Dit is een probeersel een kerstboompje van oude fietsbanden. Nu ik zie dat het gelukt is ga ik een grotere maken. Als hij af is toon ik hem hier ook. Groetjes
20080116 Ingezonden aan Pascal Seniorennet als verhaal voor in het maandelijks tijdschrift
Mijn man leed aan kanker en was bedlegerig. Ik had mijn werk opgegeven om voor hem te zorgen, en daardoor had ik bijna geen contact meer met de buitenwereld. Daarom besloot hij mij een computer cadeau te doen. Ik had geen enkel benul over de werking van een pc, maar mijn zoon had beloofd om mij te helpen. De eerste minuten kreeg ik die computermuis maar niet onder controle; het was net of die muis leidde een eigen leven en wou steeds het tegenovergestelde doen van wat ik wou. Doch ik geef me niet zo gauw gewonnen en tegen de avond luisterde ze naar mij. Enkele dagen later kon ik op internet en een heel nieuwe wereld ging voor mij open. Door de aanschaf van enkele nieuwe boeken was ik al snel op de goede weg geraakt. Uiteindelijk belandde ik bij Seniorennet (hoewel ik zelf nog geen senior was). Dat was een meevaller, want nu pas kon ik alles lezen in een begrijpende taal. Al vlug geraakte ik een chatroom binnen. Mijn man, die zelf wel een computerkenner is, volgde alles vanuit zijn ziekbed. Ik zat met mijn pc op korte afstand van hem. Hij was wel te moe om me wegwijs te maken, maar hij genoot van mijn snelle vorderingen. Als ik dan chatte kwam ik soms mensen tegen die hij kende van vroeger. Dan stelde hij vragen en kreeg ik antwoorden, die ik dan weer doorgaf aan hem. Zo had hij ook nog een beetje contact met anderen via mij en de pc. Ik stelde duizend en één vragen. Steeds gaven ze me tekst en uitleg, en ze waren geduldig met dat nieuwkomerke. Mijn man zei, toen ik zo bezig was: Gewoon hier liggen en naar jou zien, terwijl je achter uw pc zit, dat geeft mij een warm gevoel. Ik ben echt gelukkig! Op een gegeven moment was ik op zoek naar een praatgroep met gelijkgestemde zielen. Zo kwam ik op een zondagnamiddag bij mijn zoektocht op een website terecht, waar ik een zoekertje zag staan dat mij wel aansprak: Alleenstaande man wenst geen relatie maar zoekt een mailmaatje. Ik stuurde een mailtje en wachtte voorzichtig af. Als het maar iemand is met een luisterend oor dacht ik (waarom zou dat geen man kunnen zijn?). Daags nadien kreeg ik een mailtje van een man die niet eens meer wist dat hij dat ooit geschreven had. Het zoekertje bleek immers meer dan één jaar oud. Maar hij was enthousiast om met mij te mailen. Dus begonnen wij met elkaar te praten. Ook mijn man volgde de gesprekken mee. Hij vond het prima dat ik zo af en toe een leuke babbel (mail) had. Wij mailden over dingen die ons bezighielden, maar ik vermeed het om te spreken over de ziekte van mijn man. Het was mijn bedoeling om tijdens het mailen afstand te nemen van de hopeloze toestand waarin mijn man en ik zaten, en ik wou zeker geen medelijden opwekken.
Een paar weken later begon het steeds slechter te gaan met mijn man. Je kan het vervolg van dit verhaal raden: mijn man overleed en ik kwam in een zwart gat terecht. Ik had nood aan een goede babbel en besloot om de pc op te starten. Ik opende mijn mailbox en zag dat mijn mailmaatje er in zat. Toen ik hem terugmailde en zei dat mijn man overleden was, schrok hij natuurlijk. Hij stelde voor dat als ik ergens mee zat, ik dag en nacht naar hem mocht mailen. Hij liet vanaf dan de deur van zijn computerkamertje s nachts open staan. Als hij dan niet in een diepe slaap gedommeld was, kon hij het signaal van een binnengekomen mail horen. Enkele weken later spraken we af om elkaar eens in levende lijve te zien. Het klikte tussen ons en nu zijn wij meer dan vijf jaar bij elkaar. Gelukkig, en dat door een mailbox.
Ik weet niet of het zal verschijnen in het maandblad, daarom zet ik het alvast hier.
Een paar stukjes die ik veranderd heb van uitzicht 1) Orchidee in sierglas 2) Tafelstuk in pitriet met orchidee 3) Glazen tube met een bloem waar ik de naam van vergeten ben. 4) Staander met verschillende kleuren Zo heb ik steeds nieuwe kleuren in huis
Een stukje dat ik maakte om de lente in huis te halen.
