64 WINTERS

Ik sprokkel woorden in de ochtend,

bewandel dromend de relieken

uit mijn prille jongenstijd.

Ik ga mijn opgetogen gangen

onder berijpte takken,

over van sneeuw bevlokte velden,

door 't witte hout der kinderjaren.

Weer glij ik van de dijken af

met warme wanten, koude knieën,

koele neuzen, natte ogen,

een kwiek en tintelend jong lijf.

Keer na keer hijs ik fervent

de oude, haveloze slee omhoog.

Ik weet me met mijn pret geen blijf.

Het ijs is bikkelhard en glad,

de kleren van het stoeien nat,

de kreken oeverlang gestrekt,

de pret fenomenaal,

de dijk ons vorstendom

en ik, een winterkoninkje

Langs klare pegels aan de lage stal

spint straks de sneeuw een web

en tovert broze winterdraden

aan stille, hoge toverstruiken

in de doffe, sonore verlatenheid

van vaders grote, lege groentenhof.

Ik laat de beelden langzaam varen

en huiver even, sta dan stil,

gevangen in - alweer melancholie

en in een gesel van gedachten.

Mijn fikse tred verstilt en ongewild

ben ik weer sprakeloos en wee.

Kom jij me misschien morgen

nog eens halen met de slee.

PAUL VEREECKEN