Pff, voor de klas
Ze mogen best weten dat ik het spannend vond. Dat ik vannacht ieder uur van de klok heb gezien. Dat ik goed wilde slapen om zo veel mogelijk energie voor hen op te doen. Maar dat de adrenaline het won van de slaap. Met onrustige dromen dat ik te laat kom, terwijl ik nog niet wil opstaan omdat het te vroeg is.
Zo lag ik half wakend en half slapend en sloeg bij mij de twijfel toe. Straks sta ik daar weer voor de klas. Waarom wilde ik dit ook alweer? Kan ik het nog wel? Het staat toch overal te lezen dat leerkrachten te hard moeten werken voor te weinig geld? Waarom kies ik hier dan toch weer voor? Ik kan toch ook gewoon blijven zitten waar ik zit, in mijn kantoor, om de zorg te coördineren? Wel zo rustig, wel zo veilig. Dan loop ik geen risico dat het ook weleens fout zou kunnen gaan als ik weer voor de klas ga staan. Dat het met de kinderen niet wil lukken of dat de ouders gaan klagen. Dat mijn rekenles mislukt of ik die specifieke aanpak van een kind vergeet. Dat ik net even naar de wc ben wanneer dat voetje uitgestoken wordt, omdat het recht van de sterkste zomaar kan gaan gelden als het toezicht is verdwenen.
Al die ouders die hun allerliefste aan mij uit handen geven voor wel zes-en-een-half uur per dag. Die graag willen dat ik de zorgen zal zien, de sommen leer snappen, het samenwerken stimuleer, de obstakels help overwinnen en hun het leven leer leven. Het duizelt me als ik daaraan denk. De lat is niet eens meer te ontwaren, zo hoog wordt hij gelegd.
Al twijfel ik nog even door wie.
prachtige beloften
We wisten het echt niet meer. Bij het vertrek van een leerkracht hadden we alles geprobeerd, maar de invallers waren bezet en de sollicitanten op. Daar sta je dan met je grote idealen. Een schoolgids met prachtige beloften. Aanbod op maat, een veilig leefklimaat en een school in beweging. En klassen vol leergierige kinderen die staan te popelen om dat allemaal te ontvangen. Maar in stad en land is geen leerkracht te vinden. Daarom zat er niets anders op dan binnen de school de mogelijkheden te verkennen. Schuiven en uitbreiden. Negen weken is te overzien. Iemand moet het doen. Dus voelde ik me geroepen.
Al twijfel ik nog even door wie.
En dan de kinderen. Het liefst zou ik het vragen: Wat hield jou bezig in die nacht? Kon je onbezorgd slapen, nog even dromend van de fijne dagen dat het vakantie was? Had je zin in een nieuwe dag? Omdat kindzijn dat nu eenmaal in zich heeft. Of lukte het ook niet zo goed? Omdat je niet meer durft te geloven dat het op school ooit nog beter zal gaan. Omdat het weekend bij je vader best fijn was, maar je je moeder zo miste. Of was je bang, omdat ISIS alweer ergens een aanslag had gepleegd. Zie je op tegen weer een juf die vast niet weet dat stilzitten zo moeilijk voor je is, hoe hard je het ook probeert? En zou ze wel snappen dat je de pauze best spannend vindt, omdat die ander dan vast weer iets lelijks tegen je zegt? Of toch weer snel een voetje uitsteekt …
heerlijke dag
Voor ik het weet, is de klas alweer leeg, de schooldag voorbij; 28 kinderen zijn op weg naar hun thuis. En in mijn hoofd loop ik alles nog eens langs. Wat een dag, wat een heerlijke dag! Al die enthousiaste en verwachtingsvolle koppies die de klas vulden met energie en dynamiek. Ik ben kapot, maar wat was het fijn. Niet dat het vlekkeloos verliep. Die rekenles kon beter en wat er gebeurde toen ik naar het kopieerapparaat liep, kan ik alleen maar vermoeden. Voor geschiedenis miste ik nog wat tijd en de prullenbak is niet geleegd.
Gaf ik wat nodig was voor ieder kind? Ik realiseer me weer wat ik heb gemist en tegelijk heb gehaat. Want het kwaad is binnen een dag alweer geschied: mijn hart gaat wagenwijd voor ze open. En dan weet ik alweer hoe laat het is. Dan wordt mijn werk mijn passie. Dan worden werktijden slechts richtlijnen en is er nooit meer niets te doen.
Die lat zou misschien wat lager moeten. En ik weet ook wel door wie.
