Tja, ik zei nog tegen mezelf: blijf toch heerlijk in je hoekje op het balcon naar de zee blijven turen i.p.v. op te staan en iets te schrijven over voetzolenverbrandende toeristen die vanuit zee naar de boulevard strompelen om een biertje of zo te drinken en in de schaduw te bedenken waar ze zullen gaan eten, want U denkt toch niet dat er spaanse huisvrouwen op het strand zitten, laat staan zwemmen en vanuit de zee hun voetzolen gaan verbranden, die hebben heel wat anders te doen, boodschappen, want de spanjaard wil 2x per dag een warme maaltijd, dat is ook wel te zien aan de omvang van veel Spanjaarden. Onder dat getuur naar de zee voelde ik me heel fijn, het was net of ik alle last van een ervaringsverleden van me afgeschud had en nu volkomen kon gaan genieten van mijn oudere levensfase.Mijn lijfspreuk is nog altiijd "De tijd to be happy is now"