Het probleem van de 21^e eeuw: Ons Recht op Mobiliteit !xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

België doet het relatief goed in Europa. Het land heeft economisch gezien iets van een provincie van Duitsland. Wie had dat ooit durven denken? Wij doen het beter dan Nederland en dat mag ook eens gezegd worden. En ook Frankrijk doet voor ons onder. Onze uitgaven zijn onder controle. Zelfs nieuwe vacatures geraken niet meer ingevuld. Tot zover het goede nieuws.

 Voor de rest staan we met zijn allen dagelijks uren in de file. Om één of andere duistere reden hebben onze politici gekozen voor immobiliteit. Het klonk ooit hip: Anders gaan leven, de fiets pakken in plaats van de auto, kiezen voor een groen leefmilieu, alles een beetje op zijn Hollands. Maar de waarheid heeft ook haar rechten. Intercommunales hebben de voorbije 40 jaar vele groene ruimtes aangesneden en verkaveld in kleine –zogezegd- goedkope percelen. (In praktijk boekten vele intercommunales woekerwinsten op kosten van de onteigende boeren.)

Het is ondenkbaar dat we in dit Belgisch klimaat dagdagelijks met de fiets naar het werk trekken. Veelal zijn stations op 20 minuten fietsen en dat door weer en wind…Men moet een beetje menselijk blijven. Bovendien is het onmogelijk om kleine kinderen via de fiets te vervoeren in landelijke gemeenten.  

Dan maar met een autotje naar het station. Ook hier niets dan kommer en kwel. Ondanks de peperdure vergoedingen aan de managers van de NMBS was het nooit zo slecht gesteld met het openbaar vervoer. Nog nooit hadden de treinen zoveel vertraging als vandaag de dag. Er gebeurt niets en de politiek benoemde NMBS-managers à la Descheemaecker (VLD) strijken 500.000 euro per jaar op. Descheemaecker ziet er misschien uit als een virtuoos zoals Pavarotti, zijn stoere taal ten spijt heeft hij er nog niets van gebakken.

 Ondertussen staan er jarenlang files in Antwerpen en Brussel. Als ik van Kortrijk naar Antwerpen rijd, doe ik er momenteel twee uur over! Dat is toch niet meer normaal? Oplossingen worden op de lange baan geschoven en geen haan die er naar kraait. Onze logge structuren met een leger van politici hebben ervoor gezorgd dat alle dossiers vast zitten. Want over iedere oplossing valt er wel iets negatief te zeggen.

 In het verleden zijn er al vele bedrijven failliet gegaan door het gebrek aan beslissingen. Het papierfabriek van De Naeyer in Willebroek is zo’n schoolvoorbeeld. Uiteindelijk stonden 2000 mensen op straat wegens gebrek aan besluiten. Hetgeen kleinschalig bij de bedrijven is gebeurd, kan onze ganse maatschappij in de nabije toekomst treffen.

We moeten af van het linkse maatschappijbeeld van de 20^e eeuw. We moeten durven verder kijken dan onze neus lang is. De bestaande groene ruimtes moeten vast gebetonneerd worden.  Al heb ik er niets op tegen dat de groene ruimtes mogen gebruikt worden voor golfclubs. Ook dat is een groene bestemming.

Men mag nooit slaan zonder te zalven. Men moet eindelijk de lucht durven innemen. Steden als Antwerpen, Brussel en Gent zijn perfect geschikt om wolkenkrabbers te bouwen. Wolkenkrabbers tonen ons vernuft en kennis aan de wereld. In dergelijke skyscrapers kan men perfect vele bestemmingen opnemen. Zelfs sociale woningen kunnen perfect geïntegreerd worden in een Vlaamse Burj Khalifa. Door te opteren voor hoge flatgebouwen kunnen we de aanwezige ruimte beter benutten.

 Daarnaast moeten we geen enkel debat uit de weg gaan. Bullebak Jean-Marie Dedecker poneerde ooit dat dubbeldekkerautostrades een oplossing kunnen bieden. Misschien toch zo geen slecht idee? Men hoeft niemand extra te onteigenen en men verdubbelt direct de capaciteit van onze wegen. Op wat wachten we eigenlijk?

NIETS DOEN is de slechtst mogelijke optie. Stomme praatbarakken, dwaze parlementaire commissies zullen het probleem écht niet oplossen. Misschien is het geen slecht idee om een aantal politieke organen te elimineren. Zijn de provincies écht nog nodig? Wat hebben we nog aan die senaat? Hebben we écht zoveel regeringen nodig in dit kleine landje? Misschien moeten we eerst onze politiek vereenvoudigen en dan de problemen aanpakken van Jan met de pet. Maar veel tijd hebben we echt niet meer.