Als bloemen in de sneeuw, dus sta ik op de grond. Ongepast en heel ongepast. En hoe te leven, iedereen adviseert me. Hoe moet ik emoties uitgeven. Ik kijk naar mensen en word verliefd op honden. In hen zijn eerlijkheid en loyaliteit met liefde. Hoewel ze niet lesgeven, maar ik zou het wel willen! Ik bereid mijn hart voor op hun lessen. En op advies van mensen, luid, hard en kwaad. Een echo van arrogante trots. Onder de honden die ik nog nooit heb ontmoet. Om wreed te spelen op de zenuwen. Ik kijk naar mensen en word verliefd op honden. In vriendelijkheid die in mijn ogen bleef. In de ogen van mensen is het cynisch, het is een puinhoop, het is jammer voor zichzelf. Mensen trainen hun gevoelens later. Dingen doen met winst. En ze plaatsen zichzelf als gevangenen in hun principes, in hun gezelschap is het benauwd en eng. Ik kijk naar mensen. Ze leren anderen het is makkelijker dan oprecht te huilen. ik kan zeker liefhebben en vergeven. Ik heb geluk! Ik ben een kleine hond.
Wanneer ik vijfentachtig ben, wanneer ik pantoffels begin te verliezen, om stukjes brood in bouillon te verzachten, onnodig lange sjaals, om tegen muren en kasten te lopen, en om lang naar de lucht te kijken. Wanneer alles vrouwelijk is dat ik heb gekregen, Het zal worden besteed, en het zal allemaal hetzelfde zijn. In slaap vallen, wakker worden of niet wakker worden, van wat ik in mijn leven heb gezien, zal ik je beeld zorgvuldig nemen. En mijn lippen zullen een beetje glimlachen.
Hij ...
Als ik vijfentachtig ben, zal ik je slippers in huis zoeken. Mopperend over het feit dat het moeilijk voor me is om te buigen, het dragen van een aantal belachelijke sjaals van degenen die je voor me hebt gebreid .En 's ochtends, wakker worden voor zonsopgang, luister ik naar je adem. Plots glimlach ik en omhels ik je stil. Als ik vijfentachtig ben, zal ik stofdeeltjes van je wegblazen. Je grijsharige haar zullen worden gecorrigeerd. En hand in hand op het pleintje om te lopen. En we zullen niet bang zijn om te sterven, wanneer we vijfentachtig zullen zijn.
Stel het later niet uit, neem geen uitstel, voordat u aan tafel gaat zitten, knuffel zowel uw zoon als uw dochter. Deze waarheid is duizenden jaren oud, maar we kunnen het op geen enkele manier leren. Kinderen zijn ons onweerstaanbare licht, de zin van het leven, de ziel is een deeltje. En wacht niet op enig teken. Koester de kinderen gewoon zo, tenslotte is dit ook niet genoeg voor het leven.
Hij leefde in die vrede, waar de dorps oude tent. Laat veertig met de huishoudster ronddwalen, keek naar het raam en verpletterde de vliegen. Alles was eenvoudig, eiken vloer, twee kasten, een tafel, een verenbed, nergens een inktvlekje. Hij opende de kasten. In de ene vond hij een schrift, in een andere likeur een hele reeks, flessen met appelwater en de kalender van het jaar. De oude man, met veel daden, hij keek niet naar andere boeken.
Bestrijk niet met een nieuwsgierige blik.
De uitgestrektheid van gewonde velden.
Waar wonderen,waar een sprookje de volgende is.
Met een stralende kudde goudvinken.
Hoorn ...
Jagers en herders tussen de dorpen zijn welkom, sommigen
vangen dieren, anderen kijken naar kuddes. Jager in de hoorn brult,
de herder fluit in de pijp. De nymph maakt zich zorgen; een rustige
triller is aangenaam. Er is een brullend geluid in het geluid. En hier
bij een stille rivier. Zij die tegen de moeder van een schaap blat.
Hier tederheid en vrede, hier regeert liefde. Jachtgeluid van de
hoorn, beweegt het bloed. Maar nu, jullie allebei, nimfen, verzamelen,
en genieten beide van dezelfde muziek.
Sneeuw valt, modderig en wit en lang. Sneeuw valt, veegt over de wegen. In slaap gevallen graven. Sneeuw valt. Witte natte sterren, Ik hou zoveel van je, stille gasten van de bergen. De kou en de gelukzaligheid van vergetelheid hart zo lief. Oh, witte sterren. Waarom, wind, waarom heb je deze kwellende wind. Met gedachten en zwart en zwaar, precies grafheuvel. White glitter dromen. Op het gebied waarom ze meeslepen. Als ik slaap, maar niet voor altijd, als ik in slaap val. Na het ontwaken, alleen onder de hemel azuur. Nieuw, gelukkig, geliefde ...
De viool kreunt onder de berg. In het slaperige park is de avond lang.
De avond is lang, lick innocent. Het beeld van het meisje met mij.
Violen kreunen onvermoeibaar humming to me: "Live ..."
Het beeld van de favoriet van het meisje.
Het verhaal van aanhankelijke liefde.
Akkoorden in de schoonheid van muzikaliteit.
In de schoonheid van muzikaliteit, zoals in een onbeweeglijke spiegel.
Vond ik de contouren van dromen, tot mij werd verteld, verveeld en
gebonden, als een plant onder een blok ijs. Ik gaf ze plezier, de
schoonheid van hun geboorte, ik vernietigde het rinkelende ijs.
En, net als hymnes onhoorbaar, adem lotos weelderig over de
ruimte van spiegelwater. En in de stille muzikaliteit.
Wanneer je vijf minuten weggaat. Vergeet niet om hitte in je handpalmen achter te laten. In de handpalmen van degenen die op je wachten. In de handpalmen van degenen die je herinneren. Vergeet niet in je ogen te kijken, met een glimlach van beschroomde en berustende hoop. Onderweg zullen ze het beeld van de heiligen vervangen, nog eerder onbekend voor jou. Wanneer je vijf minuten weggaat. Doe de deur niet achter je dicht. Laat het over aan diegenen die begrijpen, wie in je zal geloven. Als je vijf minuten weggaat, kom dan niet laat op tijd om terug te keren, naar de handpalmen van degenen die op je wachten, gedurende deze tijd had je geen tijd om te ontgrendelen.
Tranen ... opnieuw deze bittere tranen. Bis maal verdriet en verdriet. Nogmaals, duisternis, en gebroken dromen weggedragen in een eindeloze afstand.
Wat nu? Nogmaals, deze kwellingen? Nee, genoeg. Het is tijd om te ontspannen en deze trieste geluiden te vergeten. Al en zo uitgeput is mijn hart.
Wie zingt daar onder het bladerdak van berk? Klinkt als vertrouwd voor mij, dit zijn weer tranen. Dit zijn tranen en verlangen naar de inheemse kant.
Maar ik ben in het thuisland van mijn liefste, en in tranen uitgeput in mijn hart. Alleen, blijkbaar, in een koud graf kan ik mezelf vergeten en in slaap vallen.
Elke vrouw wil een dame zijn. Maar niet iedereen kan het allemaal. Het is helemaal niet nodig om super mooi te zijn. *** Lady One: dit is Woman Summer. Opzwepend, zwoel mirakel. De mannen kijken haar af. Ze vindt het heerlijk als iedereen haar aanbidt. Credo: de eerste zijn, overal en altijd. Matig wispelturig, overdreven jaloers. Het gevoel van waardigheid is vakkundig. Zijn tederheid geeft moedig en dapper. Alleen in de ziel is het erg kwetsbaar. Vrouw, zomervliegen, weet je en neem haar koningin. *** Nummer twee is Woman Autumn. Trotse, gepassioneerde, sterke dame. En bij het bereiken van het doel, koppig. Een sympathieke ziel is erg mooi. Zacht onderdanig is alleen in uiterlijk. Dame van de herfst is zoveel kracht. Je ziet er lusteloos gevaarlijk uit. Met gemak in het hart vergeeft wrok. Vrouw herfst prinses in wezen. Het is in communicatie met haar, vergeet het niet. *** Lady-Winter. Dit is een sneeuwmysterie. Hoeveel mysteries verbergt haar hart. Hij opent weer de deur naar zijn ziel, een lijst van niet, willekeurige vergaderingen stapelt zich op. Lady-Winter is helemaal niet koud. En sereniteit, fatsoenlijk masker. Lady Winter is een wintersprookje. Ja, voor sprookjes zal ze een reden vinden. Dit is de tovenares met een wonderlijke glimlach. Sprookjes klinken en zingen zachtjes de viool. *** Lady - Spring is helemaal gevuld met liedjes. Fairy-Dream. Uit het land waar mimosa. Eeuwig zweeft in onvoorstelbare bedrog. En omdat je dubbel interessant. Gently - lucht, slecht en zondig. stuurt kussen, het spelen met woorden, vlinderopwinding ergens tussen droom. Fairy. Een droom, en dromen, natuurlijk. Als je te maken met dergelijke Fairy, geef haar kleurendromen sneller. *** Het allerbelangrijkste hiervan, geloof me: Geboortedatum speelt geen rol. Neem het in het algemeen zelf en controleer: is dit waar en WIE BENT U?
Het recept voor het nieuwe jaar: we nemen twaalf maanden van het jaar en reinigen hen goed van jaloezie, haat, verdriet, hebzucht, koppigheid, egoïsme, onverschilligheid. Elke maand snijden we in drie gelijke delen, terwijl we zorgvuldig de verhoudingen observeren, zodat elke dag met werkgevuld werd met niet meer dan een derde, en de resterende twee derden waren gevuld met vreugde, humor en plezier, We voegen drie volledige lepels van optimisme, een groot handje vol geloof, een lepel geduld, verschillende tolerantiebegrippen en uiteindelijk een snufje beleefdheid en fatsoen in relatie tot iedereen en meestal tot buren toe. Giet het hele mengsel erop met liefde. Nu is het gerecht klaar om het te versieren met bloemblaadjes, vriendelijkheid en aandacht.Serveer dagelijks met een garnering van warme woorden en warme glimlachen die het hart en de ziel verwarmen.
Het recept voor het nieuwe jaar: we nemen twaalf maanden van het jaar en reinigen hen goed van jaloezie, haat, verdriet, hebzucht, koppigheid, egoïsme, onverschilligheid. Elke maand snijden wein drie gelijke delen, terwijl we zorgvuldig de verhoudingen observeren, zodat elke dag met werkgevuld werd met niet meer dan een derde, en de resterende twee derden waren gevuld met vreugde, humor en plezier, We voegen drie volledige lepels van optimisme, een groot handjevol geloof, een lepel geduld, verschillende tolerantiebegrippen en uiteindelijk een snufje beleefdheid en fatsoen in relatie tot iedereen en meestal tot buren toe. Giet het hele mengsel erop met liefde. Nu is het gerecht klaar om het te versieren met bloemblaadjes,vriendelijkheid en aandacht.Serveer dagelijks met een garnering van warme woorden en warme glimlachen die het hart en de ziel verwarmen.
Hoe oud ben ik. Mooie leeftijd: dromen, liefhebben, bemind worden. Geloof me, het is nooit te laat, zoals ik wil, laten leven. Niet jong, en dus wat. En hier de cijfers en het jaar ?! Wanneer de ziel altijd klaar is om te vliegen waar het niet is. Om zonsopkomsten en zonsondergangen te ontmoeten, lief te hebben, als een zwembad, met een hoofd. Als een verdwaalde jeugd in mijn jeugd. Wil niet rusten! Daarom, zoals ze zeggen, zal ik een ontwijkend antwoord geven: misschien, ik, een beetje ouder dan dertig. Hoewel je een paar jaar achter je zit! Onthoud: hoe oud je ook bent, dit is de meest geschikte leeftijd omlief te hebben,tedromen en te genieten !!!
Het is te koud buiten. Tevergeefs verliep de liefde in december.
Liefde in de winter is een korte eeuw. Stille sneeuw valt op de grond.
Sneeuw op straat, sneeuw in de bossen. En in uw woorden.
En in de ogen. Liefde in de winter is een korte eeuw.
Stille sneeuw valt op de grond. Hier zeg je me gedag,
Ik hoor mijn stem ijzig. Liefde in de winter is een korte eeuw.
Stille sneeuw valt op de grond. Wintere eden zijn koud,
Hoe lang zal ik wachten op de lente.Liefde in de winter is
een korte eeuw. Stille sneeuw valt op de grond.
Ik ben overal blij om: dat de stad doorweekt is, dat de daken gisteren stoffig zijn. Vandaag, met heldere zijde, flitste ik. Ze omverwerpen stromen zilver. Ik ben blij dat mijn passie is opgedroogd.Ik kijk met een glimlach uit het raam, hoe snel je voorbijgaat door de glibberige straat, alleen. Ik ben blij dat de regen harder is gegaan en dat je, nadat je een vreemde trap bent binnengegaan, je natte paraplu omverwerpt en de regen afschudt. Ik ben blij dat je me vergeten bent, dat, komend uit die veranda. Je zult niet naar mijn raam kijken. Je zult geen gezicht naar me werpen. Ik ben blij dat je voorbijgaat, Dat je nog steeds voor mij zichtbaar bent. Dat is zo'n mooie en onschuldige passie die de lente passeert.
De bomen zijn al naakt, ze voelen zich ongemakkelijk in de wind. De adem van de sneeuwkoningin. Hij voorspelt die tijd, wanneer de kou de hele aarde zal slaan en het in graniet zal veranderen,en daar zal onze favoriete stad zijn. Opnieuw zal het verwrongen zijn met ijspegels. Maar de winter heeft zijn eigen plezier: er is een nieuwjaarscarnaval,zachte octaven van concerten, een luxueuze danszaal, waarin koppels wegvliegen ergens in de zomer en in een droom, en de wals is een geschenk, omdat het schoonheid schenkt. Temidden van luxe en gelukzaligheid van het zuiden. Je zult je vaak herinneren dat het meisjesachtige dunne kamp veerkrachtig is, hij zal opnieuw dromen. De straal van de zon voorspelt iets, het zal door de grijze duisternis breken en alsof het in de zomer zal beginnen te spelen, een teken geven over een wonder.
'S Avonds glinsterde de bergen. Vochtigheid en waas lopen het dal in. Met een geheim pleidooi steek ik mijn ogen op: "Zal ik snel de kou en de schemering verlaten?"
Ik zie op die rand rossig zijn. Gezellige nesten van daken zijn verschoven.Ik lichtte op over de oude kastanje. Leuke ramen als echte sterren.
Wie stiekem me bang maakt door bedrog: "Ben je net zo schoon en jong als je hart? Wat als daar, in deze rooskleurige wereld, Will opnieuw zowel duisternis als kou zal bedekken? "
en de wit-witte tientallen berken, zijn verpakt in sneeuw,
ondergedompeld in dromen.
Je bent voorzichtig aan mijn handen gewend, aan kussen, aan vrede geven, heel zachtaardig, eerst terughoudend, en dan is het vlees niet spaarzaam. Je luisterde altijd naar mijn stem, ga niet in op de betekenissen van de woorden, ongehoorzaam, werd gehoorzaam en verliefd op liefde. Ik zal je geen geheimen onthullen, je bent een lichaam geworden, ziel, hou van mijn liefde, blijf mijn lot ...
Een paard galoppeert, er is veel ruimte, het sneeuwt en een sjaal streeld de sneeuw. Eindeloze weg. Weglopen met een band.Band als verbindig tussenpaard en ruiter.
Stille avondschaduwen.In het blauw leugen de sneeuw. Gastheren van onzekere visioenen. De jouwe verstoorde de as. Je slaapt op de verre vlaktes, sleep in the snow shroud ... Liederen van je zwaan. Geluiden schenen mij. Een stem die angstig roept, echo in koude sneeuw ... Is het mogelijk om weer op te staan? Is het niet het stof? Nee, uit het huis van de Heer. Volledige onsterfelijkheid van de geest Heeft inheems liedje achtergelaten om mijn gehoor te verstoren. Gastheren van grafvisies, geluiden van levende stemmen ... Stille schaduwen van de avond in de sneeuw raakten de sneeuw.
Het hart is stil. In de koude lucht branden dezelfde sterren op haar af.
Peoples luidruchtige schreeuw ... Ze zwijgt - en hoort de kreten,
en ziet verre werelden. Maar alleen in een met twee gezichten.
Bereidt prachtige geschenken.Gaven van hun goden bereidt.
In de rustige, en het onvermoeibare vlogen witte vogels over de oceaan.
Onverdeelde harten Roepen om de mist, alleen te begrijpen
tot het einde toe.
Je gelooft niet dat de wals is verouderd, hij als eerste in de harten
van het leven. Bird vrije slag, vloog hij in het hart. En leidt ons door
het leven, leidt me nu voor vele jaren, naar het geluid van de wals,
betovert me, geeft ons dat hij glimlacht licht. We leven de tederheid
van een wals die opslaat. Ik nodig u allen om te dansen, te verlenen
en al glimlach licht, over liefde en dromen te spreken en voldoet aan
Herinner je je die prachtige momenten? Je luisterde zoals ik tegen je fluisterde in je oor, mijn bescheiden "creaties". Mijn stem trilde van opwinding. Het was lang geleden. Nee, ik zal niet vergeten worden. Die eerste langverwachte kus. De maan zag ons, de nacht straalt. Ik zal onze nacht niet vergeten, magie, je gaf me liefde, jezelf, hoe je in slaap valt naast me, wakker werden samen, jij en ik. Ik heb je nodig. Ik heb je nodig. Ik wil je ademen strelen. Ik wil niet leven in mijn geheugen en verleden. Ik kan mezelf niet vinden zonder jou.
Zodra alles hier is het marmeren platform en het stationsgebouw en de torenspits met klok waren een geliefd symbool van hoop voor mij. Want de rijmpjes van gelukkige woorden en stippen waren niet genoeg, en de regels van de wereld zijn slechts één, het instrumentale geval. De rechtheid van de rails de rationaliteit van de witte voorwanden wist gemakkelijk zorgeloos geluk: zo geeft de voorzienigheid enthousiaste illusies in ruil voor ontijdige oproepen, zorgeloze woorden, zorgeloze gebaren. Het gefluit voor een trein die te laat vertrekt.
Witte berk onder mijn raam. Bedekt met sneeuw, op dezelfde manier, zilver. Op de pluizige takken van de sneeuwgrens bloeiden de kwasten van de witte rand. En er is een berk in de slaperige stilte, en de sneeuwvlokken branden in het gouden vuur. En de dageraad, lui rondcirkelend, besprenkelende takken met nieuw zilver.
***************************************
De avond is stil en ijzig. Alleen is er geen sneeuw en nee. Buiten het raam de sterren aan, het huis deed de lichten uit. Van achter het bos kwam de wolk naar buiten. Het huis viel stil en was stil. ' S Nachts was er iemand nauwelijks hoorbaar. Hij klopte met zijn poten op de ramen en' s morgens in een zilveren, sneeuwwitte stilte was iemand schoon en luchtig.
*************
Er is een tovenares-winter. Came, verkruimeld in bosjes. Hij hing aan de takken van de eiken, ging liggen met golvende tapijten.
Tussen de velden rond de heuvels. Water met een onbeweeglijke rivier Gelijke gezwollen sluier. De vorst glinsterde en we zijn blij. We zijn de kneepjes van Moeder Winter.
Zwarte luchten daalden af in de steeg, maar vermoeidheid kon die nacht het hart niet overwinnen. Gedimde lichten, stomme stemmen, is het alles wat er nog over is van een droom.
Oh, hoe droevig was haar atlas en de hals is vreselijk wit tussen zwarte schouders. Wat jammer dat ik had voor haar onbeweeglijke ogen. En de besneeuwde husky van handen, gebedsvol gehoorzaam.
En hoeveel zielen waren daar verdreven? Onder de verstrooide, opstandige en harteloze. Wat klinkt gemorst, gekoesterd in stilte, lila en aanhankelijk en sterrenhemel.
Vrijheid, vrijheid! Hij die je begrijpt, weet hoe vrij de rivieren zijn.
En als de lawine overhaast, is de avalanche altijd mooi.
Hij die dicht bij de dood was en haar zag.
Hij weet dat het leven diep en mooi is.
Oh mensen, ik heb naar mijn hart geluisterd,
Ja, als je het maar kon begrijpen.
Wees niet verdrietig over de hitte en de zonnige zomer. Zie je, goud valt aan de voeten als een munt, volgens een oud gezegde, dat alles naar zijn kusten zou moeten
terugkeren. Zo verdrietig alleen in deze tijd van het jaar.
De Heer kiest geen moment. De natuur sterft in de herfst.
O maanloze nacht, de nacht is warm, stom! Met ingang van vrije
vermoeide vrouw. Of misschien, onwetendheid is vol, dromerige verlangens -
bescheidenheid wacht je nog op mysterieuze kussen?
Vertel me, de nacht, aan wie ben je verliefd? Maar je zwijgt over mijn
onfatsoenlijke vraag ... En bij jou wordt de omslag donkerder.
En ik voel me angstig in de borst koorts brak. Ik hoor je eindeloze gemurmel.
Uw gebabbel insinueren fluisteren uw onbegrijpelijk, en geurige schaduw
schommelt rond. De persoon brandend vuur onbekend, borstvergroting
beven herinneringen wegkwijnen verdriet,
geluk en verlangen, en de lucht zoet, een beetje sluimeren, een nacht,
alsof hij trilde en vol met mij.
" Zonder echte vriendschap is het leven niets ".
En inderdaad, wie van ons zou willen leven
zonder vrienden en zonder een vriend
van iemand te zijn?
Vrienden zijn en een goede vriend zijn
is echter een kunst en wordt niet automatisch
aan iedereen gegeven.
Het moet leren. Laten we het samen doen!
Het is te laat ... Mijn vermoeide paard snurkt en smeekt om thuis te zijn. De heuvels zijn zachtaardig rond - uitzicht op het land behind the hill Een droevig vuur schijnt - Ovin ontbrandt. Er is stoom aan de hemel; In de lucht schijnt de gouden maand met koude schoonheid, en onder die straal. Mist maakt zich zorgen als rook. Grote schaduwen hier en daar liggen bewegingloos over de velden en het oog onderscheidt alleen de wouden van de hoge eilanden. Ergens langs de oevers van de rivier In de struiken twinkelen lichten; Plotselinge schreeuw van kwartels. En blauw, nacht nevel. Alsof schoorvoetend warm.
Gekke jaren van gedoofde vrolijkheid. Ik ben zwaar, als een vage kater.
Maar als wijn - het verdriet van de afgelopen dagen
in mijn hart dan het oude, hoe sterker.
Mijn pad is triest. De arbeid en het verdriet van het
komende verdriet wacht op mij. Maar ik wil niet, van anderen, sterven.
Ik wil leven, denken en lijden. Tussen verdriet, zorgen en problemen.
Soms weer tranen over een fictie, en kan - in mijn trieste zonsondergang
zal de liefde glimlach afscheid knipperen.
Tranen zijn de reiniging van onze ziel. Lachen is de stemming van onze ziel. Verdriet is de toestand van onze ziel. Al het andere komt van de geest. En het is precies waar hij meer mee begiftigd is, goed of kwaad en onze natuurlijkheid is bepaald. De geest, en niet de ziel, is het meest vatbaar voor kwade invloeden. En het is het verstand dat onze ziel kan redden of vernietigen.
Ik zal het nooit vergeten (het was, of was het niet vanavond).
Het vuur van de dageraad De bleke hemel wordt verbrand en opzij geduwd,
en op de gele dageraad - de lichten. Ik zat bij het raam in een overvolle hal.
Ergens zongen ze de liefde voor liefde. Ik stuurde je een zwarte roos
in een glas goud. Je keek. Ik ontmoette beschaamde en uitdagende
ogen, hooghartig en gebogen. Zich tot de ridder wendend,
opzettelijk scherp zei U: "En dit is in liefde."En onmiddellijk in
antwoord trof iets de snaren, De klokken begonnen gewelddadig te zingen.
Maar daar was u met mij alle minachting jong. Een beetje merkbaar
trillen van de hand. Je haastte je naar de beweging van een angstige vogel,
Je passeerde, alsof mijn droom licht is. En de geesten zuchten, wimpers
dommelden, fluisterde Silk angstig.
Maar vanuit de diepten van de spiegels keek je naar mij. En, gooien,
riep: "Vangen!" En monisto schreeuwde, zigeuner danste.
En piepte de dageraad van liefde.
Het zal na middernacht zijn ... Ik zal je bellen als ik wil praten. In een soort van vreugde en, God verhoede, in moeilijkheden ben ik hier zo gewend om hier aan te bellen. Wanneer de lijn niet convergeert, voelen we acuut dat we niet alleen zijn!
Ik wist niet hoe ik moest doen alsof ik een heilige was, om te mokken in een belangrijke waardigheid en om te kijken naar een filosoof. Ik hield van oprechtheid, dacht dat alleen zij het leuk vonden, geest en menselijk hart waren mijn genie. Als ik met vreugde straalde. Met de snaren van mijn vuur vloog. Ik scheen niet met mezelf. Ik zong buiten mezelf. Als de geluiden opgedragen werden aan mijn koningen, leken deugden van mij dat ze gelijk waren aan goden. Als ik luid voor overwinningen de kronen aan de leiders weefde, dacht ik ze in de afstammelingen van de ziel en hun kinderen te gieten . Als de nobelen dominant zijn, durfde ik de waarheid hardop te verdoemen, ik stond te popelen om onpartijdig te zijn met mijn hart. Zij, de koning, vaderlandvriend. Als ik een ijdelheid ben, ben ik zelf door het licht bedrogen, ik beken, door schoonheid gevangen te nemen, zong ik en vrouwen. In één woord: ik brandde lief, vlam, ik viel, ik stond op in mijn leeftijd. Gooi salie op de kist van mijn steen, als je geen man bent.
***********************************
Ja de eerste sneeuw viel, de eerste sneeuw. Hij bedekte de valleien van de rivieren, de eerste sneeuw. En de rivier stroomt zwart, de eerste sneeuw, Alles levend voor de bodem, de eerste sneeuw. Al mijn liefde is zwart, de eerste sneeuw, alles leeft nog steeds naar de bodem, de eerste sneeuw. Het zal worden bedekt met ijs, de eerste sneeuw, Maar er is lente in de wereld, de eerste sneeuw! Ik groet je, de eerste sneeuw, geen medelijden, geen verdriet, de eerste sneeuw. Hoewel het niet leuk is om te gaan, is de eerste sneeuw, op je grijze baan, de eerste sneeuw.
Het weer is dramatisch veranderd. Regen over de stad, regen. Ik smeek je, barmhartigheid. Ga niet weg, ga niet weg.
En laat de winden boos op ons zijn. En zelfs de lucht is kouder, ik weet het: de zon is onsterfelijk, de zon van jouw liefde. Bedankt voor de zon, de zon van je liefde.
Al sneeuw. Het is al koud. De ziel van de aarde is naakt. Maar liefde heeft zijn voorspellingen. Het is warm. De lente.
Trail drijft door. Dawn avond bleker. En zelfs de sterren koelen af in hun afnemende jaren. Op de helling van dagen.
Het weer is dramatisch veranderd. Minder en minder loyale vrienden. En alleen tederheid is bewaard gebleven in je hart, in mijn lot.
En laat de wind boven ons bozer. En zelfs de lucht is kouder, vooreeuwig onsterfelijk de zon, de zon van uw liefde. Bedankt voor de zon, de zon van je liefde.
De vogels slapen gevoelig, onder deze wervelwinden valt sneeuw, bij het bevroren raam. En hij droomt wonderbaarlijk, in de glimlachen van de zon, is de heldere schoonheid lente weer.
Ze begrijpt alles, zonder enige twijfel, ze was wijzer dan wie dan ook in de wereld.
Het was onderdeel van de herfst eerlijk gezegd, en had geen spijt van de voorbije zomer, omdat we wisten: alles wat er gebeurt, dan moet dat maar.
Zoals je weet, is er geen slecht weer, moeder natuur almachtig. En weet dat in het ergste slechte weer, de liefde in haar hart
zal niet afkoelen. Ze was plechtig mooi.
De herfstparkgodin.
The ghost ...
Je komt elke dag als een ghost, in de kapel van mijn dromen kom je.
Je hand is gecorrigeerd rozet mond geschilderde dromen.
Mijn kind! Je bent een vijand van onbetekenende relikwieën,
en het is een eer om een dichter te inspireren. Hoe ik van je hou,
mijn witte konijn. Hoe ik het op prijs stel. Maar ik kan geen
gevoelens tellen.Ik ben alleen. Ik ben belachelijk belachelijk.
Je realiseerde je dat ik genegenheid nodig heb. Je trotse uiterlijk
is zo zachtaardig, zo lila. Mijn zus, vriendin en vrouw.
Ja, ik geloof in jouw ogen en trekt mij naar de ster, zoals
ik in de ster geloof. Ik zal je terugbetalen voor mijn toekomst.
En mij leiden naar onsterfelijkheid.
Ik heb van de naam geen schandaal gemaakt, ik wilde die glorie niet. Je wilt het dus niet geloven en zeggen dat het samenviel. Je ziet in mensen alleen merken, je ziet concurrenten in hen. Maar we besteden gewoon alle tijd in geld aan wat we liefhebben en geloven.
De winter is een speciale tijd. Met dit weer, is het raadzaam
om samen te leven.
In weer als dit, is het wenselijk om eenvoudiger geworden.
Neem een warme douche, die zich verenigen onder de hete water.
Vergeet over de voeding en de eeuwige verlangen mager te zijn,
en in thee zelf veilig voeg een beetje honing.
Bij dergelijk weer is het wenselijk om thuis te zijn.
Voeg een beetje rum toe aan de pikantheid,
voeg een beetje verdriet toe aan de liefde voor pikant.
Bij dergelijk weer is het wenselijk om samen te leven.
En hoewel het weer de hele dag woedt.
Neem deze dag gewoon als een groot geluk.
Muziek ...
We horen het luchtige zingen van een prachtig spel, We zien geen serafijn
die voor ons zingt. We zuchten in de schaduw van een gigantische berg,
waarvan de top onzichtbaar is voor onze geest. En we voelen ons vaag
dat als we de top zouden kunnen bereiken, ver weg en besneeuwd ,
als we maar de raadsels van de trieste aarde zouden kunnen
begrijpen.We begrepen beter, genoten van de droom van het
grenzeloze. Maar nee, we machteloos, sloot de afstand
rinkelen, en live klanken van rouw, sterven. En in mijn
hart bedrogen huilen verdriet, en, uitgaan, bijna
blozend, stralen niet beschikbaar Paradise.
Eentonig flitste met dezelfde pijn mijn dagen. Als rozen vallen sterven nachtegalen. Er is mij gezegd dat ik ze moet liefhebben. Maar onder haar satijnen huid loopt vergiftigd bloed. En als ik in deze wereld leef, het is alleen vanwege één droom. Daar waar alleen geiten rondlopen, ze luisterde naar de doden nachtegalen.
Wat is geluk? Sommigen zeggen: "Dit zijn passies, wijn, hobby's, alle scherpe sensaties."
Anderen geloven dat geluk zit in de grote van het salaris de grote van macht.
In de ogen van secretarissen geboeid en de ondergeschikten trillen.
Weer anderen geloven dat geluk iets geweldigs is: zorgzaamheid,
warmte, aandacht en de gemeenschap van ervaringen.
Met een lief zitten tot het ochtendgloren.
Toch is er zo'n mening dat blijdschap brandend is:
een zoektocht, een droom, een baan.
En geluk, naar mijn mening, het is gewoon
afhankelijk van de persoon.
En opnieuw de herfst met de charme
van de bladeren roestig, rossig, scharlaken,
geel, goud, mute blauw van de meren,hun dikke wateren.
Stapels van majestueuze wolken,verdord azuur van de hemel,
rondom, dimensie van steile lijnen,gewelfde gewelf,
's nachts in stellaire glorie.Wie droomde van smaragdblauw?
Verdronken in het zomerse uur, verlangend naar de nacht.
Al het verleden staat op het eerste gezicht voor hem.
In de stroom van de Milky Quiet Way slaat de branding.
Naar het centrum,door de duisternis van de scheiding.
Ja de eerste sneeuw viel, de eerste sneeuw. Hij bedekte de valleien van de rivieren, de eerste sneeuw. En de rivier stroomt zwart, de eerste sneeuw. Alles levend voor de bodem, de eerste sneeuw. Al mijn liefde is zwart, de eerste sneeuw, alles leeft nog steeds naar de bodem, de eerste sneeuw. Het zal worden bedekt met ijs, deeerste sneeuw, Maar er is lente in de wereld, deeerste sneeuw! Ik groet je, deeerste sneeuw, geen medelijden, geen verdriet, deeerste sneeuw. Hoewel het niet leuk is om te gaan, is deeerste sneeuw, op je grijze baan, de eerste sneeuw.
