|
Ontroerend
vind ik dit gebeuren, het verlies van iemand die je dierbaar is doet altijd pijn. Het is dapper dat je er durft over te praten. Graag zeg ik je dit ' blijf vechten zorg goed voor jezelf ' ik heb een familielid die al 25 jaar tegen kanker vecht , telkens op 'n andere plaats. Zij is sterk en moedig wil zeker geen medelijden, ondertussen is ze wel bijna 75 jaar. . . . sterkte bomi
22-06-2005 om 21:29 geschreven door bomi
er brand een kaarsje
hallo ik ben een vrouw en heb gelukkig wat meer geluk gehad maar wel een zeer slechte tijd meegemaakt ,ben beide borsten kwijt en hoop dat alles nu stil blijf ik dank ook mijn man voor zijn steun en liefde die hij me in deze 4jaar heefd gegeven en het is een moeilijke strijd en alleen kan men moeilijk winnen maar ik brand nog elke dag een kaarsje voor degene die nog strijden en en voor hen die achterblijven groetjes celina 23-06-2005 om 22:20 geschreven door celina
heel veel moed
ik was ontroerd bij het lezen van je blog !! Waarom moeten zulke vreselijke dingen gebeuren , van het leven dat men droomt is het leven de weerklank niet Zelf ben ik mijn man verloren toen hij 30j was in een verkeersongeval ; moed en toch geloven in de toekomst Groetjes
02-08-2005 om22:04 geschreven door veveke
knap
hallo, heel prachtig blog, enkel spijtig dat het wat weinig wordt bijgewerkt. ik zou het enorm interessant vinden moesten er ervaringen, tips of andere worden op geplaatst, eventueel informatie of meningen; die voor iedereen nuttig kunnen zijn; nogmaals proficiat met het blog en ook veel eerbetoon aan Daisy
18-08-2005 om 14:39 geschreven door Johan
mijn moeder
IK weet niet goed hoe beginnen, maar het doet zo'n pijn. Mijn moeder is overleden aan borstkanker, ze was nog geen veertig jaar en wij bleven achter .Een vader met vier kinderen , waarvan de oudste ik was , 14 jaar, de jongste was 7.Wat je dan allemaal te verwerken krijgt, dat kan geen mens je vertellen, je wordt plots heel volwassen maar het gemis aan een moeder kan nooit meer helemaal goedgemaakt worden. Beste naaste familie , veel sterkte , ik weet wat het is, denk aan de schone momenten , het waarom zullen we nooit weten.
19-08-2005 om 09:05 geschreven door tia
mooi
mooi dit eer betoon aan daisy,en het geeft ook een steuntje in de rug van degene die nu nog aan het vechten zijn tegen kanker.Hopelijk door het neerschrijven in dit blog, helpdit jou verdriet eenstukje te verzachten.
19-08-2005 om 10:22 geschreven door mary
ontroerend
Als borstkankerpatiente doet het je wel iets om dit allemaal te moeten lezen, en denk je wanneer kom ik terug aan de beurt. Alles is zo wankel,en als moeder van kinderen en kleinkind lees ik ook hoe snerpend de pijn is om dragen voor de moemoe en kind en familie. Zo te lezen was deze mevrouw een grote steun voor iedereen en laat zij een diepe droevenis achter. Ik wens heel de familie veel sterkte toe. Liesje van borstkankersite.
19-08-2005 om 16:54 geschreven door liesje
ontroerend
al het verdriet dat een mens moet meemaken ,het waarom zullen we nooit weten jou blog
verdient een bloemetje
20-08-2005 om 05:08 geschreven door palson
oprecht
oprechte eerbetoon aan daisy. ik weet dat het moeilijk is om een dierbare te verliezen. ik wens je veel sterkte toe. groetjes
23-08-2005 om 21:14 geschreven door ria53
Eerbetoon aan Daisy-steun aan familie en vrienden
Daisy, net zoals Ria heb ik jou leren kennen in ons sportgroepje te Gent. Ook al hebben we elkaar maar enkele keren ontmoet, toch herinner ik mij jou als een vlotte, opgewekte vrouw die sfeer bracht in ons groepje. Ik wens jouw familie veel sterkte toe en weet dat jij in onze gedachten blijft en een plaats hebt in ons hart. Rita
27-08-2005 om 14:18 geschreven door Rita Adriaens
hallo
dat moet erg zijn voor een kind zo jong haar mama te verliezen
06-09-2005 om 22:26 geschreven door palson
mijn woorden van troost zijn gemeend ,ook ik ben bang
29-09-2005 om 21:00 geschreven door booke
ontroerend
Het verlies van iemand die je dierbaar is doet altijd pijn. We stellen ons steeds de vraag, waarom moeten zulke vreselijke dingen gebeuren? Ik heb begin dit jaar ook twee dierbare verloren, mijn schoonzus en neefje, en het blijft moeilijk te verwoorden wat gevoel je daar
aan overhoud. Vele groeten
04-10-2005 om 18:59 geschreven door May
LIEFDE EN GEMIS
Mijn liefste daisyéén jaar is het nu vergeten toch ben ik er nog maar zelden over.
Dagelijks doorzoek ik nog het internet op zoek naar toch minstens één foto van jou.
Daisy het was moeizame strijd en je bent verloren, maar weet dat ik nog elke dag aan jou denk.
It was a fight you could not win, there was one last final battle for you on the horizon one you won't saw coming and one you may not survive, there where right, you did not survive altough there was one last final you had to do, say goodbye to Jutka and you did it.
Deesje, ik droom nog elke dag over onze momenten, ik hoop dat Jutka zeker nooit opgeeft in de liefde, want ware liefde bestaat wel degelijk, dat heb jij meermaals bewezen.
Jutka moet weten dat " there isn't a door love can't open, no sea love can't swim and no mountain love cant clime"
Men zegt dat de tijd alle wonden heelt, maar deze wond is gewoon te diep om te helen.
Jouw liefde heeft jou uiteindelijk vermoord.
Je hebt opgegeven , maar 'k kan het je niet kwalijk nemen, je hebt moedig gevochten men meisje, hoeveel mensen kunnen zeggen dat ze vreedzaam zijn heengegaan in de armen van moedersliefde.
Jouw glimlach, spontaniteit en je uistraling, dat houdt me elke dag recht.
Claudine, Je moet weten waar je het nodigt acht dat je op mij kan rekenen en aarzel ook niet om beroep te doen op mijn kapitaal wanneer je ooit financiële moeilijkheden hebt.Veel liefs,V.
12-05-2006 om 22:23 geschreven door V.
LIEFDE EN GEMIS
Beste Daisy,
Ik mis haar nog steeds zoveel.
Ik zat bij Daisy in de klas vroeger, we waren harstvriendinnen, stiekem wisten we toch van elkaar dat we beste vriendinnen waren.
Haar leven was een droom en zeker toen haar dochtertje Jutka ter wereld kwam.
Dolblij was ze.
Ik ging haar eens gedag zeggen op haar school De Veerman en ze liet een tekening zien die Jutka gemaakt had.
Fier dat ze was.
Maar vanaf het moment dat ik wist dat ze terminaal was kon ik nimeer
ik wou en kon haar niet verliezen.
Oh ik haat me zo, ik heb haar niet eens bezocht en achteraf vernam ik dat ze gestorven was.
Ik haat me nog elke dag daarvoor ...
Gewoon geen "goodbye" kunnen zeggen.
Maar wie ben ik als iemand recht heeft op afscheid is het wel degelijk Jutka.
Ik ben dan verhuisd voor mijn werk naar Parijs en nu ben ik even in België.
Gisteren ben ik langs de kerk in lochristi gereden en even voor de kerk gestaan.
In dat slechte weer heb ik toch eventjes aan daisy gedacht.
Ik voelde me goed, even buiten in de wind voor de kerk toch had ik gevoel dat daisy naast me stond en me vanalles vroeg.
Ik zou zo graag weten hoe het met haar zou gaan.
Maar helaas vertrek ik weldra weer naar Parijs.
Waar ligt Daisy begraven, ik zou haar graag eens bezoeken.
Ik ben er zeker van dat Daisy jullie hartelijk mist.
En haar vrienden ook.
Hoor je nog iets van haar vrienden?
en van die ene Steven Smet?
Want hij was een van haar beste vriendinnen niet?
Veel liefs en spreek je nog
Mis daisy enorm
24-05-2006 om 16:36 geschreven door V.
|
