Heel veel wind die om het flatgebouw giert en was dat nu maar het enige, het fluit ook bij mij thuis in de kamer als de glazen schuifdeuren dicht zijn en dat is wel aan te raden, want de wind uit zee staat pal op de ramen, alleen als ik een van de twee deuren een eind open schuif houdt het fluiten op.maar dan wordt het erg koud in de kamer, het is bespottelijk om dan de airco aan te laten,per slot stook ik niet voor de verwarming van de buitenlucht ,maar alleen voor de verwarming van de binnenlucht .Aan het bureau zitten lezen in de internet editie van de krant of om een spelletje freecells te spelen of om e-mails te versturen is ook niet zo gezellig in een fluitende en kouder wordende kamer, ik haat dat fluit signaal, klinkt zelfs door een hard afgestemde TV heen. Maar hopen dat het gefluit als ik ga slapen opgehouden is, want anders kan ikdat slapen wel vergeten.

Het scherpe geluid van de "scharensliep" scheurt het zachte zeegeruis uiteen. Ik moet bij dit eenmaal per week voorkomende geluid altijd denken aan de "rattenvanger van Hamelen" echter daar kwamen troepen ratten op af en hier zie ik maar een enkeling naar de scharen-en messen- slieper toegaan.

Jammer genoeg wordt de heldere zonneschijn van de vroege ochtend langzaam maar zeker verdrongen door de uit het westen opdoemende donkere bewolking, dat kost de scharenslieper klanten en mij m'n ochtend wandeling. Het idee van een troosteloze dag werkt niet opbeurend,EEN lichtpuntje is er, ik kan nu verder gaan met een gisteren begonnen legpuzzel al zal mijn concentratie niet geweldig zijn. maar proberen is in ieder geval de moeite waard, want wat is mijn alternatief?kijken naar waardeloze TV programma's ? aan nieuw leesvoer beginnen ? wegdromen in het verleden?dus het wordt puzzelen na de lunch. Een allenige restaurant lunch zie ik niet zitten , liever een CD opzetten en bij mooie muziek zelf iets in de keuken klaar maken.

Er is vannacht veel sneeuw gevallen in Spanje, niet alleen in de Sierra Nevada, maar ook in Malaga Antequera en Cordoba en de daarbij behorende koude was vanmorgen ook goed te merken aan de Costa del Sol tijdens mijn ochtendwandeling naar en van de apotheek, gelukkig dacht ik , was het tijdens het verjaardags feest van Yasmine een week geleden heel wat beter weer, want had dat feest uitgesteld moeten worden. Het kinderfeest van kleindochter Yasmin kan niet op haar verjaardagsdatum 31 december gevierd worden, want oudjaar is een onmogelijke datum voor zoiets. De plaats van het feest zou boven een supermarkt zijn, er waren boven zalen ,waarvan er een of meerdere voor feesten gebruikt konden worden, uiteraard tegen betaling. Het feest begon om zes uur, toen mijn zoon en ik om half zeven daar waren was het in de boven zaal waar het feest georganiseerd werd, al een herrie van belang, het eerste wat wij deden : de baby in zijn wagen meenemen naar een rustiger hoek, de baby trok zich overigens niets van het lawaai aan, lag heerlijk te slapen, maar zijn vader en ik vonden het lawaai van onder meer bowlingbaan en vele andere lawaai aktiviteiten waar kinderen dol op zijn iets te veel voor ons gehoor en zelfs in die meest rustige hoek hadden wij soms nog moeite om een rustig gesprek te kunnen voeren. "Tja" zei ik tegen mijn zoon<dat was in mijn jeugd heel anders, wij gingen ook naar een speeltuin, daar was dan een schommel en een wip en dat was het ongeveer, we kregen een glaasje limonade en een gebakje> Nu had mijn schoondochter er ook voor gezorgd, dat er weinig zoetigheid te vinden was aan de eettafel waar tegen het einde van het feest alle 16 kinderen plus sommige ouders zich verzamelden, er werd pizza gegeten , vruchtensap gedronken en tot slot was er nog een verantwoord stukje gebak. Toen we naar mijn flat terugreden zei Maarten, <we kunnen volgende keer het kinderfeest beter in de zomer geven, dan kunnen er tuin aktiviteiten georganiseerd worden, want dit is eens maar nooit weer!> "Eens en nooit weer "zeiden we ook, toen we enkele jaren geleden de kerstdagen in een hotel in de Sierra Nevada op grote hoogte vierden en we tengevolge daarvan heel slecht sliepen.

En ik ben niet de enige die deze verzuchting slaakt, een verzuchting die van jongeren dan mijn leeftijd zelden gehoord werd in vroeger tijden, toen auto rijden ook nog status weerspiegelde, trouwens op een mooie zomeravond met een open auto en de radio hard aan door Puerto Banus rijden heeft ook wel iets , althans volgens "open slee" bezitters. Maaar zelfs van een arts waarvan je denkt dat die beslist niet zonder auto zou kunnen in verband met huis-en ziekenhuis bezoeken hoorde ik onlangs, dat hij niet meer met zijn eigen auto bezoeken aflegde, maar een taxi nam die hem tenminste vlak voor de deur kon afzetten en als goed rekenaar had hij becijferd, dat geen auto zelf hebben en alles per taxi doen nog voordeliger uitkwam, immers geen kosten van onderhouds beurten en benzine, niet meer elke drie of vier jaar je auto voor een nieuwe moeten inruilen. Tijdens mijn Curacao tijd moest je wel zelf autorijden, anders kwam je nergens en ik moest 's morgens om 7 uur in de radio studio zijn om het nieuws voor te lezen en dat nieuws moest ik eerst ophalen bij Frits van Steenderen van het ANP, die in het studio gebouw een verdieping lager zat. Op 'n keer had ik me verslapen en racete over de tweebaans autoweg, werd door een politie auto gestopt <meisje, meisje moet dat zo hard?>" ja agent "ik moet om om 7 uur in de Curom studio zijn" waarop de agent zijn sirene aanzette "rij maar achter mij aan". Heerlijk hard gereden heb ik toen en precies om zeven uur opende ik met "goedenmorgen luisteraars , hier is de Curom. Bon dia oyentes, aki ta Curom" .

Rustgevend dat wel deze grijzige lucht met daaronder een bijna zelfde kleur golvende zee, door de gesloten glazen schuifdeuren is geen geluid van buiten hoorbaar, trouwens er zou toch geen geluid van buiten kunnen komen, want het strand is stil en verlaten. Ik heb mezelf zojuist een schouderklopje gegeven omdat het mij gelukt is om met mijn linkerhand een flesje wijn open te trekken, want ik probeer alle polsbewegingen links uit te voeren ik wil mijn rechterarm ontzien , daar ontwikkelde zich een ontsteking net boven de elleboog en ik merk na een kleine week alle polsdraaiingen links te hebben gedaan, dat die ontsteking zo goed als verdwenen is. Natuurlijk had ik die ontsteking met een beetje hydrocortisone zalf kunnen insmeren, ik ben echter wars van zalfjes en wars van eigenlijk de meeste medicijnen, ik probeer kleine ongemakjes op een andere manier te verhelpen. Januari en Februari zijn de koudste maanden aan de Costa, tot op heden valt het door de vele zonnige dagen die er waren, erg mee met de kou. Enkele jaren geleden ben ik met mijn familie meegegaan naar de Sierra Nevada, zij gingen skieen en ik dacht aan heerlijke sneeuw-wandelingen. we gingen twee dagen i.p.v. in een dag op en neer zoals meestal het geval was, het was nl. met de kerst en we wilden van het heerlijke kerstmaal in het hotel genieten. Het overnachten was geen sukses, in het hotel werd de verwarming heel hoog gezet en zelfs als je in je hotelkamer de verwarming uit zette, bleef het daar ook veel te warm om lekker te kunnen slapen, zelfs met de ramen wat open. Overnachten in een hotel tijdens kerstdagen in de Sierra Nevada was dus voor ons "eens en nooit meer".

Gezellig is een woord ,dat eigenlijk alleen door vrouwen en een bepaald soort mannen wordt gebruikt, het woord gezel doet aan gilde denken, aan vrienden en dingen doen.Niet aan prietpraat en kletsen, ik heb tenminste geen van mijn vier zonen op het woord gezellig kunnen betrappen. Het idee achter gezellig heeft een sociale achtergrond, je moet dus niet wars van familie-reunies zijn,niet dat het gezelligheid kent geen tijd idee verdwijnt, maar dat vindt dan zijn weerslag in dingen met anderen doen, zoals bv. met motorfiets vrienden snelheid willen voelen, een ander soort snelheid dan in een auto, een snelheid die meer lichamelijk wordt beleefd, wind om je kop en door je haar. Als je als meisje wordt geboren als tweede in de rij met een vijf jaar oudere broer zoals ik en je krijgt zelf vier zonen dan hoor je eigenlijk niet meer echt bij de "dat is gezellig" kant, niet meer bij de prietpraat inhoudsloze gesprekken. Mijn vader wilde mijn voorkeur voor rustig boeken lezen doorbreken, ik moest meer de sociale kant leren kennen en daar ging ik -met frisse tegenzin- als welp geacht dol te zijn op bloemetjes determineren en spoor zoeken, nou dat werd dus helemaal niks.

De kapitein drinkt bier, heel veel flesjes bier, ploep weer een flesje in het water. dit zei een van de toentertijd 11 jaar oude tweeling. Het is dus heel lang geleden, dat wij met een drieweekse vakantie op eigen kosten konden doen wat we wilden, op het eiland blijven of een korte vakantie op bv. een van de andere Nederlandse Antillen vieren. Ons gezin bestond uit vader Koos, moeder Aukje en 4 kinderen : Roel,Harmen en de tweeling Maarten en Evert.

Wij kozen een betaalbaar reisje uit: met de Antilia alle Nederlandse Antillen aandoen. De Antilia leek meer geschikt als een rivierboot, dan als een zeeboot die de sterke passaat wind moest kunnen doorstaan. In het begin van de reis was er geen vuiltje aan de lucht, maar hoe meer wij van Curacao richting Bovenwinden voeren, des te heviger ging ons scheepje te keer , de kinderen en ik waren niet zee ziek alleen Roel zo nu en dan 'n beetje, maar die arme echtgenoot van mij wel en heel erg. Nu rook het op de boot als er maaltijden gekookt werden heel vaak naar ranzige slaolie, hetgeen ook niet zo bevorderlijk was om zeeziekte te bedwingen, toen de oversteek naar de Bovenwinden voorbij was, kwam Koos wat bij. Zodra hij op Sint Maarten voet aan wal zette was bij hem de zeeziekte verdwenen, Sint Maarten 's nieuwe hotel was pas geopend door prinses Juliana,het hele hotel was met vlaggetjes versierd. Sint Maarten is het mooiste eiland van de Bovenwinden, Eustatius en Saba zijn zeer byzonder, op Saba leken de vrouwen allemaal op elkaar herinner ik me.

De meeste mannen op de kleine Antillen werken op de grotere eilanden, op de kleine Antillen kwam zo nu en dan een rechter uit Curacao langs om burenruzies te beslechten. Koos zag als een berg tegen de terugreis op, gelukkig ging de Antilia minder erg te keer op de terugweg , zodat al met al we nog heel lang konden napraten over een reis die al gauw de bijnaam kreeg "Ploep weer een flesje in het water".