BLOG-GASTENBOEK Ctrl V klávesnice HTLM kód pre návstevnej knihy
WEBLIGHT-GASTENBOEK
Onlex-Gastenboek
Over mijzelf
Ik ben Dini
Ik ben een vrouw en woon in Diemen (Holland) en mijn beroep is Homemanager.
Ik ben geboren op 08/04/1951 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Mijn websites en blogs,powerpoints en psp maken,lezen,.
Ik ben getrouwd met Jan.Samen hebben wij een dochter en schoonzoon en een schat van een kleinzoon Benjamin.
Wens u een aangenaam verblijf op mijn blogje.
Helaas is na een gelukkig huwelijk van 40 jaar tot mijn grote verdriet Jan op
06-08-2015 overl
De maanvis of klompvis (Mola mola) is de zwaarst bekende beenvis. Een volwassen dier weegt gemiddeld 1 ton, en is 1,8 meter groot, maar er zijn ook exemplaren bekend die 2300 kilogram wogen en 4 meter hoog waren bij de vinnen. De maanvis leeft in alle grote oceanen waar het klimaat gematigd tot tropisch is. De noordelijkste plaats waar ooit een maanvis is aangetroffen zijn de wateren rond Alaska.
De maanvis leeft van kwallen, plankton en kleine visjes. Door zijn grootte en zijn taaie huid heeft hij weinig natuurlijke vijanden. Vaak worden deze dieren opgemerkt wanneer ze bijna bewegingsloos op hun zij aan de oppervlakte liggen. Daaraan hebben ze de Engelstalige naam sunfish te danken
Een vrouwtje kan tot 300 miljoen eitjes in een legsel afzetten, wat geldt als record voor een gewerveld dier.
De grootste hond ter wereld is een Deense dog en is 1,12 meter schouderhoogte. In 2012 haalde hij in het Guinness Book of World Records de titel grootste levende hond. Als hij op zijn achterpoten stond, was hij wel 2,18 meter hoog. Zijn gewicht was 75 kilo en per week at hij ongeveer 7 kilo voer. Deze hond heet Zeus en kwam op scholen en ziekenhuizen als ‘therapiehond’. Helaas is Zeus in september 2014 overleden aan een natuurlijke dood. Hij is 5 jaar oud geworden en werd bijna 6 jaar.
Wat een groot dier hé,moet er niet aan denken en ik hou echt erg veel van dieren.Wens jullie allemaal vast een heel fijn weekend want ik ga weer een paar dagen weg,
Amphicoelias is een geslacht van plantenetende dinosaurius, die tijdens het Late Jura, ongeveer 150 miljoen jaar geleden) heeft geleefd. De soort A. fragillimus is mogelijk de grootste dinosauriër (en daarmee landdier) die ooit bestaan heeft
Mocht de vondst echter authentiek zijn, dan was Amphicoelias waarlijk gigantisch. Kenneth Carpenter schatte in 2006 de heuphoogte op 9,25 meter, zo hoog als een huis, en de lengte op 58 meter. Daarmee zou Amphicoelias fragillimus de grootste dinosauriër zijn die tot nu toe gevonden is en daarmee het grootste landdier.
De Koninginnenpage is een vlinder uit de familie van de pages. De koninginnenpage heeft een voor een page relatief grote spanwijdte tot 75 millimeter, en is een van de grootste vlinders die in België en Nederland wordt gevonden. De vleugels hebben overwegend gele kleuren en daarnaast een opvallende zwart-gele tekening met blauwe accenten, een rode vlek aan de achtervleugel en een langwerpig, zwart gekleurd vleugelaanhangsel dat de vleugelstaart of -slip wordt genoemd. De koninginnenpage heeft een zeer groot verspreidingsgebied in vergelijking met andere vlinder
De Koninginnenpage is een soort die voorkomt als een zeldzame zwervende soort in grote delen van Europa, Azië en Noord Amerika. Binnen Europa ontbreekt de vlinder alleen in een noordelijk deel van Rusland; in Groot Britannië is de soort bijna uitgestorven De Koninginnenpage komt hier alleen voor in Norfols Broads, in het uiterst oostelijk gelegen graafschap Norfork.
Het is een stevige, gedrongen kat die aan het eind van de 19e eeuw in Engeland gefokt werd voor specifieke kleur en tekening in de vacht. Door het kruisen met perzen kregen de Brits kortharen meer lichaamsvolume en kopomvang. Als gevolg van die kruisingen worden er af en toe langharige kittens geboren, die door de meeste Brits korthaarfokkers als erfenis uit het verleden worden aangezien en als huisdier worden verkocht. Sommige fokkers kiezen ervoor om het kattenras door te fokken onder de naam Brits langhaar of Lowlander.
Het ras heeft in verhouding kleine oren en grote ronde ogen, en vooral de katers hebben erg bolle wangen. Het is een grote en gespierde kat met een korte, dikke staart waarvan de top lichtjes afgerond is. Vroeger kwam het ras voornamelijk in de kleur blauw voor. Daarnaast was er crème en blauwschildpad en ook zilvertabby als meestvoorkomende kleuren en patronen. Tegenwoordig zijn er veel verschillende kleuren en patronen aangezien de meeste kleurfactoren en patronen/aftekeningen bij de kat voorkomend het ras binnengebracht zijn in de loop der jaren. De hedendaagse meest populaire kleurslagen heden ten dage zijn blauw, lilac en zilvertabby. De Brits korthaar heeft een korte en dichte vacht die niet plat tegen het lichaam ligt. Ook hebben de katten een goed ontwikkelde ondervacht met fijne dichte textuur.
De Brits korthaar is niet veeleisend in de omgang en evenwichtig van aard. Het karakter is rustig en introvert en het ras aardt prima binnenshuis. Het benodigde territorium (leefomgeving) is niet groot en daarom is het een geschikte kat om in een appartement of flat te houden. Het dier is geen aandachtvrager maar maakt subtiel door zacht mauwen of bij de eigenaar te komen zitten duidelijk dat aandacht nodig is. Hoewel er dieren zijn die dit wel doen is het ras in het algemeen geen echte schootkat, maar zit liefst dicht in de buurt naast de mensen op de bank of naast de stoel. Het zijn geen katten om veel op te tillen, ze bezitten een eigen onafhankelijkheid en volgen de huiselijke activiteiten op kleine afstand. Een Brits korthaar kan prima fungeren als enig huisdier en stelt indien gekozen wordt voor een andere kat of hond prijs op een dier met een gelijkaardig rustig karakter.
Diepzeehengelvissen (ook wel eens lantaarnhengelvissen genoemd) zijn een superfamilie uit de orde van de zeeduivels. Deze vissen leven in de diepzee op een diepte tussen 300 en 4000 meter
De diepzeehengelvissen zijn gekenmerkt door een hengelachtig lichtgevend orgaan op hun kop.
Het vrouwtje van sommige soorten van de diepzeehengelvis draagt op haar kop een lange lichtgevende hengel (met lichtgevende bacteriën) die prooien aantrekt. Als een prooi haar nadert gaat dit 'lampje' dichter naar haar bek. Als de prooi weer dichterbij komt laat de lantaarnhengelvis haar kaak openvallen, en zet ze de kieuwdeksels uit, waardoor ze het water dat zich voor haar bek bevindt, inclusief de prooi, naar binnen zuigt. De bek van een hengelvis kan de gehele breedte van de vis beslaan, en is bezet met scherpe naar binnen gerichte tanden. Doordat het lijf van de hengelvis extreem flexibel is, kan ze prooien van twee keer haar eigen grootte opslokken.
Doordat diepzeehengelvissen elkaar slechts zelden tegenkomen is ook de kans op het vinden van een partner voor de voortplanting klein. Daarom heeft de diepzeehengelvis een bijzondere manier van voortplanten ontwikkeld. Een mannetje is ongeveer tien keer zo klein als een vrouwtje, maar beschikt over een uitstekend reukvermogen. Hij brengt het eerste deel van zijn leven in duisternis door, rondzwemmend op zoek naar de geur van een vrouwtje. Als het mannetje eenmaal volwassen is, bijt hij zich vast in de buik van een vrouwtje dat hij heeft kunnen vinden. Dan scheidt het mannetje een enzym af, waardoor de huid van het vrouwtje en zijn eigen huid versmelten. Na verloop van tijd vergroeien beide vissen, totdat ze uiteindelijk dezelfde bloedsomloop en organen delen. Het mannetje dient dan alleen nog maar om sperma te produceren en zo het vrouwtje te bevruchten. Het mannetje blijft tot aan de dood van het vrouwtje aan haar vastzitten; hij zal dan uiteindelijk zelf ook sterven, omdat hij geen voedingsstoffen meer krijgt. Doordat het mannetje direct vergroeid is met het vrouwtje kan het vrouwtje eitjes leggen wanneer ze maar wil.
Een zeer byzonder dier en ook eng om te zien vind ik.Wens iederéén een fijne nieuwe week.
De ijsbeer of poolbeer is een grote geelwitte beer, die langer en groter is dan de andere beren. De ijsbeer komt enkel voor in en rond het noordpoolgebied. Hij is het meest vleesetend van alle beren, en leeft vooral van zeekonden.
De ijsbeer is zeer groot en krachtig. Mannetjes worden 2,3 tot 2,6 meter lang en wegen 300 tot 800 kilogram. Vrouwtjes zijn kleiner dan de mannetjes en worden 1,8 tot 2 meter lang en 150 tot 300 kilogram zwaar.De ijsbeer heeft een lange nek en een grote neus. Onder de vacht is de huid zwart, wat te zien is op de naakte delen zoals de neus en de lippen. De haren van de vacht zijn niet wit, maar doorzichtig en hol. De kleur van de vacht is, afhankelijk van de tijd van het jaar, lichtval en de hoeveelheid vuil in de vacht, gelig wit tot vuil grijs. Hij is waterafstotend en houdt de warmte van de zon vast. Daarnaast heeft de ijsbeer een dikke onderhuidse vetlaag, waarmee hij warmte vasthoudt. De ijsbeer heeft vliezen tussen zijn tenen, waardoor hij beter kan zwemmen. Zijn achterpoten gebruikt hij als een soort roer om mee te sturen. IJsberen hebben een kleine staart, ongeveer acht tot tien centimeter lang.
IJsberen worden zelden ouder dan 25 jaar.De oudste wilde beer waarvan de leeftijd bekend was, stierf op een leeftijd van 32 jaar, terwijl het oudste exemplaar in gevangenschap overleed op een leeftijd van 43 jaar.
De paringstijd is van maart tot juni, met een piek in april. De ijsbeer kent een verlengde draagtijd, en het embryo komt waarschijnlijk pas in oktober of november in ontwikkeling. De dracht duurt daardoor 200 tot 250 dagen (7 tot 8 maanden). Er zijn meestal 2 jongen, die in december of januari in een sneeuwhol worden geboren. Een enkele keer worden één tot vier welpen geboren. Bij de geboorte zijn de jongen ongeveer 600 gram zwaar en 25 centimeter lang. De oogjes zitten dicht en de diertjes zijn bedekt met dun haar.
Een drachtig vrouwtje brengt de winter door in een sneeuwhol dat zij zelf heeft gegraven. Het hol wordt gegraven in een sneeuwheuvel, op plaatsen waar de sneeuw hard en stevig is. Na een tunnel bevindt zich de kraamkamer. Soms bevinden zich meerdere kamers in een hol, maar meestal slechts eentje, waarin het ijsbeervrouwtje overwintert. Het hol bevindt zich over het algemeen op het vasteland, aan de kust, maar soms wordt het gegraven op het pakijs.
De jongen verlaten het hol voor het eerst in maart of april, als ze ongeveer drie maanden oud zijn. Ze wegen dan ongeveer negen tot elf kilogram. Alleen het vrouwtje zorgt voor het jong. Mannetjesberen worden gemeden, aangezien deze de welpen kunnen doden. De moedermelk is rijk aan vetten en calorieën.
De jongen worden 1-3 jaar gezoogd en worden na 24 tot 28 maanden onafhankelijk. Na drie tot zes jaar zijn ze geslachtsrijp. Vrouwtjes zijn volgroeid als ze vijf à zes jaar oud zijn, mannetjes pas na acht tot tien jaar.
De margay is een kleine katachtige die tot de groep van de pardelkatten behoort.
Afmetingen: Lengte: kop-romp 45-80 cm, staart 33-51 cm, schouderhoogte 30-35 cm. Gewicht: 2,5-4 kg.
Uiterlijk: Deze kat lijkt op de ocelot, maar is iets kleiner. De vacht heeft een goudgele grondkleur met een witte onderzijde. De grote, donkerbruine vlekken zijn in de lengterichting gerangschikt. Verder heeft de margay een korte ronde kop met grote ogen, een lange staart die voor balans zorgt bij het klimmen, en zwarte oren met grote witte vlekken, die een rol spelen bij communicatie. De enkelgewrichten kunnen 180º draaien en daarnaast zijn de tenen beweeglijk en goed spreidbaar, waardoor de margay een erg behendige klimmer is.
Margays worden in het wild 13 tot 18 jaar oud.
De margay leeft in Latijns-Amerika.Leefomgeving: De margay is vooral te vinden in dichtbegroeide gebieden, zowel de bossen als de regenwouden. Soms komt dit roofdier ook in meer open biotopen voor, waaronder plantages.Deze katachtige jaagt vooral op dieren die hoog in de bomen leven zoals kleine apen, opossums, luiaards, eekhoorns, boomratten, vogels, hagedissen en boomkikkers. Hij eet ook eieren, geleedpotigen en zelfs fruit Er is vastgesteld dat ze bij de jacht op mantelaapjes het geluid van jonge exemplaren van deze prooi kunnen imiteren om zo de aapjes te lokken.
Margays zijn uitgesproken boombewoners en uitstekende klimmers. Als een margay via de stam van een boom naar beneden klimt, doet hij dat met zijn kop omlaag. De meeste katten gaan andersom naar beneden. Een margay kan zich ook met gemak ondersteboven verplaatsen, hangend aan alle vier de poten. Als een van de weinige katten is de margay in staat zich vanaf een tak op een prooi te storten zonder een poot op de grond te zetten. Deze pardelkat is zowel overdag als 's nachts actief.
Margays zijn solitair, hoewel ze in de paartijd tijdelijk als koppeltjes leven. Het territorium heeft een oppervlakte van 15-43 km².Na een draagtijd van 76-84 dagen worden één of twee jongen geboren in een nest dat zich vaak in een holle boom bevindt. Na circa acht weken eten de welpen voor het eerst vast voedsel.Margays zijn een zeer beschermde diersoort.
Het Walliser Schwarznase schaap is afkomstig uit de hoge bergen van Zwitserland in het kanton Wallis. Al in de 15e eeuw werd gesproken over een “Kupferschaf” dat daar rondliep. Het ras werd officieel erkend in 1962.
Het is een bergschaap met goede moedereigenschappen.
Het is een vruchtbaar schaap dat het hele jaar door lammeren kan geven, echter vooral in de herfst en het voorjaar.
De Walliser Schwarznaser is een groot, gehard en sterk schaap met sterke poten/hoeven. Zowel de rammen als de ooien hebben gedraaide hoorns. De horens van de rammen zijn echter forser. Dit schaap kan zich goed handhaven in moeilijke omstandigheden en staat bekend om hun bijzondere karakter. Ze zijn namelijk rustig, nieuwsgierig, heel gemoedelijk en aanhankelijk. In ons land kun je vanwege dit karakter de Walliser Schwarznaser juist zien op kinder- en zorgboerderijen. Het zijn net 'teddyberen', tevens omdat ze zo aaibaar zijn.
Dit schapenras is honkvast waardoor weinig afrastering nodig is. Binnen de kudde hebben de oudere ooien de leiding. Het zijn kudde dieren die meestal dicht bij elkaar blijven. De ooien zijn na acht maanden vruchtbaar en kunnen vervolgens het gehele jaar door bronstig zijn. De draagtijd is circa 147 dagen.
Glaucus atlanticus is een drijvende zeenaaktslak die behoort tot de familie zeenaaktslakken. Deze donkerblauwe soort met opvallende uitsteekselen kan tot wel 6 cm lang worden, om te blijven drijven maakt de slak gebruik van een met gas gevulde blaas
De soort werd ontdekt tijdens de tweede ontdekkingsreis van James Cook naar de Grote Oceaan in 1772-1775. Aan boord waren de natuurwetenschappers JohannReinold Foster en zijn zoon Georg Forster, die de beschrijving in 1777 publiceerde
De dieren hebben een langwerpig lichaam. Aan elke zijde zijn drie extremiteiten die eindigen in waaiervormige, vingerachtige delen, waarmee ze kunnen zwemmen. Ze zijn zilvergrijs op de rugkant en licht- en donkerblauw op de buik. Omdat ze ondersteboven in het water liggen geeft dit een bescherming tegen natuurlijke vijanden die van boven zowel als van beneden zouden aanvallen. Ze zwemmen op hun rug en kunnen snel zwemmen.
Glaucus atlanticus is immuun voor het gif van neteldieren waaronder ook dat van het Portugees oorlogsschip. De slak voedt zich dan ook met neteldieren. De soort doet eveneens aan kannibalisme, dus ook soortgenoten worden gegeten.
De koala of buidelbeer is een buideldier uit de familie koala's die voorkomt in het oosten van Australië. De Griekse woorden φασκολος en αρκτος betekenen respectievelijk "buidel" en "beer". Het Latijnse cinereus betekent "askleurig"
Door zijn teddybeer-achtige uiterlijk wordt hij vaak ten onrechte als een beer beschouwd.
"Koala" komt uit het Dharuk, een uitgestorven aboriginaltaal die rond Sydney werd gesproken. Het zou zoiets betekenen als "drinkt niet", verwijzend naar het feit dat de koala zelden drinkt.De koala, zoals vele andere inheemse Australische dieren, speelt een belangrijke rol in de aboriginal-mythe over het ontstaan van de wereld.
Het mannetje weegt zo'n 12 kilo, het vrouwtje 8 kilo. Ze worden ongeveer 65 tot 78 cm lang.In het noorden wegen koala's bijna de helft minder. Zuidelijke koala's hebben een dikkere vacht dan die in het warmere noorden. De kleuren van de vachten variëren sterk per individu en worden lichter naarmate koala's ouder worden, maar de meeste zijn grijs met wit op de kin, borst, voorpoten en romp. Koala's hebben een korte staart, die geen functie lijkt te hebben.
Koala's eten bijna uitsluitend bladeren van de eucalyptusboom. De bladeren zijn vezelrijk en bevatten gif dat voor de meeste andere dieren gevaarlijk is. Omdat koala's een langzaam metabolisme hebben, slapen koala's zo'n 20 uur per etmaal, vaak in een boom. Volgens andere bronnen is dit zelfs 22 uur, waarmee de koala de grootste slaper van het dierenrijk is. De rest van hun tijd besteden ze vooral aan eten en het zoeken naar eten en potentiële partners. Ze verplaatsen zich bij voorkeur in de uren na zonsondergang en kunnen ook zwemmen. Koala's zijn solitaire territoriumdieren en "blaffen" wel eens agressief naar soortgenoten. Koala's "knuffelen" ook met bomen om hun lichaam koel te houden.
In tegenstelling tot wat wel gedacht wordt, lusten ze niet alle soorten eucalyptus, maar vermoedelijk slechts een paar. Omdat koala's moeilijk te traceren zijn en vooral 's nachts en solitair leven, is dit voor de wetenschap moeilijk te bepalen.
Koala's zijn polygaam en paren normaal gesproken in de zomer, tussen oktober en februari. De copulatie duurt maar kort en gaat gepaard met krabben en bijten. Het laatste spermavocht verhardt waardoor de man er indirect voor zorgt dat de vrouw de eerste dagen niet met een andere man kan paren. Het verharde sperma vormt een "stop". Na een paar dagen verliest het vrouwtje de "stop" vanzelf. Zo heeft men in dierentuinen een extra bevestiging van een paring. Het koalajong (de joey) wordt na vijf weken geboren, maar is dan nog kaal, blind en slechts zo'n 2 cm lang. De vijf à zeven maanden daarop brengt het door in de naar achteren gerichte buidel van de moeder, waar het melk drinkt uit een van de twee tepels. In de maanden daarna eet het jong onder andere een speciaal aangemaakte darmbrij van de moeder, waar bacteriën in zitten die de vertering van eucalyptusbladeren verbeteren. Het jong is ongeveer na elf maanden onafhankelijk van zijn moeder.
De grote rafelvis,soms ook zeedraak genoemd, is een zeevis die verwant is aan de zeepaardjes. Het is de enige soort uit het geslacht Phycodurus. Hij komt in het zuiden en westen van Australië voor.
De grote rafelvis leeft op met kelp begroeide riffen en in kelpwouden tussen de bladeren van deze wieren op een diepte tussen de 4 en 30 meter. Deze vis wordt niet groter dan 35 cm. De vis is uitstekend gecamoufleerd; het is het beste voorbeeld van camouflage waar zowel mensen als roofdieren de grootste moeite hebben om hem te vinden.
Net als bij andere soorten uit de familie van de zeenaalden en zeepaardjes geeft het vrouwtje als het met het mannetje paart haar eitjes aan het mannetje, die door hem bevrucht worden. Het mannetje draagt de eitjes onder zijn buik en staart in een broedbuidel tot ze uitkomen en weg gaan.
De grote rafelvis komt voor in een relatief beperkt gebied (1400 km²) van wiervelden die liggen in een smalle strook langs de kust van Australië en Tasmanië. Dit habitat wordt bedreigd door bouwactiviteiten en het lozen van afvalwater. Over het voorkomen van de grote rafelvis is maar beperkte informatie; zeker is dat er bedreigingen zijn voor deze vissoort die zich maar heel langzaam voortbeweegt en zich niet snel kan uitbreiden. Daarom staat de vissoort als gevoelig op de internationale rode lijst van de unie voor natuurbescherming. De vis kan worden bezichtigd in diverse voor publiek toegankelijke aquaria.
De gramper of grijze dolfijn is een donkergrijze dolfijn uit de familie der dolfijnachtigen.
Het is een donkergrijze soort met een donkere, lange, puntige rugvin en een vierkante kop, zonder een duidelijke snuit als bij de meeste andere dolfijnen. Hierdoor wordt de soort soms in de onderfamilie der grienden ingedeeld.
Over het voorhoofd loopt een diepe kloof. Op de borst heeft de gramper een witte vlek, in de vorm van een anker. De donkere flippers zijn lang, smal en spits. Oudere dieren hebben meestal een blekere kleur, en zitten vol littekens, veroorzaakt door andere grampers tijdens spel of gevechten, soms door inktvissen, de belangrijkste prooi. Soms heeft een dier zoveel littekens, dat hij wit lijkt. Deze littekens verschillen per individu, waardoor zij vaak door onderzoekers worden gebruikt om de individuen uit elkaar te houden. De gramper heeft weinig tanden, geen één in de bovenkaak, tot veertien in de onderkaak. Grampers kunnen tot 500 kilogram zwaar worden en 3,8 meter lang. Mannetjes worden gemiddeld 400 kilogram zwaar en 2,6 tot 3,8 meter lang, vrouwtjes zijn iets kleiner, gemiddeld 350 kilogram zwaar en tot 3,7 meter lang.
Grampers leven in scholen van 5 tot 25 (vaak 50 tot 100, soms tot 300) dieren op open zee. Soms voegen deze scholen zich samen in één grote school van meer dan vierduizend grampers, vaak ook gemengd met tuimelaars. Ze komen in alle gematigde en tropische zeeën voor, waaronder ook de Noordzee. Ze komen niet voor in poolwateren. Ze jagen vooral op pijlinktvissen, maar ook op zeekatten, vissen en schaaldieren.
In de Noordelijke Atlantische Oceann worden jongen geboren van april tot september, na een draagtijd van 13 tot 14 maanden. De jongen zijn bij de geboorte 1,2 tot 1,5 meter lang en lichtgrijs. Later worden ze donkerder. Na 13 jaar, als de jongen drie meter lang zijn, zijn ze geslachtsrijp. In gevangenschap hebben er regelmatig kruisingen plaatsgevonden tussen grampers en tuimelaars.
De blauwkeelsialia is een vogelsoort uit de familie van de lijsters
Blauwkeelsialia gewoonlijk 18 cm met een spanwijdte van 33 cm, gewicht ongeveer 31 gram.
Een Blauwkeelsialia heeft kleine veren die rechtop staan. Ze hebben een plomp lichaam en korte staart.
De rug is glanzend blauw aan de bovenkant met een koperen kleur die van de borst naar de rug toe loopt. De vleugels en staart zijn blauw, de onderbuik is wit. De Blauwkeelsialia zit op een wat hogere plek dan de grond, op zoek naar een prooi. Wanneer ze een doel hebben schieten ze naar beneden om het te pakken..De verschillen tussen mannen, vrouwen en jeugd zijn: Vrouwtjes hebben een grijze keel en buik. Hun borst is hazelnootkleur. De jongen lijken het meest op de vrouwtjes, maar dan met witte vlekken op de buik en rug.. Bijzondere informatie over deze soort: Anders dan bij de meeste vogels zorgen niet alleen de vader en moeder voor de jongen. Blauwkeelsialias hebben vaak helpers. Deze helpers hebben zelf geen nest (meer) omdat hun partner is doodgegaan of nest niet uitkwam. Helpers zijn vaak oudere jongen die in feite zorgen voor hun kleine broertjes en zusjes door voedsel te brengen, zodat het nest zal overleven.
Blauwkeelsialia De vogel wordt het meest gezien aan de bosranden. Ze geven de voorkeur aan coniferen en loofbomen. Ze leven niet in open gebieden.. Ze bevinden zich in: Noord Amerika . Migratiegedrag: De vogels migreren over korte afstanden in hun eigen leefgebied. Van juli tot oktober kunnen ze vooral gevonden worden rondom de winternestplekken en in februari en maart rondom de lentenestplekken. Maar ze zijn het hele jaar bij beide plekken te zien.
Het menu van de Blauwkeelsialia is afhankelijk van het seizoen. Tijdens de lente en zomer eten ze veel insecten. Tijdens de winter eten ze voornamelijk fruit.
Mannetjes en vrouwtjes zoeken allebei naar geschikte plekken voor een nest. Ze zoeken holletjes in bomen, maar gebruiken ook nestkasten. Wanneer ze een geschikte plek hebben gevonden, bouwt het vrouwtje het nest. Ze verzamelt gras, stro, dennennaalden, en vacht van de grond. Dit brengt ze naar het nest. Het kan wel twee weken duren voor het nest af is.. Het vrouwtje legt de eieren tussen Mei - juli. Het aantal eieren ligt rond 2 tot 8. De eieren hebben een grootte van 5 cm. De juveniels (jonge vogels) verlaten na ongeveer 3 weken hun nest (geteld vanaf dat ze uit hun ei komen). Meestal worden ze 8 jaar oud.
De Rode ibis is een vogel van de familie van Ibissen en lepelaars
Deze opvallende standvogel heeft een helder, oranjerood verenkleed met zwarte vleugelpunten en een lange, gebogen snavel. Dit verenkleed is bij beide geslachten gelijk. De lichaamslengte bedraagt 56 tot 86 cm en het gewicht 775 tot 925 gram.
Rode ibissen vinden hun voedsel vooral op de tast, door met de lange snavel in de weke modder te prikken of heen en weer te zwaaien door het water. Hun voedsel bestaat voornamelijk uit krabben, garnalen, schelpdieren en waterinsecten.
Per keer worden meestal maar twee eieren gelegd, die na een dag of twintig uitkomen. Weer een paar weken later verlaten de jongen het nest, dat zich hoog in een boom, vaak boven het water bevindt. De vogels vormen doorgaans duidelijke broedparen, al vinden veel buitenechtelijke paringen plaats.
De quagga is een uitgestorven ondersoort van de steppezebra. De Afrikaanse naam "kwagga" is afgeleid van het blaffende geluid dat zebra's maken en werd door de Afrikaanssprekende bevolking in Zuid-Afrika gebruikt voor alle zebrasoorten in het gebied
De quagga was bijzonder getekend. Het dier had niet over het hele lijf de kenmerkende zwart-wittekening zoals bekend is bij zebra's. Zijn kop was zwart-witgestreept en zijn poten wit of gelig. Het achterlijf was bruinig gekleurd. De witte strepen zijn daar donkerder geworden, waardoor het daar egaal bruin kleurt.
Het is moeilijk vast te stellen waar de quagga precies leefde. Er zijn namelijk geen goede of betrouwbare gegevens over vindplaatsen en dergelijke. Waarschijnlijk was hun leefgebied tussen de noordwestgrens van de Oranjerivier en de Vaalrivier in het oosten; de zuidoostelijke begrenzing wellicht de Grotekeirivier. Ze leefden waarschijnlijk op de vlakten in de drogere delen van Zuid-Afrika.
Rond 1800 leefden er nog grote groepen quagga's. De blanke kolonisten jaagden op deze dieren. Ze consumeerden het vlees en gebruikten de huiden. De overbegrazing van hun leefgebied door vee verergerde de situatie. In 1870 werd voor de laatste keer een quagga gevangengenomen en mogelijk hebben ze tot 1878 nog in het wild geleefd.De laatste quagga in gevangenschap stierf op 12 augustus 1883 in Artis
Het uitsterven van de quagga wekt vooral verbazing, omdat de dieren gemakkelijk in gevangenschap waren te houden. Op Zuid-Afrikaanse boerderijen, maar bijvoorbeeld ook in de London Zoo werden quagga's gebruikt om karretjes te trekken. Als er toen een fokprogramma was opgezet, had de soort wellicht gered kunnen worden
De Medinilla magnifica is een plant uit de familie Melastomataceae. Het is een vrij brede, tot 3 m hoge struik met vierkantige tot gevleugelde twijgen, die op de knoppen borstelig behaard zijn. De bladeren zijn tegenoverstaand, stevig, leerachtig, zittend met een hartvormige basis, 20-30 cm lang en eivormig met een korte punt. Het blad heeft boogvormige nerven, die aan de onderkant sterk uitspringen.
De bloemen groeien in tot 50 cm lange pluimen met daarboven tot 20 cm lange, eivormige, roze schutbladen, die eerst de pluimen geheel omhullen en later afstaan. De individuele bloemen zijn tot 2,5 cm groot en roze, rood of violet van kleur. Ze bestaan uit een bekervormige kelk, vijf kroonbladeren en tien meeldraden die twee gele verdikkingen en één bleeklila helmknop dragen. De vruchten zijn violette, circa 1 cm grote, vlezige bessen waaraan aan het einde ringvormige resten van de kelk blijven behouden.
De Medinilla magnifica is een verschijnsel op de Filipijnen. In zijn natuurlijke verspreidingsgebied is de plant een organisme die in vorktakken van grote bomen groeit en vaak zo hoog dat hij vanaf de grond nauwelijks is te zien. Medinilla Myrianta wordt soms verward met Medinilla magnifica, maar bij de eerste ontbreken de opvallende schutbladen.
Medinilla magnifica wordt in de tropen vaak als kuipplant gekweekt. In België en Nederland wordt de soort als kamerplant aangeboden. Meestal krijgt de soort als kamerplant echter te weinig licht en de relatieveluchtvochtigheid is in kamers vaak te laag. Het is beter om de plant in een broeikas te kweken. In België is de plant te zien in de Koningklijke Serres van Laken, de Nationale Plantentuin van België en in de Plantentuin van Leuven. In Nederland is de plant te zien in de vogelkas van Diergaarde Blijdorp.
De flamingo's vormen een familie van vogels. Hun indeling heeft vaak problemen gegeven. Zij zijn meestal ingedeeld bij de ooievaarachtigen, tegenwoordig ook als eigen orde. Het uitgebreide DNA-onderzoek van Hackett (2008) gaf een verrassing te zien. Er bleek een vrij nauwe verwantschap met de futen en wat verder met de duiven. Een relatie met de ooievaars bleek er niet uit. De familie telt zes soorten.
Jonge flamingo's worden geboren met een rozegrijs pluimen donskleed. De pluimen van een volwassen flamingo variëren van zeer licht roze tot rood. De kleur verkrijgen ze door bacteriën en bèta-caroteen dat ze uit hun voedsel halen. Een felgekleurde flamingo is wellicht gezonder dan een grijsachtige soortgenoot. Flamingo's in gevangenschap vormen hierop een uitzondering: vaak worden ze in gevangenschap rozegrijs door een tekort aan caroteen in hun voedsel. Tegenwoordig geven steeds meer dierentuinen een aangepast dieet waardoor de flamingo's hun natuurlijke kleur behouden.
Flamingo's hebben bijzonder lange poten en een bijzonder lange hals. Het zijn echte voedselspecialisten die met een bijzonder filtermechanisme in hun snavel klein voedsel uit het water weten te filteren. Zij leven veelal rond zoutmeren, waar zij vaak het rijk alleen hebben. Het voedsel van flamingo's verschilt van soort tot soort. Grotere flamingo's eten meestal kreeftachtigen, weekdieren en wormen terwijl de kleinere flamingo's vooral microscopisch kleine algen eten.
Het rendier is het huisdier van de toendra. Het rendier is gedomesticeerd en wordt door de nomaden van de toendra's van Europa en Azië gehouden. In de taiga en toendra van Europa en Azië leven nog enkele wilde populaties. Ook in Noord-Amerika komt het nog steeds in het wild voor. Het Noord-Amerikaanse rendier wordt kariboe genoemd. Het rendier is de enige hertachtige waarvan zowel de mannelijke als de vrouwelijke dieren een gewei dragen.
Het rendier is de grote grazer van de toendra, ze leven in kuddes. Rendieren eten vooral rendiermos. Dat is een korstmos, een samenleving of symbiose van een schimmel en algen. Als de toendra bedekt is met sneeuw en ijs, weten de rendieren dit met hun hoeven te verwijderen om zo dit diepvrieseten te bereiken. De voornaamste vijand van de kariboe is de wolf die vooral zwakke dieren grijpt.
Maar in deze tijd kennen we natuurlijk Rudolf de Renose Rendier!
De naam muis wordt gebruikt voor allerlei kleine zoogdieren, in het bijzonder de huismuis,maar ook vele andere soorten, vooral knaagdieren.
Wist je dat het hart van een muis meer dan 600 keer per minuut klopt?
Het hart van een muis klopt dus 10 keer per seconde. Ter vergelijking, het hart van een mens klopt 60 tot 80 keer per minuut. Alle zoogdieren hebben ongeveer een miljard (1.000.000.000) hartslagen in hun hele leven. Het ene zoogdier verbruikt dit sneller dan de andere. Zoogdieren met een snellere hartslag leven dan ook korter dan zoogdieren met een langzamere hartslag. Een Olifant heeft een bijvoorbeeld een hartslag van niet meer dan 40 per minuut en leeft dan ook veel langer dan een muis. Een kolibrie is dan wel geen zoogdier, maar heeft een hartslag van zelfs meer dan 1000 keer per minuut.
Ik ben Dini
