lange nacht,zware nacht!

waar ben je kris?

ik heb op je gewacht en hie ben je dan!

ik wil je eens knuffelen,je duwt me weg en mompelt iets van de warmte.

ik voel me aan de kant gezet en vraag aan jou om eens te praten,je wilt niet,wilt dit zwijgen.

ik zou willen roepen:dit kan je mij en jana niet aandoen!

ik kende jana na haar zolang (8maand en half)bij me gehad te hebben en dit zou ze niet gewilt hebben.

dit doet pijn,heel veel pijn!

ik drijf verder op de zee,zonder haven.

ellen komt,ik knuffel me dood,verwen haar!gino was niet mee die sliep,te warm,ik mis hem.

toch doet dit me even vergeten,niet vergeten maar toch heel even is dit geluk.

na 3kwartier,je blijft niet lang door de warmte,dom weer!!!

ik ga even mee tot aan de bushalte,je huilde toen de bus weg reed,ik wou zo graag mee,ellen.

ik miste jou en gino zo!

mijn vader belde me 3x per dag,het is iets wat me door de dag leid en waar ik naar uitkijk,toch kan ik niet verwoorden wat ik voel,kan er moeilijk over praten,die stomme tranen ook!

mijn buik is leeg,jana ik mis je zo!

later die avond belde zuster hilde ze kwam naar de begrafenis en zei dat we eens moesten praten en vroeg me om te huilen,het is moeilijk door de telefoon en er over praten en zeggen wat ik voel is te moeilijk,later mischien.

ik kan ze deze brieven eens laten lezen het is makelijker als het zelf te vertellen.

als ik deze brieven overlees doet het me verdriet maar ik weet dat ze later kunnen tonen hoe alleen ik me voel,en niemand hebben die me echt begrijpen kan is zwaar.

morgen mag ik naar huis en zie er tegen op.

kris heeft niets in het huishouden gedaan,zelfs de afwas niet,hij had er geen zin in.

alles word weer op mijn schouders geschoven,ik ben sterk in karakter,dit moet ook wel want geluk heb ik niet veel gehad en verdriet is me bekent,maar dit overtreft ook mijn grenzen,ik mag niet breken voor ellen en gino,maar gewoon even steunen zo af en toe,ik hoop dat kris,mij en jana ooit in zijn armen kan sluiten en me de knuffel kan geven waar ikzo naar verlang,niet alleen lichamelijk maar een knuffel waar mijn ziel mee gevult en gevoed kan worden.

waar ik ook echt bang van ben is de begrafenis,de mensen die het goed bedoelen,de comentaar,het oogcontact,de deelnemingen,de mis,de vraag of ik dit ook kan doorstaan.

ik schrijf dit verder nog wel en ik ben blij dat ik dit al opgeschreven heb.

zodat ellen en gino later kunnen begrijpen hoe het leven mooi en hard kan zijn en hoeveel ik ook van hun hou,het is meer als ik,het is met heel mijn wezen en jana ik zal je nooit vergeten,lieve engel nooit!!!!!