Anja's overgrootouders van vaderszijde op de foto hierboven: Pieter Bovendeaard en Judith Schmeitz (generatie IV).
Anja's moeder en oom, haar groot- en overgrootouders. Foto uit de jaren dertig van de vorige eeuw.
Anja's grootouders van vaderszijde en oom Cor. Foto gemaakt in 1952.
Huisje Arkstraat
28-09-2007
Druppeltjes
Gisteren ben in het Roermondse ziekenhuis geopereerd, om van staar in het rechteroog bevrijd te worden. Nu mag/moet ik elke dag 3 x 2 oogdruppels gebruiken. Nummer 1 heet Acular, wordt voor een Franse firma geproduceerd in Ierland en kost per flaconnetje van 5 ml 11,82. Nummer 2 noemt zich nog mooier Tobradex, maar de prijs is iets lager : 11,61. Op de lagere school heb ik vroeger geleerd, dat 1 liter = 1000 ml. 1 liter Acular (verkocht aan bijvoorbeeld 200 mensen) levert dus 236,40 op; 1 liter Tobradex 232, 20. Nu begrijp ik waarom de gezondheidszorg zo duur is.
Op de foto is de muur goed te zien, als het formaat goed is tenminste. Ik heb met de spelregels van Seniorennet soms onplezierige ervaringen. Zo staat er bij de uitleg te lezen dat te grote foto' s worden automatisch verkleind. Nog nooit iets van gemerkt; ik denk soms dat die beelden een kopje kleiner gemaakt worden.
Zonder dat veel Roermondenaren er weet van hadden, gebeurde er in hun stad iets zeer bijzonders. Daar werd door archeologen een diep gelegen (stads)muur uit de 14 eeuw blootgelegd. De leider van de ploeg : "Het is ook nog een muur van mergel. Iets heel belangrijks, zelfs in Maastricht hebben ze zoiets niet".
Toen ik vanmorgen het volgende in de krant gelezen had, dacht ik dat Klaas-Jan Huntelaar nu echt in de voetsporen van Cruyff wil treden, ook buiten het veld. " We speelden de ballen tegen Heracles veel te vroeg in, dan speel je veel te weinig uit". Snapt u het?
Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Dus daarom maar eens een foto van onze dochter Anja tijdens een optreden in Panningen. U vindt de foto direct onder het archief.
Zomer 1947. Wat was het heet, maar wat genoten we! Met zijn vijven toerden we op fietsen zonder versnellingen door Limburg, Noord-Brabant en Gelderland. In Varsseveld vonden we onderdak in de Olde Wehme. We sliepen er lekker in het hooi.
Hij was een zogenaamde stabij. Vanmorgen maakte een auto een eind aan zijn leven.Nooit geweten dat ik zo kapot zou kunnen zijn van de dood van een dier. Veel kapotter zijn mijn vrouw (huilend aan de telefoon), dochter Anja en kleinzoon (14) Marijn. Ik ga proberen een foto van Bijke te plaatsen. Die foto staat intussen elders op mijn blog. Vandaag, 20 november, mailde mijn dochter Anja me, dat ze nog steeds treurt om het verlies van Bijke. Ze maakte graag flinke wandelingen met hem.
Service volgens de post in Nederland (TNT) : Ikke : Mag ik een postzegel voor Zwitserland van 72 eurocent van u ? Bediende : Dat kan niet. We verkopen alleen maar per velletje van 5 zegels.
Fijn, dat u er bent. Ik hoop dat u een beetje plezier mag beleven van mijn stekkie. Toen ik nog piepjong was - nu piep ik ook wel eens, maar dan heeft mijn rug iets te melden - stuurde mijn moeder me af en toe naar een winkeltje in onze straat, waar ik bijvoorbeeld een half pondje gekookte ham (gekaokde sjènk) moest kopen. Op de toonbank stond daar een bordje met de tekst : Bent u tevreden, zeg het anderen. Hebt u klachten, zeg het ons. Ik geef u deze boodschap ook door te vragen of u iets in het gastenboek wilt schrijven. Per email ben ik ook te bereiken :
Zomer 1947. Wat was het heet, maar wat genoten we! Met zijn vijven toerden we op fietsen zonder versnellingen door Limburg, Noord-Brabant en Gelderland. In Varsseveld vonden we onderdak in de Olde Wehme. We sliepen er lekker in het hooi. 
