Ik ben raar. Ik heb niet veel nodig. Je bent klaar om te douchen met cadeautjes. Maar in plaats van prachtige kleding, kleed me alsjeblieft verliefd. En dit is genoeg, geloof me, maar als je sierad en nodig hebt, versier me dan niet met de schittering van kettingen. Embraces waar geen prijs voor is. En het kan zonder montage en zonder vraag. Voeg uit tederheid een zoete trein toe. Liefde kan niet versleten zijn. Knuffels kunnen niet worden verborgen in een kluis. Voor degenen die geïnspireerd zijn door dit alles. Laat jurken en kettingen achter in de ramen. En ik hou van je liefde met belangstelling dat verborg mijn hart.
Voorbij de bergen, voorbij de gele valleien. Een pad met dorpen uitgestrekt. Ik zie het bos en de avondvelden, en een netel verstrengeld met brandnetels.
Daar in de ochtend over de kerk hoofden. Blauwe lucht zand, en langs de weg gras ringen. Van de meren water bries.
Niet voor de liederen van de lente over de vlakte. De weg is een groene vlakte voor mij, ik werd verliefd op een verre kraan. Op een hoge berg een klooster.
Elke avond, terwijl het blauw overschaduwd werd. Terwijl de dageraad op de brug hangt, loopt u, mijn arme zwerver, vereer de liefde en het kruis.
Iets wat de ziel wil. Iets wat ze wil. Misschien de hemel in een hut. Misschien een sterrenhemel. Of misschien volledige stilte en eenzaamheid. De ziel vliegt, de ziel heeft haast. De ziel heeft haast. Het stroomt plotseling in drie stromen met bittere tranen. Dan weer het leven begint te haasten. Knippert met het ochtendgloren. Die glimlach , liefdevol iedereen. Dat zal weer verdwijnen. Dat zal je plotseling vragen om je geen zorgen te maken. Wat wil de ziel? De ziel weet het niet. Maar alles vliegt, maar alles haast zich, waarheen zou het moeten gaan.
Ik verzamel druppels geluk aan een draad. Ik bewaar ze in mezelf, probeer mezelf. Ik redde hun leven onbeholpen en verloor vaak. Soms nam ik ze schuchter in mijn handen en gleed door mijn vingers gleed en viel. Zoals op asfalt. In mijn ziel bleef ik een herinnering. Een gelukkig zegel, de zoetste adem. Ik heb het eerder de mijne verzameld, geprobeerd. Als een beloning ik heb niet iemand anders nodig. Inheemse, niet gemakkelijk vrouwelijk geluk. En ik drink het als een heilige communie.
Waar in de wortels van bomen mooie wezens leven, dat liefdesliedjes worden gezongen,
daar is het centrum van het universum. Waar mompelt, rinkelt, stroomt, afdaalt langs het pad,
groeit onder de gouden stralen van gras en grassprietje, waar de taal van magische woorden, klinkt in de stilte van bloeiende kronen,
er is een land van wonderen en prachtige dromen, het paradijs. Ze worden geregeerd door elfen, in wiens ogen het maanlicht flikkert,
wiens sterren stemmen horen, die niet mooier zijn. Iedereen in de wereld is sterfelijk, maar de elfen krijgen oneindig leven. En degene die lang oud is. Dat zal voor altijd jong zijn.
Er is een gelijkenis met vrouwen met bloemen, de geur van spirituele schoonheid, we vullen de zondige wereld met liefde en bloeien met de zintuigen van de ziel. God zegene ons in de heilige natuur van vertrouwen, tederheid, vriendelijkheid. laat liefde en vrouwelijkheid, liefde en schoonheid in ons klinken met een boodschap van melodieën.
Een jonge vrije wind greep me, droeg me. Ik leef op wit in de wereld. Onder een opgewekte klop op wielen. Per vliegtuig, per boot vlieg ik nu, dan zeil ik, alles is elk jaar vrijer. In deze wereld leef ik. Die verwarmde, dat zal een vriend worden. Waar ik ga, daar is mijn oever. Trekt alleen, trekt, trekt de verloren ziel naar huis. Tevergeefs overtuigen. En haar bedriegen: Achter het cordon is het leven mooi, alleen is daar niet alles van mij. En verlangen overwint, ik kom er niet uit. Wel, wat mis ik, van wie ren ik weg? Maar op een dag zal ik door tegenspoed een weg vinden door de sterren. Ik zal komen, ik zal komen. Ik zal ooit terugkomen!
Ik zal verdampen, wegrennen, wegvliegen als een vogel. Ik zal naar je toe komen, ik zal over je dromen. Je zult me alleen herinneren met een liefdevol woord. Alleen met jou zullen we elkaar niet meer ontmoeten. Het blad zal vallen en sneeuw zal vallen. Verdrietige woorden, je bent er niet. Het blad zal vallen, de regen zal het wegspoelen. Dit zijn allemaal woorden en je wacht op mij. Je probeert me niet opnieuw te creëren, het is nutteloos. Ik kan niet bij je wonen, het is erg druk voor mij. Je zult huilen of misschien vind je er nog een. Alleen herinner je je dat ik ergens nog steeds ben. Het blad zal vallen en sneeuw zal vallen. Verdrietige woorden, je bent er niet. Het blad zal vallen, de regen zal het wegspoelen. Dit zijn allemaal woorden en je wacht op mij.
Daar 's avonds bij zonsopgang. De deur openen in de herfst. Een walsmelodie klonk. Chrysanten bloeiden. Nadatze alle aquarellen hadden verzameld, de herfstdansen in gesleurd. Verdwenen in de mist van een herfstdag verspreidde de zomer een zakdoek: verspreidde alle handen vol vuur erop, gaf me een boeket chrysanten.
Witte vleugels vliegen in de lucht. Heldere zielen stijgen op, stijgen op. Zuivere kinderzielen, zondeloos. Heer! Wat is dit hoe is het? Het bronwater loopt weg, alles zal passeren, het zal bedroefd zijn. Alleen voor iemand die tot het uiterste zwoegen. Alleen iemand zal op de schouders vallen van eeuwig ongeluk en eeuwig gewicht.
Hoe komt dat? Wat is dit geen gerechtigheid?Oh God waarom hebben ze hen met barmhartigheid onteigend? We zijn zondig, maar de lichamen van de verbrande meisjes, jongens, witte vleugels flitsen in de lucht, veren vliegen, en niemand kan ze terugbrengen. Doe je hoed af, kijk naar de lucht, mensen. Herhaal deze moeite niet.
Het leven is mooi en verbazingwekkend. Absoluut in al zijn verschijningsvormen. Ze slaan me, ik sta op. Het is verbazingwekkend hoeveel geduld hiervoor is. Ik glimlach en ik verheug me, de zon is opgekomen.
Hoe geweldig is het. Ik leef, ik maak, ik vecht voor mezelf. Waar ben je, geluk? Ik hoop je snel te zien.
Ik word niet gekweld door mijn geweten, ik hield van. ik zocht geen excuus, ik was eerlijk, ik kon zelf niets vergeven, maar ik ben niemand iets schuldig, ik zal niet kwelling jaloezie: ik durf niet op een keten van iemand en in gevangenschap te houden. Ik heb al heel lang nergens spijt van gehad. Scheiding zal komen, wel, ik zal het accepteren. Ik zal niet worden gekweld door pijn en nostalgie, ik zal niet sterven, me bewust van je vertrek, ik zal niet worden gekweld door het feit dat je met anderen bent. Voor mij tellen tenslotte niet. alle afstandenIk verwacht niets en ben niet bang voor verlies, ik heb mijn illusies tot niets gereduceerd. En zelfs als je me nu niet gelooft, zal mijn geweten me niet kwellen: ik hou van.
