Lente, zeg? Helemaal niet zo. Nadat hij een halsband had opgetild, was de voorbijganger verrast. Sneeuw is een dichte muur, de wind trekt een paraplu tevoorschijn. Maar is de lente echt zo?
Het gebeurt natuurlijk dat ze een meisje is. Lachend, jong, met een rode knal. Ik heb niet genoeg geslapen, ik stond op in de verkeerde bui, of misschien was ik verdrietig, het kostte inspiratie.
En we raken meteen in paniek: Hoe zit het met de lente? Het overkomt jou en mij. Wees niet boos, een beetje geduld, de lente ontdooit en geeft bloei.
Houd zorgvuldig van je leven, kus zachtjes het pluis van de pasgeboren dochter, en vertel haardan, wanneer de hemel van de sterrenhemel beige wordt, bij dageraad licht met rijmend handschrift, of stuur een brief naar die eerste engel die zijn geboorteland van verlangen en ellende heeft behouden: leven, het is klein en glorieus, een afbeelding op het hart, alsof in een andere kerk de Maagd. Dus hou van je leven, met die grote pijnlijke tederheid waar je zelf klaar voor bent om te schreeuwen en te huilen, dus hou van, en plotseling een nieuw en vergeten oud, met sneeuw bedekt meisje in een kleurrijke hoed. Omdat ze hier is, bij jou, en ze zal bij je blijven, ze zal zich aan haar borst vastklampen en goedgelovig in haar ogen kijken. Houd dus zorgvuldig van haar, de schoonheid van het leven in een chintz-jurk, deze helderste lamp in de donkere nacht.
Geef iedereen goed. Laat iedereen begrijpen dat het ons kan behoeden voor problemen. Er wordt geen ander gegeven. Goed vliegt altijd in het open raam van liefde en tedere ontmoetingen. Geef iedereen liefde. Zonder liefde is het zo moeilijk voor ons. Ze is, net als goed, almachtig over ongeluk. Geef keer op keer. Met liefde is alles mogelijk. En om het kwaad te onthoofden en vrede te vinden.
Lente kwam en de zon glimlachte. En overal gekweel vogel stemmen. Natuur opende alle kleine raam, in de wereld voor onbepaalde tijd trillende kleuren. Look wat een genot, wat een tederheid. En dit tederheid, badend douche, rook betoverend licht, fijn, boeit altijd. Overtuigt alle, glimlach hemel en zon jong en jonge bladeren, en het schijnt - zelfs dauw lachen en horen - zingt, zingt Spring.
Noch de avond noch de nacht hoorde het kraken van de deur.
Geen wind, geen sneeuw, geen lawaaierige massa mensen.
Kan niet antwoorden als je licht in het raam brandt.
Wat is koffie in de ochtend? Is dit een zachte kus met bitterheid? Onvermogen om te genieten van dromen. Met mijn betere helft. Wat is koffie zonder jou? Ochtend doorgebracht in de leegte. Afscheid nemen van de opkomst van de dag, wachten op nieuwe kussen.
Lente kwam en de zon glimlachte En overal gekweel vogel stemmen, Natuur opende alle kleine raam, in de wereld voor onbepaalde tijd trillende kleuren ... Look - wat een genot, wat een tederheid! En dit tederheid, badend douche, rook betoverend licht, fijn - boeit altijd ... Overtuigt alle - glimlach hemel en zon jong en jonge bladeren, en het schijnt - zelfs dauw lachen en horen - zingt, zingt Spring.
Er is geen einde van de bospaden.Alleen om af te stemmen op
de ster, en een beetje voelbare voetafdrukken.
Het oor van het legendarisch bos zal worden gehoord.
Overal een duidelijk gerucht over de verloren en intieme.
Op de toppen van de dennen lage vluchtwoorden.
Ik zal de bladen van de wandelroute niet opmerken.
Hier is het, de ster was verlicht.
Er is geen einde aan bospaden.
Laat me niet gaan alsjeblieft. Denk aan iets en vraag om te blijven. Kijk, ik kan nauwelijks ademen, bij de gedachte dat ik moet scheiden. Kijk beter in mijn ogen, ze schreeuwen dat ik bij je wil zijn.
Laat me niet los! Daar, voorbij de grenzen van de grenzen, wacht een stille straf op leegte. En daar, in de menigte van zielloze grijze gezichten, wacht nog veel erger en vreselijker. En alles wat ik liefhad, dan geleefd, kleurloos zonder jou en fris. Vertel me dat het geen realiteit is, geen prachtige droom. Laat me niet los. Vertel me dat ik iedereen in de wereld nodig heb. De wielen van de kar kloppen op het ritme van een pijnlijk hart, en de tranen, de naderende wind vegen ze weg.
Elke dag bedank ik mijn lot.Elke avond vat ik de resultaten samen.
Ik vergelijk de kalender niet, ikkoester vandaag erg veel.
Alles is natuurlijk en licht.Alles was om een of andere reden erg handig.
meer rigide zijn.Om te weten dat je op hetzelfde land bent.
Alle vrouwen in de winter zijn uniek. De vorst kussen wangen roodachtig
en witte inkt raakt de wimpers en het doel is duidelijk. Voor ons cirkelen
de sneeuwstormen van walsen opnieuw, de sneeuwvlokken komen
sprankelend en dartelen uit de lucht. We worden door voorbijgangers
op de bijeenkomst geglimlacht, om in de ogen van koud ijs te smelten.
En jij, schoonheden, vaker glimlachen. Glimlachen is
gemakkelijker om tegenslag te verdragen, Glimlachen maakt ons
een beetje vriendelijker. Redding van de spirituele storm.
Dwaal spoken op de veranda en kreunen in de ijzeren deur. En hun gezichten zijn wit, als een tafelkleed. Aan wie is hun eeuwenoude verwijt gericht en wat doet hun schaduw beven? En in de zalen feest een arrogante bankschroef, en huilend in de ondergrondse trappen.
krachten die ik heb om ze te grijpen tijdens de vlucht.
Onvoorziene transformaties.Wanneer ikonder
de zachte wimpers kijk,zal ikmijn ogen glanzen met de
gloed van genegenheid. Waar zal ikmet een bevende borstel
in het vuur steken?Waar neem ik de hemelse verf mee?In ijverig
zoeken, lijkt alles: op het punt om ingestemd te worden in het mysterie
van een kennis. Maar het hartvan een arme eindigt in een zucht.
Met een impotente loomheid.
Het veld spreidt zich uit met een golvende doek. En de hemel versmolt met een donkerblauwe rand. En in de lucht een transparant gouden schild. Glanzende zon schijnt over de zee, de wind loopt door de hoeken en hummers kleden de witte mist, over iets steels met het gras zegt dapper in de rogge gouden geluid. Eén ik. En mijn hart en ik denk vrijheid.
Ga de tuin in.
Als het weer helder is! Hoe schuw verdorde augustus!
Een amber meidoorn boom.
Binnenkort zal de herfst worden
gedekt door een warme slaaptuin,
geïrrigeerd regenen.
Weg met al dat groene.
En boven het serene blauw aan de hemel.
En de esdoorn van schilderachtige handen.
Zoals olijfbladeren peren!
Hoe uitnodigend hun fruit hangt!
Ga de tuin in,in het licht van de avond zon.
Ga de tuin in.
Glimlach naar een sombere buur, sluit de deur niet voor een collega. En met jou delen ze een geheim, misschien delen ze een ongeluk... Het betekent dat het tijd is om tijd en schatten en leven door te brengen, en je krijgt een vriend in je armen... Kijk rond en lach!
De wilde kust maalt door de golven, klokken door de enorme rotsen.
Het graaft hier en daar. Als een levend dier, brult en huilt.
En plotseling werd het stil en nederig.
Allemaal lager, lager. Al loopt hijnog maar nauwelijks in leven.
Nadat de storm is afgenomen,regent de stroom.
En nu was zijn onopvallende bed blootgelegd.
Liefde is magie! Je leefde in dromen. Lees in kindertijd sprookjes over prinsessen. Eens, toen ze achterom keek, besefte ze dat het leven niet langer dat magische bos was. Geen goud, zilver bomen er pijn, pijn, veel bittere tranen Voor de magische fee steegje u zult niet voorbij De tuin was overwoekerd met onkruid. Princess nee, nee mooie fee in de magische bosjes rondspoken stilte. Ja, van firebird getrokken veren. Wie is vleugelloze nodig? Bid, magische tuin, schud de takken van licht hun lichten wenken rinkelen stilte schud de vleugels van haar vreugde van het leven, zal de muziek doen terugkeren. Bulk in de palm van de appels. Laat het de tranen van de droomwind afvoeren. Laat het zijn als ze droomde van een sprookje, maar wrok pijn is niet ernstig ...
Een vreemd geluid gaf die avond een oude viool:
Een menselijk verdriet. En een vrouw! Klonk huilend.
Het leven kent veel prachtige momenten, maar het belangrijkste is dat de ziel niet moe wordt. In staat om lief te hebben als koude en smurrie, en die van geluk, kon huilen. Leven, stroomversnellingen, hobbels, geen klein beetje, maar je moet verhuizen, naar de pier gaan. Laat liefde elkaar ontmoeten, je kwam nog steeds en vond eindelijk je geluk. We hebben weinig tijd afgemeten aan het leven, maar we hebben zoveel gedaan, tekende ze. Verspil het niet, brand helder, straal met je ziel, spreek van liefde.
Meer en minder Minder en minder emoties, minder verlangens, minder hoop op succes. Meer en meer twijfels. Meer leed, Meer obstakels en obstakels. Meer en meer over familieleden. Meer en meer over kinderen. Meer en meer over iets aards. Alles gaat minder over de sterren. Er zijn minder verwachtingen voor later. Minder en minder gezondheid, minder en minder glimlachen, minder en minder enthousiasme en kracht. Meer en meer misbaksels. Meer en meer fouten. Meer en meer vertrouwde graven. Meer en meer bladeren. Er is minder over. Het resultaat wordt steeds duidelijker. Er zijn minder vrienden. En meer en meer vermoeidheid. Alle zoeter elke slok.
Regen.
Ik luister: hoor je niet
dat ze naar me toe komen.
De regen smakt zich op de muur.
Maar dit zijn slechts druppels, druppels.
Slip op de stenen muur.
Zoals ik herinner me, geluk woonden eerst en tranen lag in die plaats: Maar het geluk veranderde snel, en tranen vloeiden achteraf. Om de schatten van de heiligen te koesteren. Nu heb ik het lot geleerd. Ontmoet hun buitenaardse ogen niet, ze zullen in mij sterven,met mij en mijn vriend.
Eenvoudig vers vel papier.
Je bent wit als krijt. Niet kreukelen en schoonmaken. Je oppervlak totdat niemand zijn hand aanraakt.
Wat word je? Wanneer, welke brief schrijft u met uw hand? Aan wie en wat breng je mee: liefde?Scheiding? De waarheid? Is het een leugen?
Vergeef je dat je naar de tafel gaat? Of kijk naar het protocol? Of zal de dichter u doen schrikken, wie heeft de dageraad tevergeefs ontmoet?
Nee, wacht op je andere! Op een dag zal een kleurpotlood over het laken gaan en het vullen met leegte.
En de lucht zal blauw zijn, en de stoomboot zal rood zijn. En de rook in de lucht zal zwart zijn. En de zon zal goud zijn!
Laatste stralen van zonsondergang. Ga liggen op het gebied
van gecomprimeerde rogge. Een dutje van een roze knuffel.
Gras van een ononderbroken grens.Geen wind, geen kreet van een vogel.
Boven het bosje bevindt zich de rode schijf van de maan.
En het lied van de reaper vervaagt in de avond stilte.
Vergeet zorgen en zorgen. Ruiter zonder doel op een paard.
In de mist en in de wei-afstand. Op naar de nacht en de maan.
In een doornachtig park van duizenden jaren oud,
een jongen met de ogen van een vermoeide oude man.
Er spint iets in het stof van de vertrekkende planeten.
En met gekloofde handen speelt een tekent met de vinger,
dat de geheime betekenis vol is.
Liefde verdwijnt. Waarom?Zonder liefde, omdat het hart niet brandt,
en het hart van de lente niet voelt. En dan doet een open wond pijn.
Waarom verdwijnt de liefde? Ik waardeerde mijn gevoelens gewoon niet,
ik vervaagde zonder aanhankelijke woorden, ik leefde gewoon voor
mezelf en leefde. Blijkbaar hebben ze zo gewoon geleefd. Ik zal zonder
reserve en eerlijk zeggen, ik moet gewoon van mijn dierbaren houden.
Dit gevoel is licht en prachtig.
Gedichten ...
Hoeveel van hen in de buurt. In hen, iemands lot, iemands hart. Je leest
ze en je realiseert je, plotseling. In sommige liefde, in anderen de hele
wereld is vernietigd. Soms ben je bang om gewoon te lezen. De ogen
van die gekoesterde regels aan te raken, waar iemand luid zou moeten
schreeuwen, zet veel kleine punten. Gedichten papier, letters en badges.
Soms zinloze kronkels van lijnen. Soms vertellen ze je iets meer.
Wat is, wie er in de buurt is, en gesloten. Er is een cirkel, van en over
liefde scheiding en zwarte stippen.
Om de schoonheid van het leven te behouden: Hier zijn negen woorden. Tween woorden - 'Thank You', drie woorden - 'Het spijt me', een woord - 'Alstublieft', drie woorden - 'I love you'/ En vier woorden -'Hoe kan ik helpen?'
Daar, in het halfdonkere van de kathedraal, in het lamplicht van het beeld.
Een levendige nacht zal gluren in je slappe ogen.
In de toespraken over de wijsheid van het hemelse, voelt de aarde
aan als stromen. Daar, in de bogen de schemering onbekend,
hier een koude stenen bank. De diepe hitte van een toevallige
ontmoeting vanaf de hoogte van de kerk. Op deze sluimerende
kaarsen, op het beeld en op de bloemen.En inspirerende stilte,
en verberg uw gedachten, en wordt gevoeld met het idee van
het beven van duiven en slangen.
Bewegingloze stilte.
Je ziet er in een rustige angst, de rivier scheidde het riet.
Ik hou van deze kruiden groen en in slaperige dagen.
Zijn zij niet mijn geheime, mijn gouden lichten?
Je ziet er stil, streng uit, in de ogen van een droom.
Ik koos een andere manier, ik ga, en de liedjes zijn
niet hetzelfde. Spoedig komt de avond dichterbij.
En de nacht, naar het lot. Dan zal mijn weg omvallen.
En ik zal naar jou terugkeren.
Hello! Duizend keer mijn groeten aan jou,nacht! Opnieuw en opnieuw, ik hou van je, rustig, warm. Zilver grenst! Schuchter stak ik de kaars aan, en ging ik naar het raam. Ik kan mezelf niet zien, maar ik zie alles. Rain, zeker wachten: Rilling, oplossen. Flowers, uploaden, rook sterk, en een lange, lange tijd met het licht van de kaars knipperen.
Ze vroegen me: "Ben je gelukkig?" Ik kon niet eens meteen antwoorden. Ik denk dat er geen geluk is zonder een droom. Misschien is mijn geluk kinderen. Of leeft geluk misschien gewoon? Zorg, zoeken, vreugde, werk. Er is geen groter geluk geliefd worden. En het is geweldig om van iemand te houden. Op het fluweelachtige gras op blote voeten, van de afgrond van hoogte onder een parachute, op schaatsen om met de wind mee te rijden, en misschien een kopje koffie in de vroege ochtend. Neem de gsm op en als antwoord. Native, de favoriete stem van mijn moeder om te horen. En, zoals altijd, het advies dat ik nodig had, hoewel ik al een lange tijd geen meisje ben geweest, om te horen. Of is geluk gewoon de weg? Ga verder met hoop en geloof. Liefde kennen en de essentie haten geluk wordt immers niet gemeten aan de hand van maat. Leef, werk, vecht, bemind, lijd, verwacht geen geluk in je handen te springen. Ga door vuur en water, ken het leven, zodat je nooit spirituele verveling kunt ervaren. En dus, wanneer dromen dichterbij komen, alle beproevingen en opwinding gepasseerd zijn. Op de vraag, ben je gelukkig? U kunt ongetwijfeld onmiddellijk antwoorden.
Sterke vrouwen vaak jaloers echtgenoten ... Net onder het mom van
een adelaar weet niet een mus... Hij is jaloers op de vlucht
van haar... Jaloezie, dat een complex voor de zwakken,
en gevoelens zijn leugens. Slechts één keer, per ongeluk vergeten
over zaken, zal een sterke man de speling in zijn ogen opmerken.
Als hij die blik heeft ontmoet, kan hij niet van haar houden.
Een vrouw hoeft alleen geliefd te worden.
De zon is goudkleurig. Boterbloem,goud. De rivier is zilver en water. Geboren in de wildernis, overstroomde weiden, Verdronken het veld, de kust weggevaagd.
We zijn nog nooit zo ver weg geweest, onze grieven vergeten.
Aan de meest kwaadaardige bewijzen ondanks geloven in de kracht
van liefde. Niet in de dode kracht van de steen, in de levende
kracht van de kofferbak. Ik streel, ik wrijf mijn wortels met
de levende hand van boeken. En de duizendste keer dat
ik vrede vind, laat ik mijn angst achter. Er zijn
scheidingen,een speciaal account, zoals in een
veldslag, in een oorlog. Dag na maand,
een maand lang dat is wat telt voor mij.
Wat ruikt naar liefde? De stilte van deze nacht. Jouw handen
en tederheid van zinnen. Ik wil bij je zijn, ik weet het - jij wilt ook.
Maar geluk zal opnieuw langs ons heen flitsen. Wat ruikt naar scheiding?
Tranen op de huid, nachten zonder slaap, geur van sigaretten.
Scheiding is een beetje zoals de dood, noch daarin, noch in enig
ander positief daar. Wat ruikt naar verraad? Cold Dawn. Lips zonder
tederheid en zonder warmte, een krankzinnige vraag, een absurd
antwoord. Alle dingen die je niet had verwacht, en ik heb niet gewacht.
Wat ruikt naar vaarwel? De laatste glimlach, de lege woorden en de
stompzinnigheid van tranen. Per ongeluk gemaakte fouten door ons.
Bug voor het eerst in alle ernst voltooid. Wat ruikt naar liefde?
Lichte rook van scheiding. Een beetje verraad met een boos verlangen,
Angst voor afscheid, gewoonten en verveling. Wat naar liefde ruikt alleen j
ij en ik.
Ik speelde met dit leven als een slimme dwaas,
en gooide opnieuw de botten naar voren, gokte,
en verloor in het spel je realiteit en je droom.Je was er altijd,
triest en verdrietig, en geef me de tijd te branden van verlangen,
en zette mijn eeuwige "niet begrijpen", en vergeef mijn eigenzinnige
op maat gemaakte wereld. Woordeloze gelukkig, teder en triest. In deze
wereld, waar mijn hart weldra bij je adem zal komen.
Zwem als een wind, zelfverzekerd, dapper. Dun, vol, jij, ik, het maakt niet uit.
Heb je ziel lief, heb je lichaam lief en je zult altijd geliefd zijn bij anderen.
Kijk neer op elke klacht ten gunste van jezelf, maar tactloos ten koste
van jezelf. Iedereen zou je ogen moeten zien. Er zijn geen anderen zoals
jij in de wereld. zoek complimenten op plichtsvleierij.
Maar onthoud, voor het leven is er geen groter geluk
dan dat wat je erin, onvergelijkbaar, bent ...
Sneeuwvlok...
Ze passeerde voor mij,zoals de aarde,
in de schittering van een heldere dag.
En met een lichte glimlach,haar ogen glinsterenden.
Al mijn geheimen zullen goed bewaard worden bij jou.
Omdat ik u, trouwe, heb toevertrouwd dat u dat altijd bent geweest, en dat zult u blijven tot mijn laatste momenten. Je bleef dicht bij me toen ik je nodig had. Je gaf me eten toen ik honger had.
Ik heb me nooit verraden gevoeld. Als andere oceanen me teleurstellen. laat ik me verleiden door je intieme schoonheden. Ik zal je meenemen naar mijn groene onmetelijkheid.
Glimlach naar een sombere buur,
n
