Klavers Troef.

Na mijn modderfiguur van gisteren (Onderweg 17) kom ik vandaag ongeschonden uit de strijd. De aanwakkerende wind heeft de Polderwegen droog geblazen en mijn ketting loopt gesmeerd. Mede door de aangename temperatuur zijn een groot aantal fietsers komen opdagen aan Sporthal De Klavers in Belsele.

Van bij de start wordt er duchtig de pees opgelegd. Wintertempo is een begrip uit de vorige eeuw. De korte gespreksonderwerpen tijdens de wisselbeurten zijn bekend en voorspelbaar. De wind. De koers. Remco. De snelheid is een oud zeer. Het weer. Op de ons omringende velden blinkt mosterdkruid in de zon. De natuur verraadt een winter die nakende is. Mijn kompaan voor even vraagt zich af waarvoor het geel-groene kruid dient. Toch niet om specerij mee te maken zoals de naam laat vermoeden?!

Camiel is ook weer van de partij. Net terug van de jacht op fazanten. Hij heeft het geweer van schouder veranderd en rijdt vandaag met de fiets.

Een grote groep wielertoeristen zet kwaad bloed bij sommige overhaaste autobestuurders. Ze riskeren hun en ons vel bij riskante inhaalmanoeuvres. Frustratie ten top. 'We zullen rap binnen zijn' zegt iemand. Tenzij we onderweg plat gereden worden als egeltjes, denk ik.

In Belsele, na honderddertig km, heb ik er nog een dikke twintig te gaan. Een korte nacht, na Werner's feest laat zich gevoelen. Honderdvijftig jaar Drankencentrale De Vidts hangt in de koerskleren. Voor vandaag heb ik mijn verzadigingspunt bereikt.
Na een grondige inspectiebeurt krijg ik van mijn vrouw een tien op tien. Wie weet wat ze nog in petto heeft?!

dc

22-10-2022, 00:00 geschreven door Dany Corneillie

Vandaag, vrijdag 21 oktober. Na een volle dag deugddoende rust, vanmorgen een korte fietstocht gepland van ongeveer zestig kilometer. Het eerste wat ik 's morgens doe is mijn gewicht controleren. Achtenvijftig kilogram. Droog gewogen. Bij dit getal voel ik mij kiplekker en dat hou ik liever zo. Meestal ontbijt ik een paar uur voor vertrek. Zo kunnen de speculaas, vezels en muesli goed verteren. Het parcours van de rit heb ik meestal in mijn hoofd al uitgetekend. Ook de afstand staat min of meer vast. Controle-freak.

Vanmorgen ga ik alleen op pad. In mijn oortjes klinkt klassiek. In het najaar kies ik vaker voor fietspaden en mijd ik modder in de Polders. Wie een beetje uitkijkt vindt wel goed berijdbare stroken, die naam waardig. Na anderhalf uur kom ik tot de vaststelling dat ik op deze korte tijdspanne al drie keer gestopt ben om te plassen. Op televisie zag ik het programma met Warre Borgmans omtrent prostaatkanker. Voor de eerste keer hoorde ik de dingen echt benoemen. Het is een issue waar heel veel mannen mee te maken krijgen en vroeger werd daar een beetje lacherig over gedaan. Kan ik binnenkort nog wel met een groep meerijden? Het is een beetje gênant als je zo vaak moet pauzeren.

Ook vandaag is er, net zoals op elke rit, een moment waarbij ik net niet omver gereden word. Een onoplettende autobestuurder neemt zijn bocht volledig aan de binnenkant op het ogenblik dat ik eraan kom. Een Vlaamse vloek. Godverdomme! Een wegwerpgebaar en enkele niet mis te verstane scheldwoorden. Je raakt er op de duur aan gewend.

In Heikant trek ik de Polders in. Wat ik niet weet is dat het daar, in de loop van de voormiddag flink geregend heeft. De polderwegen liggen er plots nogal slijkerig bij. Daar had ik niet op gerekend en kom thuis als een modderduivel. Het gezicht van mijn vrouw verandert in een donder wolk. Een uur later zijn de plooien terug gladgestreken en de fiets proper.

dc

21-10-2022, 00:00 geschreven door Dany Corneillie

RONDJE CADZAND

Daags voordien een glas wijn gedronken. Drink rode wijn, kom laat ons vrolijk zijn! (Bram Vermeulen) Een onschuldig glas, geen volle fles. Wijn aan de vooravond van een lange fietstocht (180 km) Geen goed idee. Een rondje Cadzand met de Grensarbeiders. (tot op heden nog geen betere naam gevonden voor mijn fietskameraden die langs 'De Schreve' wonen)

Nog voor de rit echt van start gaat moet ik al tussen de struiken duiken. Darmflora en fauna volledig verstoord. Gelukkig hangt er een dikke, plakkerige mist over het Polderland waardoor ik ongezien mijn manoeuvre kan uitvoeren. Na een kleine tien jaar fietsen ben ik daar zeer bedreven in geworden. Specialist in mestzaken.

Wim gelooft mij niet als ik zeg dat de kans niet denkbeeldig is dat het Monster van Lochness uit de nevelen opduikt. Grapje van de Belg. Veel tijd om te grappen en te grollen is er trouwens niet. Met z'n achten rijden we op één lijn om energie te sparen. Praatjes vullen geen gaatjes. Fietsen en verder geen gezeur of gezeik. We hebben nog een lange weg voor de boeg. Een gemiddelde snelheid van dertig per uur is aangewezen.

's Morgens ben ik zonder enige vorm van fietsverlichting thuis vertrokken. Geen hand voor m'n ogen, zag ik. Onveilig en strafbaar. Foei. Als ik zinnens ben nog enige tijd op deze aardkloot door te brengen moet ik daar de komende dagen werk van maken. Zien en gezien worden!

Naarmate de kilometers zich opstapelen, raakt mijn blaas voller. Probeer het nog even uit te zingen, maar bij het zien van zoveel kreken moet ik toch om een plaspauze vragen. Mijn bede wordt stante pede verhoord. Mannen met prostaatzorgen hebben aan een half woord genoeg.

De minieme hoeveelheid alcohol van de avond voordien blijft me parten spelen, want vijf minuten na de eerste lozing loopt die van mij terug vol. Probeer aan iets anders te denken, maar uiteindelijk moet ik inbinden. Binnenkort rij ik met een pamper rond. Geen nood, zegt Wim. Hij drukt het plastisch uit. Als je moet kakken, moet je kakken!

Bij de koffie, de boterkoeken en de chocolademelk in de bakkerij, raken de tongen losser, magen voller. De sleutel van het kleinste kamertje gaat vlot van hand tot hand. De Portugese 'pasteis de nata', waarop ik mij verheugd had, zit vandaag niet in het assortiment. Het kan niet alle dagen kermis zijn.

Op de terugweg hou ik het droog en guiting. Dankbaar en blij om zoveel positieve mentale en fysieke energie. Als de rookpluim van de Doelse kerncentrale zichtbaar wordt is ook de kerktoren van Nieuw Namen niet meer veraf. Het zijn stuk voor stuk mannen van ijzer waar ik mee op pad was.

Daags nadien komt kameraad Werner mij halen om wat los te rijden. Hij heeft in Spanje met zijn scheenbeen een paaltje geramd waardoor hij drie ellenlange weken enkel naar zijn fiets mocht kijken. Niet bestijgen. Hij werd er hoorndol van. Er staat zoveel wind dat ontspanning algauw plaats maakt voor inspanning. Losrijden in de Polders is geen sinecure.

We rijden recht door een woeste zeewind, van Zuiddorpe (eerste koffiepauze) naar Hulst (tweede koffiepauze). In 'Het Bonte Hert' doen we ons te goed aan een 'Petit Four'. Een hemels gebakje, klein maar fijn.

Wij hebben niet veel nodig om ons te vermaken! 

dc

19-10-2022, 00:00 geschreven door Dany Corneillie