Hercules, onze eenjarige kater, is weeral op zwier en mijn vrouw komt pas vanavond thuis. Stel je voor dat ze voor altijd wegblijft. Geen prettige gedachte, maar op onze leeftijd en de wereld waarin we leven moet je met elk scenario rekening houden. Zie mij hier alleen zitten?! Ik nip eens van een glaasje Italiaanse grappa op haar verjaardag en mijn rit naar de Muur. Mark komt me halen voor een korte trip en een babbel. Dat is goed. De rest van mijn drinkbus met koude thee drink ik bij de sandwiches die ik onderweg gekocht heb. Organisatie of anders komt er geen brood op de plank. Eten op je eentje is ook een aparte beleving. Mijn maaltijden verzorgen, doe ik wel. Netjes de tafel dekken, niet rechtstaand eten aan het aanrecht. Beleg op een schotel en niet rechtstreeks uit de plasticverpakking en nadien afruimen, afwassen en dan pas koffie met een koekje, of twee. In het Nieuwsblad lees ik een artikel over een man die ternauwernood aan de dood ontsnapte bij de aanslagen op de luchthaven van Zaventem. Ondanks de blijvende schade maakt Sebastien Bellin, de Belgische basketbalspeler met Braziliaanse roots, een schijnbaar onmogelijke droom waar. Hij doet mee aan de moeder aller triatlons: de loodzware Ironman op Hawaï. Een sterk staaltje van doorzettingsvermogen. Die enkele dagen alleen kom ik wel door. De zielenpoot uithangen was nooit aan mij besteed.

dc