"Ik groet U met een vriendelijk lach en steek U een mes in de rug"

De top van de Open Vld was op zoek naar een 'consensusfiguur' voor het partijvoorzitterschap. Daarbij circuleerden vooral de namen van Kamerfractieleider Patrick Dewael en Kamerlid Gwendolyn Rutten. Rutten wil liever niet de consensuskandidaat van de partijtop genoemd worden. "Het zijn de 64.000 leden van de partij die bepalen wie de consensuskandidaat wordt", reageerde Rutten gespeeld.

Iedereen weet dat dit een zure appel is voor de Verhofstadtboys. Verhofstadt's Politiek tweelingsbroer Patrick De Wael droomde van zijn "comeback", maar het heeft niet mogen zijn. Alexander De Croo zette immers geen stap terug om nadien de weg vrij te maken voor een Verhofstadtboy.  Met Gwendolyn Rutten heeft men voor een consensusfiguur gekozen. Alexander De Croo kan zich verzoenen met deze "jongere" kandidate, al liet De Croo senior zich enkele dagen terug nog laag uit over de "smoel" van Rutten. En inderdaad, God heeft Rutten niet goed toebedeeld. Kwade tongen zeggen dat ze ooit met haar gezicht tegen een muur is gelopen. De liberalen hebben overigens iets met lelijke smoelen: In het rijtje van lelijkaards misstaat Rutten niet tussen Verhofstadt en Annemie Neyts.

Voor eeuwige intrigant Karel De Gucht is dit natuurlijk een persoonlijke overwinning. Als oud-kabinetsmedewerkster heeft hij haar in het verleden gesteund. Als nieuwe voorzitster zal ze De Gucht natuurlijk rijkelijk belonen voor deze steun.
Onder De Croo maakte De Gucht geen kans meer op een topfunctie. Daarvoor waren er in het verleden te diepe wonden geslagen. De Gucht wist dat en had reeds geopperd na zijn Europees mandaat naar Berlare te zullen terugkeren. Met Rutten liggen de kaarten weer een stuk beter voor de "Berlaarse Gottfather", die vanaf vandaag opnieuw verder kan dromen van een aantal rijkelijk betaalde internationale topfuncties. 

Tegenkandidaat
De kans is niet onbestaand dat er toch nog een tegenkandidaat komt voor het Open Vld-partijvoorzitterschap. Zo zou Egbert Lachaert, OCMW-voorzitter van Merelbeke, de statutair vereiste steun aan het verzamelen zijn.
Het verleden leert dat dergelijke kandidaten geen schijn van kans maken. Het is immers de VLD-partijtop die iemand selecteert en niet de basis.
En indien de basis toch anders beslist, laat men wel wat stemmen verdwijnen. Er is teveel geld en macht mee gemoeid om zomaar gelijk wie aan de partijtop te tolereren.
Dat ervoer ook Jean-Marie Dedecker in het verleden. Bullebak Dedecker genoot veel steun bij de basis, maar dat was natuurlijk een doorn in het oog van de partijtop. En Dedecker boekte succes. De Vlaamse Liberalen en "Democraten" zijn democratisch zolang het hen goed uitkomt. Maar anders helpen ze de "democratie" een beetje.
De stichter van de VLD, Guy Verhofstadt was zelf een aanfluiting van zijn eigen principes. Ik herinner mij Marc Verwilghen. De VLD was nog maar net boven de doopvont gehouden en de "nieuwe" partij bulkte van de nobele principes. Zo was er een heilig verbod op "cumul" volgens de partijstatuten. Verwilghen was parlementariër en kon Schepen worden te Dendermonde. Dat was statutair onmogelijk. Hij nam contact met grote leermeester Guy Verhofstadt en die zei hem : "Ge moet U van al die statuten niet veel aantrekken. We lossen dat wel op" Tot zover de nobele principes van de VLD.