Ik bewonder de koninklijke roos, ik koester de plechtigheid van lelies, seringen brengen me dromen, in een krans van madeliefjes dwaal ik door de velden. Cascade fuchsia, bevroren, bewonderend. Jasmijngeur prikkelt de borst, en fluistert scharlaken een tulp voor me, pronkerig, ik ben ook je favoriet, vergeet niet. Ik ontmoet herfst met chrysanten, met violet zullen we de winter doorbrengen. Waar ik van hou? Eerlijk antwoord, Bloemen van mensen kunnen niet beledigen.
Geef vrouwen bloemen, om het leven nog helderder te maken. Dat alledaagse leven was niet leeg, geef vrouwen bloemen. Hoeveel betekent dit! Geef vrouwen bloemen. En hun jaren zullen niet ouder worden. Onder de zorgen en drukte. Geef vrouwen bloemen.Hoe ze ons glimlachen.
Wat is correcter om te geven voor het gevoel van deze naam.
Is het een ziekte of genade? Een beloning of straf?
Span je geest niet, en geloof oprecht.
Liefde is sterker dan kwaad en duisternis.
Sterkere wreedheid en dood. En hoe je het ook noemt,
maar het is onveranderlijk. Alles sterft zonder liefde,
Smile, open je ogen bij het ochtendgloren, en verheug je oprecht. Onze dag zal grijs zijn of het zal licht zijn, we kunnen ook de kleuring beïnvloeden. Niet altijd, niet in alles waar we controle over hebben, en vanuit het verdriet van bescherming voor iedereen daar. Maar laten we er op zijn minst een druppel licht aan toevoegen. Op elk moment van dit leven en elke ochtend. Penseel en verf nemen en visualiseren de vreugde van elke ochtend en elke dag, en laten we proberen te geloven dat, zelfs rouwende we ons herinneren en onthouden voor vreugde, niet voor niets.
Vandaag werd God 's morgens vroeg wakker. Hij las klachtenen vraagt. En aan mensen uit een kruik zonder bedrog goot hij wat hij wilde in zijn hart. Maar niet iedereenhad een hart open. En niet iedereen heeft een plaats voor een wonder. Die jaloezie, vijandigheid steunde de deur. Die hebzucht laat niet toe om succes te schenken. En iemand heeft tot de rand overstroomd Verdriet en hopeloosheid, dat is het probleem. En God had er spijt van dat het hart verborgen was. Ik wilde liefde uitgieten, maar waar ging het heen? En God was bedroefd dat mensen niet weten hoe ze harten en zielen moeten reinigen van beledigingen. Ze keren zich in de loop van de jaren tot steen in hun harten. En het hart verandert in graniet. Maar God liep, keek en glimlachte, toen ik de harten van geliefden ontmoette. Hij pakte de kruik en probeerde het met heel zijn hart. Hij goot zachtjes het geluk in zijn hart. En mensen bespatten geleidelijk Gods genade, en zij beschuldigden iedereen voor het verlies. Vergeten om de schuld in zichzelf te zoeken. Immers, als we konden vergeven en geloven, liefde, danken en loslaten, God kon geen druppel geluk meten, de magische kruik kon alles geven. Vandaag werd God bij zonsopgang wakker. Een en enorme doos met verzoeken aan de voeten. En ernaast is slechts één enveloppe zonder verzoeken:
"Bedankt voor alles, mijn God."
Eenvoudig, stil, grijs. Hij met een stok, zij met een paraplu. Ze kijken naar de bladeren van goud, lopen, lopen tot het donker is. Hun spraak is al laconiek, elke blik is helder zonder woorden, maar hun hart is licht en soepel, ze zeggen veel. In een duistere mist van het bestaan was hun lot onopvallend, en het levengevende licht van het lijden. Uitgeput, als een kreupele, onder het gewicht van hun zwakheden, voor eeuwig zijn hun levende harten voor altijd samengesmolten. En de kennis van een klein deeltje dat in hun afnemende jaren voor hen is geopend, dat ons geluk slechts een bliksemschicht is, alleen een afgelegen zwak licht. Het flitst zo zelden naar ons, dit vereist arbeid. Het gaat zo snel weg en verdwijnt voor altijd. Het maakt niet uit hoeveel je het in je handpalmen koestert. En het maakt niet uit hoe dicht je bij je borstkas zit. Kind van de dageraad, Op lichte paarden Het zal naar het verre einde rennen. Eenvoudig, stil, grijs. Hij met een stok, zij met een paraplu. Ze kijken naar de bladeren van goud, lopen, lopen tot het donker is. Nu is het waarschijnlijk gemakkelijker voor hen, nu zijn alle vreselijke dingen verdwenen, en alleen hun zielen zijn als kaarsen, ze streamen de laatste hitte.
Haast je om lief te hebben, je kunt geen tijd opslaan voor de toekomst, want de verliezen kunnen niet worden teruggegeven. Wees niet lui om te zeggen over liefde, want het kan gebeuren dat je op een dag op deze manier zult moeten doorgaan. Haast je niet de schuld, haast je niet om verwijten te beledigen, die woorden zijn zwaar. Je hoeft ze niet terug te vragen, maar vergis je, dan wordt het een les. Het is beter om tijd te vinden om iets goeds te zeggen. Vergeet niet dat het leven kort is, en dat de notulen van onschatbare , waarde zijndat goud in zand zand het zand wegrent. Vergeet niet dat zelfs de afgoden het toneel verlaten, en hun tijd wordt gegeven aan familieleden, geliefden en noodzakelijke. Er is een "nu". Kijk in je ogen en doordring het hart. Als het hart zich zorgen maakt om de wil van tranen. Leer om te vergeven, te begrijpen en goed te luisteren. Haast je naar de liefde, zodat je op elk moment niet te laat bent.
Die nacht, kristalhelder en delicaat, zullen Sterren worden aangestoken met zacht licht. Op de uitgestrekte gebieden van Vlaanderenland stromen besneeuwde nieuwjaarsverhalen. Van het laagland tot de hoge hemel, besproeien met een zilveren sluier. Miljoenen sneeuwkristallen. Het jaar dat voorbij is zal voorbij de afstand smelten. Welnu, de nieuwe zal de wereld rondrennen op een slee en in een rendierteam, zodat iedereen van zijn nieuwjaar kan genieten. Denk aan de vergeten grap. Het zal schitteren met een sneeuwstorm, zal geluk en vreugde met je brengen, en geschenken achterlaten onder de kerstboom. Iedereen een sneeuwmantel geven, dan zal hij terloops glimlachen. En de sneeuwvlokken zullen zo dierbaar fluisteren, Gelukkig Nieuwjaar voor ons allemaal!
