Eymeke: ... komt zonneschijn
9.27 uur. Zou ik nog naar de wc kunnen? Ik ben vrij vandaag, maar we zijn in blijde verwachting van een droogmolen (voor in de zon) en een tuinsethoes (tegen de regen). De gedroomde tweeling van vader Tuin en moeder Hollandse Zomer. Het verwachte bezorgmoment, zo meldt een mailtje, is vanmorgen tussen half tien en half twaalf. Ik kijk op mijn horloge: drie minuten voor dat eerste tijdstip. Het openstaande toiletraampje bevindt zich direct naast de voordeur. Wat nu als de bezorger er iets eerder is? Roep ik dan vrijmoedig dat ik bijna klaar ben of laat ik het geritsel van het toiletpapier enigszins gegeneerd voor zichzelf spreken? Toch maar vlug gaan, besluit ik dapper. Die postbusjes zijn vaak heus wat later. En bovendien, zo’n pakjesman bezoekt zelf ook regelmatig een toilet, neem ik aan. Dubbel opgelucht verlaat ik het kleinste kamertje weer: de deurbel heeft nog niet geklonken.
10.02 uur. Geluiden van spelende kinderen en onweersbuien wisselen elkaar af.
10.38 uur. Zou het leuk zijn, pakketjes bezorgen? Net of je de hele dag cadeaus uitdeelt. Als middelbare scholier werkte ik op de gebaksafdeling van de Hema. Ook een vrolijke baan: de klanten hebben altijd iets te vieren. Dacht ik. Tot die morgen waarop een klein jongetje en een lange man honderd tompoucen kwamen halen. ‘Zo, dat wordt een groot feest!’, knipoogde ik naar het kereltje. Hij keek me stilzwijgend aan. De man gaf ’m een aai over zijn krullen. Die wiebelden ervan. Op vragende toon legde hij uit: ‘Het is eigenlijk voor de begrafenis van oma, hè?’ Ai …
11.14 uur. Waterig zonnetje, de was draait. Laat die droogmolen maar arriveren.
12.47 uur. Een mailbericht: ‘Excuses voor de vertraging. Uw zending wordt zo snel mogelijk bezorgd.’
14.23 uur. Daar is-ie dan: een grote doos, maar niet langwerpig. Zijn droogmolens inklapbaar? De was is bijna klaar, uitbundig schijnt de zon. Verheugd open ik het pakket en tref ... alleen de tuinsethoes. Het regent vast zo weer, denk ik hoopvol.
