Als ik aan Luc Van der Kelen denk, krijg ik onmiddellijk een slecht gevoel. Hij is het archetype van de journalist die aan het politiek establishment plakt. In ruil voor wat zijdelingse informatie liet hij zich door hen inpakken. Natuurlijk dat hij trouw was aan liberale filosofie. Maar ook dat was bij hem een zeer rekbaar begrip. En als hij moest kiezen tussen personen en ideologieën, offerde hij graag zijn ideeën op. Hij onderging eveneens de linkse bocht van Verhofstadt, zonder dat hij veel weerwerk bood. En zo kreeg men een soort van pseudojournalistiek, hetgeen naar buiten toe een waas van objectiviteit had, maar volledig gecorrumpeerd was met de machthebbers van dit land.

Schaamteloos was bijvoorbeeld zijn devotie voor logeman Karel De Gucht. Ik verdenk Van der Kelen er overigens van ook een logeman te zijn. Ons kent ons in die wereld. Toen De Gucht meerdere keren in opspraak kwam, sprong Van der Kelen telkens in de bres. Zijn columns leken soms op verkiezingspropaganda van de open VLD of gewoonweg geschreven op het kabinet van één of ander minister.

Vlaanderen zal hem niet missen. Volgende week is hij al vergeten. Waar is toch de tijd van wijlen Louis De Lentdecker? Die man droeg zijn hart op de juiste plaats en was niet verband door de loge en de politiek. 

De krant Het Laatste Nieuws heeft gisteravond Luc Van der Kelen (65) uitgewuifd in stijl. Als politiek journalist en commentator was Van der Kelen twintig jaar lang niet alleen de pen maar ook het gezicht en de stem van de krant.