Vandaag is een zeer mooie dag omdat ik een helder inzicht heb gekregen in verband met mijn dienstbaarheid in de omgang met mensen.
In de meeste families gaat men niet echt zorgvuldig met elkaar om en spelen dingen uit de kindertijd een rol.
Bij ons is dit niet anders. Lange tijd kwamen wij bijeen rond de zorg om ons moeder: dat was een gemeenschappelijke taak waarvoor iedereen zich verantwoordelijk voelde.
Toen zij overleed beloofden wij contact te houden door om de twee maanden bijeen te komen op een feestje bij elkaar thuis. Dit heeft meer dan 15 jaar gewerkt. Er waren veel ontspannende momenten, maar ook evenveel spanningen die nooit uitgesproken werden.
De familie werd steeds groter en een jaar geleden besloten we om het wat kleiner aan te pakken. Alleen de 4 zussen zouden nu viermaal per jaar iets organiseren, in de hoop elkaar wat beter te leren kennen. Daarnaast nog een groot feest met kerstmis en pasen met nichten en neven, om beurt bij een andere.
De kleine groepjes vulden niet in wat ik ervan verwachtte, in de zin dat daar de onderlinge verschillen mij nog meer vervreemdden van de anderen.  
Laatste keer was eind augustus.Toen kreeg ik het verwijt dat ik niet kon luisteren, dat ik mij vermaakte op de rug van de andere en dat ik de verteller zijn verhaal niet laat doen. Daar was voor mij de maat vol. Boem, nog maar eens mijn mond dicht, de zoveelste keer al. Ik kreeg het gevoel dat ik een tolk nodig had om met mijn zussen te praten. Hetgeen ik inbracht kwam ofwel op een slecht moment, of het was niet terzake, of het kwam te hard aan.
De sfeer was zo gespannen, dat ik door en door triestig werd. Voor mij was de avond gebroken en ik heb nog wat oppervlakkig deelgenomen aan het gesprek terwijl ik alleen nog kon denken, wat zit ik hier nu te doen? Ik had mijn vrije tijd wel anders kunnen gebruiken.
Ik was vooral geraakt omdat dit tot op mijn bot gaat: omgang en praten met mensen is wat ik doé, waaruit ik besta en waaruit ik mijn kracht haal. Mijn roeping, mijn gave wordt hier zo in diskrediet gebracht en van tafel gesmeten.
Ik ben lange tijd bezig geweest met het zoeken wat er eigenlijk aan de hand was en het viel mij op hoe weinig wij elkaar kennen. Stuk voor stuk goede, sociale mensen die het goed menen met de wereld en met elkaar en toch lukken wij er niet in een zinnig gesprek op gang te krijgen.
De dag nadien stond mijn besluit vast: ik zou naar iedereen een email sturen waarin ik uitlegde waarom ik niet meer zou deelnemen aan deze bijeenkomsten. Of ik dan met ieder afzonderlijk nog contact zou hebben, liet ik in het midden.
Ik kreeg het echter niet goed op papier en toen ontbrak de tijd, en toen...en toen.... het kwam er niet meer van en zo liet ik het maar betijen.
Tot vanmorgen, tijdens mijn soestijd, tussen wakker worden en opstaan, werd mij ineens duidelijk dat ik iets met mijn frustraties van de vorige keer moest doen. In gedachten begon ik mijn email te visualiseren en zo kreeg ik helder en bevrijdend voorgeschoteld hoe ik omga met mensen en hoe ik echt dienstbaar kan zijn.
Ik ben iemand die vrij goed aanvoelt wat er in de andere omgaat, omdat ik zelf zoveel heb meegemaakt en verwerkt in al die jaren. Daarom zie ik het nut niet in van langdradige uiteenzettingen en richt mij op de dingen die rechtstreeks met de verteller te maken hebben. Wat de andere partij doet moet je aanvaarden, want daar heb je gewoon geen vat op. Ik dan vragen als:  wat doet deze situtatie met jou, wat is hier jouw aandeel, en dan probeer ik samen met de verteller te zoeken en te kijken wat hij ermee kan doen en hoe hij ervan kan leren.
In een gesprek met iemand, probeer ik te ontdekken wat zijn krachten zijn en spreek hem daarop aan, door hem aan te moedigen en te steunen in hetgeen hijzelf al weet, maar vergeten was. De meeste mensen slagen er in zichzelf te helpen, maar hebben af en toe een vonkje nodig om hun vlammetje terug aan te steken als het wat gedoofd is.

Soms is het heel moeilijk de andere niet de schuld te geven wanneer jou onrecht is aangedaan én bij jezelf te zoeken hoe jij ermee omgaat. En toch is dit naar mijn gevoel de enige weg om eruit te komen. Dààrvoor wil ik mij dienstbaar opstellen.
Beroepsmatig kan ik dit beter dan in familie. Omdat dit mijn manier van doen is, trek ik dit ook door als ik bij familie of vrienden ben.

Nu begrijp ik ook waarom er zoveel kwaadheid was, want zij verwachten dat ik loyaal ben aan hen en hen te volgen in de schuld van de andere partij. Wanneer ik dit terzijde laat, is het net of ik hen verraad.
Daar faal ik soms op: ik moet leren dit wat subtieler aan te brengen zodat ze zich kunnen optrekken aan hun eigen kracht, in plaats van woede te verzamelen en bij te houden.

Voor mij is dit een wonder, omdat ik nu een andere kijk krijg op de dingen die ikzelf doe. Ik zie vanwaar deze kwaadheid komt en kan ze plaatsen.
Heerlijk, die wonderen die je opeens iets bijbrengen waar je ook mee vooruit kan.

30-09-2007 om 00:00 geschreven door Denise