Ik lag daar op de grond en het vroor min 6 ik voelde mijn benen niet meer. Ik wist niet wat er aan de hand was met mijn benen maar ik dacht echt dat ik nooit meer kon lopen. Ik keek op een gegeven moment naar mijn been omdat het warm werd, toen zag ik zoveel bloed en mijn bot. Ik had zo'n snee in mijn knie dat het vel er gewoon los aan hing. Ook mijn andere been was er niet zo goed aan toe. Mijn boven been had een flinke klap gehad. Wat normaal recht moest lopen liep nu in een ontzettend deuk.
De ambulance kwam pas een kwatier na dat het ongeluk gebeurt was. We zijn toen naar het ziekenhuis gebracht, en daar bleef ik maar doordrammen dat ik mijn moeder wou zien. En ze zeiden elke keer maar dat ze mijn moeder zo gingen bellen. Later die ochtend keek ik op de klok en zag dat het al half 6 was en mijn moeder was er nog niet. Ik heb toen mijn moeder zelf moeten bellen. Ze was zo ongerust. Mijn vader had me al overal gezocht. Ik was zo blij toen ze eenmaal bij me was. Ik kon alleen nog maar huilen.