Waarom stellen wij vragen?

Dat ook is alweer een vraag…

Je kunt antwoorden ”omdat we nieuwsgierig zijn”, ”omdat we kennis willen opdoen”, ”omdat met iets niet begrijpt”, ”omdat men een duidelijker beeld van de werkelijkheid zoekt”

Het ziet er naar uit dat, zonder vragen het leven saai zou zijn.

Want,zou het wijs, verstandig zijn grenzen te stellen aan onze dorst naar kennis?

Kan grenzeloze nieuwsgierigheid van sommigen ons aller naar ondergang   leiden?(denk aan de atoombom)

Vragen kunnen ook een weg banen door een oerwoud van misvattingen.

Vragen kunnen nieuwe perspectieven geven.

Socrates kende de macht van de vraag. We willen niet onwetend zijn.We willen verwonderd zijn,kennis is goed.

Is er een goede manier om een vraag te stellen of,en zijn er vruchtbare manieren van antwoorden?

Elke vraag hier in het filocafé is al een manier om bij te leren.

Elk antwoord leidt tot nieuwe vragen.
Het is een doolhof, een weg zoeken naar de uitgang.
Men is niet tevreden met het eerste en beste antwoord

Men zoekt een doel dat niet te bereiken is.

Vragen stellen is een inspirerende wandeling langs kronkelende wegen via vertakkingen.

Maar is er geen dieper bedoeling achter de vragen?

Wàt willen we eigenlijk weten? Een antwoord op de vraag? Het is gebleken dat er nooit een antwoord komt op de filosofische vragen….en toch blijft men vragen stellen.

Dus is “mijn” vraag “wat zoeken we”?

Is het niet verder zoeken dan de vraag,

Maar naar “wat”  dan?

Zit er diep in ons niet “iets” waar we niet bij geraken?

Zou het niet zinnig zijn te weten wat dat “iets” is?

Is dat “iets” soms onze kern,onze diepste onbewuste verlangen naar de essentie van ons bestaan?

Wat is eigenlijk de vraag achter de vraag..

Nu, in St Amour is het thema “het onbereikbare”

Maar is het onbereikbaar?

Rosetta 12/2/2012