorde ik zeggen dat Sofie met haar hoofd in de lucht door de Denderstad flaneert. Zelden geeft ze een goededag aan voorbijgangers en dat is zonde in zo'n kleine stad. Ondertussen botsten sommige obers achter de toog tegen elkaar. In totaal verschenen 22 mensen voor de middaglunch en dat met maar liefst 4 obers! Het leek wel een afdeling op het ministerie. En toch maar wachten...Het hoofdgerecht was raar maar waar zeer lekker. Maar de frieten zelf deden mij denken aan een ordinair frietkot met goedkope vettige olie. Het vet smaakte werkelijk door. Als dessert bestelden we een dame blanche en die was redelijk goed. Al moet ik zeggen dat de vanilleijs sterk leek op diegene die je in een grootwarenhuis koopt. De chocoladesauce daarentegen was wel lekker, maar een beetje weinig. Tenslotte kwam de rekening en die was maar liefst 300 euro. Een stevige rekening voor een beginnend restaurant.
Conclusie: Er loopt veel te veel personeel rond en de boel is te weinig georganiseerd. Soms lopen de vele obers letterlijk tegen elkaar. De keuken is goed maar niet uitzonderlijk. Art Kwizien krijgt nu wat volk over de vloer omdat het restaurant media-aandacht krijgt. Van zodra deze wegvalt, zal het restaurant veel moeite hebben om te overleven en dat ook omdat Sofie zich niet sociaal engageert in haar nieuwe gemeente...
De islamitische Ennahda-partij heeft zich maandagavond tot winnaar van de Tunesische verkiezingen voor een grondwetgevende vergadering uitgeroepen. De voorlopige verkiezingsuitslagen lijken te wijzen op een meerderheid voor Ennahda. De partij krijgt dus een belangrijke stem in de nieuwe grondwet.
De voorheen verboden islamitische partij staat een op het geloof gebaseerde politiek voor, maar zegt bijvoorbeeld de ruime rechten die vrouwen in Tunesië naar Arabische begrippen genieten te zullen handhaven. Ook zegt de partij een coalitieregering te willen vormen, zelfs al zou ze op grond van de uitslag alleen kunnen regeren.
Partijfunctionarissen schatten dat Ennahda, dat wederopstanding of hergeboorte betekent, tenminste dertig procent van de stemmen heeft vergaard. Andere schattingen naderen zelfs de vijftig procent. Volgens internationale waarnemers zijn de verkiezingen vrij en eerlijk verlopen.
In veel kiesdistricten is de partij Congres voor de Republiek van mensenrechtenactivist Moncef Marzouki naar verluidt verrassend als tweede geëindigd. Van alle seculiere partijen heeft deze partij zich het meest opengesteld voor samenwerking met Ennahda.
Progressieve Democratische Partij grootste verliezer
Voor de Progressieve Democratische Partij echter lijken de verkiezingen op een teleurstelling uit te lopen. Onder het in januari verdreven regime was deze partij de grootste legale oppositiegroep.
De centrumlinkse partij afficheerde zichzelf in de verkiezingscampagne als de belangrijkste tegenstander van Ennahda, maar volgens de eerste uitslagen eindigde ze niet eens als derde of vierde.
Van de 7,5 miljoen kiesgerechtigden hadden 4,1 miljoen mensen zich als kiezer laten registreren. De verkiezingen verliepen in een feestelijke sfeer. Veertienduizend waarnemers uit binnen- en buitenland zagen toe op het verloop van de verkiezingen.
In het nieuwe parlement zetelen 217 leden. Die hebben als taak het opstellen van een nieuwe grondwet.
5.440 nieuwe Belgen zetten nog nooit een voet in ons land
De voorbije jaren zijn 5.440 buitenlanders Belg geworden zonder hun nieuwe vaderland ooit te hebben gezien. "Vaak gaat het om mensen die nooit één voet op Belgische bodem hebben gezet", zegt Theo Francken (N-VA), die de gegevens opvroeg bij de minister van Buitenlandse Zaken. Dat schrijft Het Laatste Nieuws.
"Dit is een ontsporing van de snel-Belgwet", zegt Francken. "In Frankrijk of Duitsland is het ronduit onmogelijk om de nationaliteit te krijgen zonder in het land gewoond te hebben. Alleen in België kan dat dankzij de snel-Belgwet", luidt het.
Binnenkort volgt nog een poging om de snel-Belgwet in de Kamer te herzien met steun van de PS. Sneuvelt ook die poging, dan belandt het dossier wellicht op het bureau van formateur Elio Di Rupo (PS), aldus de krant.
Op internet zijn amateurbeelden opgedoken waarbij het duidelijk is dat de ex-lybische leider gelyncht werd door zijn eigen volk. Ook tientallen van zijn volgelingen werden zonder enig proces (met de handen op de rug vastgebonden) doodgeschoten. Ook Khaddafi's zoon -die gevangen was genomen- werd in zijn eigen cel koelbloedig afgemaakt. Het menselijk dier is diep gevallen. Ik heb niet het minste respect voor de beesten die deze ex-dictator en zijn entourage hebben afgemaakt. Dergelijke monsters zijn geen mensen, maar wildemannen. Van dezelfde soort dat onze para's in Rwanda afmaakte. Wat is dat daar toch allemaal in Afrika? Als men internationaal respect wil krijgen, moet men zich eerst een beetje gecultiveerd opstellen en niet als een wild dier dat prooien verslindt.
Wat mij nog het meest stoort, is de ongenuanceerde manier waarop de Westerse leiders het nieuwe bestuur proficiat wenste met de moord op haar ex-leider. Is dat nu iets om fier over te zijn? Wellicht was dictator Khaddafi een monster voor zijn medemensen en had hij vele doden op zijn geweten. Maar wij zijn toch Christelijk of niet? Moord, het koelbloedig afmaken en lynchen van mensen behoort niet tot onze morele waarden. Ik ben absoluut niet links of groen, maar ik ben wel een democraat. En elke mens, hoe wreedaardig ook verdient een eerlijk proces. Wellicht was Khaddafi na een proces ook ter dood veroordeeld geweest. Maar deze beestachtige lynchpartij is het mensdom onwaardig. Het stoort mij dat enkel Amnesty International een kritische stem heeft geuit.
Ondertussen heeft het nieuwe Lybische bewind beslist om de Shariawetgeving in te voeren. Ik heb ooit aan de Universiteit de Sharia bestudeerd. Er staan een ongemeen harde regels in voor de vrouw. Het is een achteruitgang van enkele eeuwen! Volgens de Sharia mogen mannen op hun vrouw kloppen, is veelwijverij toegelaten en heeft de vrouw niets meer te zeggen. Een moslimman kan zonder problemen zijn vrouw verstoten. Moslims mogen niet langer trouwen met niet-moslims. Het is een ongemeen harde wetgeving uit een ver verleden. Nu hoor ik natuurlijk de Westerse leiders geen hoera meer roepen. Ach, ze zien niet verder dan hun neus lang is. Machoman Nicolas Sarkozy wou Khadaffi afzetten omdat hij een grote legerbestelling annuleerde. Het was niet meer dan een afrekening. Natuurlijk dat de media over de "Arabische lente" berichtten. Nu dat ze de conservatieve vrouwonvriendelijke Shariawetgeving invoeren, zal er niet veel "lente" meer overblijven bij de volksopstand.
Ondertussen rukt het moslimfundamentalisme verder op. In Iran heeft men sinds 40 jaar een fundamentalistische moslimstaat. Gans het Arabisch schiereiland is ongemeen hard voor de vrouw die bijna als een beest wordt behandeld. In Egypte en Turkije rukt het fundamentalisme op. Nu is ook Lybië gevallen. Pakistan en Afghanistan zijn bolwerken van Moslimextremisten. Miljoenen vrouwen leven momenteel onder het islamitische fundamentalistische juk en als we niet opletten valt ook Europa ten prooi aan deze fundamentalisten. Hebben mijn voorouders hiervoor gevochten? Een verre voorvader van mij Karel Martel kon de opmars van de Moslims stuiten in Poitiers. Maar toen was het simpel. De Moren waren een uniforme groep met eigen taal en uitrusting. Er was toen geen verrottingsproces van binnenuit.
Als men aan mij zou vragen wat de belangrijkste uitvinding was van de 20e eeuw dan zou ik zonder enige twijfel het vliegtuig aanwijzen. Dankzij het vliegtuig zijn wij allemaal wereldreizigers geworden. Op een paar uur staan wij in Bagdad, Congo of Pakistan. Vroeger moest men weken reizen of varen om deze verre bestemmingen te bereiken. Maar het is een mes dat in twee richtingen snijdt. Ook de "arme" landen hebben het rijke Westen ontdekt. Voeg daarmee de criminele socialistische Wetgeving en Europa verzuipt onder de migratiestroom. Miljoenen Moslims hebben de weg naar West-Europa gevonden. Een groot deel is blij en dankbaar om hier een veilige toekomst te kunnen uitbouwen. Een harde kern is radicaler, zoals de Antwerpse groep "Sharia for Belgium". Het zijn mensen die eigenlijk in onze gevangenis thuis horen. Maar in dit land steekt men liever slachtoffers in de gevangenis dan daders. Wij zijn zodanig verdraagzaam dat wij onverdraagzame vreemde bendeleiders een spreekbuis verschaffen. Als ze een beetje aandringen krijgen ze straks misschien nog gratis zendtijd op televisie.
De Brit Chris Birch was wat je een typische hetero noemt. Hij werkte bij een bank, was verloofd met het meisje waar hij al jaren mee ging en in zijn vrije tijd keek hij het liefst sport met een pint bier en zijn vrienden in de kroeg. Dan krijgt hij een beroerte en wordt wakker als een ander mens, met ook een andere seksuele voorkeur. Dat schrijft The Mirror.
Kapper De 26-jarige Chris is nu homo. Hij nam ontslag bij de bank en haat sport. Hij is nu kapper en woont samen met een jongen boven het salon waar hij werkt.
Het is niet ongewoon dat mensen veranderen nadat ze een beroerte hebben gekregen. Voor Chris is dit zeker het geval. Na maanden van revalidatie is hij een compleet ander mens. Van de gezellige sportliefhebber met bierbuik, is hij nu een slanke en gevoelige homo die een creatief leven leidt.
Volgens zijn neuroloog zou het kunnen zijn de beroerte een ander gedeelte van zijn hersenen heeft geactiveerd. Dit zou zijn veranderde persoonlijkheid, uiterlijk en seksuele voorkeur verklaren.
Ik heb Jean-Marie Dedecker al enkele keren persoonlijk ontmoet. Jean-Marie is zeer veel onrecht aangedaan bij de open VLD. Vooral dé duistere logefiguur van de VLD en zoon van de champetter van Denderbelle een zekere Karel De Gucht heeft het hem onmogelijk gemaakt in die partij. Dedecker werd op een oneervolle manier buiten de partij gezet. Nochtans had Jean-Marie Dedecker vele goede ideeën. De kunst is iemand als Dedecker coachen. De ex-Judo bondscoach heeft zelf een mentor nodig. Van de honderd ideeën die hij koestert zijn er zeker 80 goede en 20 belachelijk. De media pakt Dedecker natuurlijk graag aan over de 20 minder goede ideeën, maar gooit op die manier het kind met het badwater weg en dat is zonde.
Wie heeft er momenteel bij de VLD nog goede ideeën? Het lijkt wel allemaal op een herkauwsel van NVA als je Alexander De Croo bezig hoort. Inderdaad, mister Q kan ook origineel uit de hoek komen en daarmee is de kous af. Hoe komt dat? Dat is heel eenvoudig. De partijtop van de VLD wordt gedomineerd door drie clans: De clan Verhofstadt-Dewael, de duistere clan De Gucht en de clan De Croo. Alle drie de clans tolereren geen topkwaliteit binnen hun eigen rangen. Figuren à la Stefaan Noreilde uit Gent of Hilde Dierickx uit Dendermonde zijn er welkom. Mensen met weinig allure of inzichten. Zeker de vrouwen bij de VLD zijn er erg aan toe. Dikwijls zijn ze niet meer dan "vrouw van". Het is een zielige bedoening. De partijtop doet dat natuurlijk om zichzelf te beschermen. Maar op de lange duur krijg je bloedarmoede en dat is de reden voor de stelselmatige electorale neergang van de partij. De leiding van de drie clans zijn ondertussen de zestig al gepasseerd en men heeft geen échte opvolging voorzien. Je kan moeilijk de "kinderen van" als raspaarden omschrijven. Neem nu de zatte Jean-Jacques De Gucht. Elk weekend ladderzat en nu kopman van de VLD Aalst. OK, ik ben akkoord. In Aalst is men met torenpoepster en CD&V-ster Ilse Uyttersprot veel gewoon. Maar het was toch mooi geweest indien ze een talent aan de kop van een "liberale" lijst plaatsten in plaats van een mislopen De Gucht. (Maar dat is een pleonasme zeker?)
Om terug te keren tot Jean-Marie Dedecker. Het levensverhaal van Dedecker leest als een tragedie. Ook de manier waarop hij bij het NVA werd binnengehaald en nadien werd buiten gesmeten is een zwaar litteken op de politieke carrière van Dedecker. En eigenlijk verdiende hij dat niet. En als je dan ziet dat ze nadien iemand als een Bracke binnenhalen, frons ik toch mijn wenkbrauwen. Waarom is een linkse Bracke wel welkom en een rechtse Dedecker niet? Het had nochtans een meerwaarde kunnen betekenen voor het NVA...Dedecker zit vast aan een aantal figuren die zichzelf interessant vinden, maar dat eigenlijk niet zijn. Boudewijn Bouckaert is er zo één. Het is ook zo iemand waarvan ik spijt heb hem ooit persoonlijk te hebben ontmoet. Die man is zo over van zichzelf. Wat is dat toch met onze Bekende Vlamingen? We zijn een minuscuul klein land en toch slagen we erin die mensen de hemel in te prijzen. Neem nu de dwaze lelijke Vlaamse missen. Ze overstijgen internationaal nooit het middelmatige en toch lopen ze naast hun schoenen alsof ze de wereld veroverd hebben. Anne De Baetzelier ging heb ook eens zeggen. Ze maakte de ene strategische flater na de andere en verdween van het politieke toneel. (Véronique De Kock is ook zo'n geval. De pretentie loopt eraf terwijl ze niet mooier is dan een doorsnee Française. )
Jean-Marie Dedecker zou beter de eer aan zichzelf houden en stoppen met het project. Misschien kan hij lokaal te Oostende nog met een lijst opkomen, maar nationaal zijn zijn kansen voorlopig verkeken. Niets slechter dan u te laten afslachten op slachtbank van de politiek. En overigens de derderangsfiguur van een Verstrepen zou beter zijn mond houden. Wie is hij eigenlijk? Een reportje van kust mijn voeten met een programmatje dat het niveau van Jambers zelfs niet haalt.
Verstrepen noemt Dedecker depressieve calimero
Hoe moet het verder met LDD in Antwerpen in het zicht van de gemeenteraadsverkiezingen van 2012? Die vraag stelt ook Jurgen Verstrepen, het enige LDD-gemeenteraadslid in Antwerpen, zich op zijn blog. Verstrepen haalt in diezelfde blog ook snoeihard uit naar zijn partijvoorzitter Jean-Marie Dedecker, die hij afschildert als een "depressieve calimero".
LDD heeft te kampen met desastreuze peilingen. Stilaan dringt de vraag zich op wat de partij zal doen bij de gemeenteraadsverkiezingen in 2012. Die vraag stelt zich zeker ook in Antwerpen. Vlaams parlementslid en Antwerps gemeenteraadslid Jurgen Verstrepen geeft toe dat LDD in 2012 volledig dreigt weggedrukt te worden door de verwachte links-rechts strijd.
Welkom bij Belang Komt LDD in Antwerpen met een eigen lijst of hangt ze haar wagonnetje aan een andere partij? Vlaams Belanger Filip Dewinter liet vandaag in de Gazet van Antwerpen alvast uitschijnen dat "LDD-restanten" welkom zijn op hun lijst. Die suggestie laat bij Verstrepen een wrange nasmaak achter. Verstrepen verliet het Vlaams Belang in 2007 met slaande deuren.
Geen visie Verstrepen ziet de evolutie in zijn partij "met lede ogen" aan. Hij wijst met een beschuldigende vinger richting voorzitter Jean-Marie Dedecker. "Als je zelf strijdlustig bent, maar de kapitein wil zich over de reling gooien, dan haalt het niet veel uit hé. Geen optimistische sfeer en net dat voelt ook onze laatste kiezer. Kiezers willen politici die het weten, een doel hebben en hen enthousiasmeren. Een drive. Een visie. Geen depressieve calimero's", aldus Verstrepen.
Lokale kwestie In een reactie zegt Dedecker dat hij de blog van Verstrepen niet gezien heeft. "Ik lees dat nooit", klinkt het. Volgens hem zal LDD in 2012 op verschillende plaatsen opkomen, maar is nog niet helemaal beslist hoe en waar. Over Antwerpen zouden op het afgelopen partijbestuur afspraken gemaakt zijn. "Maar Verstrepen was niet op het partijbestuur aanwezig", aldus Dedecker.
De LDD-voorzitter voegt er nog aan toe dat de organisatie van de gemeenteraadsverkiezingen een "lokale kwestie" is. "Ik bemoei me niet met Antwerpen. Met mijn eigen regio, West-Vlaanderen, moei ik me wel nog, maar niet met Antwerpen".
Alles is relatief in de politiek. Uw grootste vriend van vandaag kan Uw grootste vijand van morgen zijn. En dat geldt ook in de internationale politiek. Denken we maar aan de Bin Laden familie. Ooit geliefd in Arabische milieus en zelfs dik bevriend met de familie Bush. Regeringsleiders zijn soms fier te kunen optrekken met andere gekende flamboyante collega's. Ook Sadam Hoessein was ooit beste maatjes met het Westen. Om uiteindelijk als een lafaard te worden opgehangen.
Wat mij in al deze verhalen stoort, is de ongenuanceerde manier waarop de media de bochten van onze regeringsleiders slikken. Men beweert wel altijd dat de pers onafhankelijk is. Mijn ervaring leert mij echter dat de media vooral alles slikt van de grote zuilen: de liberalen, socialisten en christendemocraten. Het NVA is al een beetje salonfeeg geworden, maar bij voorbeeld het Vlaams Belang en Lijst Dedecker hebben het eeuwig verkorven. Zij worden behandeld als politieke paria's. Dergelijke partijen zijn de ideale schietschijf voor gefrustreerde journalisten, zoals bij voorbeeld de linkse Willy Van Damme uit Dendermonde. Om één of andere duistere reden krijgt deze laaggeschoolde journalist toch een klankbord in Knack of in De Zondag.
Om terug te keren tot Khadafi. Hieronder vindt U een aantal foto's van bekende Europese politici die ooit fier waren te kunnen paraderen met de Lybische leider. Europa duldde Khadafi zolang hij olie leverde en wapens kocht in Frankrijk. Maar de laatste jaren is het fout gelopen. De lybische kolonel weigerde een belangrijke legerbestelling te plaatsen bij Franse bedrijven. En toen kwam de Arabische lente. Onder het motto van een humanitaire missie bombardeerden de Fransen hem plat. Niets is zoals het lijkt in de politiek. De onnozelaars die denken dat het hier écht om een humanitaire missie gaat zien nog groen achter de oren. Net zomin als Irak gaat het hier over menslievendheid van het Westen. Neen, de bodemrijkdommen daar is het vooral om te doen. Maar men kan natuurlijk moeilijk gaan vertellen dat het Westen zijn olievoorraad wil veilig stellen. Indien Saoudi-Arabië morgen de oliekraan dichtdraait, zal je plots het Westen horen morren over het gebrek aan democratie. Nu zwijgt men alsof er geen vuiltje aan de lucht is. Men koopt olie en men levert luxeproducten aan de heersende families.
In het verleden heeft het Westen maar weinig oorlogen uitgevochten omwille van menslievendheid. Amerika heeft zich in de beide Wereldoorlogen gemengd omdat ze vele leningen had verschaft aan Groot-Brittannië. De Engelsen dreigden de oorlog te verliezen en daarom vreesde Amerika voor het geleend geld. Ook toen waren de media druk in de weer om de Amerikaanse bevolking te indoctrineren. Ik kan mij maar één conflict herinneren waar de Amerikanen tussenkwamen uit ideologisch oogpunt en dat was Vietnam. Natuurlijk had dat dan weer te maken met het feit dat de pacifist John F Kennedy was vervangen door de radicalere Lyndom Johnson. Hoe dan ook, Amerika had niets te rapen in ex-Indochina. Er was geen olie of andere bodemrijkdom. En toch stuurden ze duizenden soldaten de dood in.
Journalisten die met een serieus gezicht durven spreken over de humanitaire missie in Lybië zijn ofwel ongelofelijk naïef of enorm goede toneelspelers.
Bijna 42 jaar nadat hij aan de macht was gekomen, is er definitief een eind gekomen aan het bewind van Muammar Kadhafi , de even flamboyante als meedogenloze 'Gids van de Revolutie' van Libië. De rebellen namen de 69-jarige Kadhafi gevangen in Sirte en in het vuurgevecht is hij omgekomen. Zo eindigt de dictatuur van één van de langst regerende meedogenloze leiders ooit.
Toen nog dikke vrienden tot Khadafi besliste geen grote legerbestellingen te plaatsen bij Franse bedrijven...Hij zou het met zijn dood bekopen.
Kadhafi werd in 1942 geboren vlakbij Sirte, 380 kilometer ten oosten van de hoofdstad Tripoli. Hij studeerde aan de militaire academie en volgde een militaire training in Groot-Brittannië. Majoor Muammar Kadhafi kwam op 1 september 1969 aan de macht door een staatsgreep. Hij was toen pas 27. Die staatsgreep moest een eind maken aan "onderdrukking, misbruik en onrechtvaardigheid''. Vanaf dat moment waren juist dat de elementen waardoor hij aan de macht bleef.
Olie en gas De dictator bleef stevig in het zadel dankzij de enorme olie- en gasinkomsten. Ook zette hij zijn familie- en stamleden op cruciale posten in het veiligheidsapparaat. En natuurlijk werd elke vorm van oppositie keihard onderdrukt.
Derde Weg Na zijn machtsgreep zocht Kadhafi zijn heil in zijn zogenaamde Derde Weg, een mix tussen communisme en kapitalisme met een beetje islam, die hij in het Groene Boekje verwoordde. In eigen land leidde zijn beleid ertoe dat eind jaren '70 ongeveer alles in staatshanden was. Tekorten en een ontevreden bevolking waren het gevolg.
Lockerbie Internationaal maakte Kaddafi vijanden door zijn uitgesproken standpunten over Palestina en het pan-Arabisme. En het bleef niet bij woorden. Hij streefde deze doelen met alle mogelijke middelen na, inclusief het financieren van guerrillaoorlogen en terrorisme. Het aandeel van Libië bij de aanslag op een Amerikaans passagiersvliegtuig boven de Schotse plaats Lockerbie in 1988, waarbij 270 doden vielen, deed Kadhafi uiteindelijk in internationale isolatie belanden.
Verenigde Staten van Afrika Omdat de Arabische wereld hem hierna liet vallen, stortte Kadhafi zich op het Afrikaanse continent. Afrikaanse leiders kwamen wel naar Tripoli, veelal hopend op oliedollars. Kadhafi stelde hen zelden teleur. Een Verenigde Staten van Afrika onder zijn leiding was het uiteindelijke doel, dat nooit werd gerealiseerd.
2003 2003 was een cruciaal jaar voor Kadhafi . Hij sloot in dat jaar een akkoord met Washington over schadevergoeding voor de Lockerbie-aanslag. Daardoor kwam er een eind aan de isolatie van zijn bewind. Toen Kadhafi ook nog zijn massavernietigingswapens opgaf, zette het Westen de deuren helemaal open. Iedereen wilde aan Kadhafi verdienen. De dictator heette niet langer "de gekke hond van het Midden-Oosten'', zoals de Amerikaanse president Ronald Reagan hem ooit omschreef.
Dooi In Libië was sprake van enige politieke dooi. Zo mochten een paar honderd tegenstanders de gevangenis verlaten en begon Kadhafi's zoon Saif al-Islam een krant waarin voorzichtig kritiek werd geuit op de corruptie in het land. Maar verder dan wat cosmetische veranderingen ging het niet. Kadhafi , die sinds 1977 officieel ambteloos burger is, bleef 'als gids van de revolutie' de touwtjes stevig in handen houden in zijn verloederde land. Tot begin dit jaar. Toen kwam het volk in opstand. Bijna 9 maanden later is het tijdperk van de gids definitief voorbij. (kh)
Kadhafi bracht in 2004 een bezoek aan Brussel en werd toen hartelijk ontvangen door toenmalig premier Guy Verhofstadt (Open Vld) Ook partijgenoot Jaak Gabriëls was fier hem te mogen ontmoeten in de woestijn.
Eigenlijk is het woord "asielzoeker" al lang niet meer op zijn plaats. Elkeen die van dichtbij bij de migratiepolitiek betrokken is, kan bevestigen dat 90% van de asielzoekers helemaal geen asielzoekers zijn. Het gaat over economische vluchtelingen die van de situatie misbruik maken om naar West-Europa te emigreren. Het is ook logisch. Immers, als alle asielzoekers échte asielzoekers zouden zijn, dan zou 90% van de derde wereld problemen hebben met mensenrechten. Dat is natuurlijk zwaar overleden. Twintig jaar geleden golden er andere normen. Men keek naar het land van herkomst en de politieke stabiliteit. Op die manier kon men al 95% van de asielzoekers wegfilteren.
Een gouden regel in de economie is: Men krijgt hetgeen men vergoedt. Een vriend van mij heeft een bedrijf in Gent. Hij koppelde het gratis gebruik van de bedrijfswagen van een medewerker aan zijn gerealiseerde omzet. Indien de medewerker dus dat minimumcijfer draaide moest hij niet bijbetalen voor het eigen gebruik. (het ging over een symbolisch bedrag van 125 euro per maand) Na zes maanden bleek de situatie volledig ontspoord. De medewerker draaide weliswaar de vooropgestelde omzet, maar had de reclame-uitgaven van het bedrijd exponentieel verhoogd! Per maand had hij maar liefst voor 20.000 euro extra reclame gemaakt! Het bedrijf maakte nu zwaar verlies! Moraal van het verhaal: Men oogst wat men zelf gezaaid heeft. En dat geldt voor vele zaken, ook voor onze gevoerde migratiepolitiek. Indien men asielzoekers vergoedingen geeft van 1.000 euro per maand en op hotel huisvest dan moet men niet verwonderd zijn dat men massaal asielzoekers naar België lokt. Vele migranten hebben nog nooit een echte badkamer gezien en 1.000 euro komt voor hen overeen met 20 maandlonen. Hoe zou U zelf zijn? Stel je eens voor dat men in Canada aan elke "Belgische vluchteling" 25.000 euro per maand geeft en in luxe huisvest, zou het dan ook niet kriebelen? Meer nog, op het internet staan er massaal veel handleidingen (in het Arabisch, Turks of Russisch) over hoe je naar België kan migreren en hoe je kan genieten van onze gratis sociale zekerheid.
Het is totaal onbegrijpelijk dat onze politieke klasse zo met onze welvaart speelt en ons geld aan vreemde mensen uitdeelt. Waarom doen zij dit? Denken ze nu werkelijk dat zij er blijvend electoraal beter van zullen worden? Of zijn zij omgekocht door een bepaalde lobby? Het klopt inderdaad dat de socialisten achter deze migratiepolitiek zitten. Maar de socialisten en de groenen kunnen rekenen op een minderheid van de bevolking. 75% van de Vlamingen wil een hardere aanpak van het migratiebeleid. Het huidige gevoerde migratiebeleid kost ons allemaal handenvol geld. Bovendien is het fundamenteel onfair ten opzichte van die Belgen die heel hun leven hard gewerkt hebben en niet kunnen genieten van dergelijke inkomens. En hebben we nog niet genoeg miserie met onze eigen problemen, zoals de bankencrisis?
Begrijp mij niet verkeerd. Mensen die in nood zijn moeten geholpen worden. Mensen die het slachtoffer zijn van folteringen of die in hun land van herkomst vervolgd werden omwille van hun politieke of religieuze overtuiging. Maar men moet deze mensen vooral in natura helpen. Men geeft ze best onderdak in een oude legerkazerne waar ze voeding en opvang kunnen krijgen in ruil voor bepaalde activiteiten. (bv briefomslagen plooien, kleine werkjes). Ze dienen cursussen te krijgen en dienen ook daarin ook te slagen. Een loutere aanwezigheid in de les is totaal onvoldoende voor een geslaagde inburgering. Nu hebben de inburgeringscursussen dikwijls als pervers effect dat de asielzoekers er trukken uitwisselen om nog meer van onze maatschappij te profiteren. Na de opleiding dienen de asielzoekers worden begeleid in hun nieuwe job, bv als arbeider of een andere functie. Voor een gefolterde asielzoeker is dergelijke procedure een heuse verbetering. Maar voor een doorsnee goudzoeker is zo'n behandeling geen vooruitgang. En zo moet het ook zijn. Avonturiers en nepasielzoekers moeten België overslaan.
Het is totaal onbegrijpelijk dat bepaalde linkse groeperingen zich blijven inzetten voor deze stroom aan migranten. Zijn zij blind ofzo? Trop is teveel en dat geldt zeker voor deze nepasielzoekers
Kritiek op gebrek aan opvang asielzoekers
Twintig verenigingen en verschillende vakbonden hebben kritiek op de manier waarop België asielzoekers opvangt. Deze winter mogen er geen menselijke tragedies gebeuren, klinkt het bij de betrokken organisaties.
Als de OCMWs niet tussenbeide komen, dan is het aan de regering om bijkomende opvangplaatsen te creëren, aldus de actievoerders. Ook moeten uitgeprocedeerde asielzoekers opnieuw toegang hebben tot de opvang. Verder eisen de organisaties dat er extra geld gaat naar de instanties die de asielaanvragen verwerken zodat de achterstand zo snel mogelijk weggewerkt wordt.
Een van de deelnemers aan het protest was Ciré, het centrum voor coördinatie en initiatieven voor vluchtelingen en vreemdelingen.Ciré stelt dat er geen opvang was voor zon 80 asielzoekers die woensdag aankwamen. Uit de cijfers die het centrum heeft, blijkt dat sinds begin september 450 personen op straat terechtkwamen, en 1.900 sinds begin dit jaar.
Mensen met een langlopende asielaanvraag die zich al een tijdje in opvangcentra bevinden, moeten recht hebben op financiële steun van het OCMW, meent Ciré. Op die manier kunnen er in de opvangcentra plaatsen vrijkomen voor nieuwkomers.
