Die middag
Die middag
Buiten was het, aan de kade, half verscholen
onder de rijke, gekleurde kroon van een eik
zijn grootse verleden weerspiegeld in het water
de belofte van die dag lag
als een warme deken over het leven in de straten
gevuld met het goud dat enkel dromers durven najagen
het was oktober en het was middag, díe middag
toen de brug waar ik naar keek veranderde
in een licht zoals alleen Turner dat kon vereeuwigen
een gedicht verteld in kleuren die niet naar woorden luisteren
dat slechts het hart kan zien, onbewaakt
het ogenblik puur en onverwacht
en uit dat licht kwam jij
etherisch wezen, mijn leven in, het voorgoed veranderend
de wereld die even niet meer bestond
naakt en kwetsbaar waren we
slechts onze zielen spraken en waren één
die middag
|
