Vandaag is de geboortedag van mijn moeder. Als je moeder dood is vier je haar verjaardag niet meer. Dan vier je haar geboortedag. 8 maart 2011 was haar laatste verjaardag. Ze werd toen 67 en daar is nog maar een half jaartje bij gekomen. Alsof ze wist dat het haar laatste verjaardag zou worden heeft ze alles uit die dag gehaald wat erin zat: aanloop van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat en een hoop cadeaux. Ik zal nooit vergeten hoe moeilijk ik het vond iets voor haar te kopen. Wat geef je je moeder op waarschijnlijk haar laatste verjaardag? Het werd een bos rozen, een van de vele, zou later blijken. Ze had een opdoffer gehad van de eerste zware chemokuur, die ene die wél aansloeg, en zat broos in haar speciaal aangeschafte verjaardagspakje op wat ik noemde "de commandopost", de bedbank tegen de wand in de woonkamer waar vandaan ze de hele dag door op- en aanmerkingen had op letterlijk alles en die ze amper verliet. Nu ze al weer anderhalf jaar dood is en de tastbare sporen van haar leven nagenoeg zijn uitgewist -talloze vuilniszakken met kleding, een onwaarschijnlijke hoeveelheid prullaria en haar meubels zijn afgevoerd naar de kringloopwinkel, haar geliefde huis is verkocht aan wildvreemden- verblijf ik in mijn van de erfenis betaalde camper in Spanje. Het land waar zij iets mee had en waar ze vaak is geweest. En overal kom ik haar daar tegen: ouwehoerend met de Spaanse mevrouw van de campingreceptie, een sinaasappel stelend uit een boom onderweg naar het dorp, onderhandelend over een paar instapschoenen op de vrijdagmarkt in Oliva en overdreven luidruchtig en vervelend in een innige omhelzing met de eigenaar van zo maar ergens een restaurant. En dan denk ik: "Mam, je moest 'ns weten wat ik allemaal meemaak hier in Spanje en wat zou ik het je graag vertellen!"
