WAPENGEKLETTER

Voor wie het zich nog kan herinneren. Op elf november 1918 kwam er een einde aan de Eerste Wereldoorlog, na vier jaar wapengekletter. In de geschiedenislessen op mijn lagere en middelbare schoolbanken heb ik ooit geleerd over het hoe en waarom van deze waanzinnige oorlog en de laatste jaren komen we wel eens aan de Menenpoort in Ieper voorbij, maar ondertussen laat mijn geheugen mij danig in de steek.

Er is altijd wel een reden om een stok te vinden die kan slaan. Vandaag staat die stok in Oekraine. Het hoe en waarom ontgaat mij volkomen, enkel de zinloosheid van bruut geweld in elke oorlog is een constante. Van Ieper tot Kiev.

dc

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=m8zqrZUvbes&t=3s   

CHOCO

Hij zei dat hij compleet 'choco' was thuisgekomen. Ik verklaar mij nader. Wie zich thuis voelt in de wereld van de koers weet dat 'zich choco rijden'beeldspraak is om aan te geven dat je het snot voor je ogen hebt gereden. Dat je tijdens de rit 'tussen je kader hing'. Om het simpel te houden; dat je geen pap meer kon zeggen. Uitgeput. Zelfs wielertoeristen bezondigen zich daaraan. Rijden tot ze niet meer weten van welke parochie ze zijn. Valt daar iets mee te verdienen? Neen! Soms komt het zonder dat je het in de gaten hebt. Het overkomt je omdat je niet genoeg gegeten, te weinig getraind of gewoon omdat je te weinig fietstalent hebt. Zelfoverschatting ligt ook vaak aan basis. Als je maar honderd kilometer in de benen hebt, moet je niet proberen het dubbele te rijden. De wet van de koers is bikkelhard.

In onze provisiekast staat altijd wel een pot choco op het schap. Wijlen mijn moeder zwoer, als gewezen bakkersvrouw, steevast voor de kwaliteit van Côte D'Or, geloof ik. Een ander merk kwam bij haar niet over de vloer. Daar maakte ze dan chocolademousse van of warme chocolademelk, waar ik meestal mijn tong aan verbrandde omdat ik niet kon wachten tot de vloeistof afgekoeld was.

Voor de grap wou ik Geert nog een foto sturen van onze pot. Wielertoeristen onder elkaar zijn echte grapjassen en laten geen enkele gelegenheid voorbijgaan om elkaar te koeieneren, ware het niet dat ik vandaag zelf 'choco' ben thuisgekomen.

Trouwens mijn vrouw en Hercules, onze kater, hebben precies ook een zware rit gereden, want ze liggen beiden te knorren in de zetel.

dc

10-11-2022, 00:00 geschreven door Dany Corneillie

'De dag brengt ouderdom,

de nacht brengt vreemde uren.

Het deken is zo zwaar,

een bladzijde slaat om.

(Raymond Van Het Groenewoud)

Naar aanleiding van het overlijden van chansonnier Will Ferdy schreef een vriendin: 'Je kunt beter gehaat worden voor wie je bent dan geliefd voor wie je niet bent'.

Misschien zit daar wel een grond van waarheid in, al is een samenleving nooit gebaat met haat, volgens mij. De tekst van het nummer 'Kristien' staat voor altijd gegrift in mijn geheugen en roept bepaalde herinneringen op. Het was in elk geval zeer moedig van hem om uit te komen voor wat en wie hij was.

De sociale media is dan misschien wel 'The Place to Be' voor het verspreiden van haatberichten, maar daar doe ik niet aan mee! Liever fietsen! Ook vandaag, ondanks de felle wind en de niet geringe kans op regen. Kort op de bal, schreef ik in mijn verslag. Een kleine vijftig kilometer was genoeg om te ervaren dat het eigenlijk geen weer was om te fietsen. Een lange tocht naar Cadzand zat er voor mij dan ook niet in.

In de krant las ik dan weer dat het bedrijf 'Coca Cola' een van de meest vervuilende multinationals van de wereld is. Oeps. Als kind van de jaren vijftig ben ik zowat groot geworden met het frisdrankje. Gelukkig ben ik niet verslaafd aan het goedje, al heb ik mensen gekend die dat wel waren.

Tijdens het fietsen klonk er ondermeer muziek van Gluck (Christoph, Willibald) in mijn oortjes. 'Che farò senza Euridice'. Wat zoveel wil zeggen als: 'Wat zou ik doen zonder jou'? Naarmate onze leeftijd gestaag vordert wordt die vraag vaker gesteld. Het antwoord is niet altijd voor de hand liggend. Gemis leidt vaak tot eenzaamheid.

Uit een ander liedje onthou ik dan weer: 'Blij dat je hier bent'. Ik roep het beneden aan de trap naar boven waar onze jongste dochter aan het werk is. Niet enkel denken, maar ook vaker zeggen. Blij dat je hier bent!

dc

Bijlagen:
IMG_4389.JPG (100.5 KB)   
http://www.youtube.com/watch?v=Z8dIevs0VlU&t=6s   

PLOOI

Er zijn van die dagen dat alles in zijn juiste plooi valt. Je voelt het meteen bij het ontwaken; dit wordt er zo een. Het lijkt wel een symfonie van symfonie van Karl Jenkins (A Mass for Peace) die voetje voor voetje tot stand komt. Geen enkele valse noot.

Na de miskleun van gisteren (mijn rit 180 moest ik na amper 25 km onverbreken door de regen) heb ik revanche genomen en heerlijk gefietst. De regen van gisteren heb ik vandaag bezworen, al moest ik daarvoor wel een stevige zuidwestenwind bedwingen. Ik was de regisseur van mijn eigen rit met mezelf in de hoofdrol.

Steeds vaker hoor ik wielerfanaten klagen dat de groepen waarin ze meefietsen te hard rijden. De oplossing voor dit luxeprobleem lijkt mij vrij eenvoudig. Stap op je fiets en ga individueel rijden. Je bepaalt zelf de snelheid, het traject en de stopplaatsen. Vrijheid van beweging!

Na de rit waren enkele stevige boterhammen voldoende om terug op krachten te komen. Na de middagwandeling in Hulst en een gebakje ter plaatse voelen wij ons de koning te rijk, zelfs zonder kasteel.

Als kers op die taart zag ik vanavond prachtige foto's verschijnen, genomen in de Voerstreek. Ik heb de vrijheid genomen om er de muziek van Jenkins onder te plaatsen. Hopelijk kunnen jullie daar evenzeer van genieten!

dc 

Bijlagen:
IMG_4365.HEIC (5.5 MB)   
http://www.youtube.com/watch?v=UdPr7Vw-8vU