Wie was die man?

Hoewel dit beroep uitgestorven is, willen sommige mensen de belleman in ere houden, ze slagen er dan ook wonderwel in.

In het bos te Bellegem, een nabij gelegen gemeente, om precies te zijn in het Bellegembos, Hermitagelaan, woonde er een “Belleman”. Op het bordje onder de bel stond geschreven Etienne Lievyns.

Geboren te Melden( bij Oudenaarde) op 6 mei 1923
Hij was veelzijdig man, van beroep uit een schoolmeester, Zijn hobby’s bestonden uit boogschieten, borstels binden, maar vooral folklore.

Men wilde weten hoe de man op het idee kwam om het ouderwetse opnieuw uit te voeren.

Geboren te Melden( bij Oudenaarde) op 6 mei 1923 na een pijnlijke ziekte overleed hij te Kortrijk op.

Hij was veelzijdig man, van beroep uit een schoolmeester, Zijn hobby’s bestonden uit boogschieten, borstels binden, maar vooral folklore.

Men wilde weten hoe de man op het idee kwam om het ouderwetse opnieuw uit te voeren.

Daar door trok men er opuit om dat te achterhalen, het hoe en het waarom belleman zijn

Op een gezapige wijze begon hij dan telkens weer zijn verhaal:

“Met de bel in de hand riep de belleman de bevolking samen na de mis op het kerkpleinen verkondigde de berichten van op een verhoog of roepsteen, een bellemanshuisje of op de pui van het stadshuis zijn bericht.

De belleman was meestal de koster van het dorp, een gepensioneerde veldwachter, of een arme persoon die op die manier probeerde wat centen bij te verdienen.

De belangrijkste mededeling was ongetwijfeld wat er besproken was in de gemeenteraad.

Ook kwamen noodslachtingen in aanmerking, daar in de meeste gevallen de mensen dan een stukje konden meenemen naar huis.

Openbare verkopingen kwamen eveneens in aanmerking.

De roepsteen was zowel rond of vierkant, en was meestal gelegen aan de kerk of aan een dorpscafé.

Een bellemanshuisje was een klein verhoogd huisje dat voor de kerk of in het midden van het dorpsplein stond.

Een pui was het terrasje van het gemeentehuis. Het “schettekot” of het bellemanshuisje werd in sommige dorpen in de kerkmuur verwerkt en was voorzien van tralies.     

Het schijnt dat er voor de hoogmis wel eens een zwijntje of een kip werd in geplaats die dan achteraf door de belleman werd verkocht ten voordele van de arme mensen van het dorp.

Het beroep is na de tweede wereldoorlog verdwenen uit het dorpsleven.

Onze noorderburen noemen de roepsteen een kostersteen.

In België zijn er ongeveer nog een tiental, in vergelijk met Engeland, het land telt 103 erkende Bellemannen en –vrouwen. Ook in Canada, Verenigde Staten, Australië, de Bondsrepubliek Duitsland en Nederland zelfs zijn er bekend in Bermuda. Er in gent in 1989 bij het officieel kampioenschap 183 erkende Town criers.

Bij zo een kampioenschap concentreert men zich op de volume, de klaarheid en de volhoudende inspanning. Tevens ook op de dictie en variatie en intonatie in de stem. En als laatst maar niet minder, op het voorkomen, de houding en de manier, waarop de aandacht van het publiek getrokken wordt; Ook heeft de jury oog voor het adequate gebruik van instrumenten, de kledij en de inhoud van de roep.