Wilfried Martens is niet meer. Van de doden niets dan goed. Wilfried Martens was een statig politicus, een zielsverwant van wijlen Koning Boudewijn. Hij was steeds uitermate beleefd en voornaam.
Was hij een groots staatsman? Als we de media op dit ogenblik aanschouwen zou je hem bijna heilig verklaren. Maar Martens had ook zijn persoonlijke en politieke fouten.
Persoonlijk vind ik dat hij op twee vlakken serieus gefaald heeft.
Op het eerste vlak is er de economische malaise. Martens slaagde er niet in om de economie op de rails te krijgen. De opeenvolgende devaluaties van de Belgische frank hebben het land geen goed gedaan. Op sommige ogenblikken hadden we een inflatie van 14%! Zelfs Congo deed het doen bijna beter! Het is maar al te eenvoudig om alles op de socialisten of Waalse socialisten te steken. Meer nog de staatsschuld verviervoudigde tijdens zijn regeringen! En de grootste stijging gebeurde op een ogenblik dat de socialisten NIET in de regering zaten.
Als je Zevende Dag journalist Ivan De Vadder zou geloven is er geen causaal verband tussen haar leiders en de staatsschuld. Zeer bizar, maar dit even terzijde.
Naar mijn bescheiden mening heeft men in de jaren zeventig en tachtig van vorige eeuw serieus geprutst met onze economie. Martens zelf was geen economist. Hij was een jurist en miste economisch inzicht. Hij liet zich volledig impalmen door Fons Verplaetsen en een paar invloedrijke leden binnen de Katholieke zuil. Opmerkelijk detail, "het vervelende joenk" Guy Verhofstadt maakte deel uit van een aantal van deze rampzalige regeringen! Verhofstadt bleek het ook niet echt te kunnen waarmaken. En nu dragen we allen nog steeds de erfenis van het economisch wanbeleid uit die periode.
De boertige Jean-Luc De Haene deed het op economisch vlak veel beter. Hij slaagde er op een korte tijd in om het roer volledig om te roeien. Het is dankzij hem dat we economisch zijn kunnen blijven bestaan.
Een tweede punt van falen vind ik de staatshervorming. Vriend en vijand zijn het erover eens dat wijlen Gaston Eyskens een bijzonder intelligent staatsman was. De eerste staatshervorming van 1970 wordt aanzien als een zeer geslaagd project. Na Eyskens kwamen er onder Martens een aantal enorme staatskundige kwakkels. Brussel ging voor Vlaanderen verloren onder Martens. Martens die zelf uit de Vlaamse beweging kwam, liet toch toe dat het een volwaardig Gewest werd. Als je er de Gewestmateries op naleest, kan je vaststellen dat Brussel nooit een apart Gewest had mogen worden. Maar Martens was teveel een paling en had te weinig ruggengraat. Deze erfenis heeft ervoor gezorgd dat er een nu zoiets bestaat als het "Waals-Brussels federatie" met haar eigen publicaties. Zeer belachelijk, bijna surrealistisch maar toch mogelijk geworden mede door Wilfried Martens.
Uit eerbied voor de dode zal ik mij onthouden van persoonlijke bemerkingen. Behalve dit misschien, ik kwam hem samen met Miet Smet soms tegen in het Restaurant Galleria te Lokeren. Ik denk dat hij met haar nog een paar mooie jaren heeft gehad. Ik hoop dat zijn kinderen zelfs zonder vader mogen opgroeien tot eervolle burgers.
© belga.
Koning Filip is eind deze middag het stoffelijk overschot van
oud-premier en minister van Staat Wilfried Martens gaan groeten. Dat
meldt het koninklijk paleis.
Het is een traditie dat de koning het stoffelijk overschot van een
overleden minister van Staat gaat groeten. Koning Filip zal zich, zoals
dat gebruikelijk is, ook laten vertegenwoordigen op de begrafenis van
Wilfried Martens volgende week zaterdag in Gent.
In de huldes
kort na het overlijden van Wilfried Martens wezen verschillende
politieke waarnemers er op dat de oud-premier zich altijd een overtuigd
voorstander van de parlementaire constitutionele monarchie had getoond,
en dat hij in het bijzonder een goede band had met koning Boudewijn, die
hij tijdens de abortuskwestie een uitweg bood om aan te blijven zonder
tegen zijn geweten in te gaan.
In een open brief aan de
kroonprins die Wilfried Martens onlangs nog schreef naar aanleiding van
de troonsafstand van koning Albert II, schreef Martens: "De koning
speelt in ons land, rekening houdend met de uitslag van de verkiezingen,
een wezenlijke rol in de vorming van de regeringen en in het oplossen
van politieke crisissen. Er bestaat bij ons geen enkel alternatief voor
dat systeem. Terecht heeft Louis Tobback na de langste regeringsvorming
aller tijden erop gewezen dat indien de koning niet bestond, wij hem
moesten uitvinden."
© belga.
|
