© belga.

Wij Vlamingen dromen al sinds begin van de jaren 90 van verandering. Telkens weer opnieuw verschijnen nieuwe figuren en nieuwe projecten, telkens weer opnieuw komen we bedrogen uit.

Sinds de Tweede Wereldoorlog was de CVP aan zet. De Katholieke partij bepaalde jarenlang de politieke agenda, dan weer aangevuld door de socialisten, dan weer aangevuld door de liberalen. Elk van deze drie zuilen hadden geregeld te maken met corruptieschandalen en dan was een zweeppartij welgekomen. In de jaren 70 maakte de VU haar volle opmars. De partij groeide razendsnel en mocht deelnemen aan de nieuwe staatshervorming. Het Egmontpact onder leiding van Hugo Schiltz werd een regelrecht fiasco. Schiltz verloor enorm veel aanzien en aanhang en zou nadien een randfiguur worden. Onmiddellijk verscheen een scheurlijst in Antwerpen en Brussel; Het Vlaams Blok was geboren. Het Vlaams Blok vervulde jarenlang haar rol als zweeppartij, maar werd meer en meer een anti-migrantenpartij. Het extreem-rechtse profiel van de partij zorgde ervoor dat ze volledig geïsoleerd werd. Er werd een ondemocratisch cordon sanitair afgesproken tussen de meerderheidspartijen. Met het wegvallen van de sympathieke Frank Van Hecke en Marie-Rose Morel verloor de partij enorm veel van haar uitstraling. 

Maar er waren ook andere kortstondige initiatieven zoals Rossem en WOW. Het betekende niets.

En natuurlijk dat Verhofstadt zich ook aan een politieke vernieuwing waagde. Zijn liberale VLD was niet meer als een middel om zichzelf tot premier te maken. Van zijn burgermanifesten kwam er niets in huis. Verhofstadt verkocht zijn ziel aan de "duivel" en danste jarenlang naar de pijpen van de socialisten. Hij werd een zielige figuur van een wegkwijnende partij.

De Vlaamse bevolking snakt al jaren naar een rechtlijnig correct alternatief, maar komt steeds weer bedrogen uit. Het NVA is een beetje onze laat hoop geworden. Maar Bart De Wever heeft samen met zijn gewicht ook een stuk charisma verloren. En er komt ook sleet op zijn eeuwig ironisch toontje. En dan is de rechtlijnigheid. In het begin kwam hij over als een consequente intelligente kerel. Maar De Wever heeft ook al een paar bochten moeten nemen. Er waren bochten naar links en naar rechts bij. Zo bij voorbeeld als hij de "socialist" Sigfried Bracke in zijn armen sloot. Een kapitale fout. Bepaalde extreem-rechtse figuren waren misschien ook beter niet aangetrokken. Men kan moeilijk water en vuur verzoenen binnen één partij. Dat is overigens hét probleem bij de Vlaamse Christendemocraten. Wat is dan weer niet begrijp is dat men bullebak Jean-Marie Dedecker niet op een West-Vlaamse lijst heeft gezet. OK, Dedecker is een ruziemaker, maar zijn profiel past toch beter bij het NVA dan een linkse Bracke. Politieke paling Annick De Ridder uit Antwerpen was dan weer wel welkom. Het NVA is een beetje de vuilbak aan het worden van de politiek. Ik heb zo'n beetje een déjà vu gevoel als ik denk aan de verruimingsbeweging bij de VLD.

Maar er waren ook de persoonlijke standpunten van De Wever. Het voorbije jaar riep hij van de torens dat hij absoluut geen ambitie had om nog langer voorzitter te blijven na de verkiezingen van 2014. En hij was enkel geïnteresseerd in het Burgemeesterschap in Antwerpen. Gisteren kregen we weer een ander verhaal te horen. Bart De Wever verklaarde dat het NVA geen postjespartij is en dat niemand op voorhand functies moest opeisen. Het was een sneer naar NVA-er Phillippe Muyters die eerder verkondigde graag Vlaams minister te blijven in de volgende regering. Maar meteen voegde De Wever eraan toe dat het NVA kanidaat was voor het opnemen van uitvoerende functies. En wat nog belangrijker was, De Wever ontkende niet langer kandidaat te zijn voor een premierschap.

Het rechtlijnige van het NVA is aan het verdwijnen en de traditionele politieke praat is in de plaats gekomen. Het NVA gaat het ook niet waar maken. Zelfs al haalt de partij meer dan 30%, ze zal nooit de Belgische structuren kunnen overwinnen. De tijdspanne is ook te kort. Tegen de volgende verkiezingen is er al heel wat sleet op de formule.

We hebben het bij vele partijen gezien. Zolang een strategie werkt en de partij groeit, kan ze bijna iedereen gelukkig houden. Van zodra een partij stagneert steken frustraties de kop op. En dan begint de leegloop. We dat gezien bij het Vlaams Belang, de Volksunie en de VLD.

Koning Filip dient zich dus nog geen zorgen te maken.

N-VA-minister Philippe Muyters zal bij de verkiezingen van 25 mei de Vlaamse lijst in Antwerpen duwen. Vlaams parlementslid Helga Stevens krijgt de tweede plaats op de Europese lijst van N-VA. In West-Vlaanderen duwt Pol Van den Driessche de Kamerlijst. Dat heeft de nationale kiescommissie van N-VA gisterenavond beslist.