"Al bij al heb ik gelukkig geleefd"

Onder de Kerstboom lag voor mij het boek van Frank Van Hecke en Koen Dillen over Marie-Rosie Morel. Het is een a-typische biografie, met veel foto's en artikels van personen die haar hebben gekend. In tegenstelling tot Filip De Winter en Frank Van Hecke  heb ik haar nooit persoonlijk ontmoet. 

Het boek beschrijft kort haar afkomst, jeugdjaren en studies en blijft dan een lange tijd plakken aan haar politiek avontuur. Wat ik niet wist, was de Marie-Rose niet alleen studiegenoot was van Bart De Wever maar ook enige tijd running mate in het NVA. Het kan verkeren zei Bredero en dat is juist. Want minder dan een decennium geleden lag het NVA op apegapen. Met amper één verkozene, Geert Bourgeois, moest het zien te overleven. Wonderboy Bart De Wever heeft vele waters moeten doorzwemmen vooraleer de numero uno te worden in Vlaanderen.

Als je in de politiek vooruit wil geraken, moet je het geweer van schouders durven veranderen. Ik vind dit echter inconsequent en zelfs vals. In mijn politieke carrière waren er tegenstrevers die mij een parlementair mandaat beloofden als ik bereid was om over te lopen. Ik vond dat deontologisch onverantwoord en zette nooit de stap. Marie-Rose Morel begin een grote politieke fout door wel over te stappen naar het Vlaams Belang. Sorry, maar hoe geloofwaardig zijn sommige politici nog? Allé, hoe "socialistisch" is een Bert Anciaux? De politiek zit vol met ex-VU-ers. Zelfs VLD-er "minister Q" is zo'n ID21-VU adept. Sommige politici zijn al verbrand vooraleer ze maar één wet hebben gestemd.
 
En het verging Marie-Rose niet goed bij het Vlaams Belang. OK, ze leerde haar latere man Frank Van Hecke kennen, maar de bloedige afrekeningen waren er teveel aan. Het politiek métier is ongemeen hard. Men zou er zijn eigen moeder verkopen om een mandaat te kunnen bemachtigen. Uw grootste vijanden zitten in Uw eigen rangen. En dat geldt overigens bij alle partijen. Zolang een partij kan groeien, zijn er genoeg postjes om te verdelen en kan elkeen wel ergens terecht. Maar een partij op haar terugweg...dat is een ander paar mouwen. Marie-Rose Morel kwam bij het Vlaams Belang net voor de partij haar toppunt bereikte. Maar nauwelijks enkele jaren later begon het verval en dan begint natuurlijk iedereen wild om zich heen te slaan. De ene wil dan een rechtsere koers en de andere een meer gematigde. En op den duur ontsporen dat soort van ideologische discussies in persoonlijke afrekeningen. Marie-Rose koos samen met haar soulmate Frank Van Hecke voor de gematigde koers, terwijl Filip De Winter en zijn Antwerpse soortgenoten voor de radicale actie kozen. En natuurlijk dat zoiets moest eindigen in een bloedige afrekening. Politiek haalt zonder twijfel het slechtste in een mens boven. Na zoveel jaar kan ik in eer en geweten zeggen dat 90% van alle toppolitici een door en door slecht karakter hebben.

Het verhaal wordt natuurlijk tragisch met de ziekte van Marie-Rose. Een jonge vrouw met twee kleine kinderen...Het is onmogelijk om daar luchtig over te gaan. Zoiets raakt een mens diep. Ik heb veel te doen met Frank Van Hecke, haar ouders, haar kinderen en haar entourage.