Het leven van Enzo onze poes

Geboren op 06/02/2004 (ros/wit katertje)

Door een stom ongeluk overleden in onze huiselijke kring te Ranst.

Hij had een mooie toekomst voor zich maar helaas het noodlot besliste daar anders over.

Amper geïnstalleerd in ons nieuwe huisje namen wij hem mee uit de winkel, samen met een mand een kattenbak en enkele speeltjes, waaronder zijn hondje, waar hij stapel op werd.

Vlak voor de winkel van het kringloop center hadden wij een kinderpark op de kop kunnen tikken, van mensen die dat net brachten. Mijn man heeft daar dan draad rond gedaan, zodat Enzo er niet zou uitkunnen, en toch bij ons zou kunnen zijn ( ons huis was nl.nog een echte werf) Anders zou hij nog een tijd in de winkel moeten blijven, want wij hadden nog heel wat werk.

Enzo was alles heel vlug gewoon, maar soms was hij een echte rosse.
Zo heeft hij de eerste weken bij ons door gebracht, in zijn park. Als we aan het schilderen waren, namen we een kleine rustpauze om eventjes met hem bezig te zijn.

Slapen dat deed hij in zijn park, zijn kattenbak stond er ook in. Dat kende hij vlug, als wij naar boven gingen wist hij dat hij in zijn park moest, en kon het soms wel even duren voor ik hem te pakken had.
Maar als ik zijn hondje (een klein pluche ding) liet zien dan kwam hij als de bliksem, want dat was van hem alleen, daar was hij echt zot van.
Dat was lief om aan te zien hoe hij daar zijn gang mee ging (net een klein kind).

Hij was ons kindje, hoewel ik me soms al eens kwaad moest maken, omdat hij bijvoorbeeld weer eens aan mijn benen hing en mijn been vanonder vol krabben stond.
Van ophouden daar wist hij niks van, als ge begon te spelen met hem kon hij niet stoppen, hij bleef maar terug komen om te spelen.

Wij hebben ondanks de korte periode dat hij bij ons was veel plezier beleefd aan die kleien deugniet.
Zo kon hij afkomen met zijn rug omhoog en scheef zoals een krab, plezant, dan kon je zien dat hij zich amuseerde, lachen en praten dat was het enige dat ontbrak.
Maar ronken dat kon hij als geen ander, van af het moment dat hij bij ons kwam begon hij te spinnen dat het een lust was.
Als wij s ’avonds naar de tv zaten te kijken in de zetel, dan duurde het niet lang of hij lag tussen ons in te slapen en te spinnen (natuurlijk)

Mijn man is een nieuwe trap aan het maken, en daarom slapen wij in de living op een luchtmatras.
Enzo heeft al enkele malen bij ons in de living op de zetel of in zijn mandje geslapen, maar als hij het in hem heeft zit hij van alle deugnietenstreken uit te spoken zodat wij niet kunnen slapen.
Soms springt hij als een zot op en af de zetel, koerst naar de keuken, om dan vervolgens helemaal boven tegen het plafond, in de electriciteitskast te kruipen, waar hij dan gaat liggen, en doet of er niks aan de hand is .
Daarom zetten we hem nu s ’nachts in de badkamer met zijn mand en kattenbak, want anders trekt hij steevast naar boven (via de trap in wording) en kan hij niet meer terug naar beneden
(Het is meer dan eens gebeurd dat mijn man zotte toeren moet uithalen om Enzo terug beneden te krijgen, dan zit hij van daar boven naar ons te kijken en te wachten tot mijn man hem komt halen.

Zo heeft mijn man hem al eens naar beneden gelokt met een kleine kartonnen doos boven te houden, daar kroop Enzo dan in en zo kon mijn man hem dan veilig naar beneden brengen.
Andere keren kon ik hem lokken met zijn hondje en ging mijn man boven op een ladder staan om hem zo naar beneden te helpen.

Als we in bad gingen stond hij aan of op de badrand te wachten, tot hij erin zou mogen, als wij er dan uit waren, zetten we hem er even in, en je kon zien dat hij ervan genoot.
Ik nam hem dan uit bad met een grote handdoek rond hem, dan was het zeker alsof ik een kindje in mijn armen had, en hij genoot van al die aandacht hoor.
Nadien was hij dan steeds heel rustig en sliep de ganse nacht (zonder deugnietenstreken).

De laatste dagen is hij bijzonder actief, hij springt op de scheidingsmuur om bij de hond en de kat van hiernaast te zijn. Gaat doodleuk op ons dak onze woning inspecteren, en zit op het dak van de garage zo kan hij de hele buurt afspeuren.

Deze week heeft hij een hele avond de mensen van hiernaast gezelschap gehouden, ze zeggen dat zelfs hun klein zoontje aaikes krijgt van Enzo, en ze vinden hem ook zo schattig.
Het is een echte lieverd, soms een beetje ondeugend , maar dat hoort bij kat zijn.

Ik zie aan Enzo wanneer mijn man thuis komt van zijn werk, want dan gaat hij tegen de draad zitten wachten tot ik de poort open doe om dan als eerste bij mijn man te zijn.
Als wij in de tuin gaan dan springt hij op ons om te spelen, als mijn man dan met hem speelt is hij vlugger moe dan Enzo, want die weet van geen ophouden.

Zaterdag morgen 11 september 2004 rond 2 uur sta ik op, als ik in de badkamer kom zie ik dat Enzo rustig in zijn mandje ligt te slapen, hij hoort mij zelfs niet (geloof ik). Rond 6 uur ga ik naar het toilet en nu ligt Enzo bovenop de kast, in de badkamer. Als hij mij zie springt hij van de kast, en komt tegen mijn benen aaien, ik streel hem even over zijn koppeke en hij begint zoals altijd direct te ronken.
Ik twijfel even of ik hem niet mee zou laten gaan naar de living, maar omdat het nog zo vroeg is laat ik hem nog wat in de badkamer (had ik dat maar niet gedaan).
Als ik terug in bed kom is mijn man ook wakker en liggen wij te praten over de betekenis van het woord vriendschap .
Na een tijdje, ik denk zo’n halfuurtje, horen wij een poes janken, mijn man zegt : wat zou onze Enzo nu denken als hij dit hoort? Ik denk dat het op de straat is, en zeg, misschien hoort hij dat niet. Wij vallen terug in slaap.
Om 8.30 uur word ik wakker en ga ik naar de badkamer , als ik binnenkom zie ik nergens onze Enzo, niet in zijn mand niet op de stoel en ook niet op de kast.
Ik doe de draperie van de venster opzij, omdat dat de enige plaats is waar hij nog kan zitten, en ja daar is hij.
Hij hangt half uit het tuimelraam, zijn bovenste gedeelte binnen, en zijn onderste buiten, ik denk dat hij naar binnen wil en praat tegen hem, maar hij beweegt niet .

Pas dan besef ik dat hij daar bewusteloos hangt, ik weet niet meer waar ik het heb, en begin te roepen op mijn man, terwijl ik de keuken in ren. Mijn man denkt dat ik roep tegen Enzo en staat op om te zien wat er scheelt, ik kan het bijna niet gezegd krijgen, zo hard ben ik geschrokken.
Mijn man gaat direct zien in de badkamer en ziet dat het te laat is, onze Enzo is dood.
Hij vraagt een plastieken zak en neemt onze Enzo uit het raam, wat niet gemakkelijk gaat, zo zegt mijn man (want ik durf niet te kijken).

Het ontbijt smaakt ons niet, we zijn verschrikkelijk verdrietig, we hebben ons al zo gehecht aan die kleine, want zo noemen wij hem soms ( het is onze kleine) .
Ik voel mij ook een beetje schuldig, want als ik hem mee laten gaan had om zes uur dan zou hij nu nog leven.
Maar mijn man bekijkt het allemaal een beetje nuchterder dan ik, en maakt een reconstructie van hoe het zou kunnen gebeurd zijn. Om de een of andere reden is Enzo buiten geraakt door het raam (dat kan niet anders). Toen is hij terug naar binnen willen gaan, want het regende en nat gras vond hij niet zo leuk. Hij moet met een sprong op het schuine deel van het venster gekomen zijn, dat heeft hem de adem afgesneden, hij heeft nog gesparteld (dat zagen wij op het venster). Maar met zijn natte pootjes had hij geen grip op de ruiten, en dan zullen wij dat gejank gehoord hebben ( klagend geluid zoals katten doen als ze op jacht gaan dacht ik ).
Erg lang kan het niet geduurd hebben, want hij was al stijf toen mijn man hem uit het raam haalde.
Wat later heeft mijn man hem dan begraven in de tuin.

Wij zullen nog veel over onze kleine Enzo praten, want hij was wel heel speciaal.
Spijtig dat het zo vlug voorbij moest zijn

22-11-2005 om 15:43 geschreven door biekebolleke