Woensdag 16 okt. Dag 12

Nog iets over gisteren. We hadden goed snor gegeven en waren al om 14u30 in het hotel Doumss in Dakhla( bij de eersten!!!!) Francis is op het strand gaan slapen en Ludwig is bij ons gebleven. We hebben terug de kamer met 3 gedeeld.

De kamer zag er op het eerste zicht proper uit. Doch er liepen mieren in de badkamer ( kamer op 2 de verdieping) en er lagen zwarte lange haren op mijn laken en er lag zand in bed........ wie was mijn voorganger????? Ik heb op het laken geslapen! Geen beten deze morgen, dus geen andere akelige  dingen aanwezig . Ha ha!

We zijn met ons drietjes de stad ingewandeld en zijn een lekkere pizza gaan eten met een colaatje erbij.

Helaas voor Ludwig geen pintje beschikbaar.

In de namiddag heb ik geprobeerd om te bloggen , maar de wifi viel steeds weg.

Geen nieuws- goed nieuws)     Is niet plezant want we willen graag ons verhaal met jullie delen.

Na het eten zijn we in de lobby gaan zitten waar de wifi een stuk beter was. We hadden ook nog een fles Gin in de auto en hebben deze dan samen met Maarten en Nick en wij 3   gekraakt en Gin Tonic gemaakt.

De verhalen van de vorige dagen hebben jullie nu al kunnen lezen ondertussen.

5u15 wekker. 6 uur vertrek !!!

Zonder ontbijt want dat kon maar vanaf 8 uur. Ze zetten er een laat uur op omdat ze weten dat iedereen vroeg weg gaat. Zo hoeven ze niets te doen.

Rijden in het donker en met regen is toch niet simpel. Het werd licht om 7u45.

290 km voor de boeg tot onze plaats van afspraak voor de briefing voor de grensovergang.

Rijden maar.........weerom smalle weg met putten. Het landschap : zand, duinen en kleine struikjes. Dit zover je zien kan.

9u30 de auto volgetankt!

Omelet en thee besteld, deed deugd. Ik had grote honger. Van de straffe bittere thee kwamen mijn haren haast rechtop staan , pfffffff. Veel suiker moeten toevoegen ( anders echt niet te drinken) .

Vervolgens de briefing om de grens over re geraken. Grensovergang : speciaal moment !!

Eerst nog 90 km in konvooi tot aan de grens. Niet voor de veiligheid, wel om allemaal samen door het hele ritueel te geraken, veel controle’s , visum, checken dat je geen alcohol bij hebt, betalen van smeergeld........

We zijn benieuwd. Later hier meer over.

Straks komen we aan onze linkse zijde een noodlandingsbaan tegen van de Space Shuttle. Ze hebben hier plek genoeg om dit hier aan te leggen. Hier woont geen kat!

We rijden langs de kust maar zien de Oceaan niet op dit moment, alleen zand en duinen.

De weg gaat een beetje op en dan weer naar beneden.

Het witte kaartje met QR code dat we in Marokko kregen en zeker niet mochten verliezen moet mee naar het kantoortje. De auto moet worden uitgeschreven in Marokko.

Eerste check van de auto, zou vlot gaan want we verlaten Marokko.

We rijden tussen 2 torens en komen zo in niemandsland. Dit gedurende enkele kilometers. Militairen ( Rosario?moet ik later nog eens opzoeken) zitten in dit gebied. Aan beide kanten mijnenvelden. Van de weg afrijden is geen optie!

In de 15 jaar dat Cor de Challenge georganiseerd  heeft hij nog geen enkele mijn zien ontploffen.

Grens Mauritanië !!

Nu begint het : een slagboom !!

We spraken eerder een koppel die de andere richting uitgingen,  zij  werden afgeperst en   hebben 900 € moeten betalen om de papieren van hun moto terug te krijgen.

We moeten ons melden bij de politie met paspoort voor aanvraag van Visum + 55 Euro!

Vervolgens alcoholcontrole. Er mag geen druppel alcohol de grens over richting Mauritanië.

Indien je het bij hebt moet je het goed verstoppen, goed kunnen liegen en ook een beetje geluk hebben.

Wij hebben niets meer mee!

Er moet ook 10 € betaald worden/ douane?

Het volgende kantoortje in ( eén per één en we wij met een 50-tal personen) bij de gendarmerie met paspoort.   Gaat een beetje duren.  Vele uren ,   zal het uiteindelijk duren.

Dan in konvooi verder naar het douanekantoor.

Het plan was om de nacht door te brengen op het strand , maar Camping Dauphin in niet bereikbaar omwille van het zand. Duinen verplaatsen zich en er was de voorbije dagen veel wind.

Dan naar  hotel Algeciras te overnachten.

Ondertussen moeten ook nog de verzekeringspapieren  voor de auto in Mauritanië  worden geregeld.  Onze eigen verzekering loopt tot en met Marokko.

Ook kan er geld worden gewisseld. De munt in Mauritanië is de  Ouguiya  .

1 € = 394,51 Ouguiya

Wij rijden morgen langs de asfaltweg naar Nouakchott en dat is een grote stad. Dus wij gaan niet wisselen. Ze nemen overal  Euro’s aan. Deze die Sahara gaan rijden moeten wel een beetje wisselen. Ze moeten ook hun reserve jerry kannen vullen met brandstof.

17u45 nog altijd bezig met de formaliteiten om Mauritanië binnen te geraken.

Kantoortje in- kantoortje uit,

wachten, wachten, wachten,.....

55€ visum

In het kantoortje waar we het visum moesten gaan halen zaten 2 grote spinnen op het plafond.

Visum : vingerafdrukken , alle vingers van beide handen + foto.

1€ ???  Parkeergeld , we weten het niet.  We krijgen wel een betalingsbewijsje.

10 € douane / smeergeld   . Geen betalingsbewijs ,ha ha .

19 uur nog niet van het terrein.

Het wordt al donker.

Nog eens stoppen.

We reden net over een spoorlijn. De trein die hier over rijdt zou de langste ter wereld zijn ( 200 wagons??) Ons geduld werd al de hele dag op de proef gesteld, gelukkig kwam er nu geen trein.

Er wordt zand geëxporteerd naar Europa voor de glasindustrie.

En zand hebben ze hier genoeg !!!

19u15 we zijn nu naar het hotel aan het rijden. Daar moeten de verzekeringspapieren nog worden geregeld. We zijn stikkapot! Velen hebben hoofdpijn en ook honger.

Hopelijk geraken we aan een kamer.

19u30 controle gendarmerie

We zijn nog niet aan de nieuwe patatjes!  Straks een goede frisse pint gaat er ook niet inzitten.

19u37 contole police nationale

20u30 na vermoeiende rit door de stad Nouadhibou. Er wordt kris kras door elkaar gereden, zonder licht, dan komt er kar met ezel tussen, rode lichten worden genegeerd. Niet simpel!  Bij Carine breekt het zweet.  Ogen op je gat ( cru gezegd ) is niet genoeg.

Nouadhibou of Nawadhibu is de tweede stad van Mauritanië en een belangrijk economisch centrum. De stad is gelegen in het noordwesten van het land op het schiereiland Ras Nouadhibou en ligt vlak bij de grens met de Westelijke Sahara. Nouadhibou telt ongeveer 90.000 inwoners.

Het hotel Al Jazeera is prima. We zijn eerst vies en vuil gaan eten in een Spaans restaurant, lekkere paëlla en ja hoor frisse pintjes!!!! Wel aan 5€ per blik!

Dan douche en hopelijk goed slapen.

Morgen rijden we naar Nouakchott, zo’n 440 km. Dit is nog een  lange dag. Dan beginnen de km’s serieus te zakken en komen er alvast 2 rustdagen aan . (Met daar hopelijk goede wifi).