Rechtvaardigheid

                    Ginds in het veld zit een konijn,
                    Het is zo mooi, het is zo klein.
                    Het is zo weerloos, 't is zo teer,
                    Er zo naar kijken doet al zeer.

          De onschuld zelf, het kijkt zo lief,
          Echt iets voor in een liefdesbrief.
          Van niets bewust, weet van geen kwaad,
          Onwetend van wat komen gaat.

Het drinkt wat water van een plas,
't Zit op wat aarde, naast het gras.
Want regens, na een week of wat,
Maken de velden wel erg glad.

          Stil sluipend, zonder één geluid,
          Komt daar de jager, tuk op buit,
          En snel, zoals een echte held,
          Loopt hij geruisloos door het veld.

                    Hij nadert het onwetend dier,
                    En lacht al van nakend plezier.
                    De Dood komt langzaam dichterbij,
                    De dap're jager voelt zich blij.

          Nog een paar stappen, en dan 'pang',
          De Dood lacht. Hij weet het al lang.
          Er klinkt een schot, iets sterft in 't slijk,
          De Dood gaat traagjes naar het lijk.

De aarde wordt gekleurd met bloed,
De Dood kijkt toe, en vindt het goed.
De jager had, verblind door pret,
Niet op het gladde gras gelet.

  De Ooivaar

 

  Daarginds boven op die paal

  zat mevrouw met haar gemaal.

  In een mooi zelfgemaakt nest.

  Daar woon je nog altijd ‘t best.

 

  Stil genietend van de zon

  vleide zij zich waar ze kon.

  Want hun woning was niet breed,

  en ge ligt er vóór ge ’t weet.

 

  Hij keek lui over de rand,

  liggend op zijn ene kant.

  Dromend van een kabeljauw

  die hij eten wou, en gauw.

 

  Maar in jacht had hij geen zin.

  Inspanning was hem te min,
  En zo kreeg hij, met wat hort,
  apenoten  op zijn bord.


Holst van de nacht.

            Was het op een avond ? Of was het al nacht ?
           Het heeft geen belang, ik vond het een pracht.
                        Zo dicht bij mekaar, zo teder en zacht.
                     Zo zaten ze daar, zo dicht bij die gracht.
                    Ik hoor een geluid, net iemand die lacht.
                          Ze kijkt even om, ik zie wat ze dacht,
                Maar ik was het niet, die dat geluid bracht.
        Dus kijkt ze naar hem, want 'k zie dat hij wacht.
          Hij wordt ongeduldig, maar uit niet één klacht.
              Ik ben hier teveel, 't gaat buiten mijn macht.
                Ik ga dan maar weg. Wat had je verwacht ?
            Lach maar niet met mij. Wat had je gedacht ?

 

     Het waren twee katten .... in 't holst van de nacht.

 

Kerstman

 

Kerstmis, Christmas, Navidad  ....

't Zijn maar woorden, weet ge da ?

Een tijd van hoop, een tijd van wensen !?

Is het niet waar, mijn beste mensen ?

 

Als Kerstman kom ik overal.

Zelfs tot in mijne paardestal !

Ik heb er daar een stuk of tien.

Maar die hebt gij nog nooit gezien !

 

Ik heb een hengst, helemaal wit.

En das een paard, met heel veel pit.

'k Heb er een ander, en das bruin.

En op Kerstdag, loopt het wat schuin.

 

'k Heb er nog een, met zó veel vlekken !

En 't wil konstant aan mijn baard trekken.

En die twee zwarte, die zijn groot !

Die eten ook, heel veel bruin brood !

 

En dan die kleine, zo wat ros.

Met zóó ne staart, helemaal los.

'k Heb zelfs ne groene, zó een beest.

'k Ben er nog mee op reis geweest.

 

Maar weten jullie, al die dieren,

Hebben tenminste, goeie manieren.

Want in hun stal, is 't altijd vrede.

't Zijn dan ook dieren, van goede zede.

 

Zij zijn soms slimmer dan de mensen,

En liegen niet, als z'u iets wensen.

Dus, brave kinderen, eerbied voor dieren,

En ge zult er de Kerstman mee plezieren.