Als ik 's ochtends iets na acht uur wakker word kun je aan de kleur van het dakluik zien of de zon schijnt. En da's gelukkig meestal het geval. Als Lola me hoort geeuwen en uitrekken komt ze direct in actie: rekkend en gapend komt ze naar 't slaapgedeelte van de camper om die man van de brokjes te begroeten. Met haar enorme poten  staat ze tegen het bed en probeert haar snuit tegen me aan te drukken. Als ik er in slaag het bed uit te komen was ik me snel, kleed me aan en open de deur en daar is ie dan: de zon!

Aanvankelijk hield ze zich goed, de vrouw. Toen ik echter vroeg hóe ziek ze was begon ze te huilen. Het ging over haar moeder. Ze had haar naar het ziekenhuis gebracht. En wat voelde ze zich beroerd, de stumper. Direct na binnenkomst werd ze omringd door artsen. Kreeg ze een infuus in beide armen en werd een slangetje via haar neus haar strot ingeduwd. En de vrouw stond erbij en had zó vreselijk te doen met haar moeder.

De dag erna belde ze al vroeg op: een enorme tumor in de darmen belemmerde elke doorloop. Uitgedroogd en volledig verstopt was ze. En wát een pijn moet ze al tijden hebben gehad. De moeder van de vrouw.

En niks gezegd. Týpisch de moeder van de vrouw.

Dezelfde dag nog werd ze geopereerd. De vrouw was direct na de operatie bij haar geweest. En ze moest toen ze belde weer huilen.

Wat voel je je dan ver weg.