Ik ben Gerd
Ik ben een vrouw en woon in prov Antwerpen (België) en mijn beroep is invaliditeit.
Ik ben geboren op 20/12/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen, schrijven, fietsen, wandelen en pc.
Ik ben alcoholiste en ben meer dan 11 jaar nuchter. Ben, ondanks heel veel tegenslag, niet opnieuw gaan drinken. Als ik dit kan, kan jij het ook !
Mail
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Zoeken in blog
Alcohol
Informatief over drank en drankverslaving. Dit ie een blog waarin alles rond alcohol draait maar in de breedst mogelijke zin.
“Door die dronken chauffeur ben ik bang om te genieten van het leven”
12 maart 2015 GvA Jan Stassijns
Getuigenis
Sophie Lodewijks (26) uit Antwerpen verloor zes jaar geleden haar vriend Lander in een tragisch verkeersongeval. Een dronken bestuurder reed met hoge snelheid in op de wagen van haar ouders. Haar moeder lag lange tijd in coma. In Charlie Magazine doet ze nu haar aangrijpende verhaal, een verhaal dat niemand onberoerd laat.
"'Opstaan jongens, we gaan zo rijden.’ Het is 2u en mijn vader staat in de deuropening van mijn slaapkamer. Voorzichtig maak ik mijn vriend wakker 'Eeey Lander, opstaan, we gaan met vakantie.’” Het zijn de eerste drie zinnen van ‘De moordenaar die alcohol heet', het openhartige en aangrijpende verhaal van Sophie Lodewijks (26) uit Antwerpen.
Zes jaar geleden, op 21 maart 2009, vertrok ze met haar ouders en haar vriend Lander op skivakantie naar Frankrijk, een bestemming waar ze nooit arriveerden. Om 5u reed een dronken bestuurder met 180 kilometer per uur achteraan in op de wagen van het viertal. "Lander en ik waren aan het slapen", vertelt Sophie. “Tot ik plots gewekt werd door een luide knal en naar voren gekatapulteerd werd. De wagen ging zeven keer over de kop. Lander en mijn moeder werden uit de auto geslingerd.”
Pas na 55 minuten waren de hulpdiensten ter plaats en buiten was het ongeveer tien graden onder nul. Al die tijd lag Sophie bij het bewegingloze lichaam van Lander, die later in het ziekenhuis overleed. Haar moeder heeft lange tijd in coma gelegen, maar overleefde het, ondanks zware letsels. “Ik had enkele wat fysieke verwondingen opgelopen, zoals een gebroken schouder, maar dat stelde niets voor in vergelijking met wat ik mentaal doormaakte", zegt Sophie.
In shock
Haar getuigenis werd maandag gepubliceerd door Charlie magazine, waar Sophie stage loopt, en werd massaal gedeeld op sociale media. De website van het magazine lag zelfs geruime tijd stil, omdat de server het grote aantal bezoekers niet aankon. “Ik heb dit verhaal vorig jaar uitgeschreven voor mezelf en de nabestaanden van Lander", vertelt Sophie. “Om te vertellen hoe zijn laatste momenten zijn geweest. Ik ben een paar keer buiten bewustzijn geweest en in shock gegaan, maar ik kan me nog alles herinneren van wat er zich die nacht heeft afgespeeld. De film die ik heb neergeschreven, bestaat uit alle herinneringen die ik heb van het ongeval en die mij ook altijd bijblijven.”
“De eerste vier jaren na het ongeval, waren enorm zwaar", zegt Sophie. "Maar ook nu draag ik het drama nog altijd mee. Zoiets vergeet je nooit. ’s Nachts wakker worden, dat gebeurt steeds minder, maar telkens wanneer ik een ongeval zie gebeuren of een ambulance zie rijden, moet ik nog altijd terugdenken aan Lander en wat er zes jaar geleden is gebeurd.”
Strengere straffen
Het ongeval heeft ook Sophie's kijk op het leven compleet veranderd. “Ik ben er me bewust van hoe kwetsbaar we als mens zijn. Ik wil daarom zo veel mogelijk genieten van het leven, maar dat maakt me soms ook bang", zegt de Antwerpse. "Bang omdat het snel gedaan kan zijn. Gelukkig haalt die gedachte nooit de bovenhand.”
Sophie heeft ook meerdere keren geprobeerd om de dronken bestuurder die het ongeval veroorzaakte te contacteren. “Om hem met de neus op de feiten te drukken", legt ze uit. "Waarom was hij dronken achter het stuur gekropen? Ik wilde weten hoe hij omging met het feit dat hij de oorzaak was van de dood van Lander. Geen wraakgevoelens, maar ik was verdrietig en kwaad. Het was niet de eerste keer dat die chauffeur onder invloed reed. Hij was al meerdere keren beboet. Maar nu rijdt hij opnieuw vrolijk rond: een geldboete en opnieuw zijn rijbewijs behalen, dat was alles. Daarom blijf ik ook pleiten voor strengere straffen voor wie dronken achter het stuur kruipt. Jaarlijks vallen er in ons land achthonderd verkeersdoden, waarvan minstens een kwart veroorzaakt wordt door dronken automobilisten. Dit thema moet veel meer onder de aandacht gebracht worden.”
Wakker schudden
“We mogen ook de familie van Lander niet vergeten", benadrukt Sophie. “Het draait nu allemaal rond mijn verhaal, maar ook zij lijden enorm. Ik heb een super goede band met zijn familie. Ze hebben mijn vader ook nooit iets verweten, ook niet toen de dronken bestuurder valse verklaringen aflegde en de schuld van het ongeval in de schoenen van mijn vader probeerde te schuiven. We hebben veel steun gehad aan elkaar.”
Door nu met haar verhaal naar buiten te komen, hoopt Sophie mensen wakker te schudden. “Ik doe dit niet voor mezelf om mijn verdriet te verwerken, ik heb deze gebeurtenis al een plaats kunnen geven", zegt Sophie. “Ik had nooit verwacht dat dit verhaal zo veel gedeeld zou worden op sociale media. Het is fijn om te zien wat dit losmaakt bij mensen. Het raakt hen. Ik hoop dan ook dat er gevolg aan gegeven wordt: denk twee keer na voor je in je auto stapt.”
Lees het volledige verhaal op onderstaande website.
In 2003 kreeg mijn leven echter een nieuwe kans…ik had voor de 16° verjaardag van mijn zoon internet laten binnen leggen en natuurlijk, wilde ik ook wel weten wat chatten was.
Ik leerde via een chatbox een man kennen die een zeer positieve wending aan mijn leven zou geven. Hij was 64 jaar, met een hoop levenservaring dus en godsdienstleraar. Maar wel één met een redelijk open vizier.
Ik had in mijn jeugd, net als zovele van jullie, vaak zo hard geroepen om hulp van boven dat ik alle geloof kwijt was.
Door de lange gesprekken met hem, hervond ik mijn geloof.
Op een dag in juli 2003 gingen we naar de zoo en om elf uur gingen we iets drinken. Ik nam, zoals altijd wijn…maar ik zag hem kijken…en van toen af aan heb ik hem langzaam aan verteld van mijn boottochtjes op de Alco 1, 2 en 3…Zijn zus was bij AA en van hem hoorde ik daar voor het eerst over praten.
In december verscheen in mihet gemeentelijk maandblad een artikel over de plaatselijke groep Carpe Diem. Ik heb dat uitgescheurd en een tijd lang bij me gedragen in de achterzak van mijn broek. Veranderde ik van broek dan ging het papiertje mee. Het heeft dan nog tot 23 januari 2004 geduurd eer ik de moed had om het te gebruiken. Ik stuurde een sms…dat ik hulp nodig had. Het was ook vlak voor mijn zoon zijn 17de verjaardag, hoe kon ik hem vertellen over de gevaren van drank als ik zelf een zuipschuit bleef…
De contactpersonen van die groep hebben me dan door het weekend geloodst en op maandag 26 januari beklom ik voor het eerst de 23 treden naar het lokaal waar de groep vergadert. Op dat moment voelde het aan alsof ik de Eifeltoren op moest.
Maar het gevoel dat ik kreeg, eenmaal aan tafel, was er één dat ik nooit gekend had. Een gevoel van thuiskomen, het binnen varen in een veilige thuishaven.
Op die dag verkocht ik de Alco 3 en scheepte in op een cruiseschip en begon mijn tocht naar ontdekkingen in mezelf en bij anderen.
Tot zover het verhaal van mijn weg met alcohol. De dag dat ik inscheepte op het cruiseschip is 23 januari 2004. Dat is inmiddels meer dan 10 jaar geleden. Over mijn nuchtere leven vertel ik zeker en vast een volgende keer !
Die avond was het kerstfeest in de serviceflats waar ik werkte en moest ik samen met mijn twee collega’s opdienen. Na afloop dronken ze een glaasje en voor ik het wist dronk ik er één mee. Want, zeiden ze, op je 40 ste verjaardag mag je toch wel eentje drinken…
Wist ik toen veel dat ik juist dat eentje moest laten staan…
Ik schafte mij een klein jacht aan, de Alco 3…en dat was heerlijk. Geen motoren gesputter…neen ik liet me nu volop meegaan op de baren. Begon hoe langer hoe meer te drinken, hoe langer hoe vroeger en hoe langer hoe sterker.
Opstaan om half zeven en het eerste dat ik deed was naar de barkast gaan, alles met alcohol in was welkom.
In 2002 zag ik het niet meer zitten en schreef een lange brief aan mijn toenmalige huisarts. Ze kwam langs, exact 5 minuten, om te zeggen dat ik moest minderen…jaja zeg…ik moest minderen…dat kon ik wel…ipv 10 glazen per dag, 9…als zij het niet zo erg vond…zij een dokter…waar maakte ik mij dan zorgen over…en dus…de Alco 3 vaarde lustig door...
Na een paar weken ruilde ik mijn rubberbootje in voor een motorboot, de Alco 2. Tussen 1982 en 1986 heb ik daar aardig wat mee rond gevaren. Oh die wereld van volwassenen was toch zo prachtig niet.
Maar in mei 1986 stuurde ik mijn Alco 2 de haven in…ik was zwanger. Negen maanden bleef het bootje onaangeroerd liggen, maar verkopen deed ik het niet.
In januari 1987 werd mijn zoon geboren en voltrok zich een klein wonder. Voor het eerst was daar iemand die mij nodig had, onvoorwaardelijk. Wat kon het die kleine baby schelen hoe ik eruit zag, mijn liefde voor hem was veel belangrijker.
De volgende tien jaar gaf ik hem alles wat ik in me had aan warmte en tederheid. Af en toe koos ik nog wel eens een rivier uit om de Alco 2 weer even te testen maar ik lette er wel op dat ik niet te ver ging, mijn kleine baasje had mij nodig.
Maar kinderen worden groter en dat besefte ik toen hij zo’n 10 was, af en toe al eens bij een vriendje bleef slapen, alleen met de fiets naar school wilde…Hij had me nog wel nodig maar niet meer op dezelfde manier. Deze periode viel samen met het besef dat ik een jaar later 40 zou worden…
En toen begonnen de gedachten in mijn hoofd te ratelen…
Is dat nu al wat er was in het leven ? Bestond die liefde met een grote L zoals beschreven in boeken, zoals men in liedjes hoorde of zoals men in films zag…bestond dat dan echt niet ?
Begin 1997 raakte ik in een depressie…mijn geluk is geweest dat één van mijn toenmalige vriendinnen de symptomen herkende en me het adres van een psychotherapeut door gaf.
Voor ik de eerste keer naar hem ging had ik alles op geschreven…alles wat me dwars zat…alles wat jullie tot hiertoe hoorden…
Samen zijn we dan in april aan een herstel beginnen werken en op 26 mei 1997 stopte ik ook met drinken, verkocht de Alco 2, en concentreerde me op de therapie. Zo’n 10 maanden ben ik daar elke week naar toe gegaan. En toen ik in februari 1998 stopte met de therapie ben ik een cursus psychologie gaan volgen. Ik vond het zo boeiend om gehoord te hebben wat er zich allemaal in mijn hoofd afspeelde dat ik ook best eens wilde weten hoe dat bij andere mensen zat.
Hallo, mijn naam is Gerd en ik ben een tevreden en nuchtere alcoholiste.
Ik wil jullie graag even mee terug in de tijd nemen, zo’n goede 40 jaar.
Ik was toen zo’n 15, werd gepest op school en kon daar niet mee leven.
Op een dag ontdekte ik dat wijn en bier mijn pijn , toch een tijdje, deed verdwijnen. Ik stapte in een rubberbootje, de Alco 1, en ging er af en toe mee varen, op zoek naar verdoving en gevoelens van roes.
Jarenlang dobberde ik daarmee rond, tot ik op mijn 19° een jongen leerde kennen die me wou, die MIJ wou…WAUW…dacht ik, eenmaal gehuwd laat ik die jongeren en hun pesterijen achter me, en stap ik de wereld van de volwassenen binnen. Ja dat zag ik wel zitten. Dat het niet gemakkelijk zou zijn dat wist ik wel maar ik zou wel groeien, ik zou wel open bloeien…in die wereld van volwassenen…
We werkten hard, af en toe nam ik mijn bootje nog wel eens maar al bij al, het ging. Tot in 1982 mijn vader overleed.
Toen leerde ik de “grote mensenwereld” kennen. Ik mocht huilen tussen het overlijden en de begrafenis, maar daarna, ging het leven weer verder want ons huis moest afbetaald…dus ik ook snel weer aan de slag.
Aleksander Tryksza Op het proces-Tryksza is de diagnose FAS niet gevallen, omdat hij niet alle specifieke kenmerken van het syndroom vertoont. Tryksza is gematigd intelligent en heeft een normale lichaamsbouw. Toch heeft Cynthia met een bang hart de verslaggeving over het proces gevolgd. Tryksza’s biologische moeder was immers ook verslaafd aan drugs en alcohol. Bovendien was de getuigenis van zijn pleegmoeder bij momenten al te herkenbaar. Aleksanders opvliegendheid, zijn manipulatief karakter, zijn hyperactiviteit, maar ook zijn charmante, sociale en bij momenten poeslieve gedrag. Kortom, Dr. Jekyll en Mr. Hyde in én en dezelfde jongeman.
Cynthia beseft dat de buitenwereld vol gevaren zit voor haar adoptiedochter. Ze hoopt haar met een combinatie van antipsychotica, een natuurlijk slaapmiddel, ADHD-remmers en gepaste zorg voor erger te behoeden. Het kind loopt school in het bijzonder onderwijs en verblijft op semi-internaat in een Medisch Pedagogisch Centrum. Het geeft haar de structuur en voorspelbaarheid die ze nodig heeft. ‘Opgeven is geen optie. Mijn dochter heeft me nodig. We zien elkaar graag.’ Maaike hoopte ook zulke ondersteuning te vinden. Maar zij heeft geen opvangplaats gevonden. Twee adoptiekinderen heeft ze. De oudste is meerderjarig en leidt een normaal leven. Haar zeventienjarige zoon, daarentegen, zit in een gesloten psychiatrische instelling wegens ernstig grensoverschrijdend gedrag.
‘Mijn zoon is een binnenlands adoptiekind. Hij was twee toen hij in het gezin kwam. Wegens zijn hyperactief gedrag stelde de kinderarts de diagnose ADHD. Maar er was iets meer aan de hand, vertelde de arts. Iets waar hij niet de vinger op kon leggen.’ De jongen vertoonde zo’n ernstige leer- en gedragsstoornissen dat hij al zijn derde kleuterklas moest overdoen. Ook de lagere school lukte niet. Hij gooide taken en agenda weg. Nodigde zichzelf op verjaardagsfeestjes uit. Ging ’s ochtends vroeg de buren uit bed bellen om met hun Playstation te spelen. Kwam voortdurend met spullen van anderen thuis. Verwaarloosde zijn hygiëne.
Tanden poetsen, douchen, ..., zelfs zulke elementaire handelingen voerde de jongen alleen onder duidelijke instructies en controle uit. Maaike gaf haar job op om fulltime voor de jongen te zorgen. Dag en nacht was ze ermee bezig. Het leidde tot depressie en relatieproblemen. ‘De buitenwereld ziet een druk, maar lief kind. Het onbegrip maakte je frustratie des te groter. Het doet ongelooflijk pijn om te zien dat je kind niet kan veranderen.’ Pas op zijn veertiende kreeg Maaikes zoon de diagnose FAS, na een spoedopname in een psychiatrische kliniek. ‘Een FAS-kind overleeft volgens zijn basisinstincten, alsof er geen harde schijf in zijn hoofd zit. Tegelijk is hij ongelooflijk goed in liegen. Een arts zei me dat FAS-kinderen niet in staat zijn lief te hebben. Ik wil dat niet geloven, omdat ik denk dat mijn zoon toch aan mij is gehecht. Maar hij weerstaat niet aan primaire impulsen. Toen in zijn puberteit nieuwe hormonen vrijkwamen, is het helemaal fout gelopen.’
FAS Stichting Maaike weet dat de biologische moeder van haar adoptiezoon een zwangere tiener was. Aan het adoptiebureau had ze beweerd dat ze niet dronk tijdens de zwangerschap, maar dat is nooit gecontroleerd. ‘Ik leef van dag tot dag. Straks is mijn zoon meerderjarig, maar hij zal nooit een normaal leven kunnen leiden. Dat weet hij zelf ook. Het is niet zijn schuld dat zijn moeder dronk.’
Het hoeft nochtans niet fout te lopen met FAS-kinderen, zegt de Nederlandse pleegmoeder Martha Krijgsheld. Zij voedt vier kinderen met het Foetaal Alcohol Syndroom op. Eén anekdote staat op haar netvlies gebrand, en zegt volgens haar alles over de kwetsbaarheid van FAS-kinderen. ‘Mijn twee zoontjes stonden met een buurjongen voor een groot venster, elk met een steen in de hand. De buurjongen telde af. Drie, twee, één, ... Mijn kinderen gooiden de ruit aan diggelen, de buurjongen wandelde fluitend weg met de steen nog in zijn hand.’ Zestien jaar geleden ving ze een eerste pleegkind op, van twee jaar. Het jongetje bloeide op, maar na korte tijd stokte de vooruitgang. Het kind werd agressief en was steeds moeilijker te bereiken. Toevallig was het ook bij hem een Zuid-Afrikaanse arts die de diagnose stelde, vertelt Krijgsheld. In bepaalde provincies van Zuid-Afrika zou tot vier procent van de kinderen aan FAS lijden. Het is een kwalijk gevolg van een vroegere gewoonte om een deel van het loon in alcohol uit te betalen.
Omdat informatie schaars en gespecialiseerde hulp onbestaande was, richtte Krijgsheld in 2002 de FAS Stichting op om ouders en slachtoffers met elkaar in contact te brengen. Ook wil de Stichting informeren over de gevaren van alcohol tijdens de zwangerschap. ‘Want FAS kan misschien niet genezen worden, het is wel perfect te voorkomen.’
Ondertussen telt Nederland vijf gespecialiseerde poliklinieken voor FAS-patiënten. Martha’s oudste pleegkind is uiteindelijk in een zorginstelling geplaatst, omdat zijn gedrag te veel druk op het gezin legde. De drie andere lukt het wel thuis op te voeden. ‘Structuur, structuur, structuur, ..., dat is het antwoord’, zegt ze. ‘Tachtig procent van de FAS-kinderen redt het niet zelfstandig in de volwassenheid. Als zij geen goede opvang krijgen, eindigen ze in de criminaliteit of de prostitutie. Maar het is niet hun schuld dat alcohol hun hersenen beschadigde.’ Net dat besef doet ook ouders als Maaike en Cynthia doorzetten. ‘Hoe moeilijk dat kind mijn leven ook heeft gemaakt, ik zie het graag.’
22/02/2015 Winterwandeling 5 km met pauze voor heerlijke koffie.
Ik hou nu zoveel van koffie als ik ooit van drank deed.
Lopen loutert alsof er iemand met je meeloopt, die fluistert: 'Wees nu eens stil'. Lopen loutert alsof er iemand met je meeloopt, die vraagt: 'Zou het ook zó kunnen zijn?' Lopen loutert alsof er iemand met je meeloopt, die je opnieuw de ogen opent.
Ga dàn, gelouterd, weer terug om in je leven uit te dragen wat je hebt ont-dekt wat tevoorschijn is gekomen, zodat het vrucht kan dragen!
