Liefde! Hoeveel krijg je te geven om de zonsopkomsten en zonsondergangen te keren? Laat het honderden keren, nadat het gefermenteerd is, de wijn vullen met een bitter aroma. Alles is immers één er is niet mooier in de wereld. Vergaderingen van tedere, zoete kussen, bekentenissen van het hart die als reactie vliegen, en verwachtingen die we in onze dromen trekken. Haast je om de woorden van liefde te zeggen, wat soms van je lippen scheurt. En laat hem opnieuw rond zijn hoofd gaan, notulen van geluk zullen honderdvoudig worden gerekend. Geef elk moment zijn warmte. Het is net als het licht van de zon noodzakelijk. Ondanks al je omstandigheden, wanneer je het raam opent, roep: "We zijn geliefd!". Laat de ziel in flarden, hart doormidden, maar elke keer opnieuw, herrijzend met hoop.Sterk, zoals man en vrouw in de ochtend. "Liefde leeft! Liefde gaat niet dood! " En dan op de helling van zijn jaren, in een kring van geliefden, niet eenzaam, geef een bevestigend antwoord: "Ik heb dit leven zo gelukkig geleefd!".
Licht, gevleugeld, als nachtvlinders. Cirkelend, cirkelend boven de tafel bij de gloeilamp. Verzameld bij het licht. En waar te gaan? Ook zij, ijzig, ik wil opwarmen.
Beschermengel, steek een kaars aan om te zien of ik dan vlieg.
Beschermengel, geef me een schouder als ondersteuning.
Mijn hart brandt heet. Je kunt dromen, maar het is moeilijk om
het te durven.
Beschermengel, geef me twee vleugels. Geef me alles om te vliegen.
Ik zou minstens een paar minuten op adem blijven met de nieuwe
krachtvleugels. Het is heerlijk om te vliegen. En zij zullen de mist
door de storm en het bedrog naar de eeuwige zon door het leven dragen.
Laat de schaduw uit mijn ogen vallen, ik wil zien dat ik niet alleen vlieg.
Laten we nadenken over het goede. Het slechte zelf zal ons vinden. Corrigeren van het verleden kan dat niet. Gesloten in de toekomstige entree. Vandaag de dag, hoewel niet perfect, maar we doen eraan mee. Alles is tastbaar, echt we dromen niet, maar leven. Gisteren geheugen. Wat zal er morgen gebeuren? God weet het. We staan in het centrum van algemene aandacht. Er is tijd en tijd voor alles.
Niemand zal ooit excuses zoeken, als mensen weggaan, succes op de weg. En zoek geen nieuwe afspraakjes met ze, en hoef geen gedichten te schrijven bij het afscheid. Kleef niet aan elke zachte uitdrukking. Zoek niet naar betekenissen waar het niet wordt gevonden. En vanuit de hartinfarct, alsof besmetting, met alle krachten van een zwakke hart, is afgeleid. Vermijden van de mogelijkheid van lang afscheid, Alle goede dingen onthouden voor al hun vergeving. Niemand zal ooit excuses zoeken, als mensen weggaan, succes op de weg.
En op straat ben ik bekend met het verleden is er geen spoor. Voor een lange tijd in de dagelijkse modderstroom ben ik hier niet gekomen. Het leven ging door het station. Kindertijd, hallo! Hoeveel winters. Daar, waar we gingen rodelen, staat de nieuwe winkel. Er zijn geen vrienden, de vijvers zijn verdwenen, de vijvers zijn verdwenen in de vergetelheid. En het pad is niet te vinden in de mist van de herfst. Het oude tuinhuisje. Ah, de reis is kinderachtig. Er staat een oude man op de bank,. Iets bekend is een buurman. Maar niet te weten, sterft zelfs. Schaakgenie, boulevard-aas, een buurman was altijd aan het schelden, hij heeft ons in de tuin met de gitaar vervloekt. Maar, en er is geen tuin meer. Lied, als een reddingsboot. Verdriet klopt in mijn geheugen. Meisje "in de automaat", bijna huilde ik sorry. Adembenemende reclame. Bank, entertainmentclub. De straat leek me vreemd. Opeens zag ik een eik. De oude vriend, eindelijk, en zonk, huiverde. De herinnering van een kind, herken je me zelfs? Hier, voorbij de eik, ga ik elke dag naar school, wijd geopende ramen mamma roept: "Doe een sjaal om!" ik keek hulpeloos rond. Hier, ergens hier was mijn thuis. Stevig en onvoorwaardelijk. Was alle jaren van regen weg. En met onbekende gezichten vervaag ik mijn hoop, in deze vergeten provincie. Ik ben alleen blij als mussen. Staande "witte kraai" Ik voel de tijdkracht. Heer, wat doe ik hier? Immers, niemand gaf het op. Het is alsof iemand anders verdwaald is, ja, en het is tijd voor mij om terug te gaan. Pas van eeuwigheid kijken mama's ogen naar de straten.
Ik vond platen in de kast, oude liedjes een schat. En ik besloot om te luisteren zonder te lezen, willekeurig. Hoeveel prachtige muziek de eeuw heeft overgebleven. En hoeveel zangers en musici de wereld hebben gegeven.
Dave Berry -Dusty - Connie Francis - Rex Gildo - Springfield
Sandie Shaw - Helen Shapiro - Sonny & Cher - Frank Sinatra.
God en de natuur hadden een groot talent voor hen allemaal. Tango, walsen en foxtrots klinken zo charmant. Oude romances vertellen ons over liefde. En over de roos in de tuin, en over de lelie van de vallei. Alsof de tijdmachine de stemmen teruggeeft. Die zangers die vroeger over blauwe ogen zongen. Door het sissen van de platen kun je horen hoe van veraf. Alsof de rivier het geluid van de tijd draagt. Grammofoonplaten zijn nog lang bewaard gebleven. Van de stemmen van de prachtige geluiden. En het verleden van het lot moet getraceerd worden.
Een oude tuin. Een kersenboom sluimert er stilletjes in. Het was gebogen door ouderdom en jaar. De herfstwind scheurde alle bladeren af. Winter bevroren met een ijskorst. Zuchtend, de kers-jeugd herinnerde zich. Oh, hoe de lentetuinen bloeiden! En de kers gaf in de zomer royaal mooi en sappig fruit uit. Toen was de ouderdom helemaal niet schrikken. En eenzaamheid leek geen ongeluk te zijn. Vijf jaar later, hield het op vrucht te dragen. En de zwaan was overwoekerd! Sneeuw viel als een grijs haar aan een spit, stormachtige winden braken takken. Ze droomde van warme regen, lente en dauw, en soms schudden de takken. En opeens de lente Mei warmde straal van de koffer aangeraakt, de takken opgewarmd. Vrolijke leeuwerik, die lente-metgezel. De oude kers zong zijn lied! Uit het lied en de hitte schrok iedereen. De drank van het leven begon gretig te drinken, de nieren zwollen op, iedereen werd wakker en pijnlijk wilde ze leven!
Goedemorgen, vreugde, zoetheid in het hart van tederheid. Alles wat je nodig hebt, is een handvol hoop voor de eeuwigheid.
Liefde verdwijnt, Waarom? Omdat het hart niet brandt, en de lente niet voelt.En dan doet een open wond pijn. Waarom verdwijnt de liefde? "Ik waardeerde mijn gevoelens gewoon niet, ik vervaagde zonder aanhankelijke woorden. Ik leefde gewoon voor mezelf." Blijkbaar hebben we zo gewoon geleefd. Ik zal zonder reserve en eerlijk zeggen, ik moet gewoon van mijn dierbaren houden. Dit gevoel is licht en prachtig.
We zitten zo vriendelijk op de blog site. Iedereen heeft waarschijnlijk een kopje koffie bij de hand. Ik wens alle vrienden geluk, en ik hou zoveel van jullie allemaal!!!
Echte vrienden ...
Ze zijn erg moeilijk te vinden. Het is niet gemakkelijk om ze te verliezen. Nadat je jezelf hebt gedistantieerd, om te vertrekken. Ware vrienden kunnen niet worden vergeten, in de drukte van hun leven, niet te vergeten liefde.
De tango van mijn jeugd is vergeten, ze spelen opnieuw in de stadstuin. Met een zachte open glimlach voor een date met jongeren gaan. Warmte van opwinding in mijn borst. De toekomst schijnt vooraan. Tango is mijn dans van vurige passie. Dit klinkt geweldig. Tango mijn langdurige jeugd, geluk, mijn hart betoverend. Snel de winter gepasseerd, lente. Haar haar was bedekt met grijs haar. De oude jongen is oud, volwassen meisje geworden geliefd. Weer springen de lente en de zon fel op. Alles in bloei. Geheugen maakt ons zorgen bij zonsopgang. Oude tango in de stadstuin.
Het hart, de vlam van de wispelturige, in deze wilde bloembladen, zal ik in mijn gedichten alles vinden wat niet in het leven zal zijn.
Het leven is als een schip een klein Spaans kasteel door. Dat is allemaal niet haalbaar, ik zal het zelf implementeren.
Alle kans om elkaar te ontmoeten. Weg kan het me iets schelen? Laat geen antwoord worden gegeven. Ik zal mezelf antwoorden.
Met een kinderliedje op mijn lippen ga ik naar mijn geboorteland. Alles wat niet in het leven zal zijn, zal ik in mijn gedichten vinden.
Vrienden verzamelen zich in de buurt van het blog. En de gedichten lezen een beetje. Ik schrijf met een hart de antwoorden. Zoals altijd, zal ik het voelen. Ik zal komen rennen, de bergen van het leven terzijde schuiven, In virtualiteit, waarin het open is. Mijn hart is voor hen die in het echte leven zijn. Onze ontmoeting werd meer dan eens gepresenteerd. Niet meer dan hun woorden in het universum. Ik raakte geleidelijk aan aan mijn vrienden gewend. Uit andere steden vanavond komen verschillende harten naar voren om elkaar te ontmoeten. We lezen elkaar online. Als het verdrietig is, drukken we op de borst. Vrijwel, maar oprecht, precies. Laten we elkaar weer ontmoeten in de donkere nacht. Ik huil op de schoot van mijn vriend. Vertel je dat het geen taak is. En ze zal me helpen met advies. Daar praten we over, en daarover. Zonder vrienden op de lentedag helaas. Vrienden hebben een hart die mooi is en op de juiste plaats. En vandaar een mysterieus licht. Een straaltje zonneschijn zal de dichter verwarmen. Aan virtuele vrienden deze lijnen. Weet dat we samen niet alleen zijn. Hartwonden genezen, van de glimlach van vrienden op het scherm.
Ik wens dat je bloeit, groeit, redt, de gezondheid versterkt.
Het is voor de lange reis de belangrijkste voorwaarde.
Laat elke dag en elk uur je een nieuwe geven.
Laat de geest aardig voor je zijn, en het hart zal slim zijn.
Ik wens u, mijn vrienden, het allerbeste.
En vrienden, het is ons niet goedkoop gegeven!
'S Nachts brulde de wind als een wolf en sloeg op het dak met een stok. 'S Morgens keken ze uit het raam. Er is een magische film. Een wit doek was gerold, geschetst heldere sterren en hoeden op de huizen die de winter introk.
Winter-winter kwam, paarden gebruikten de slee, voerden het pad uit. Gegooid ijs op de rivier, vastgebonden met de kust. Geketend aan de grond. Kleine jongens en ja, schattige meisjes.Op een slee ging ik zitten. Ja, ik rolde van de berg.
Pak het hart en laat het los. Ik kijk uit het raam in een andere hoek. En wanneer de golven van verdriet bedekt zijn, zal ik mijn voorhoofd tegen het koude glas duwen. En zelfs al heb ik er niet veel nodig, tussen al diegenen die mij aardig vinden, ik voel de januari kilte niet, ik ben licht in het koele halflicht.
Je bent vandaag ver van mij verwijderd. En je schrijft over je liefde bij bodemloosheid. En over het verlangen, gebrek aan slaap. Precies hetzelfde als wat ik schrijf. O, hoe horen we vaak gesprekken, dat zonder afscheiding, geluk niet gered kan worden. Wees niet apart, dus er was geen liefde en vergaderingen, en er waren alleen maar geschillen en onenigheid. Natuurlijk is dit misschien verstandig. En toch, ik weet niet waarom, ik wil, ondanks alles, om je te vertellen. Laten we niet gescheiden zijn. Ik denk dat je me zult begrijpen, op de schouder van de schouder, noch melancholiek noch koud. En als we ruzie maken, ja, de scheiding is nog steeds veel erger.
De lente zal komen en zal opnieuw in mjn hart kijken met mooie ogen, het zal weer gemakkelijker worden
in het hart, geluk zal vloeien in golven. Net als slangen snel. Alle stromen langs de modderige straten.
Nogmaals, willen lachen. Boven de domme soort gevoede kippen.En de kippen zitten vol, die mensen,
wie geeft er niet om de zon, zitten als winkeliers achter hun toog en kijk naar het vuile raam.
Vraag me geen les, vraag niet,vraag niet, vraag me geen les.
Aan de rest van het detachement.Aan de kerstboom branden de versierde
lantaarns. Studenten zullen plezier hebben in vrije dagen.
Vraag me geen les, vraag niet, vraag niet, vraag me geen les.
Aan de rest van het detachement. Aan de kerstboom branden de versierde
lantaarns. En alle notitieboeken zijn verborgen,
laten ze maar slapen tot later.
Het gebeurt dat de regen gegoten regen ... Als tranen, geregend drie stromen ... Om geen schade toe te brengen aan de hitte. Regens, zoals het leven, zijn altijd divers ... Er is geen manier in het leven op dezelfde manier ... Zoals het lot van mensen, zijn er verschillende ... Dus het karakter is anders ... de regenachtige
Je verspilt in scharlaken schemering, in eindeloze cirkels.
Ik hoorde een kleine echo, verre stappen.
Dicht bij je of ver weg verloren in de lucht.
Wacht of is er geen plotselinge ontmoeting in deze
weergalmende stilte. In stilte, de meer verre stappen klinken ,
sluit je, vlammend, eindeloze cirkels...
De sneeuw valt, flikkert, krult,ligt als een sluier. Hier flitst de zon in de wolken, en de vorst in de sneeuw is sprankelend.
'S Nachts somber en wild.
Zoon van bodemloze diepte. De spookachtige geesten
op de velden van mijn land.
En de velden in de duisternis, zijn koud en donker.
De dochter van de gezegende zijde vanaf de geboorteplaats
van het paleis droomt Goggles geestdromen. En in de velden
flitsen veel.
Zuivere maagden van de lente.
Naar de lentebloesem. Slechts één nummer is niet af.
Eeuwige woorden zijn vergeten.
De ziel in de aspiraties was laat, in de keel vaag bevroren,
een mysterie dat ik niet kende, ergens begreep ik geen dromen.
En hier, in een jaloerse verlegenheid smolt de sneeuw.
En de rivieren vinden hun oevers op een ongeordende manier .
Op een koude dag, op een herfstdag ben ik daar weer.
Denk aan deze zucht van de lente, verlden beeld om te zien.
Ik zal komen, en ik zal niet huilen. Onthoud, ik zal niet verbranden.
Het lied willekeurig ontmoeten. Nieuwe herfstdageraad.
Slechte tijdwetten. Gezongen rouwende geest.
Laatste gehuil, voorbij gekreun. Je zult het niet horen,
ik ben uitgestorven. Het vuur zelf, verblinde ogen.
Als ik u, door zwakheid, vraag alles te vergeten dat daarmee samenhangt, Heer, geloof me niet: leven zonder liefde is erger dan wandelen langs een ader, stomen in een badkamer, met een lemmet. Een leven zonder liefde is zwaarder dan zeven zonden. Zelfs in onbeantwoorde liefde, je ademhaling. De dichter is het niet, werden 's nachts gebruikt om verzen te rinkelen? zwarte nachten, zoals ruimte zonder slaap, zonder dromen. Sneeuwzwart brood valt in een blinde dageraad de klassiekers van het genre tolereren geen andere kleuren. De klassieke letters verlaten zonder antwoorden beseffen ineens: non respons is het antwoord.
Een klein meisje huilt bij het raam van een groot landhuis en in een landhuis is het lachen vrolijk en giet het zilver. Een meisje huilt en krijgt het koud in de wind van onweersbuien in de herfst, en veegt druppels tranen af met een hand van de kilte.
Met tranen vraagt ze om het brood van een muf stuk. Haar stem stopt haar belediging en opwinding. Maar in de herenhuizen verdrinkt deze stem het lawaai van troost. En er is een baby, huilend onder een opgewekte, speelse lach.
De dag is gekomen. En opeens werd het donker. Licht verlicht. We kijken uit het raam. Sneeuw wordt wit, wit. Waarom is het dan zo donker?
Geluk is geloven als men niet gelooft, en ademen met de laatste energie. En het is zo eenvoudig, kinderachtig om te hopen. Waar je echt van houdt. Lacht van tranen van wanhoop. Terugkomen, voor altijd weggaan. In een gesprek bij toeval voorbijgaan. Wat jaren zou hebben gezwegen. Geluk, een vriend om de laatste te geven. En als tegenprestatie vraag nergens om. En vraag om vergeving zonder woorden. En liefde zo veel ongebreideld. Geluk is om roekeloos oprecht te zijn, en geen spijt te hebben van wat er gezegd is, en te dromen van een wonderbaarlijk ondenkbaar. En eenmaal te kunnen vergeven. Geluk zit in die zwart-witte toetsen, en in die snaar op één of andere manier gescheurd. En in de glimlach die je me geeft. In elke dag die ik heb meegemaakt. Geluk is regenachtig in september. Zoek een regenboog-zonnige blik. Geluk is om iemand gelukkig te maken, althans voor het kortste moment. Dat is geluk!
Sneeuwval is een ramp voor ons. De hele dag krabt de
krabber. De hele dag veegt de bezem. Honderd vlokken
zijn naar mij afgedaald, en de weg is weer wit.
Sneeuw! Sneeuw! Sneeuw!
In deze sterrenloze bodemloze hoogte zijn onze opvattingen verward, en onze gedachten zijn verweven met het zachte gefluister van een sterrenval. En de ziel vliegt gevleugeld. Zodat, na ontmoet te hebben, niet om te scheiden. Mijn hart klopt, luister. Je hart klopt, met geluk. Dat zinkt niet in de diepten van de ruimte. Ons gebraad is 'onmogelijk' en in woorden, zowel eenvoudig als warm, zijn we kalm en voorzichtig zo hardop. Maar als alles op een blad met een gekke lijn ligt dan vertrek ik met een vogel, dan ben je bij mij precies. En ik hoor je tot in de eeuwigheid en ruzie niet al met het lot. Ik ben dol op mijn liefde Heaven-ster naaien boven je ...
Wanneer liefde verdwijnt, bijna geruisloos, smeltend als rook van het vuur van gisteren, zal de wereld weer eenvoudig worden, zul je weer intelligent worden. Vijftien keer slimmer dan gisteren. De gebruikelijke foto's verschijnen buitenhet raam en, zoals altijd, zal de mond vol zorgen zijn, en de wind zal fris zijn, en in plaats van nicotine zal het natuurlijke zuurstof bevatten . Wanneer de liefde vertrekt, bloeien de bladeren. En de winter zal worden vergeten in de lente, lente. Maar je zult geen enkele lijn uit de lente uit een zeer wijzere geest knijpen. Wanneer liefde gaat, zal alles heel aardig en zelfs goed zijn, omdat het niet jouw schuld is, dat er geen sterkere kracht is op de hele aarde, en zwakte zwakker is dan zij. Als liefde weggaat, moet je, opnieuw terugkomend op de zaak, begrijpen dat je moet leven met je hoofd, dat het bloed nog steeds loopt, dat de armen en benen intact zijn, dat je vreemd genoeg nog leeft. Dat er niets in de weg zit om in het zadel te zitten, omdat de twee vleugels van het paard zijn verdord, dat het toch echt groot is, het was echt geweldig.
Geef mij op oudejaarsavond een oneindig vertrouwen in ons. Dat zelfs een zorgzame gevangene warm uit mijn ogen zal stromen. Geloof dat voor ons en mij het leven geen marteling zal zijn in wat uw lot zal zijn, en geen reden voor grieven. Geef me een nieuwjaar. Iets dat niet voor altijd te koop is. Weet je, het leven is als bloemhoning, als een liefhebbend persoon knuffelt wanneer de dageraad verlichte sneeuwvlokken betreedt. Gewoon het belangrijkste liefdesgeheim alles geven en liefhebben. Geef me het nieuwe jaar niet auto en niet een ring, en de hoop dat de pijn zal overgaan. Zet het in de palm van mijn gezicht, ik ben niet bang om met mijn ogen dicht. En in slaap vallen op de schouder van uw. Ik vind het niet erg, ik ben alleen voor. Geluk is wanneer wij met z'n tweetjes. Geef me voor het nieuwe jaar De meest tedere favoriete look. Zonder dit is deze wereld gewoon ijs. Ik heb niet lang terug gekeken. Dit ben jij. Alle verlangens, dromen tellen niet. Ik heb genoeg van één droom, om elk jaar bij je zijn.
Winter kwam vrolijk. Met skates en sleeën. Met poedersneeuw skiën. Met een magisch oud verhaal. Op de kerstboom versierde lantaarns schommel. Lang duurt niet langer langer.
Winter, winter, winter. Waar ben je geweest? In de tas droeg ik kou, ik schudde de sneeuw op de grond. Voeten en handgrepen kou, ik liet de kou in de huizen. Alle paden waren bedekt en regende sneeuwbanken.
