Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum,alle verhalen, vragen en wetenswaardigheden die betrekking hebben met Portugal zijn hier van harte welkom
Obrigada voor uw reactie Dona Faia, ik hoop dat u op een dag een beslissing kunt nemen, over terug keren of niet en dat dat dan de juiste beslissing is, kan mij helemaal goed indenken wat voor tweestrijd dat is, ikzelf heb nooit spijt gehad van mijn vertrek naar Portugal, maar als ik om wat voor reden dan ook zou moeten terug keren naar mijn geboorteland, weet ik niet of dat makkelijk zou zijn voor mij.
Gisteren zaten wij in een restaurant te eten, we waren uitgenodigd door Klaus en Cristina, de baasjes van Asco, die ons zo wilde bedanken voor het terug vinden van hun trouwe viervoeter. Engelse vakantiegangers die aan een tafeltje achter ons zaten, waren het niet eens over de aan hun gepresenteerde rekening, er stonden bedragen op die zij niet konden thuisbrengen. In Portugal worden er de zogenaamde entradas op tafel gezet bij uw binnenkomst, dat kan varieren van brood met boter, olijven, paté, enz. maar in de duurdere restaurant´s , bestaat dat uit gamba´s meloen met ham, en verdere heerlijkheden, als u daar niet van eet, word het ook niet op de rekening gezet, ook al blijft het verstandig dit altijd even te controleren. Veel mensen die dit niet weten denken wanneer ze deze lekkernijen op hun tafel krijgen, dat is aardig, maar weten niet dat ze het moeten betalen, doorgaans gaat dit maar over een paar euro, maar wanneer u in de duurdere restaurants eet kan dat een onaangename verrassing zijn.
Al eerder vertelde ik u iets over mijn honden maar heb ze nooit aan u voorgesteld, dat wil ik graag doen want het is een apart span. Het was 24 December 2000, ik zat in de tuin een boek te lezen ,( ja dat kan in December in Portugal) toen ik iets van gepiep, klagelijk gejank hoorden , nou ik moet maar eens gaan kijken wat dat was, ik geloofden mijn ogen niet, 2 puppy´s , alles bij elkaar was het twee handjes vol, wist niet hoe snel ik met de hondjes binnen moest komen, mijn echtgenoot die naar muziek van Helmut Lotti zat te luisteren vroeg me wat heb jij daar, even verbaast als ik natuurlijk toen hij de hondjes zag. Ik ga eerst maar even naar de dierenarts zei ik tegen mijn echtgenoot, ho, wacht even niet zo snel, ze moeten nog een naam zei hij, de grootste is Helmut en de kleinste Lotti, dat was vast geregeld. Bij de dierenarts bleek dat ze beiden gezond waren, amper 5 weken oud, en zeker bewust in de buurt van ons huis neergezet. Nu is het zo dat zowel Helmut als Lotti meisjes zijn maar ja weten die honden veel. Helmut de grootste is altijd een beetje een bange hond gebleven, maar ja als je zoveel meemaakt als je nog zo klein bent is dat ook niet vreemd , maar het is een heel lief dier. Lotti is werkelijk een knuffeldier en.........ze zingt niet zo goed als de ECHTE Lotti natuurlijk maar bij hoge tonen van een klarinet of viool of als mijn gsm overgaat worden wij getrakteerd op een serenade.
In het nabij gelegen dorp is het feest, en dan worden er elk uur FOGUETES (vuurpijlen) afgeschoten, gevolgd door knoerharde knallen, want het is feest en tot in de verre omtrek moet iedereen dat weten, feest dus........maar niet voor iedereen, en in het bijzonder niet voor Klaus en Cristina een Duits koppel die hier in de buurt in een pension zitten met hun hond Asco, het arme dier was zo geschrokken van de knallen, dat hij gevlucht was, kan me dat goed voorstellen, de eerste keer dat wij te maken hadden met dit volksvermaak, dachten we dat de oorlog was uitgebroken. Klaus en Cristina diep triest natuurlijk, je trouwe kameraadje zoek en dat ook nog eens in het buitenland, toen wij dit hoorden hebben we gevraagd of ze een foto hadden van Asco, ja die hadden ze, deze snel uitgeprint, daarbij de tekst, Vermist, als u deze hond gezien heeft, of weet waar hij is bel dan a.u.b. onderstaand telefoon nr., ons nr. erbij daarna op alle publieke plaatsen gevraagd of we genoemde foto mochten ophangen, en dat mocht van iedereen. Nog even melding gemaakt bij de politie en de gemeente, en nu wachten en hopen dat de telefoon gaat,..........en dat was na ongeveer 2 uur, Sr. Alfredo die niet zo heel ver bij ons vandaan woont, had de hond zien lopen, toen hij terug kwam van het plaatselijk clubhuis, waar we ook een foto hadden opgehangen, Sr. Alfredo heeft Asco mee naar huis genomen belde ons en wij konden Klaus en Cristina vertellen dat we Asco konden halen, en toen brak het vuurwerk los, maar deze keer was iedereen gelukkig.
Vandaag regent het zo nu en dan, de stroom is er vandaag zeker al 10 keer uitgeweest, steeds maar even, dat zijn zo van die kleine ongemakken die bij het land horen, nu is het steeds maar even, vroeger bleven we soms een hele dag zonder stroom. Ja die regen voor ons is het heerlijk voor de plantjes ook, voor de vakantiegangers die vaak toch ook voor het mooie weer naar Portugal komen is het minder, maar een troost het regent warm water.
Langs deze weg wil ik bedanken voor alle lieve welkomstwoorden in mijn gastenboek, van collega bloggers, neem even een kijkje in mijn gastenboek en vergeet vooral niet alle collega´s die daar in staan even te bezoeken.
Bijna alle Portugesen die ik spreek en ooit in het buitenland hebben gewerkt en gewoond, waar dan ook in Belgie, Nederland, Duitsland, Frankrijk, Zwitserland, Luxemburg, Canada enz, en zijn terug gekomen naar hun geboorteland, zeggen unaniem dat dat niet het slimste is wat ze ooit gedaan hebben. Saudade naar familie en het klimaat waren voor velen de drijfveer om terug te gaan . In mijn vorige oproepje waarin ik vraag aan lezers te vertellen hoe zij Portugal ervaren, ben ik eigenlijk vergeten daar bij te vermelden, dat ook Portugesen welkom zijn hun ervaringen in het buitenland en evt. terug keer in Portugal te vertellen.
Toen ik vanmorgen vroeg met de honden ging lopen had ik een ontmoeting met 4 wilde zwijnen, vlak bij mijn huis, de zwijnen zichtbaar niet blij met onze aanwezigheid, gingen er snel vandoor. Ik denk dat ik nu wel weet wie er verantwoordelijk zijn voor het opruimen van het fruit dat van de bomen op de grond valt. Een eindje verder staan de Teunisbloemen weelderig te bloeien, zij op hun beurt trekken weer prachtige vlinders aan. De dag is een beetje bewolkt begonnen, maar voor ik terug thuis ben is de zon weer doorgebroken en op het terras liggen de hagedissen te zonnen, kortom mijn dag kan niet meer stuk.
In het nabij gelegen dorp is het feest, en dan worden er elk uur FOGUETES (vuurpijlen) afgeschoten, gevolgd door knoerharde knallen, want het is feest en tot in de verre omtrek moet iedereen dat weten, feest dus........maar niet voor iedereen, en in het bijzonder niet voor Klaus en Cristina een Duits koppel die hier in de buurt in een pension zitten met hun hond Asco, het arme dier was zo geschrokken van de knallen, dat hij gevlucht was, kan me dat goed voorstellen, de eerste keer dat wij te maken hadden met dit volksvermaak, dachten we dat de oorlog was uitgebroken.
