Ik ben Dini
Ik ben een vrouw en woon in Diemen (Holland) en mijn beroep is Homemanager.
Ik ben geboren op 08/04/1951 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Mijn websites en blogs,powerpoints en psp maken,lezen,.
Ik ben getrouwd met Jan.Samen hebben wij een dochter en schoonzoon en een schat van een kleinzoon Benjamin.
Wens u een aangenaam verblijf op mijn blogje.
Helaas is na een gelukkig huwelijk van 40 jaar tot mijn grote verdriet Jan op
06-08-2015 overl
Een wanmolenis een molen, waarmee graankorrels, kafen onkruidzadenvan elkaar gescheiden worden. De benodigde lucht wordt verkregen door een schoepenrad. De eerste wanmolen dateert uit de 17e eeuw en had een voorloper in China.
Met een handzwengel wordt een schoepenrad in een gesloten verticale trommel rondgedraaid waardoor er een luchtstroom ontstaat. Het graan valt vanuit een voorraadbak langzaam naar beneden, terwijl het kaf wordt weggeblazen. Later werd de wanmolen ook uitgerust met schudzeven, waardoor ook onkruidzaden verwijderd konden worden. De zeven werden geschud met een houten klopper en later met een nokkenas. Later is er voor de overbrenging van het schoepenrad op de zwengelas een groot tandwiel geplaatst dat een klein tandwiel op het schoepenrad aandrijft, waardoor het schoepenrad sneller ronddraait.
Het wannen met een wanis de oudste methode voor het scheiden van de graankorrels van het kaf. Later is dit vervangen door een met de hand bediende wanmolen. Tegenwoordig wordt het machinaal in dezelfde werkgang als het oogsten gedaan met een maaidorser.
De morgenster was een strijdknots met metalen punten. Deze punten konden op twee manieren aangebracht worden: ofwel de hele schacht was van hout en werden er ijzeren punten doorheen geslagen, ofwel de top van de schacht was gemaakt uit, of omwikkeld met, een metalen huls waarin de punten vast zaten. De knop van een morgenster was over het algemeen smaller dan die van een zware strijdknots, maar de punten maakten het een geducht wapen. Ook de top van de schacht liep veelal in een punt uit, zodat de morgenster ook als stootwapen gebruikt kon worden.
Soms wordt gezegd dat de naam "morgenster" recenter is dan de ontwikkeling van het wapen. Dat dit niet zo is, wordt duidelijk wanneer men de ontwikkeling van dit wapen bekijkt:
In de Middeleeuwen mochten priesters en monniken geen wapens gebruiken, want in de Bijbel staat: "Want wie naar het zwaard grijpt, zal door het zwaard omkomen" (onder andere Matteus 26:52). Op deze bijbelse richtlijn werd een uitvlucht verzonnen: men ontwierp een kerkattribuut, de ster van Betlehem, dat ook als wapen gebruikt kon worden. In naam bleef het een voorstelling van een ster, dus geen wapen, met het gevolg dat een monnik of priester dit object wel mocht gebruiken om in de strijd iemand te doden.
De morgenster wordt vaak foutief 'goedendag' genoemd, terwijl de goedendag eigenlijk een stok met een stalen punt is. Ook wordt de morgenster vaak verward met de strijdvlegel, die een ketting heeft tussen de gepinde bol en de stok.
Morgenster is ook een benaming voor de planeet Venus.
Dutch Handkerchief Company is het enige bedrijf ter wereld dat nog echte traditionele boerenzakdoeken produceert. Van oudsher bestaan deze zakdoeken in twee maten: kleine voor in je zak - deze noem jemouchoirs - en de grote voor om je hals of hoofd - deze heten foulards. In het buitenland zie je vaak op de boerenzakdoek geïnspireerde bandana's, die meestal iets kleiner van formaat zijn en van dunnere stof gemaakt.
De meeste zakdoeken zijn rood, eertijds gekleurd door de wortel van de meekrapplant die vooral in de provincie Zeeland gekweekt werd. Ditzelfde rood zie je ook veel terug in de Zeeuwse klederdracht. Meekrap is een van de weinige natuurlijke pigmenten die kleurecht blijft. De rode zakdoek was bedoeld voor doordeweeks gebruik. Op zondag droegen de mannen een witte met rode motieven en de vrouwen een helemaal witte zakdoek. Wit met zwart was voor de rouw en wit met donkerblauw voor de halve rouw.
De patronen op de zakdoeken zijn allemaal op dezelfde manier opgebouwd: een niet al te drukke symmetrische rand rond een middenvlak vol strooimotiefjes, met soms in het midden een medaillon met een voorstelling. In de randen zijn vaak ranken en guirlandes te vinden, maar ook bloemen, stippeltjes of geometrishe motieven. De meeste motieven zijn afkomstig van stoffen die in de 17e eeuw naar Europa kwamen uit het Verre Oosten zoals China, India en Perzië. Voorbeelden daarvan zijn gestileerde lotusbloemen, palmetten en paisley-motieven.
Bij stoffenfabriek Vlisco in Helmond zijn stalenboeken, receptenboeken en tekeningen te vinden die teruggaan tot 1868. Veel van de oorspronkelijke ontwerpen, die nog steeds gedrukt worden, blijken al sinds het midden van de 19e eeuw te bestaan.
Een strijkijzer of strijkbout is een huishoudelijk gereedschap dat gebruikt wordt om textiel door middel van warmte en eventueel stoom glad te strijken na het drogen. Het strijken heeft niet alleen een functie voor het mooi maken van textiel, maar het bevordert ook de hygiëne, doordat bacteriën door de hitte gedood worden. Dit is bijvoorbeeld zinvol voor zakdoeken, theedoeken en handdoeken.
Het woord ijzer refereert aan de eerste strijkbouten, die van ijzer gemaakt waren. Deze werden bijvoorbeeld op een kachel heet gemaakt en moesten hun warmte zo lang mogelijk vasthouden. Daarom werd veel ijzer gebruikt, wat ze zwaar maakte. Later werd het elektrische strijkijzer uitgevonden, waarin een gloeidraad de warmte in de zool opwekt. Het grote voordeel is het veel geringere gewicht en de door middel van een thermostaat instelbare temperatuur.
Oudere strijkijzers bestonden uit massieve ijzerblokken die op een kachel verhit konden worden, of gietijzeren bakjes die met gloeiende kolen gevuld werden. Begin 20e eeuw kwamen er door elektriciteit verwarmde exemplaren. Tegenwoordig (2016) zijn alle strijkijzers elektrisch en meestal voorzien van een waterreservoir voor stoomproductie.
Dit strijkijzer is ook heel leuk.Het rode gedeelte is een speldenkussen en aan de achterkant zit een rolmaatje
De ouderwetse handkoffiemolen is nog nauwelijks in gebruik, maar wordt nog wel gewaardeerd als model. Ook het gebruik van elektrische molens is sterk afgenomen. De oorzaak hiervan is dat de meeste koffie gemalen te koop is.
Het zelf malen van de koffie heeft als voordeel dat de smaak van de koffieboon beter overkomt. Gemalen koffie verliest zijn smaak sneller dan hele bonen. Het vacuüm verpakken van de koffie ondervangt dit probleem grotendeels (totdat het pak wordt geopend).
Het nadeel van het zelf malen is de ongelijke grootte van de korrels, zodat het voor het zetten van filterkoffie of espresso minder geschikt is. De koffie uit de (hand)molen is zeer geschikt voor het maken van pruttelkoffie, hiervoor gebruikt men een zogenaamde percolator. De gemalen koffie uit een elektrische molen is, omdat deze grondiger wordt gemalen, wel geschikt voor filterkoffie.
De twee basismodellen zijn de handkoffiemolen, die zittend tussen de knieën werd vastgehouden, en de wandkoffiemolen, die aan de wand was bevestigd.
Ik heb als kind heel vaak zitten kijken als mijn oma met de koffiemolen tussen haar knieën koffie aan het malen was
Het lampetstel is de voorloper van de wastafel. Toen er nog geen stromend water was, gebruikte men het lampetstel in de bad- of slaapkamer om zich te wassen. Een lampetstel bestaat meestal uit vijf delen: waskom waterkan – ook lampetkan genoemd zeepbakje kammenbakje po In de waterkan zat schoon, (warm) water. Dat schonk men in de kom en zo werd deze als wasbak gebruikt. In het zeepbakje werd de zeep bewaard en in het kammenbakje de kammen en borstels. De po werd als pispot gebruikt en stond meestal niet direct naast de rest van het stel.
De meeste lampetstellen zijn gemaakt van aardewerk of porselein, maar er zijn ook uitvoeringen in emaille of zink. Ze waren heel populair in de jaren twintig en dertig van de twintigste eeuw, maar ze werden ook al aan het eind van de 19e eeuw gemaakt. Tot de jaren vijftig van de vorige eeuw waren lampetstellen niet weg te denken uit de Nederlandse huishoudens. Daarna verdreven wastafels ze weg uit de badkamers.
Lampetstellen zijn er in alle maten en decoraties. De Nederlandse aardewerkfabriek Société Céramique en Petrus Regout, tegenwoordig Koninklijke Sphinx, beide uit Maastricht hebben samen honderden verschillende lampetstellen op de markt gebracht. Veelal met bloemdecors, maar ook met geometrische vormen uit de art-decoperiode en effen exemplaren
Herinnert u zich deze nog?De oude winkelkassa.Dat was wel heel wat anders als de pinautomaat van nu.Maar of het het nu beter was? Het gaat nu natuurlijk wel allemaal veel sneller maar ik vond het toch wel heel leuk
En ja toen hadden we nog guldens en dubbeltjes en kwartjes en centen
Misschien kunnen we schaatsen dit jaar. Mijn opa maakte vroeger Friese doorlopers en daar heb ik het ook op geleerd.Samen hebben we heel wat tochten door de polders gemaakt Een hele fijne herinnering. Nu heb ik stalen noren,alleen durf niet meer zo goed te schaatsen want ik ben bang om te vallen.Maar misschien dat ik het dit jaar toch weer ga doen.Als het tenminste nog zo hard gaat vriezen dat het kan.
Een Friese doorloper (ook wel houtjes of botjes genoemd) is een type houten schaats, met één ijzer, die onder de schoen gebonden wordt. Hoewel alle houten schaatsen vaak Friese doorloper worden genoemd, is de echte Friese doorloper een schaats waarbij het ijzer helemaal tot onder de hak doorloopt. Bij veel houten schaatsen stopt het ijzer halverwege de hak.
Rond 1875 werd de Friese doorloper ontwikkeld vanuit de dan gangbare houten schaatsen. Rond 1900 begon de Friese doorloper populair te worden.
Een tajine is een Marokkaans aardewerken stoofpot. De gerechten die ermee gemaakt worden ontlenen er tevens hun naam aan. Vooral in Marokko is de tajine populair.
Een tajine bestaat uit een schaal, waaruit de bereide gerechten opgediend kunnen worden, en een relatief hoog kegelvormig deksel. Bij het koken met de tajine slaat de condens neer op het deksel en loopt weer terug in de schaal. Daarmee lijkt de werking van de tajine op die van een braadpan.
De meeste tajines zijn geglazuurd, maar zij kunnen ook ongeglazuurd zijn. Bij de traditionele tajines moet er opgepast worden voor loodvergiftiging, aangezien een tajine te hoge concentraties lood kan bevatten. Inmiddels zijn er ook aardewerk tajines met loodvrij glazuur en gietijzeren versies van de tajine op de markt die dit nadeel niet hebben. Een andere nieuwe variant is de elektrische tajine.
Voordat een ongeglazuurde tajine voor de eerste keer gebruikt wordt, dient de schaal bij voorkeur 24 uur gevuld te worden met water. Hiermee kan worden voorkomen dat deze bij het eerste gebruik barst. Bij gebruik op gas is het nodig een sudderplaatje te gebruiken. Sommige tajines zijn beschilderd; deze dienen meestal ter decoratie of om het gerecht na bereiding in op te dienen. Tajines worden zowel gebruikt om groente-, vlees- als visgerechten te bereiden.
Ik ben Dini
