Ik was 12 jaar en kwam naar huis van het internaat. We passeerden in de Carnotstraat een kampeerwinkel die alles had om mij te fascineren met zijn artikelen. Er lag nu eens alles om te kamperen in die iets primitievere tijd van kompassen. Drinkbussen en natuurlijk nog veel meer, waar een jonge wandelfan kon van dromen.
Eén reclamecampagne zal ik nooit vergeten. Op een gegeven moment had de uitbater een dolk in zijn etalage liggen.
Daarnaast lag een kaartje waarop geschreven stond : "Voor kleine huiselijke geschillen". Daarboven lag een grotere kaart met de woorden : "Voor iets grotere huiselijke geschillen".
Het grote zwaard kostte wel 3000 frank.
Ik word betaald door het ziekenfonds/
om gehandicapt te zijn,/
en een gebeurd mirakel/
ontsnapt niet aan de dood/
alhoewel het er eventjes op leek./
Een schizofreen begint zijn derde jeugd/
alleen met lichamelijke kwaaltjes,/
terwijl een gelouterde geest/
altijd klaar staat om het lijf te verlaten,/
na het zothuis kent men de hemel pas.//
Geef mij even de tijd om wat te dromen over mijn ziel,/
die verward was in zijn voertuig vol arthrose ;/
ik moet mijn pijn leren aanvaarden om daarna te kunnen vergeten,/
vol overgave naar een drempel zonder vergankelijkheid.//
-------------------------------------------------------------------------------------
De haveloze bedelaar smeekte me om wat geld,/
Ik gaf hem vijf euro ;/
bijna onmiddellijk daarna vroeg hij me dat briefje van vijftig.//
-------------------------------------
