Laatste blik op het verleden, ik weet dat ik daar niet zal terugkeren. Je kunt niet half gelukkig zijn, "Half" geluk is verdriet.
Ik wil geen "helft" van de zon, ik heb de helft van de hemel, voor niets. "Half" het lied zal breken, liefde "half" ik accepteer het niet.
De helft bij elkaar het betekent apart, half oprecht, een leugen, half moed, betekent gemeenheid, "de helft" - zeker niet de mijne!
Het geluk is nabij, maar ik zie het niet! Gaat dichtbij, maar ik kan het niet horen!Denk dat de stappen niet kunnen! Misschien geloof ik gewoon niet in hem?Misschien ben ik vergeten hoe lang geleden ik mijn familieleden had gevonden,en ben ik vergeten wat het betekent om verliefd te worden, en dit leven is gewoon een droom?
Misschien, en misschien anders? Het hart wacht, wachtend op huilen. Ik laat hem niet binnen, blijf in een kooi, goede gevoelens, gasten zijn zeldzaam. Misschien moeten we beslissen en weggooien, alleen om niet te sterven. Alle sloten die zich in de kooi van het hart bevinden, laten ze binnen komen en helpen opwarmen. Misschien de moeite waard?
Riep de heks en gaf boeketten. 's Nachts, in de volle maan, gecomponeerde sonnetten. Ze smeekten om een samenkomst, beloofden alles op de been en hielden hem bij de schouders, terwijl ze verdrietig waren. Ze hebben elkaar verraden voor mijn plezier, ervan overtuigd dat loyaliteit slechts een conventie is. Ze zeiden dat de plas van mijn ogen onvermijdelijk is. En zij baden tot de heilige dat ik zachtaardig zou worden, zodat ik mezelf, zonder enige spoor, zou geven om zeker te verzekeren dat liefde zoet zou zijn. En in reactie op mislukkingen, na de vijfde poging. Ze noemden een besmetting. Ze antwoordde met een glimlach. Alle bekentenissen raakten het hart niet aan. Ik heb er maar een nodig, de beste ter wereld.
Op zoek naar redding. Mijn lichten branden op de hoogten van de bergen. Het hele gebied van de nacht wordt verlicht. Maar helderder dan alles, in mij een spirituele blik En u bent ver weg. Maar bent u op zoek naar redding. Het sterrenkoor klinkt plechtig in de lucht. Ik vervloek de menselijke generatie. Ik stookte een vuur voor je op in de bergen, maar je bent een visioen. Op zoek naar redding. Moe om te horen, stopt het koor van de sterren. De nacht gaat weg. Stelt twijfel. Daar daal je af van verre, lichte bergen. Ik heb op je gewacht, ik heb de geest naar je uitgestrekt. In jou, redding!
Vanaf de veranda onder de bel zoemde je naar wierookkaarsen. En ik kon niet, zachtjes beven, raak uw handen en schouders niet aan.
Ik wilde je zoveel vertellen, dat de ziel van jongs af aan gekweld heeft, maar een stille weg rookte in de glooiende bodem van meren.
Je keek stilletjes naar de valleien, waar een krullerige waas in het gras sloop. En zeldzaam grijs haar viel uit je verdorde voorhoofd.
Een beetje bleek vouwt uit de kleren. En het leek in het bed van donkere wateren. Weggaan, kauwend op mijn hoop. Uw tandenloze, mompelende mond.
In een donker bos op groene dennen zijn bladeren van wilgenwilg verguld. Ik ga naar de hoge bank, waar de baai rustig spettert. Twee manen schudden hun hoorns.
Ze bewogen een rimpeling met gele rook. Het oppervlak van de meren met gras is niet te onderscheiden, stilletjes huilend in de moeras van het moeras.
In deze stem van de gemaaide weide hoor ik de roep mijn hart kennen. Je noemt me, mijn vriendin, om te rouwen aan de slaperige kusten.
Jarenlang ben ik hier niet geweest en heb ik veel vrolijkheid en afscheiding gezien, maar ik heb altijdstrikt in mij de zachte plooi van je mistige handen gehouden.
Als twee van elkaar houden. En geluk wordt geboren
in beide harten. Die lichte gevoelens kloppen altijd.
En geluk wordt meer dan dubbel. En als de problemen op
de weg elkaar ontmoeten. Het is gemakkelijker voor de twee
om het knelpunt te overwinnen. Want verdriet in de liefde
wordt immers anders gemeten. Het is verdeeld in twee,
Dus, en minder dan de helft.
Ik open de blog als een aardiger verrassing. Vrienden van de boodschap zijn duurder dan de prijs! Hoe heb ik je nodig, lieve vrienden, ver, liefje, je bent familieleden geworden. Alsof ik met iedereen naar school was geweest, alsof ik heel mijn leven bij je was geweest, alsof we op dezelfde binnenplaats aan het ronddwalen waren. We zijn een tijdje uit elkaar gegaan. Maar heb je niet gedroomd? Waarschijnlijk niet. Ik open de blog, hallo opnieuw. Laat onze unie vele jaren leven. Lang leve onze intercoole mensen. Moge de vreugde van communicatie duren voor ons, beste vrienden. Ik hou van jullie allemaal!
Je hebt gelijk. Eén vliegmaatschappij, ik ben zo lief. Al mijn fluwelen met zijn levend knipperen, slechts twee vleugels. Vraag niet: waar kwam u vandaan? Waar heb ik haast? Hier op de bloem viel het licht en nu ik adem. Hoelang, zonder doel, zonder moeite, wil ik ademen? Op dit moment flitst hij en spreidt zijn vleugels
Een wolk van kant in de grove gebreid, verlicht een geurige mist. Een vuile weg rijden vanaf het station. Weg van de geboorte van het veld.
Het bos bevroor zonder verdrieten lawaai, de duisternis zal als een sjaal hangen, achter een dennenboom.
Het hart knaagt aan de huilende gedachte. Oh, je bent niet vrolijk, mijn vaderland. De meisjes aten hun eten en de taxirijder zong,
een onaardig zelfgemaakte lied "Ik zal in de gevangenisbed sterven, ze zullen me op de een of andere manier begraven."
In de schittering van de lichten, achter het gespiegelde glas, bloeien de lieve bloemen voortreffelijk. Hun delicate geuren zijn zacht en zoet. De bladeren en stelen zitten vol met schoonheid. Ze werden voorzichtig gekweekt in kassen. Ze werden gebracht vanwege de blauwe zeeën. Ze zijn niet bang voor sneeuwstormen van koude, stormachtige onweersbuien en de frisheid van nachten. Er zijn bescheiden zusters en broers van overzeese bloemen op de velden van mijn vaderland: hun geurige lente is toegenomen in het groen van de bossen en weiden in mei. Ze zien geen gespiegelde kassen, een hemelsblauwe uitspansel, ze zien niet de lichten, maar het mysterieuze eeuwige sterrenbeeld in het gouden patroon. Blazend van hen schoonheid verlegen. Hart en blik inheemse zij. En ze praten over de lang vergeten, heldere dagen.
Geurige vogelkers met lente bloeide en gouden takken, met gekrulde krullen. Rond mew dauw glijdt op de schors, onder het de kruidige groenten glanst in zilver. En dichtbij, bij de dooi, in het gras, tussen de wortels, loopt, stroomt een kleine zilveren stroom. Geurige vogelkers. Los, staand, en het groen is goudkleurig. In de zon brandt. Kreekgolfratelslang. Alle takken van de stroom en genadig onder het steilere haar liederen zingt.
Ik dacht dat het belangrijkste in het nastreven van het lot was: schilderen en sieraden werken aan zichzelf: vooral de gebreken die zichtbaar zijn, boven de vervelende ingrediënten die worden gegeven, magische plekken, de ijzeren muur moet waardig zijn, opgevoed door mij. Van alle weldoeners, legde niemand uit. Wat is het belangrijkste voor iemand om van je te houden zoals dit. Met alle gebreken. Tranen en aanvallen. Schandalen en verschuivingen. En een voorliefde voor leugens. Beschouw ze als diepten, beschouw hen als mysteries. Onbekende mysteries van je grote ziel. Zodra ik dat dacht In mijn jeugd. Het leek het belangrijkste, maar het bleek niet zo te zijn.
Twee kaarsen brandden in de nacht. Was droop recht
op de borst. Hun levens smolten weg. De schaduw
nam elk moment af. De nacht omhelsde hun lichamen.
Zelfs in hen glimlachten de woorden. Hoe kort ishet
leven van een kaars.Maar we zijn erin geslaagd om
te dragen. Houd van laaiend vuur.We groeien zelf,
maar liefde.Laat zijn stempel op de tafel liggen. Kubus
van was onder de maan.Hart van het hart,het zij zo.
Ik denk niet, niet klagen, niet ruzie maken. Ik slaap niet. Ik haast me niet naar de zon, noch naar de maan, noch naar de zee, noch naar het schip.
Ik voel niet hoe warm het is in deze muren, hoe groen het is in de tuin. Langverwachte en verwachte gave die ik niet verwacht.
Niet blij noch 's morgens noch tram rinkend rennen. Ik leef zonder de dag te zien, vergeet het aantal en de leeftijd.
Op, lijkt het, ingesneden touw. Ik ben een kleine danser. Ik ben de schaduw van iemands schaduw. Ik ben een gek van twee donkere manen.
God gaf zo'n schoonheid, Hij gaf me zijn genade. Ik kijk naar elke functie, ik durf er geen te missen. Om alles te vertellen en te laten zien, om zowel het uiterlijk als de gemoedstoestand te brengen, net als in woorden om over te brengen en de vreugde van het hart en de extase. Alsof ergens in de spookachtige rand. Waar er geen problemen kunnen zijn met slecht weer. In een sprookje ondergedompeld, staand. Bevroren van liefde en geluk. Wat een mooie winter, genereus gedoucht met geschenken. Als ik niet had gezien, zou ik zeggen dat het niet gebeurt, zo brandden uit de bundel en de geest zou berken verminderen opkomende zon kaars wereld meestal verandert in dromen.Het is jammer dat dit moment van de hogere natuur van perfectie: de straal bloosde, rende en verwelkt. Maar wat een gelukzaligheid daarin.
Liefde is een mysterie en een wonder en we zullen nooit weten of het zal komen, wanneer en van waar, en als het weggaat, waar dan. Er is geen manier om de weg terug te vinden, het zal alleen van verre wenken. Er zijn verschillende plekken in de zon.
Droom over mij, anders vergeet ik al dat ik je moet liefhebben en koesteren. Slaap, wees niet boos, ik leef ook! Slapen, aanraken. Je kunt er naast gaan liggen. Droom over me dat ik moe ben, onderdanig, zwaar. Droom over hoe ijs koortsig is. Hoe dromen van echtgenoten naar hun verlaten vrouwen. Als een moeder, een zoon, als een kind, een vlucht. Ja, hier ben ik. Ik laat mijn wimpers vallen, ik tel tot honderd, en val naar beneden. Vertel me, waarom wil je niet dromen? Of vergeet ik misschien dromen? Heb een droom
Hoe vrolijk schenen jouw sneeuwvlokken grijze, mystieke vacht. Wat de kerstmarkt betreft, waren we op zoek naar linten die feller waren dan wie dan ook.
Hoe roze en hartig ben ik vol met wafels, zes! Zoals alle rode paarden werd ik ter ere van u geraakt.
Zoals rode aankleedkleren, met een zeil. God , hebben ze ons vodden gedumpt. Als prachtige jonge dames in Hasselt Benieuwd naar een stomme vrouw.
Zoals op het uur dat de mensen verspreidden, gingen we met tegenzin de kerk binnen. Zoals in de oude maagd Maria stopte je de blik.
Zoals dit gezicht met sombere ogen. Was zalig en verwilderd. In een verdrag met ronde cupido's uit de Elizabethaanse tijd.
Hoe heb je mijn hand verlaten en zei: "Oh, ik wil het!" Met welke zorg je in een kandelaar steekt, een gele kaars.
Oh, de socialite, met de opalen ring. Hand! - Oh, al mijn aanval! Zoals ik beloofde om je icoon vanavond te stelen.
Net als in het kloosterhotel. Gul bell en zonsondergang - Gezegend, als de naam van de vrouw, barsten we uit als een regiment soldaten.
Hoe zal ik er goed uitzien voor jou oude dag, ik zwoer en morste zout, hoe driemaal voor mij, je was woedend. Lodewijk was de koning.
Terwijl je me in mijn hoofd kneep en elke krul streelde, als een glazuurbroche had ik een koude bloem op mijn lippen.
Hoe ik, met je smalle vingers, reed met mijn slaperige wang, hoe je me plaagde als een jongen, hoe je me zo leuk vond.
Liefde gaat voorbij, ik weet het zeker, en in deze kennis is er redding voor diegenen die naar de rand zijn geduwd, wederkerigheid op het moment van zien ongunstig. Liefde passeert wanneer gesloten. Op honderd kastelen en ziel en deuren. Wanneer met een koude plak graniet sta je in je armen, proberend om te geloven. Liefde gaat over, wanneer uit pijn. Woorden verdwijnen en tranen droog worden. Wanneer met de overblijfselen van wilskracht. Je dromen en dromen loslaat. Wanneer een vermoeide opstandige ziel wederom, op zoek naar een manier om de wereld rond te kijken, adem je met hoop uit: liefde gaat voorbij. En godzijdank!
Die week vloog het raam in dat vrijdag vloog. Weekend bracht ons, dus rust voor 2 dagen. We zullen het werk uitstellen, hele twee dagen zonder zorgen. Alleen hier is een probleem.Er is een vrijdag in de week! Ik stuur je dit vriendelijke couplet. Wens je een goed weekend. Bezoek waar je al heel lang gewild hebt, doe wat je niet eerder had. Stemming 's ochtends opladen. Ga uit bed, niet opschieten. En laat je verwennen voor een uur, drink een geurige koffieshop. Er zijn zoveel interessante plannen in het geheel, je ziet, je zou niets missen. Rust en lichaam en ziel, besteed opzettelijk je vrije dag. Besteed de meest nuttige dagen op uw gemak. Om ze op weekdagen te onthouden. Wat dacht je van de coolste weekends.
Het gevoel van eenzaamheid is ondraaglijk
als de herfstmist zich buiten het raam bevindt.
En kale bomen - als een profetie - dat alles dag in dag uit gaat.
Ondraaglijk gevoel van wachten. Wanneer we leven in hoop op
"toeval". En hoe gemakkelijk het is om excuses te
vinden voor alles wat niet is uitgekomen in het leven.
Liefde! Hoeveel krijg je te geven om de zonsopkomsten en zonsondergangen te keren? Laat het honderden keren, nadat het gefermenteerd is, de wijn vullen met een bitter aroma. Alles is immers één er is niet mooier in de wereld. Vergaderingen van tedere, zoete kussen, bekentenissen van het hart die als reactie vliegen, en verwachtingen die we in onze dromen trekken. Haast je om de woorden van liefde te zeggen, wat soms van je lippen scheurt. En laat hem opnieuw rond zijn hoofd gaan, notulen van geluk zullen honderdvoudig worden gerekend. Geef elk moment zijn warmte. Het is net als het licht van de zon noodzakelijk. Ondanks al je omstandigheden, wanneer je het raam opent, roep: "We zijn geliefd!". Laat de ziel in flarden, hart doormidden, maar elke keer opnieuw, herrijzend met hoop.Sterk, zoals man en vrouw in de ochtend. "Liefde leeft! Liefde gaat niet dood! " En dan op de helling van zijn jaren, in een kring van geliefden, niet eenzaam, geef een bevestigend antwoord: "Ik heb dit leven zo gelukkig geleefd!".
Licht, gevleugeld, als nachtvlinders. Cirkelend, cirkelend boven de tafel bij de gloeilamp. Verzameld bij het licht. En waar te gaan? Ook zij, ijzig, ik wil opwarmen.
Beschermengel, steek een kaars aan om te zien of ik dan vlieg.
Beschermengel, geef me een schouder als ondersteuning.
Mijn hart brandt heet. Je kunt dromen, maar het is moeilijk om
het te durven.
Beschermengel, geef me twee vleugels. Geef me alles om te vliegen.
Ik zou minstens een paar minuten op adem blijven met de nieuwe
krachtvleugels. Het is heerlijk om te vliegen. En zij zullen de mist
door de storm en het bedrog naar de eeuwige zon door het leven dragen.
Laat de schaduw uit mijn ogen vallen, ik wil zien dat ik niet alleen vlieg.
Laten we nadenken over het goede. Het slechte zelf zal ons vinden. Corrigeren van het verleden kan dat niet. Gesloten in de toekomstige entree. Vandaag de dag, hoewel niet perfect, maar we doen eraan mee. Alles is tastbaar, echt we dromen niet, maar leven. Gisteren geheugen. Wat zal er morgen gebeuren? God weet het. We staan in het centrum van algemene aandacht. Er is tijd en tijd voor alles.
Niemand zal ooit excuses zoeken, als mensen weggaan, succes op de weg. En zoek geen nieuwe afspraakjes met ze, en hoef geen gedichten te schrijven bij het afscheid. Kleef niet aan elke zachte uitdrukking. Zoek niet naar betekenissen waar het niet wordt gevonden. En vanuit de hartinfarct, alsof besmetting, met alle krachten van een zwakke hart, is afgeleid. Vermijden van de mogelijkheid van lang afscheid, Alle goede dingen onthouden voor al hun vergeving. Niemand zal ooit excuses zoeken, als mensen weggaan, succes op de weg.
En op straat ben ik bekend met het verleden is er geen spoor. Voor een lange tijd in de dagelijkse modderstroom ben ik hier niet gekomen. Het leven ging door het station. Kindertijd, hallo! Hoeveel winters. Daar, waar we gingen rodelen, staat de nieuwe winkel. Er zijn geen vrienden, de vijvers zijn verdwenen, de vijvers zijn verdwenen in de vergetelheid. En het pad is niet te vinden in de mist van de herfst. Het oude tuinhuisje. Ah, de reis is kinderachtig. Er staat een oude man op de bank,. Iets bekend is een buurman. Maar niet te weten, sterft zelfs. Schaakgenie, boulevard-aas, een buurman was altijd aan het schelden, hij heeft ons in de tuin met de gitaar vervloekt. Maar, en er is geen tuin meer. Lied, als een reddingsboot. Verdriet klopt in mijn geheugen. Meisje "in de automaat", bijna huilde ik sorry. Adembenemende reclame. Bank, entertainmentclub. De straat leek me vreemd. Opeens zag ik een eik. De oude vriend, eindelijk, en zonk, huiverde. De herinnering van een kind, herken je me zelfs? Hier, voorbij de eik, ga ik elke dag naar school, wijd geopende ramen mamma roept: "Doe een sjaal om!" ik keek hulpeloos rond. Hier, ergens hier was mijn thuis. Stevig en onvoorwaardelijk. Was alle jaren van regen weg. En met onbekende gezichten vervaag ik mijn hoop, in deze vergeten provincie. Ik ben alleen blij als mussen. Staande "witte kraai" Ik voel de tijdkracht. Heer, wat doe ik hier? Immers, niemand gaf het op. Het is alsof iemand anders verdwaald is, ja, en het is tijd voor mij om terug te gaan. Pas van eeuwigheid kijken mama's ogen naar de straten.
Ik vond platen in de kast, oude liedjes een schat. En ik besloot om te luisteren zonder te lezen, willekeurig. Hoeveel prachtige muziek de eeuw heeft overgebleven. En hoeveel zangers en musici de wereld hebben gegeven.
Dave Berry -Dusty - Connie Francis - Rex Gildo - Springfield
Sandie Shaw - Helen Shapiro - Sonny & Cher - Frank Sinatra.
God en de natuur hadden een groot talent voor hen allemaal. Tango, walsen en foxtrots klinken zo charmant. Oude romances vertellen ons over liefde. En over de roos in de tuin, en over de lelie van de vallei. Alsof de tijdmachine de stemmen teruggeeft. Die zangers die vroeger over blauwe ogen zongen. Door het sissen van de platen kun je horen hoe van veraf. Alsof de rivier het geluid van de tijd draagt. Grammofoonplaten zijn nog lang bewaard gebleven. Van de stemmen van de prachtige geluiden. En het verleden van het lot moet getraceerd worden.
Een oude tuin. Een kersenboom sluimert er stilletjes in. Het was gebogen door ouderdom en jaar. De herfstwind scheurde alle bladeren af. Winter bevroren met een ijskorst. Zuchtend, de kers-jeugd herinnerde zich. Oh, hoe de lentetuinen bloeiden! En de kers gaf in de zomer royaal mooi en sappig fruit uit. Toen was de ouderdom helemaal niet schrikken. En eenzaamheid leek geen ongeluk te zijn. Vijf jaar later, hield het op vrucht te dragen. En de zwaan was overwoekerd! Sneeuw viel als een grijs haar aan een spit, stormachtige winden braken takken. Ze droomde van warme regen, lente en dauw, en soms schudden de takken. En opeens de lente Mei warmde straal van de koffer aangeraakt, de takken opgewarmd. Vrolijke leeuwerik, die lente-metgezel. De oude kers zong zijn lied! Uit het lied en de hitte schrok iedereen. De drank van het leven begon gretig te drinken, de nieren zwollen op, iedereen werd wakker en pijnlijk wilde ze leven!
Goedemorgen, vreugde, zoetheid in het hart van tederheid. Alles wat je nodig hebt, is een handvol hoop voor de eeuwigheid.
Liefde verdwijnt, Waarom? Omdat het hart niet brandt, en de lente niet voelt.En dan doet een open wond pijn. Waarom verdwijnt de liefde? "Ik waardeerde mijn gevoelens gewoon niet, ik vervaagde zonder aanhankelijke woorden. Ik leefde gewoon voor mezelf." Blijkbaar hebben we zo gewoon geleefd. Ik zal zonder reserve en eerlijk zeggen, ik moet gewoon van mijn dierbaren houden. Dit gevoel is licht en prachtig.
We zitten zo vriendelijk op de blog site. Iedereen heeft waarschijnlijk een kopje koffie bij de hand. Ik wens alle vrienden geluk, en ik hou zoveel van jullie allemaal!!!
Echte vrienden ...
Ze zijn erg moeilijk te vinden. Het is niet gemakkelijk om ze te verliezen. Nadat je jezelf hebt gedistantieerd, om te vertrekken. Ware vrienden kunnen niet worden vergeten, in de drukte van hun leven, niet te vergeten liefde.
De tango van mijn jeugd is vergeten, ze spelen opnieuw in de stadstuin. Met een zachte open glimlach voor een date met jongeren gaan. Warmte van opwinding in mijn borst. De toekomst schijnt vooraan. Tango is mijn dans van vurige passie. Dit klinkt geweldig. Tango mijn langdurige jeugd, geluk, mijn hart betoverend. Snel de winter gepasseerd, lente. Haar haar was bedekt met grijs haar. De oude jongen is oud, volwassen meisje geworden geliefd. Weer springen de lente en de zon fel op. Alles in bloei. Geheugen maakt ons zorgen bij zonsopgang. Oude tango in de stadstuin.
Het hart, de vlam van de wispelturige, in deze wilde bloembladen, zal ik in mijn gedichten alles vinden wat niet in het leven zal zijn.
Het leven is als een schip een klein Spaans kasteel door. Dat is allemaal niet haalbaar, ik zal het zelf implementeren.
Alle kans om elkaar te ontmoeten. Weg kan het me iets schelen? Laat geen antwoord worden gegeven. Ik zal mezelf antwoorden.
Met een kinderliedje op mijn lippen ga ik naar mijn geboorteland. Alles wat niet in het leven zal zijn, zal ik in mijn gedichten vinden.
Vrienden verzamelen zich in de buurt van het blog. En de gedichten lezen een beetje. Ik schrijf met een hart de antwoorden. Zoals altijd, zal ik het voelen. Ik zal komen rennen, de bergen van het leven terzijde schuiven, In virtualiteit, waarin het open is. Mijn hart is voor hen die in het echte leven zijn. Onze ontmoeting werd meer dan eens gepresenteerd. Niet meer dan hun woorden in het universum. Ik raakte geleidelijk aan aan mijn vrienden gewend. Uit andere steden vanavond komen verschillende harten naar voren om elkaar te ontmoeten. We lezen elkaar online. Als het verdrietig is, drukken we op de borst. Vrijwel, maar oprecht, precies. Laten we elkaar weer ontmoeten in de donkere nacht. Ik huil op de schoot van mijn vriend. Vertel je dat het geen taak is. En ze zal me helpen met advies. Daar praten we over, en daarover. Zonder vrienden op de lentedag helaas. Vrienden hebben een hart die mooi is en op de juiste plaats. En vandaar een mysterieus licht. Een straaltje zonneschijn zal de dichter verwarmen. Aan virtuele vrienden deze lijnen. Weet dat we samen niet alleen zijn. Hartwonden genezen, van de glimlach van vrienden op het scherm.
Ik wens dat je bloeit, groeit, redt, de gezondheid versterkt.
Het is voor de lange reis de belangrijkste voorwaarde.
Laat elke dag en elk uur je een nieuwe geven.
Laat de geest aardig voor je zijn, en het hart zal slim zijn.
Ik wens u, mijn vrienden, het allerbeste.
En vrienden, het is ons niet goedkoop gegeven!
'S Nachts brulde de wind als een wolf en sloeg op het dak met een stok. 'S Morgens keken ze uit het raam. Er is een magische film. Een wit doek was gerold, geschetst heldere sterren en hoeden op de huizen die de winter introk.
