De eerste 6 maanden

Voorwoord

Onderstaande getuigenissen beschrijven de eerste maanden betreffende de gevoelens, angsten, vorderingen of conditie, en levenskwaliteit na een bypass of overbruggingsoperatie (ook vaatomleiding genoemd) van verstopte kransslagaders van het hart, waarbij onder meer het borstbeen werd open gezaagd en aders uit het been (onderste ledematen) werden genomen om een bypass van aders aan het hart te voorzien.

Waarschuwing:

Sommige getuigenissen hebben heel wat cijfermateriaal verzameld zoals bloeddrukcijfers, of polsslagen OF afstanden bij het wandelen of fietsen, cijfermateriaal tijdens de cardiotrainingen enz.  Iedereen is verschillend, ook leeftijd is belangrijk. De cijfers zijn dus enkel een aanwijzing. Pin je daar niet op vast of panikeer niet wanneer je deze cijfers niet behaald. Raadpleeg eventueel bij twijfel of ongerustheid uw arts.

Getuigenis 1 – Louis – 61 jaar

Voorwoord: Levenswijze

Al 10 jaar probeerde ik wat op mijn gewicht te letten, dat gemiddeld rond de 80 kg schommelde. Ik  hield door jaarlijkse controle mijn cholesterol in de gaten die gemiddeld 185 was. Ik nam gedurende 10 jaar een cholesterolverlager simvastatine, en een bètablokker atenolol.

Tijdens de werkweek fietste ik 13 km naar het werk zodat dagelijks 26 km aan sport werd gedaan. In het weekend of tijdens vakanties werd dagelijks gewandeld of gefietst.

Als beroep was ik chef van een ICT-computerafdeling, en had 10 medewerkers. Dit bezorgde heel veel stress, zeker de laatste 5 jaar, vooral omdat ik door het management er steeds op gewezen werd dat de cijfers of doelstellingen niet werden gehaald.

Een 6-tal weken voor de operatie werd ik opzij gezet in mijn functie omdat de cijfers niet werden gehaald. Omdat ik van oordeel was dat ik wel goed presteerde, en omdat ik dit werk graag deed had ik enorm veel verdriet van dit gebeuren.

Overmand door verdriet voelde ik na deze afzetting een pijn in de hartstreek. Ik was van mening dat dit kwam door verdriet. Omdat ik, door deze afzetting, geen taak meer had uit te voeren, en men niet meteen een andere taak had, had ik niets te doen. Ik zat een hele week te “nietsnutten” of met “mijn duimen te draaien”.…. (men kon me ook niet ontslaan omdat ik ambtenaar ben).

Ik legde deze toestand uit aan mijn huisdokter, en deze schreef me 3 weken rust voor. Zonder veel problemen deed ik dagelijks een fietstocht, en na 3 weken ging ik met vakantie aan de westkust, en reed ik dagelijks fietstochten van 30 tot 40 km.

Toen ik terug aan het werk ging, t.t.z. nog steeds zat te “nietsnutten” of met mijn “duimen te draaien”, en tijdens het naar het werk rijden voelde ik af en toe een steekje in de borststreek.
Mijn huisdokter stuurde mij hiermee naar een cardioloog, die na onderzoek voorstelde om een stent te plaatsen.
Helaas, tijdens het onderzoek met vloeistof die in de aders wordt gespoten, en het cameraonderzoek in de aders werd vastgesteld dat het dichtslibben over een te grote lengte was om op te vangen met een stent.

Ik werd uitgenodigd om 14 dagen later 3 overbruggingen of bypass operatie te laten uitvoeren.

De angst slaat toe….

Dag  (min) -14 tot dag  (min) -1  (periode voor operatie)

Het nieuws dat je een bypassoperatie moet laten uitvoeren komt als een schok. Waarom ik? Ik leefde toch redelijk gezond, en mijn cholesterol was toch altijd goed? Ik fietste naar het werk i.p.v. de auto te gebruiken…. Ik nam Becel boter zoals de reclame ons laat geloven dat je dan gezond leeft….Ik nam nooit saus bij mijn warme maaltijden….

ANGST? Ik kon in die 14 dagen voor de operatie aan niets anders meer denken dan de woorden : “a.u.b. NU GEEN hartinfarct krijgen….”
Deze angst had als oorzaak dat ik verbod kreeg van de cardioloog om nog met de auto te rijden.
Ook, ik voelde niks, of ik had geen gezondheidsklachten, en omdat ik maar in de zetel zat vroeg ik aan de cardioloog of ik rustig mijn garagepoort mocht schilderen. Dat werd mij ook verboden…
Toen begon de schrik pas, want dat was voor mij het signaal dat er kans was op een hartinfarct. 1 ader was ook 95 % toe geslibd, de andere 75 %/.
Het gekke is dat ik zo overmand was door angst om een hartinfarct te krijgen, dat ik eigenlijk geen minuut bezig was met de eigenlijke operatie, of om daar schrik van te hebben.
Ik leefde als in een vertraagde film. Ik stapte traag naar de winkel. In huis deed ik alles in vertraagd tempo, en seks werd een onbekende.

Dag (min) -1 (dag voor de operatie)

Je moet je 1 dag voor de operatie in het ziekenhuis aanbieden. De anesthesist komt je dan bezoeken, en er worden wat proeven gedaan, o.a. ECG (film van het hart), bloedafnamen en urineonderzoeken, EEG, longfunctie, onderzoek van de halsvaten, CT-scan van de thorex, maar ook, je wordt van kop tot teen geschoren. Redelijk gênant….
Je dient je ook van kop tot teen te douchen met speciale ontsmettingsgels.
Vanaf dat moment begon de schrik voor een hartinfarct af te nemen, en kreeg de schrik voor de operatie de bovenhand…
Ik kon me totaal niet inbeelden hoe mijn borstbeen zou worden door gezaagd, maar in gedachten zag ik een soort grote slijpschijf, en het doemscenario dat de arts met die grote zaagmachine iets te ver zou gaan en mijn andere organen zou raken….

                Waar ik ook op voorhand gênant voor was, was voor het lavement. Ik had geen flauw besef hoe men hierbij tewerk ging, maar in gedachten zag ik gans mijn bed onder de str….
Maar dat viel enorm mee, de verpleger deed dit zéér discreet, en pas na enkele minuten voel je een aandrang, en heb je nog alle tijd om naar het toilet te gaan.

Gelukkig krijg je in het ziekenhuis ook een boekje waarin beschreven staat wat je allemaal kan verwachten van dag -1 tot dag 7, 8, 9 of 10 wanneer je mogelijk naar huis mag.

In dit boekje stond onder meer beschreven hoe lang je mogelijk op intensive care moest blijven, dat je aan heel wat buisjes, o.a. . buisjes in de keel  en andere controleapparatuur zou gekoppeld worden, maar ook dat je bvb na de operatie een blaassonde of plasbuis en dito zakje aangemeten krijgt. Het is goed om dit allemaal op voorhand te weten.

Ik had een 2-persoonskamer genomen, en ik trof een fijne kamergenoot, zodat wij op de dag voor de operatie onze zorgen en angsten samen wat konden ventileren.
Je kon ook een slaaptablet vragen om een rustige nacht voor de operatie te beleven, maar ik probeerde het zonder. Gelukkig was er op TV wat te beleven, en ging ik redelijk laat slapen, zodat ik vrijwel direct in slaap viel, weliswaar toch met een klein hartje, en de gedachten

“ik moet hier door, ontsnappen kan niet meer…..”

Dag 0 (dag van de operatie)

Ik werd rond 6h00 gewekt en moest alweer een ontsmettende douche nemen.

Nadien kreeg je een inspuiting in je bil om te kalmeren of rustig te worden voor de operatie.

Toen een verpleegster mij naar het operatiekwartier bracht of reed, was ik, I.p.v. rustig, (van de inspuiting) redelijk duizelig. Deze duizeligheid bezorgde mij wat angst. Gedachten zoals, seffens moeten ze de operatie nog uitstellen want die man is veel te duizelig…..

Nadat ik op de operatietafel werd gelegd viel ik redelijk snel in slaap.

Rond 12h00 zou ik naar intensive care gebracht zijn. Ik werd pas half wakker rond 20h00 bij het kwartier bezoek van mijn familie.

Je merkt dat je weinig beweeglijk bent door allerlei slangen, o.a. maagsonde drains en afvoerbuisjes enz…….  De verzorging van de verpleegkundigen is intens en zéér voortreffelijk. De eerste uren zijn de handen ook vastgemaakt, omdat je tijdens je slaap geen buisjes of apparatuur zou kunnen verwijderen.

De slaap de volgende nacht en de daarop volgende ochtend is redelijk onrustig, enerzijds door geluid en lichtinval op intensive care. Gelukkig werd dit allemaal op voorhand in het boekje beschreven, waardoor je dit relativeert.

Dag 1 (van intensive care naar de verpleegafdeling)

Tijdens de voormiddag, dus al 1 dag na de operatie, op intensive care werd ik meer en meer wakker, en kreeg ik wat naweeën van de anesthesie, o.a. de gordijnen die rondom de patiënt voor afscherming zorgen, kwamen precies op me af, of hadden hele vreemde kleuren.
Een vervelende gewaarwording, maar men had mij verteld dat je van een anesthesie bvb. wat depressief, melancholisch e.d. kan zijn.

Tijdens de middag werd ik van intensive care naar de verpleegafdeling gebracht.

Je mag helemaal nog niet uit bed tot dag 2 en er blijven nog wat buisjes gekoppeld. Je mag vanaf dan al drinken, en ’s avonds krijg je al wat beschuit met thee.

Je kunt ook moeilijk in je bed van zijde veranderen door de pijn in je borst (door open gezaagd borstbeen). Veel bewegingsruimte is er dus niet.

Dag 2 (na operatie)

De urinesonde wordt verwijderd, en als de bloeduitslagen goed zijn wordt infuus aan de hals verwijderd. Ook de hartmonitoring wordt tijdens de dag weggehaald.

De eerste keer wordt je naar je tafel begeleidt om te ontbijten. Je mag zelf naar het toilet, en elke dag zal je meer en meer zelf mogen doen.

De oefeningen met de TRIFLO worden herstart. (toestel met 3 bolletjes met verschillend gewicht om je longen te stimuleren en longinhoud te vergroten.).

Terwijl je voor de operatie, de 3 bolletjes moeiteloos naar boven kreeg, ging er op deze dag slechts 1 bolletje met moeite naar boven. Dat was even schrikken.

Je krijgt ook een blaasfles om vanaf nu te oefenen. In tegenstelling tot de treflo, wat inademen is, moet je bij een blaasfles zo lang mogelijk uitademen.

Deze dag startten ook oefeningen met een kinesist, die vandaag nog beperkt zijn tot oefeningen van de onderste ledematen. De kinesist begeleidt je ook met de TRIFLO.

Je wordt gestimuleerd om het bed te verlaten en in de zetel te gaan zitten.

Ik herinner me ook dat ik met 1 persoon (mijn dierbare) die op bezoek kwam meer dan voldoende had. Het talrijke bezoek dat mijn buurman ontving enerveerde mij. (de buurman kon daar natuurlijk ook niets aan doen.

Dag 3 (na operatie)

Je wordt gestimuleerd om in de kamer rond te wandelen.

Naar het toilet stappen viel echt wel tegen. Van die paar stappen was ik uitgeput en buiten adem.

Naar het schijnt komt dit doordat je longen tijdens de operatie werden plat gelegd. Deze zijn nog niet op volume. Dat komt pas door allerlei trainingen.

Een verpleegster komt je dus nog wassen, omdat je zelf uitgeput bent en buiten adem.

Dat vond ik een tegenvaller, en dag 2 en 3 vond ik dat ik sombere gedachten had. Ook vermoedelijk van de anesthesie.

Dag 4 (na operatie)

Vanaf vandaag mag je op de gang je eerste stappen zetten. Deze blijven beperkt tot enkele meters, maar ook om terug het vertrouwen te winnen. Je wordt begeleidt door een kinesist.

Ik heb nog steeds last van teveel bezoek. Ik nodig nog niet teveel familie en vrienden uit.

Dag 5

Idem als dag 4 maar de wandelingen in de gang worden groter bvb. 60 tot 150 meter.

Je mag vandaag ook de eerste maal op de hometrainer. 5 minuten in "souplesse" fietsen.

Conditietrainingen
Dag 6	voormiddag	namiddag	avond	Trapoefening
Wandelen	100 meter	150 meter	100 meter	-
Fietsen in natuur	-	-	-	-
Fietsen bij kinesist	5 min	-	5 min	-

Dag 6

Idem als dag 5, maar je wordt gestimuleerd om meerdere malen te gaan fietsen en te wandelen.

Vandaag mag je samen met de kinesist ook 1 trap bestijgen. (Beperkt tot een halve tussenverdieping).

Conditietrainingen
Dag 6	voormiddag	namiddag	avond	Trapoefening
Wandelen	150 meter	250 meter	250 meter	1/2 verdiep
Fietsen in natuur	-	-	-	-
Fietsen bij kinesist	5 min	5 min	5 min

Dag 7

Tussen de 7^de en 10^de dag kunnen de meeste patiënten het ziekenhuis verlaten.

Bij mij was dit het geval op de 7^de dag.

Ik was hiervoor blij, maar tegelijkertijd nog heel ongerust en onzeker. Je zit met zoveel vragen, en thuis heb je geen verpleging of dokters en kan je je vragen niet onmiddellijk stellen.

Je gaat naar huis met een voorschrift voor 20 maal kinesitherapie-cardio-oefeningen. Het is de bedoeling dat je aan de opbouw van je conditie gaat werken. De kinesist leert je ademhalingsoefeningen aan, en bouwt de oefeningen met de dag op, o.a. door turnen, fitnesstoestellen enz…

Na een 6-tal weken na de operatie zal men je aanbevelen om een doorgedreven cardiotraining te volgen. Dat is 3 x per week een fitnesstraining van 1 uur, nl. fietsen, roeien, stappen, gewichten, kortom de bedoeling om je conditie fel te verbeteren en je zelfvertrouwen terug te winnen.

Je gaat ook naar huis met een aantal voorschriften voor bloedverdunners, bloeddrukverlagers, cholesterolverlagers, en ijzertabletten om op krachten te komen.  (maar dit is voor iedereen verschillend of sommigen dienen nog bijkomende medicaties te nemen).

19-08-2011, 00:00 Geschreven door lhuybrechts
Reageren (2)