Ik ben Alexandra
Ik ben een vrouw en woon in Limburg (België) en mijn beroep is niet langer van belang door verplicht vervroegd pensioen.
Ik ben geboren op 03/06/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: reizen.
Na een trombose in 2007 reis ik eenhandig met reisgezel Gus-staaf de wereld rond.
Om een foto groter te bekijken: klik onderaan het bericht op een bijlage.
Een reisverslag in foto's Deze reis werd gemaakt in oktober-november 2017
01-11-2017
Dag 24, woensdag, 1 november 2017
sta heel laat op
- om da andere hoek een ontbijtcafe gezien
- drink thee i.p.v. koffie, want voel mij niet lekker
- thee valt erg slecht, voel me zeer misselijk
-snel terug naar hotel en terug bed in
- gewone cola brengt mijn maag wat tot rust
- kan bezorgde receptioniste geruststellen aan de telefoon, ben ok, maar erg moe
Terwijl ik op de thee wacht, zie ik in de ruit dat ik per toeval nu toch het show cafe gevonden heb. Dat zocht ik reeds drie dagen. Uiterst vriendelijke bediening die ik helaas met misselijkheid beantwoord.
In de Chinese tuin is er zoveel te zien; er heerst een zalige rust en ieder hoekje nodigt uit tot even zitten, mediteren, fotograferen..
Dan herken je in de vijver een schildpad.
O en daar zit een ECHTE aalscholver op de steen.
In de waterspiegeling zwemt een koi
Of een bosje bamboe trekt het oog naar zich
en een paviljoen
Voor ik het weet, sta ik aan het berggedeelte, niet geschikt voor rolstoelen...maar ook met stok, zie ik het mij zelf wel aankunnen. Over en langs de rotsen dus maar.
Door een ander pad in te slaan sta ik in de waterspeeltuin van het Tumbalong Park. Hoewel de zon schijnt, waait er een ijskoude wind. Dat is geen beletsel voor kinderen die willen spelen.
Op een afstandje zie ik het jongetje met de pet, aangekleed en wel, in het water springen. Niet met opzet gefotografeerd, maar tel nu eens de volwassenen die met hun mobieltje bezig zijn...
De waterspeeltuin is nog uitgebreider
dan ik dacht.
Middagpauze is eetpauze... DAT weten de vogels in Sydney OOK!
Het plein voor de Chinese tuin van de vriendschap maakt daar ook deel van uit.
Evenals de leeuwen voor de ingang.
Een heerlijke tuin met tientallen verrassende plekjes, inkijkjes, binnenplaatsen..
- na de zware krachtinspanning gisteren "het MOET" opnieuw leren lossen
- veel kan, maar vooral zonder verplichting en nog belangrijker, op MIJN ritme en tempo
Vanuit mijn hotelraam zie ik op het einde van Liverpool Street een gebouw. DAAR wil ik heen op verkenning!
IK kom aan een voetgangersbrug met de vlaggen van Darling Harbour, steek die over en belandt in een heel andere wereld: ik ben in Tumbalong Park aanbeland.
De paden en banken nodigen uit tot verder wandelen.
Het gebouw waarvan ik 's avonds het licht zie branden, is het International Convention Center met een zeer specifieke knik in het groen begroeide dak.
Plots sta ik aan de kade van Darling Harbour, aan de andere kant van Pyrmont Bridge, waar ik gisteren ook was.
In de trottoirs zijn platen met uitleg gemetseld:
Hoeveel toeristen en Sydnyers zouden dàt weten?
Op mijn terugweg naar het park zie ik opnieuw een vogel zo kortbij de wandelaars, wonderlijk!
Hét beeld van de Sydnyer in de hele stad: blik standvastig op de cell phone gericht en dan maar oplopen tegen andere mensen. Dagelijks meegemaakt.
Na de lunch in een gloednieuwe galerij in Olympic Parc neem ik al veel stoutmoediger een ferry terug naar de Quay.
Ik weet niet altijd WAT ik zie, maar als het leuk is, neem ik een foto, zoals deze felgekleurde gevels aan de waterkant.
Het vuurtorentje betekent dat we in de buurt van het Maritiem Museum zijn, en dan zou die driemaster de Endeavour moeten zijn, een replica van het schip waarmee James Cook de Grote Oceaan verkende.
Harbour Bridge is gemakkelijk te herkennen..
..evenals de Opera.
Na de treinrit en de wandeling terug plof ik verzaligd op het terras van een Thais restaurantje, op de hoek van Liverpool Street en Kent Street
De bomen op het balkon helpen mij later om mij te oriënteren
bij het uitzicht vanuit mijn kamer...maar dan is het reeds hoog bedtijd!
- moet angst voor deze onbekende stad en het openbaar vervoer overwinnen; dat betekent 1x stoute schoenen aantrekken en het gewoon DOEN.
Gewapend met een stadsplan, een Opal Card en Gus stevig in de hand stap ik naar het metrostation in George Street. Op de hoek is er een muurtje omheen de kathedraal. Een ideale eerste en laatste rustplaats van en naar het hotel, zeker met al die werken in de stad.
Zittend kan ik ook gemakkelijker een foto nemen. Die bloeiende jacaranda blijft fascineren.
En diep onder de grond, bereikbaar via liften, leer ik al snel, rijdt niet de metro, maar de trein van de inner circle, zoals ze hier zeggen. Eerste doel is Circular Quay (Kie, niet Keej). Daar vertrekken de meeste veerboten.
Ik neem er een naar Darling Harbour, aanlegplaats Barangaroo. Opnieuw krijg ik daar een vogel in het vizier voor een kiekje.
Het water lokt en de volgende boot brengt mij reeds een stuk dieper de stad in, naar het Olympic Parc.
De bemanning van de boten gooit bij iedere aanlegplaats het touw rond een bolder en trekt de boot naar de drijvende pier..bruggetje tussen schip en wal en in- en uitstappen maar!
Onderweg valt er veel te zien.
(en iedereen wuift naar iedereen en fotografeert elkaar op het water)
-in de ochtend tentoonstelling van de creatieve creaties van de diverse dekkenteams
- koopjesdag (zoals trouwens iedere dag, hoewel het telkens "de laatste!!" is
Op dek 5 waar de tentoonstelling is, is het extreem druk vandaag. Ik zoek en vind een plaatsje in de koffiebar van waaruit ik wat foto's kan nemen, oa van de creatief opgevouwen handdoeken van dek zes..
...en het knap uitgewerkte schip van dek elf:
Op dek 5 wordt het rustiger wanneer de zoveelste uitverkoop op dek 6 begint:
Na de middag is het zwembad op dek 12 opnieuw te druk voor mij.
Het promenadedek op 7 is zoveel rustiger met die zalige banken voor de reddingsvesten, want die hebben precies de goede zithoogte voor mij
om te doen wat ik het liefst doe: gewoon kijken, luisteren, ruiken en genieten van de oceaan.
- de was doen, zeker na de extra warme dag aan land gisteren
- luieren, dit is tenslotte vakantie ook.
Bij het ontbijt word ik verrast door een heel speciale zonsopkomst doorheen een beregende ruit:
's Avonds een nieuwe ontdekking: het "Sanctuary" op dek 16, = 2 dekken extra via de trappen. Stilte, amper mensen en overspannen met zeildoek waardoor ik nu de avondschemering zie opkomen.
Het blijkt tevens een ideale plek om van deze hoogte de zonsondergang te fotograferen,
Zelf drink ik liever een ijsgekoeld niet alcoholisch drankje in het Hard Rock Cafe.
Daar it ik uiteindelijk op het terras met boven mij een groen gewelf van bladeren en bloesems en niet op foto hoorbaar, vele kwetterende vogeltjes. Zooo zalig!
vinden ook andere toeristen die zitten en wandelen in het winkelcomplex
De boot terug is plots veel groter en wit
en biedt weer andere uitzichten
waarvan sommige je aan het dromen zetten..
en dan is daar het cruise schip
en ligt iedereen zo ongeveer uitgeteld aan het zwembad.
Ik ben Alexandra
Niet met opzet gefotografeerd, maar tel nu eens de volwassenen die met hun mobieltje bezig zijn... 
