`Zondenleer.
 Vóór de komst van de RKK werden iemands verdiensten enkel in Karma-eenheden gemeten (dus ook Jeshua redeneerde in Karma-eenheden).
De Paulinisten begonnen een mens anders te 'wegen'. Zij gingen hem zien als louter een optelsom van zaken waaraan hij schuldig was (zondigheden), plus een daaraan klevend stramien van boetedoening. Juist dat boete-stramien bood de Paulinist de mogelijkheid om een mens in een Paulinische dwangbuis te drukken.
Om er zeker van te zijn dat niemand aan die dwangbuis ontsnapte werd de mens vanaf zijn geboorte opgezadeld met een schuld (de Erfzonde). De Heidelberger Catechismus omschrijft dat als: "Elke mens is geboren in schuld en schaamte." Bovenop die startschuld werd verder alle schuld gestapeld die hij daarna nog opliep (door kerkelijke wetten te overtreden).
Deze zondenleer (die geen esoterische achtergrond had) was geheel sofistisch, oftewel, het was enkel een door mensen bedacht spinsel van woorden. Wat ook merkbaar was, want wat op het ene moment zondig was, was even later gewoon toegestaan.
Mensen, die tot de jaren van verstand kwamen, bleken dit inpak-systeem te doorzien en besloten:
- of terug te vallen op de Druïdische oerwaarden die men nog in zichzelf voelde (zoals je moet eerlijk en rechtvaardig zijn);
- of men hing God en gebod aan de wilgen en ontspoorde, roepende: "Als er geen perspectief is op een hiernamaals dan wil ik nu wel even alles meemaken..."
De RKK bedacht daarop, als ontsnappingweg, dat je voortaan 'Een algehele kwijtschelding van zonden kon bekomen als je, in je stervensmoment, een algeheel berouw betoonde'. Die mogelijkheid zou dan gegrond zijn in 'Gods eindeloze barmhartigheid'...
Die kwijtscheldingsformule had als consequentie dat een bandiet achteloos duizenden mensen kon ombrengen om dan toch naar de Hemel te kunnen gaan door enkel 'de geloofsbelijdenis' uit te spreken in zijn stervensmoment.
Naast de galg zag je voortaan een RKK-priester staan om de bandiet te helpen bij zijn geloofsbelijdenis, zodat zo'n moordenaar rechtstreeks kon doorreizen naar de hemel om daar aan te schuiven naast Jezus.
Dat er in die visie iets scheef zat werd door basisschoolkinderen al doorzien, want die begrepen niet waarom de moordenaar wel zo'n 'Hemelvaart' vergund was terwijl al zijn brave slachtoffers naar het vagevuur moesten omdat hun de tijd ontbrak een geloofsbelijdenis uit te spreken toen de knuppel van de moordenaar op hun hersenpan terechtkwam. Was dat niet in strijd met Gods oneindige barmhartigheid?
Ook de priester die, naast de galg staande, machtig genoeg was om de moordenaar tot in de hemel te tillen ontbrak het kennelijk aan de macht om iets aan het vagevuur-lot van die brave slachtoffers te doen. In dat redeneerproduct zat dus iets scheef.
Deze 'ontsnappingsmogelijkheid' noemde men de genade-optie. Latere Paulinisten noemden Paulus de uitvinder van de genade-optie en gaven hem zelfs de titel 'Apostel der Genade' (de man was overigens helemaal geen apostel, maar alla).
Rond 400 waren het kerkvaders als Augustinus en Hiëronymus die wat meer lijn in de genade-optie probeerden aan te brengen.
Zij borduurde door op de grondstelling 'dat elke mens een zondig wezen was en niet tot enig goeds in staat', wat betekende dat niemand door eigen verdiensten aan genade kon komen (hoe braaf die mens ook was). De genade moest dus van buiten komen en dan liefst zo dat de RKK invloed kon uitoefenen op dat toevoerkanaal.
Men begon met de stelling dat Christus Jezus de beschikking had gekregen over de 'genadevoorraad' sinds hij een zoenoffer had gebracht. Door aan het kruis te sterven zou hij 'de zonden der mensheid' op zich genomen hebben.
Daarbij mag geweten zijn:
- Dat Jeshua (de persoon die uiteindelijk tot voorbeeld van Christus Jezus strekte) nooit aan het kruis gehangen heeft (want een ander hing in zijn plaats en zelfs die kwam levend van dat kruis af).
- Dat het idee dat Christus Jezus geacht moest worden aan het kruis gestorven te zijn pas in 325 is bedacht.
- Dat het idee, dat het Christus Jezus was die de rol van Verlosser op zich had genomen, pas na 325 (Concilie van Nicea) was uitgewerkt.
De Paulinisten hadden een motief om Jezus in die positie te tillen, want, gingen ze verder, nadat Jezus zich uit het aardse had teruggetrokken figureerde de paus als 'zijn vertegenwoordiger op aarde'. Het was de paus die voortaan aangaf waaraan men zich MOEST houden om IN STAAT VAN GENADE te verkeren. Die pauselijke bevelen werden verpakt als dogma's met daarop een 'etiket' dat aangaf welke hoeveelheid schuld/boete men opliep bij overtreding daarvan.
Ook werd duidelijk dat een niet-Christen nooit in staat van genade kon komen te verkeren en daardoor nooit zalig kon worden ook al was hij de braafste mens van de gehele wereld. Ook op dat punt hadden de regelaars dus de 'oneindige barmhartigheid van God' uit het zicht verloren.
Het Paulinische systeem was zo ontworpen dat iedereen, die zich buiten het Paulinisch kader bewoog, zijn 'staat van genade' verloor. Dat overkwam je zelfs als je geen belasting betaalde. Bedenk daarbij dat Paulus er door het Romeinse bewind juist op uit was gestuurd om de haperende belastinginning te verbeteren. Ter ondersteuning van zijn acties had hij teksten paraat als: "Geef de keizer wat de keizer toekomt." Teksten die (nog later) in de mond van Jezus werden gelegd terwijl de oorspronkelijke Jezus (Jeshua) juist tegen die keizer vocht en vond dat de keizer helemaal nergens recht op had.
Ook kregen de Paulinische 'schaapjes' de plicht te gehoorzamen aan iedereen die boven hen was geplaatst (ook al was die persoon een schoft); dat alles werd onderbouwd met het statement: "Iedereen die boven jou is gesteld is door God zelf in die positie gesteld." Als je geslagen werd (de Romeinen hadden zeer losse handjes) dan moest je zelfs je andere wang toekeren.
Paulus bedoelde met dat (naasten)liefde-item heel wat anders dan wij daar tegenwoordig onder begrijpen. Hij bedoelde daarmee enkel dat we de ruwe handelswijze van de Romeinse militairen vergevingsgezind moesten benaderen. Voor de rest was er geen (naasten)liefde te bekennen binnen de Paulinische-structuur, wat duidelijk werd als je je niet naar die structuur voegde, want dan stond deze 'Apostel der Liefde' (en zijn opvolgers) klaar met een uitgewerkt liefdeloos pakket. Men sloot je buiten de groep (een nog steeds normale straf binnen kloosters), werd gevangen gezet, gemarteld of gedood. Er werden hele enge systemen toegepast om mensen tegen elkaar op te zetten (karaktermoord). In de tijd van de Katharen was dat systeem op het toppunt van zijn ontwikkeling. Uiteindelijk zijn er 70.000.000 mensen (in 'liefde') omgebracht (alles in naam van die arme Jezus).
Omdat Augustinus ook de esoterische component uit het RKK-denkpatroon had geschrapt (en bovendien het eenmalig-leven-idee had inbracht), bleef er een puur materieel denkpatroon over waarbinnen de mensen mochten acteren als 'schaapjes' in een materiële top-down structuur.
Ook het statement: 'Alle mensen die boven jou zijn gesteld zijn door God zelf boven jou gesteld' had typische consequenties.
- Was het de paus die eerst meende te kunnen vertellen waar jij je aan te houden had,
- daar kwamen de bisschoppen direct achteraan met hun bevelen,
- en ook de pastores kwamen zich met een grote mond op jouw stoep melden,
- en ook degenen die meenden erg dicht bij die pastores te staan,
- en ook degenen die meenden anderszins boven jou gesteld te zijn,
- en ook degenen die zichzelf wel eens even boven jou meenden te kunnen stellen enkel door een grote mond,
- enz.
Terwijl een Boeddhist het niet in zijn hoofd zou halen om jou een bepaald gedrag aan te zeggen (want God is best tot regulering in staat) ontstond er binnen de RKK een bluf top-down structuur van lieden die meenden dat ze jou wel eens even mochten vertellen waar jij je aan te houden had...
Zo kreeg ik zelf eens een windbuil op mijn stoep die, merkend dat zijn geblaat geen effect had, mij toevoegde dat ik 'niet gezeglijk was' en niet eens rekening wenste te houden met het feit dat hij een bijbelcursus had gevolgd...

==